14. To byłeś ty

Dedykuję nowym czytelnikom <3

Kraina zamętu, kraina odmętu.

Już kiedyś, jako dziecko, nazywał tak miejsca mroczne i przepełnione niewiadomą. Ojciec opowiadał mu o swoich perypetiach w policji, opisywał zbrodnie i zbrodniarzy, których łapał, nie pomijając żadnych szczegółów, nawet tych drastycznych. Do akcji włączał się młody i podekscytowany Itachi, biorący ojca za wzór do naśladowania. Z ekscytacją potwierdzał słowa mężczyzny, sam dodając kilka kolorowych wizji ze swojego dnia na służbie.

Fugaku mógł być wrzodem na dupie, jak to mawiali jego koledzy z pracy, jednakże nikt nie mógł mu zarzucić zbyt wiele. Był inteligentny, szczery do bólu, opanowany i wychowany. Uwielbiał sake, które jednak zawsze otwierał po powrocie z pracy. Kochał Mikoto do szaleństwa i nie widział poza nią świata. Ludzie z niechęcią przyznawali, że był najlepszym komendantem w ich zapyziałym mieście i wbrew wszystkiemu chciano jednak, by to on stał na czele prawa i sprawiedliwości aż do końca.

Dla synów był jednak surowy, acz sprawiedliwy. Wierzył bardzo mocno w talent młodszego Uchihy i pomimo iż często negował jego decyzje czy nie wspierał w trudnych chwilach, zawsze mocno w niego wierzył. Był cholernie dumny, gdy syn wkroczył w szeregi ANBU, chociaż wiedział, czym ów tajemny oddział się zajmował i że Sasuke musiał broczyć ręce we krwi za kogoś — mimo to był dumny.

Wychowywał swoich synów tak jak wychowywał go jego własny ojciec. Nie uważał, żeby dzielenie się swoją pasją czy opisywaniem scen zbrodni było czymś złym i niestosownym. Nie uważał również, by jakakolwiek praca mogła hańbić, ale z czasem zaczynał rozumieć, że jeden z jego synów wybrał niewłaściwą drogę i sam sobie zaprzeczał. Właśnie wtedy zaczynał się zastanawiać, czy nie popełnił w życiu błędów wychowawczych, ale patrząc na Sasuke nie mógł ów błędu znaleźć. Ku zaskoczeniu wszystkich Itachi stał się innym człowiekiem, zaślepionym potęgą pieniądza do tego stopnia, że z własnej woli wszedł w rodzinę zwaną Akatsuki.

I dopiero wtedy wszystko zaczęło się sypać. Relacja między ojcem a starszym synem pogorszyła się, wymknęła się spod kontroli. W domu panowała gęsta atmosfera, w pracy unikali siebie nawzajem jak ognia. Fugaku zaczynał wreszcie sprawdzać syna i z czasem doszedł do przerażających wniosków, którymi podzielił się tylko z Sasuke, ale on przez większość tego czasu i śledztwa ojca, nie potrafił uwierzyć w zdradę brata.

— Teraz mi wierzysz? — spytał chłodno ojciec pewnego ranka, wchodząc do jego pokoju i rzucając zdjęcia na podłogę. Agresywnie podniósł rolety, wpuszczając trochę światła do pomieszczenia i cierpliwie czekał, aż syn spojrzy na niezbite dowody mówiące o tym, że Itachi współpracował z mafią. — Liczne wycieczki, drogie hotele i kobiety. Morderstwa. Mam nawet dowód, że zdradza Yuki.

— To niemożliwe — mruknął pod nosem Sasuke, uważnie przeglądając zdjęcia.

Itachi w ciemnej limuzynie, w drogim garniturze z trzema innymi mężczyznami. Itachi w klubie z kobietami i drinkami. Itachi na wakacjach z ludźmi, których na oczy nikt nigdy nie widział. Itachi z czarną teczką wypchaną po brzegi pieniędzmi. Itachi na prostytutkach. Itachi z bronią w ręce wycelowaną w przerażonego faceta w drogim futrze i pozłacanych bransoletach.

Itachi w mafii.

Itachi z Akatsuki.

