13. Mamy trupa w szafie

Kiba nie mówił, nie miał też sił, by chociaż skinąć palcem. Wydawało się, że jego osobowość próbowała przebić się przez któryś ze światów, ale żaden nie okazywał się być tym odpowiednim. Przez całą wizytę swoich gości reagował tylko na Hanę, która karmiła go papką z niedużej, szpitalnej miski. Delikatnie otwierał usta, powoli przełykał pożywienie, mrugał powiekami i nic więcej się nie działo. W pokoju zaś było irytująco cicho, tylko włączony telewizor z sali obok przebijał się przez tę głuszę.

— Lekarze niewiele chcą mi powiedzieć — odezwała się nagle Inuzuka, odłożywszy puste już naczynie na stolik nocny obok łóżka. Delikatnie ułożyła dłonie na brzuchu i z niezauważalnym uśmiechem pogłaskała wybrzuszenie, ciężko przy tym wzdychając. — Mam wrażenie, że dzieje się coś niedobrego.

Komisarz poruszył się nerwowo na krześle. On też przeczuwał najgorsze, ale nie zamierzał dzielić się swoimi ponurymi myślami ze zestresowaną Haną. Życie już dawno nauczyło go, by nie łapać byka za rogi, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja, bo takie dzikie zwierzę zawsze mogło zabić. Nie omieszkał również już za śmierci zbesztać Heike, uważając, że kara, jaka go spotkała była wystarczająco wysoka, nawet jeśli to nie on pociągnął za spust.

Instynktownie powędrował dłonią ku szwom na nodze. Zaśmiał się w myślach, przypomniawszy sobie słowa lekarza, ażeby się nie forsował. Tak wiele musiał jednak jeszcze zrobić, że nawet jeśli szwy pękną, wciąż będzie parł przed siebie. Nie miał wyjścia i fizyczny ból nie mógł go zatrzymać nawet na chwilę.

Wtem wspomnienia wróciły jak żywe, poczuł się dziwnie nieswojo i źle. Pot spłynął po czole, gdy tylko przed oczami stanął mu najgorszy dzień z jego życia; ten dzień, gdy już był gotów oddać się w ręce Kosiarza.

Przeprosił na chwilę i wyszedł z pomieszczenia. Czuł, jak świat zaczyna mu się zamazywać, a liczne blizny postanowiły przypomnieć o sobie swojemu właścicielowi, znacząco swędząc lub piekąc. Zaschło mu w gardle, posmak metalicznej krwi wypełnił usta. Niemal biegiem ruszył przed siebie, chcąc znaleźć się jak najszybciej na zewnątrz. Płuca przestawały łapać tlen, zamykały się, a on jak w amoku biegł przed siebie, przepychając się między pacjentami, odpychając kobietę na wózku, która zagradzała mu drogę. Omal nie spadł ze schodów, w ostatniej chwili złapał się poręczy i zaczął się wentylować, nie zważywszy na zapytania zaniepokojonych ludzi czy ich dziwne spojrzenia.

Musiał wyjść.

Musiał uciec od palącej przeszłości.

Chciał zapomnieć.

Siedziałem na drewnianym krześle, przywiązany do podłokietników mocnymi pasami. W pokoju było ciemno i duszno, jedynym źródłem światła była szpara pod drzwiami.  Gdy tylko ciemne cienie zbliżały się, drżałem. Pot skalał moje ciało, a przerażający strach paraliżował wszystkie mięśnie, nieskłonne już do żadnego ruchu. Umierałem i pierwszy raz od dawna byłem gotowy na śmierć.

Drzwi się otworzyły. Pamiętam jak przez mgłę twarz człowieka, który wpadł spanikowany do pomieszczenia, wyrzucając broń za siebie. Za nim wbiegło jeszcze kilku innych, umundurowanych po sam czubek głowy mężczyzn. Ludzie z organizacji znaleźli mnie, ale przerażenie w ich głosie zdradzało, w jak kiepskim stanie byłem.