Ojciec, nie radząc sobie z narastającą presją otoczenia i kolejnymi, nerwowymi ruchami mafii, powoli zaczynał rozumieć, że sam tego nie udźwignie i ktoś może strzelić mu w łeb. Chcąc nie chcąc, poprosił Sasuke i swojego ówcześnie wiernego przyjaciela z pracy o pomoc. Skontaktował się również z Tsunade, która jeszcze nie pełniła funkcji komendantki. Nie omieszkał również spotkać się z Ibikim, chcąc wysłuchać jego rad i zaleceń oraz poprosić go o przetrenowanie Sasuke w tym celu raz jeszcze. Fugaku także dodał, by raz jeszcze zajął się tą sprawą — potajemnie jak na ANBU przystało — tylko wtedy, gdy coś pójdzie nie tak. Powiadomił także Hiruzena i ubłagał go o pomoc, a i również dyskretnie poprosił, jakoby cokolwiek złego się wydarzyło, pomógł jego rodzinie wyjść z tego na prostą.

Fugaku przeczuwał swoją rychłą śmierć, nie spodziewał się tylko, że zginie z rąk własnego syna i nawet nie przeszło mu przez myśl, by go o to podejrzewać. Gdy tego wieczoru znowu kłócili się, już tym razem otwarcie wylewając żale i sumując wszystko to, co Itachi zrobił dla Akatsuki, wydarzyło się najgorsze. Chwilę nim spluwa wypaliła, Fugaku zdążył tylko zobaczyć na twarzy syna złość.

— Gdybyś nie węszył, to wszystko mogłoby skończyć się inaczej — usłyszał. — Przepraszam, matko, że musisz na to patrzeć.

— Synu — wyszeptała cicho Mikoto, wyciągając ku niemu ręce do cna przerażona. Nie potrafiła tego wszystkiego zrozumieć, a kłótnia ukochanych mężczyzn wprawiła ją w nie lada konsternację. Potwornie się bała.

— Przepraszam, ojcze — odezwał się lekko drżącym głosem — ale nie dałeś  n a m  wyboru.

Strzelił i wtedy do kuchni wpadł Sasuke, wściekły i zdezorientowany.

Fugaku zakołysał się w przód i w tył, by po chwili upaść. Jeszcze nim umarł, jego oczy zarejestrowały, jak młodszy z braci rzuca się na starszego i nie szczędzi mocnych i zdecydowanych ciosów, gotów zabić.

Właśnie w tamtej chwili Fugaku Uchiha zrozumiał, jak wielki błąd popełnił.

— Kraina zamętu. — Sasuke spojrzał na swoje ręce, a potem wzrok przeniósł na świeży kopiec posłany kwiatami. Kolejna łza zabłądziła na jego policzku, ale szybko starł ją wierzchem dłoni, nie chcąc zostać przyłapanym na chwili słabości.

Niestety, ale Sakura stojąca obok i trzymająca go mocno za rękę, zauważyła poruszenie komisarza. Wtuliła się w niego, a on to wykorzystał, chowając twarz w jej włosach. Oboje byli przemarznięci, gdyż pogoda nie dopisywała. Jednakże przez cały pogrzeb nie spadła ani jedna kropla deszczu. Nic jednak nie zapowiadało na nagłą zmianę pogody i słońce — jesienna aura panoszyła się w Kioto już od dłuższego czasu i nie zamierzała odpuścić.

Sasuke odsunął się od niej i ucałował czule w czoło, samemu kierując ciężkie kroki w stronę brata Anko, siedzącego na ławce i wpatrującego się tępo w kwiaty. Mimo że na pogrzebie nie było wiele osób, postarano się, by kopiec tonął w wiązankach i zniczach.

— Fumio — położył dłoń na jego ramieniu — pora wracać.

— Jeszcze chwilę. — Jego głos był zachrypnięty, cichy i pełen rozpaczy. Uchiha nie protestował, a tylko wzmocnił uścisk, by spokojnie spojrzeć na zapłakaną Shizune, która trzymała na rękach smutnego Isamu. Coś w środku aż zawrzało, gdy ujrzał twarzyczkę chłopca. — To ty powiedziałeś innym o białych liliach. — Spojrzał na Sasuke przez ramię, ale mężczyzna wpatrzony był gdzieś w dal. — Uwielbiała je.

— Chciałem, by była szczęśliwa. Chociaż przez ten jeden moment.

Fumio wstał i uścisnął przyjaciela Anko z całych sił, nie oszczędzając łez.

— Dziękuję — wyszeptał tylko, na pożegnanie ściskając mu rękę. Podszedł również do Sakury i mocno ją przytulił, a po chwili cała trójka zmierzała do samochodu.

Nie miało być żadnej stypy, żadnego posiedzenia i wspominania. Miało być spokojnie, szybko i cicho — kameralnie. Tak jak Anko na pewno by chciała.

Sasuke złapał Sakurę za rękę i powoli oddalali się od cmentarza, udając się w stronę zaparkowanych nieopodal samochodów; każdy przyjechał własnym autem.

— Dzwoniła do mnie Hana — zaczęła spokojnie Haruno, uważnie przyglądając się strapionej minie komisarza. — Podobno Kiba lepiej się czuje, a lekarzom udało się zwalczyć infekcję. Ostatnio gorączkował.

— Ma sukinsyn szczęście — skwitował krótko Sasuke, posyłając jej słaby uśmiech. — Inaczej sam bym go ukatrupił, jakby tylko poszedł na drugą stronę.

Sakura nie wiedziała, czy ma się zaśmiać, więc tylko prychnęła, nieco zaskoczona. Uchiha od rana był jakiś nieswój, denerwował się i klął na wszystko. Większość przedmiotów wypadała mu z rąk, omal nie zalał łazienki, a próbując się ogolić, zaciął się trzy razy i rzuciwszy maszynkę do umywalki, wyszedł wściekły, wycierając twarz w ręcznik. Detektyw, oferując pomoc, została tylko zbesztana i sama, gdy Sasuke wyszedł zapalić papierosa.

Pomrukiwał, warczał, był niespokojny. Ciągle spoglądał na zegarek i telefon, jakby w oczekiwaniu na ważną wiadomość. Myślał, że pewnych jego zachowań Sakura nie była w stanie wychwycić, ale ona nawet dosłyszała tajemniczą rozmowę przez telefon, podczas której nie raz padło nazwisko jego chrzestnego i imię pani komendant.

— Zobaczymy się później, dobrze?

Spojrzała na niego pytająco, ale on już otwierał drzwi swojego samochodu i niecierpliwie oczekiwał odpowiedzi.

— Gdzie się wybierasz?

— Muszę spotkać się z Kakashim — odparł krótko, nie patrząc jej w oczy. — Dzisiaj rano dostałem od niego wiadomość, musimy pilnie obgadać kilka spraw.

— A co ze śledztwem? Sai ma dzisiaj zdać wstępny raport z sekcji Nami.

— Zajmiesz się tym, prawda?

Wściekła się i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, robiąc przy tym naburmuszoną minę. Odparowała tylko, że sama nie będzie się tym zajmować, a jakby zapomniał, nawet Naruto był zajęty nowo narodzonym dzieckiem i Hinatą, i cały ten czas spędzał w szpitalu. Zbył ją, zapewniając, że silna z niej kobieta i na pewno sobie poradzi, a wszystko przedyskutują jak wróci jutro rano.

— Jutro? — Prawie krzyknęła, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. — To chyba dużo jest tych niezałatwionych spraw, co?

I wtedy, ku jej zaskoczeniu, przytulił ją mocno do siebie, nie pozwalając na jakikolwiek ruch. Stała jak słup soli ze sztywnymi ramiona, tak bardzo zaskoczona. Zaniepokoiło ją również szaleńcze bicie jego serca, ale uspokoiła się dopiero wtedy, gdy złożył na jej ustach długi i czuły pocałunek; tak czuły, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyła.

— Nie martw się — wyszeptał wprost w jej usta, nie zmniejszając dystansu między nimi. — Uważaj na siebie i czekaj na mnie, niedługo wrócę. Cokolwiek się stanie, proszę, nie oceniaj mnie źle.

— Sasuke, to brzmi jak jakieś cholerne pożegnanie.