Uniosłem zmęczony wzrok na mojego towarzysza, który nerwowo przecinał myśliwskim nożem mocne, ciemne pasy przesiąknięte do cna moją krwią. Początkowo nie byłem w stanie go rozpoznać, mój umysł płatał mi figle i czułem się jak naćpany. Przeszły mnie dreszcze, gdy mózg podsunął dziwną wizję. Przez ułamek sekundy, która wydawała się wiecznością, byłem gotów uwierzyć, że to tylko moje wyobrażenie ratunku i wszystko już dawno się skończyło.

— Ibiki — wycharczałem ostatkiem sił, rozpoznając w końcu mojego kompana i szefa zarazem. Szramy na jego twarzy zlewały się w moich oczach w jedno, a jego ciemna chusta nagle zniknęła z łysej głowy i wylądowała na moim krwawiącym ramieniu, dziurawym aż do kości. Mocny uścisk nie zrobił na mnie wrażenia, byłem już tak słaby i wycieńczony, że mogli jeszcze wkręcić mi kilka innych rzeczy w skórę, a pewnie i tak bym tego nie poczuł.

— Jasna cholera, co oni ci zrobili?! — To był lament, którego nigdy nie słyszałem. Ibiki doskonale wiedział, że postanowię się wycofać, a oni mnie za to ukarzą. Wiedział o tym, a mimo to pozwolił mi podjąć to ryzyko i przekonać się na własnej skórze, jak słowna potrafi być mafia. — Trzymaj się, młody. Jeszcze trochę wytrzymaj. Twardy z ciebie skurwysyn.

— Nie ucięli… — Próbowałem mówić, próbowałem utrzymywać jakikolwiek kontakt, ale nawet oddychanie sprawiało ból i mękę. Chciałem już teraz wszystko mu powiedzieć, zdać relację z tej chorej sytuacji, spytać się, jak wrócę na komisariat, bo ludzie będą przecież pytać, co się ze mną stało, skąd te blizny, złamania, szramy. Znowu pytaliby, czy to wszystko wina mojego brata. — Palec…

Mężczyzna zerknął na moje dłonie, które mimo że brudne i krwawe, wciąż mogły szczycić się całymi palcami. Przez ułamek sekundy mógłbym przysiąc, że widziałem na jego twarzy uśmiech, a w oczach zabłysnęła nikła iskierka nadziei i pomyślałem, a chuj, może jednak nie spierdoliłem tego tak bardzo, jak wcześniej myślałem.

Tak, mogliśmy mieć nadzieję, że jeszcze się im na coś przydam i torturami nie złamię danej im obietnicy, nigdy w życiu ich nie wydam, będę żył ze świadomością okropnego bólu, a każdego dnia zacznę oglądać się za siebie w obawie, że jeśli gdzieś bym sypnął, to mnie sprzątną. Chcieli, aby moją karą nie była śmierć a życie w ciągłym strachu, życie przesiąknięte niekończącą się niewiadomą.

— Może… — Chciałem mówić, chciałem konwersować, ale szef nie zamierzał.

Morino uciszał mnie wulgarnym słownictwem, przestał się też uśmiechać i oderwał wzrok od moich palców. Ktoś pociągnął za pas po lewej stronie i w końcu wszystkie puściły. Jednym szarpnięciem zerwano mnie z krzesła, a ja zawyłem z bólu, upadając na kolana.

— Twoje plecy… — Usłyszałem za sobą głos jednego z mężczyzn i charknąłem w śmiechu.

Biczowane, skażone, z wyciętym płatem skóry pod lewą łopatką. Na barku naznaczone tatuażem, przeklętą pieczęcią, jak raczyli ją nazywać. Mogłem się tylko domyślać, w jak fatalnym stanie był ten świeżo zrobiony znak, którego nawet nie zdezynfekowano. Mogłem się domyślać, jak źle wyglądały plecy, które przestałem czuć już wczoraj.

Mogłem umrzeć na sepsę.

— Naznaczyli cię — warknął dość wściekle Ibiki wprost do mojego ucha, chwytając mocniej okaleczone przedramię, które wciąż broczyło wszystko krwią. Ta jedna przeklęta litera zwróciła jego uwagę niemal od razu i to wywołało w nim tak nieopisaną wściekłość i panikę. Szef ścisnął ranę palcami, a ja nie powstrzymałem dławiącego mnie krzyku i łez, gorzkich do cna łez, które mimowolnie wydostały się z oczu i spłynęły po spuchniętych policzkach. — Już zawsze będziesz należał do nich.