Zauważyła jego smutny uśmiech i spojrzawszy mu w oczy, wychwyciła coś na wzór strachu, żalu, a może i przerażenia. Poczuła dziwny uścisk w żołądku, który zawsze podpowiadał jej, iż coś było nie tak. Ujęła zatem jego twarz i złożyła na męskich ustach kolejny pocałunek. Przelała w niego całą swoją miłość, chcąc zapewnić go o swoich uczuciach. Uśmiechnął się po wszystkim i ucałował jej czoło, po czym wreszcie odsunął się od niej i wpakował do samochodu. Zatrzasnął drzwiczki, odpalił silnik i opuścił szybę, chcąc raz jeszcze spojrzeć na tę niesamowitą kobietę, którą tak okłamywał.

Miał nadzieję, że kiedyś mu to wszystko wybaczy i nie będzie miała żalu.

Problem był jednak taki, że sam nie potrafił sobie wybaczyć. Paląca przeszłość dawała o sobie znać na każdym kroku i nawet jeśli ktoś był w stanie usprawiedliwić podjęte przez niego decyzje, on sam chyba nie chciał tego przyjąć do wiadomości. Był zagubiony i doszczętnie zniszczony, a los nie pozastawiał go samotnie nawet na krok. Dzisiejszy wieczór również nie zapowiadał się dobrze i Uchiha musiał schować wszystkie emocje do kieszeni, musiał na nowo zamienić się w płatnego zabójcę, którym w końcu od wielu lat był.

— Widzimy się jutro — powiedział tylko i poruszył nerwowo kierownicą, powoli opuszczając parking. Oddalając się od tego miejsca czuł się lżej, ale pozostawiając detektyw bez opieki, miał ochotę jedynie płakać. Chcąc nie chcąc, sprowadził na nią spore niebezpieczeństwo tylko dlatego, że postanowili się związać. Tylko dlatego, że w końcu na to pozwolił.

— Idiota — warknął sam do siebie, uderzając pięścią w kierownicę.

Sakura odprowadziła samochód Sasuke wzrokiem, krzywiąc się i niespokojnie otwierając drzwi swojego auta. Spojrzała szybko na włączony gps leżący na pulpicie i chytrze się uśmiechnęła. Nie miała zamiaru zostawiać tej sprawy samej sobie. Jeśli Sasuke nie zamierzał nic jej powiedzieć, postanowiła na własną rękę pobawić się w tajnego agenta.

— Jutro — prychnęła i przekręciła kluczyk w stacyjce.

Pora nie była późna, jednakże na dworze zapanował mrok, prawdopodobnie przez obfite zachmurzenie i ponowny spadek deszczu, toteż prosektorium wypełniała muzyka klasyczna. Nie było martwej ciszy, liczył się tylko Mozart i pobrzękiwanie narzędzi.  Patolog uwielbiał pracować w rytm lecących z głośników melodii, uważał, że wtedy jego praca była efektywniejsza.

Nucąc pod nosem, przeciął kolejną partię skóry i przyjrzał się jej dokładnie, po czym zajął się kolejną dezynfekcją. Ciało rozprutej kobiety leżało nago na metalicznym stole, a Sai wesoło — jak na brak jakiejkolwiek mimiki twarzy — badał sińce, zacięcia i rozprute narządy. W kilku miejscach przykleił czerwoną, specjalną taśmę, która przypominała mu o ważnych punktach śledztwa, jakie zamierzał przedstawić policjantom.

Skupiony na pracy nie mógł dosłyszeć zbliżających się kroków. Nie mógł też usłyszeć otwieranych drzwi, czy dostrzec nieznajomego gościa przemykającego przez pokój i zmierzającego wprost do sprzętu grającego, który bardzo go irytował.

Muzyka nagle przestała grać w połowie cudownego utworu Requiem Mozarta. Patolog początkowo sądził, że możliwe, iż płyta w odtwarzaczu po prostu się zacięła; dysponował starym sprzętem, który służył mu tylko i wyłącznie do słuchania muzyki, ale na zwykłe przycięcie nic nie wskazywało — ktoś celowo włączył pauzę. Już miał się odwrócić ze scyzorykiem w ręce, gdy wtem zgasło światło, a po chwili zapaliła się mała lampka tuż nad stołem z narzędziami. W cieniu dojrzał zarys sylwetki, która agresywnie złapała za trzon lampy i wycelowała światłem wprost w siebie. Był to mężczyzna ubrany w  dość dziwny strój, bo lateksowy, z kominiarką spoczywającą na twarzy. W ręku trzymał długi, japoński miecz — katanę, którą zapewne nie przyszedł podcinać krzewów.

Sai był opanowany, pomimo głośno bijącego serca, które pompowało krew o wiele szybciej niż zazwyczaj. Wysoko uniesione ręce w lateksowych rękawiczkach nawet nie zadrżały, ale powoli zaczynały pobolewać. Nic niewyrażająca mina patologa denerwowała oprawcę do takiego stopnia, że jednym zamaszystym ruchem zrzucił wszystkie narzędzia ze stołu i ryknął tak głośno, jak tylko było to możliwe.

— Wyrwałem jej serce — mruknął chyba bardziej do siebie niż Saia. — Miałem je zabrać. Schować w bezpieczne miejsce, by nikt nigdy więcej go nie dotykał.

Patolog ukradkiem zerknął na słuchawkę telefonu stacjonarnego stojącego na jego biurku po drugiej stronie pokoju. Był gotów ją podnieść i wcisnąć przycisk alarmujący ochronę, ale nie potrafił ocenić swoich szans względem człowieka w lateksie, dzierżącego w ręku długą katanę.

— Musiałem ją zabić — wyznał nagle, ale Sai tylko udawał, że słucha, gorączkowo obmyślając plan działania, ażeby tylko ujść z tego z życiem. Mimo że nie widział twarzy oprawcy, potrafił zapamiętywać barwę głosu swoich rozmówców. W tym przypadku jednak nawet ten talent na nic się zdał, bo patolog próbował skupić się tylko na przetrwaniu. — Musiałem, bo była gotowa powiedzieć im więcej… nie chciałem tego robić, ale zmusiła mnie, zmusiła, bym rozerwał ją na części i wyrwał jej serce!

Uderzył pięścią w metalowy stół, a Sai aż podskoczył.

— Przyszedłem tylko po to, co ważne — kontynuował oprawca. — Po jej serce. Miało cię tu nie być, a teraz stoisz mi na drodze. Nie zostawiam świadków, wiesz?

Sai zrozumiał doskonale, co oprawca miał na myśli, gdy tylko ich oczy się spotkały. Patolog niespodziewanie rzucił się w stronę telefonu, chwyciwszy za słuchawkę, ale dopiero w momencie, gdy muzyka Mozarta na nowo odżyła od połowy nagrania, zauważył przecięty kabel zwisający z biurka i kątem oka już widział zbliżającego się w jego stronę diabła, który nagle jakby urósł i wydawał się potężniejszy. Chór zaczął swą donośną pieśń, coraz dramatyczniej przekazując swoją opowieść. Skrzypce w tle przyspieszyły melodię, muzyka zaczynała osaczać pomieszczenie ze wszystkich stron.

Kres miał nadejść w przeciągu kilku sekund.

Z głośnym zgrzytem hamulców, zatrzymała się gwałtownie na czerwonym świetle, omal nie potrącając przy tym skręcającego z jezdni rowerzysty, który tylko pokazał jej środkowy palec i odjechał. Ciężko westchnęła.

Nie potrafiła zrozumieć słów Sasuke, toteż i pożegnanie wydało jej się dość podejrzane. Bała się tego, co odkryje i nie czuła się dobrze z tym, że postanowiła go śledzić, ale nie zostawił jej wyboru. Musiała wiedzieć, co kryło się za tym wszystkim; za telefonami, za bliznami, za teczką z celem, którym ewidentnie był Kakashi.

Przez cały ten czas próbowała przed nim grać głupią i naiwną, żeby nie podejrzewał jej o śledzenie, żeby może za bardzo go nie przestraszyć. Od momentu, gdy na kostce Anko rozpoznał literkę, którą on sam miał wyrytą na przedramieniu — musiała zacząć działać. Nie podobało jej się również to, że akurat dzisiaj Choji i Shikamaru zostali zwolnieni z zadania pilnowania ich podejrzanego i za pozwoleniem Tsunade tuż po pogrzebie mogli udać się do domu na odpoczynek.