Usłyszałem pełen wyrzutu głos, ale ból był zbyt silny. Mój organizm poddał się, nie chciał już walczyć. Zrobiło mi się dziwnie duszno, ciemność oplotła umysł. Ostatnie, co widziałem to przerażone spojrzenie łysego Ibiki, a ostatnie, co usłyszałem to mój własny głęboki i charczący oddech.

Zemdlałem.

— Wszędzie cię szukałam.

Głos Sakury wyrwał go z zamyślenia. Siedział na ławce od dobrych kilku minut i wpatrywał się w niebo ze smutnym wyrazem twarzy. Słysząc kobiecy głos od razu się rozpromienił i wyciągnął ku niej dłoń. Usiadła na jego kolanach i ku jej zaskoczeniu, Sasuke od razu wtulił się, szukając ciepła. Delikatnie mierzwiła opuszkami palców ciemne jak smoła włosy i oparła brodę o jego głowę.

— Myślałam, że czekasz na korytarzu… — szepnęła, a on spojrzał w jej oczy i już stykali się nosami. — Wszystko w porządku? — Była naprawdę strapiona dziwnym zachowaniem Sasuke, a on znowu nie zamierzał nic mówić. Musnął delikatnie kobiece usta, a ona niechętnie oddała pocałunek. Od razu to wyczuł. — Co się dzieje?

— Nic — stęknął. — Musiałem się tylko przewietrzyć, nie przejmuj się mną. — Chcąc być bardziej wiarygodny, posłał jej szelmowski uśmiech. — Hana mówiła coś więcej?

— Zbladłeś. — Machnął tylko ręką i poprosił, by opowiedziała coś więcej o Inuzuce. Westchnęła. — Zabrali Kibę na jakieś badania. Podobno jego organizm nie walczy z infekcją…

— Cholera — przeklął siarczyście i odruchowo sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów, o której kupno wybłagał Haruno jeszcze zanim wyruszyli z komisariatu. Detektyw usiadła zatem na ławce, a on wyjął jednego i zapalił, zaraz potem sięgnął po telefon służbowy i zerknął na wyświetlacz. Dzwonił ubezpieczyciel w sprawie domu; Sasuke już naprawdę długo starał się z nim spotkać, ale mężczyzna nie miał czasu i tylko ubolewał nad jego stratą. Odebrał. — Uchiha, słucham?

Po drugiej stronie odezwał się wysoki głos ze śmiesznym, latynoskim akcentem. Ubezpieczyciel zaproponował w końcu spotkanie i Sasuke bez chwili zastanowienia zgodził się przyjechać już teraz i załatwić wszelkie formalności. Do końca sekcji Heike i tak mieli jeszcze kilka godzin, a gdyby Sai odnalazł coś arcyważnego, na pewno nie omieszkałby ich o tym poinformować.

— Kontaktowałem się również z panią Yuki w tej sprawie — mówił przeciągle, przez nos. — Próbowała się z panem skontaktować, ale podobno jest pan nieosiągalny. Czy mógłbym podać pani Yuki pański numer telefonu, ten służbowy?

— Oczywiście — mruknął Sasuke, ale wizja lamentującej byłej ukochanej jego brata przyprawiała go o niechęć. Wzmożoną. — Proszę tylko jej przekazać, by skontaktowała się ze mną jutro. Dzisiaj nie na wiele się zdam.

— Dobrze. — Ubezpieczyciel prawdopodobnie coś zanotował, bo dało się słyszeć szelest papieru i kliknięcie długopisu. — W takim razie widzę się z panem za pół godziny. Na pewno znajdziemy tymczasowe lokum na czas remontu domu.

— Dziękuję.

Sasuke rozłączył się i dopiero teraz zwrócił uwagę na Sakurę, która badawczo mu się przyglądała. Wypuścił dym przez nos i strzepnął popiół. Z nikłym uśmiechem ucałował kobietę w usta i skierował się do samochodu. Haruno niechętnie podążyła jego śladem, nie spuszczając z oczu samochodu obok, o który opierał się Shikamaru z papierosem w ręce. Choji siedział w środku i zajadał lunch.