— W co ty się wpakowałeś? — spytała, zmieniając bieg. Dwie przecznice dalej widziała auto Sasuke na swoim małym, szpiegowskim urządzeniu i nie podobało jej się tempo, jakie narzucał. Tym bardziej nie napawał ją optymizmem kierunek, w jakim się udawał.

Opuszczona fabryka na końcu miasta nie zwiastowała niczego dobrego.

Trochę nietypowe miejsce na spotkanie z ojcem, pomyślała.

Wtedy też przypomniała sobie o teczce, o celu, o ustronnym miejscu i tajemniczym zadaniu zleconym z góry. Puzzle z układanki zaczynały wskakiwać wreszcie na swoje miejsce i z nieopisanym przerażeniem, wyjęła ze schowka nabity pistolet. Miała szczerą nadzieję, że nie będzie musiała wykorzystać go przeciwko Sasuke, ale obawiała się, iż musiała zadziałać zgodnie z instynktem.

Nie wiedziała tylko, jak bardzo mogłoby to pogorszyć całą sprawę.

Czekam na ciebie w starej fabryce na końcu miasta. Wiesz, gdzie to jest. Dwa lata temu już też tam byłeś.

Wiadomość, którą dostał dzisiaj rano zmroziła krew w jego żyłach. Celem był Kakashi, który już pogodził się z takim obrotem spraw, bo w końcu sam zaoferował siebie. Późniejszy telefon Tsunade zmienił jednak bieg wydarzeń. Pani komendant zeznała, że dostała zupełnie inną propozycję od mafii, która przyznała, że teraz największym zagrożeniem nie jest Kakashi a ich informator. Lider zażądał, aby go sprzątnąć — tylko w ten sposób Sasuke miał ponownie wejść w ich łaski i zostać przyjętym do rodziny. Jednakże ani Tsunade, ani Sasuke nie wiedzieli, kim ów informator był.

Wiadomość jednak sugerowała, że sam cel doskonale wiedział, iż był na muszce.

Z wielkim trudem schował za pasek od spodni spluwę, która jeszcze przed chwilą swobodnie spoczywała sobie na siedzeniu pasażera. Bał się tego, co miało się zaraz wydarzyć. Wspomnienia sprzed dwóch lat uderzyły w niego z taką siłą, że aż się spocił. Nie spodziewał się być tutaj znowu, wśród tych starych, rozsypujących się murów.

Spokojnie wysiadł z auta, zatrzaskując za sobą drzwi. Ostatni raz spojrzał na zachmurzone niebo i równym tempem udał się do zardzewiałych, potężnych drzwi, które za jednym pchnięciem uchyliły zimny obraz pleśniejących ścian. Przeszedł przynajmniej połowę ogromnego pomieszczenia, niegdyś sali produkcyjnej i zatrzymał się przy wybrakowanych schodach.  

Stara plama krwi wciąż tam była. Zauważył ją natychmiast, właściwie jak tylko tu wszedł, szukał jej, mając chyba nadzieję, że jednak śladu nigdzie nie będzie. Plama ciemnej osoki była rozbryzgana do takiego stopnia, iż nie przypominała niczego konkretnego. Sasuke jednak miał przed oczami ten moment, gdy pozbawił tutaj kogoś ważnego życia i nie miał zamiaru nigdy o tym zapomnieć. Wszystko w imię dobra, jak mu wmawiali. Nikt tylko nie liczył się z tym, że to on wciąż miał krew na rękach i wykonywał za nich wszystkich brudną robotę, której oni tak bardzo się brzydzili.

— Ciekawe, jakie to uczucie zabić na czyjś rozkaz. — Znajomy głos, choć wcale go nie rozpoznał, rozbrzmiał z jakiegoś ciemnego kąta w pomieszczeniu. Echo odbiło się głucho i poniosło ostatnie słowo jeszcze z kilka razy, drażniąc tym uszy komisarza.