Już od pół godziny siedzieli w nieco za dusznym pomieszczeniu w otwartym gabinecie ubezpieczyciela Sasuke i Yuki, który początkowo wyrażał swoje ubolewanie nad stratą domu, później zalał komisarza falą niekończących się pytań, by po wstępnych grzecznościach i zaparzeniu kawy, przejść do interesów.

Umowa już leżała na stole i czekała na wnikliwie przeczytanie oraz zamaszysty podpis na dole strony. Mężczyzna pod krawatem wydawał się uczciwy, ale Sakura nauczyła się, by nigdy nie ufać tego typu ludziom. Zawsze gdzieś tkwił haczyk, nawet jeśli wszystko miało być dla dobra poszkodowanego.

W torebce zaburczał telefon Haruno, która pospiesznie przeprosiła obu mężczyzn i z nerwowym uśmiechem na ustach oddaliła się, wpatrując się niepokojąco w migający wyświetlacz. Sasuke właśnie składał podpis na dokumentach, więc lada moment mieli wyjść. Szybko odebrała.

— Mamy trupa w szafie.

Naruto jak zawsze nie rzucił żadnym konkretem, uznawszy wcześniej, że tak ważny fakt nie przebije już niczego innego. Detektyw zmarszczyła mocno brwi.

— Co? O czym ty mówisz? — Sakura starała się nie krzyczeć, więc jej szept zabrzmiał trochę nienaturalnie. Nerwowo obrzuciła wzrokiem pomieszczenie, w którym każdy był zajęty sobą lub klientami, a sama stanęła za szybą, obok trochę uschniętej paproci. Ciężko westchnęła. — Co się znowu stało?

— Mieliśmy zgłoszenie, no i znaleźliśmy trupa w szafie — wyjaśnił Naruto, a w tle dało się słyszeć flesz fotograficzny i czyjeś ciche rozmowy. — Dosłownie.

Nie chciała zadawać więcej pytań, bo włoski na ciele stanęły dęba. Czuła, że o wiele więcej już nie udźwignie i sądziła, że tempo zabójstw miało swój bliżej określony rytm. Ledwo opuścili miejsce zbrodni na ulicy przy lesie, pochylając się nad zwłokami Heike, a teraz okazało się, że gdzieś ktoś znowu uderzył.

— Gdzie jesteście? Kto tym razem?

— W mieszkaniu tej prostytutki… to ona jest ofiarą.

Coś jakby uderzyło ją w sam tył głowy. Nie mogła pozbierać myśli, nie siliła się nawet na oddychanie. Dopiero po chwili doszła do siebie, ale obraz już jej się zamazywał. Ciężko złapała kilka głębszych wdechów i płuca na nowo odżyły.

— Nami… — szepnęła zrezygnowana. — A co z Aratą?

— Wstrząśnięty siedzi w kuchni i nie chce rozmawiać.

Wtedy w głowie Sakury zapaliła się lampka i zapytała, dlaczego ich wypuszczono bez obstawy, skoro wyraźnie mówiono, że mogą być kolejnym celem mordercy. Naruto wyjaśnił, że zrezygnowali z takiej propozycji, a Tsunade nie miała zamiaru nikogo do niczego zmuszać. Nami z Aratą byli pewni, że są bezpieczni, poza tym nie za wiele zdradzili policji na temat porwania Yuichiego.

— Zaraz będziemy — rzuciła niechętnie i kątem oka zerknęła na podnoszącego się z fotela mężczyznę w idealnie skrojonym garniturze. — Sasuke załatwia sprawę z ubezpieczycielem.

— Dostanie inne lokum? — W głosie detektywa dało się słyszeć nieukrywaną nadzieję. On sam liczył na dobre zakończenie tej sprawy. W fali tylu morderstw, wszyscy już prawie zapomnieli o podejrzeniach rzucanych w stronę komisarza. Ktoś, kto podobno zamordował Madarę, nie mógłby aż tak aktywnie brać udział w śledztwie. Prawda?

— Tak, prawdopodobnie tak. Są na to duże szanse. — Nerwowo spojrzała na zegarek wiszący na ścianie. — Widzimy się na miejscu, Naruto. — I się rozłączyła, gdy tylko Sasuke uścisnął dłoń wysokiemu mężczyźnie pod krawatem  i posłał jej pełen ulgi uśmiech.