— Zabijanie z własnej woli czy na rozkaz… to nadal paskudne uczucie — odpowiedział chłodno, marszcząc przy tym mocno brwi. Chciał dojrzeć wreszcie mężczyznę, który do niego przemawiał, bo wydawał się być znajomy, a instynkt wręcz krzyczał, że już od samego początku o tym wiedział. Cel jednak nie wychylał się, pozostając wciąż w bezpiecznej ciemności. — Tamten dzień był najgorszym dniem w moim życiu.

Rozległo się głośne prychnięcie.

Przeciwnik już okazywał pogardę i niechęć.

Niechęć, którą Uchiha doskonale znał.

Z cienia wyłoniła się równie wysoka postać, której towarzyszył unoszący się leniwie dym z papierosa. Tytoń żarzył się na pomarańczowo, gdy mężczyzna zaciągnął się trucizną raz jeszcze.

— Ty — mruknął tylko trochę zaskoczony Sasuke, ujrzawszy wreszcie twarz mężczyzny czającego się w mroku. Właśnie patrzyli sobie w oczy: cel kontra egzekutor. Cel jednak pragnął rozwiązać sprawę inaczej, a egzekutor wolał chyba nie wiedzieć, kogo miał unicestwić. — To byłeś ty. Przez cały ten czas. To ty jesteś kretem, to ty jesteś informatorem.

— Tak się składa — odparł lakonicznie oponent — że zemsta najlepiej smakuje na zimno.

Gdy wyszedł z cienia, utkwił znudzone spojrzenie w Sasuke, a on zaś nie mógł pogodzić się z własną porażką i naiwnością, brakiem czujności i zwykłą głupotą. Od początku przeczuwał, że to właśnie on może być kretem, wiedział, iż w swych szeregach mają szpiega, kogoś mocno współpracującego z mafią. Nie bez powodu Heike spodziewał się ich w swoim klubie i grał w swoją grę, uważnie lustrując samego komisarza, jakoby sprawdzając, czy czegoś się nie domyśla. Jedyne, z czym nie mógł się pogodzić to fakt, kim ów kret był.

To on, we własnej osobie, stał przed nim i uraczył go pogardliwym uśmiechem, leniwie i od niechcenia unosząc kąciki swoich ust. To on pragnął zemsty za ten jeden feralny dzień z życia komisarza, który na nowo obudził w nim niechcianego mordercę. Wtedy też wiedział, że nie mógł tego spierdolić.

Kretem był Shikamaru Nara, który pragnął pomścić swojego chrzestnego.

Bowiem Asuma Sarutobi był niegdyś celem Sasuke.

Trochę krócej niż zwykle, ale chyba czas się przyzwyczajać (a to nadal 10 stron xd) . Praca nie pozwala mi spędzać nad pisaniem zbyt wiele czasu, bo po powrocie zwykle jestem tak bardzo zmęczona, że zasypiam przy jedzeniu (a zwykle mój powrót oscyluje gdzieś około godziny 20). Nie chciałam jednak zostawiać bloga bez obiecanego Wam rozdziału dawno temu. Postanowiłam zatem pisać, by i historii nie zapomnieć, ale trochę krócej, niestety. Nie mówię, że mamy teraz przerwę jak planowałam na początku, bo nie ma ona sensu. Piętnastka pojawi się jak tylko skończę ją pisać, nie trzymamy się już piątków i ustalonych godzin. Jest to po prostu niemożliwe, gdy pracuję. Nadrabianie blogów też średnio mi idzie przez ten brak czasu, ale jeśli czegoś nie komentuję, wcale nie znaczy, że mnie tam nie było.

Chciałabym Wam wszystkim podziękować za cudowne komentarze pod ostatnim rozdziałem <3 To, że na nie wszystkie odpisałam, nie znaczy, że ich nie widziałam! Przeczytałam każdy, nawet po kilka razy. Wiedzcie, iż na mojej twarzy gościł niesamowity uśmiech! Mam szczerą nadzieję, że tym rozdziałem nie zawiodłam, a że i nawet zaskoczyłam. Wreszcie wyjaśniło się więcej i wreszcie mogę odetchnąć.

A jak nie wiecie, to zaczęłam nową historię, zupełnie inną od wszystkich pozostałych. Zapraszam na Ostatnie wezwanie :)

Widzimy się niebawem, misiaki <3 Dzięki za obecność — pisać dla takich czytelników jak Wy to zaszczyt <3