Chociaż jeden kłopot mogli mieć już z głowy.

Mężczyzna stał na moście i przyglądał się wolno płynącej rzece. Intensywnie nad czymś dumał, nie zwracając uwagi na krzyki i błagalne prośby osoby, którą siłą pakowano do bagażnika samochodu. Niewzruszony nawet nie popatrzył na osobnika, nie chcąc niepotrzebnie zaprzątać sobie nim głowy. Wolał myśleć i podziwiać naturę, aniżeli przejmować się nic niewartym informatorem.

— Szefie. — Niewysoki mężczyzna wyrósł za jego plecami, delikatnie skłaniając się ku niemu. Brunet odwrócił się w stronę swojego poddanego i zerknął nań nieco niewidzącym spojrzeniem. — Możemy już jechać.

— Świetnie — rzekł nader cicho i ponownie wrócił do podziwiania natury. Coś niepokojącego zaprzątało jego myśli. Miał wrażenie, że jakaś ważna sprawa wymykała się spod kontroli, ale nie mógł dociec, co też to było.

Kąciki ust uniosły się nagle, by za chwilę opaść. Jego nieco szaleńczy umysł próbował przebić się na zewnątrz, ale postanowił całą energię poświęcić tylko na swojej kolejnej ofierze. Chociaż nazywanie informatora ofiarą było cholernie nie na miejscu. Chcąc czy nie chcąc, wykonał swoje zadanie należycie, ale jednakże za dużo powiedział, w złych miejscach przebywał i złym ludziom zaufał, by teraz mógł tak po prostu przymknąć na to oko. Nie miał w planach zabijania, zresztą od tego miał ludzi, sam rąk nie brudził. Chciał mu tylko udowodnić, kto tutaj rządzi. Oczywiście w każdej chwili mógł zmienić zdanie jak to było w wypadku Heike, ale ten sukinsyn uciekł i Szef miał szczerą nadzieję, że zdechł gdzieś po drodze, nie zdradzając nic na ich temat. Teraz tylko trzeba było zająć się jego żoną, która o ich świecie wiedziała zbyt wiele i w rozpaczy mogłaby zrobić coś niegodnego. Mafia miała swój kodeks, którego rodzina ściśle powinna się trzymać i każde zagrożenie musiało zostać wyeliminowane.

Można by ją nafaszerować prochami, przemknęło mu przez myśl i ku własnemu zdziwieniu przyznał, iż byłby to genialny pomysł, ale po sprzątnięciu Tetsu i Ayumu, nie miał już pod ręką żadnego dobrego dilera w mieście.

Trzeba ponownie poprosić o pomoc łowcę głów.

Jedno było pewne: musieli pozbyć się wszystkich świadków, którzy im zagrażali. Śledztwo w sprawie samego Uchiha było już dość nagłośnione i obawiał się, że prędzej czy później dotrą do nich, o ile już nie zrozumieli, że za wszystkim stała mafia. Chociaż zabicie Madary wcale nie było w ich planach, zrobili to, bo ktoś ich o to poprosił, płacąc sporą sumę — i nie, nie były to pieniądze. To było coś znacznie cenniejszego: informacje, dużo ważnych informacji, które w pewnym momencie zaprzestały napływać.

— Mam jedno pytanie. — Wtem znikąd pojawił się średniego wzrostu mężczyzna o zaczesanych do tyłu siwych włosach. Oparłszy się o barierkę, smętnym wzrokiem rozejrzał się po starym, pustym moście. — Jesteś pewien, że chcesz na nowo włączyć Sasuke do rodziny?

Szef przeniósł swoje kare tęczówki na Hidana, pełnomocnika i niegdyś dilera, któremu cudem udało się uciec zaraz po zamordowaniu ukochanej Kakashiego. Naprawdę ciężko było mu przekonać tego narwańca, żeby wreszcie odpuścił sobie ów nieszczęśnika po powrocie do Osaki i ostatecznie skupił się na prawdziwym problemie, a mianowicie ich krecie, który zaczynał powoli sam ciągnąć za sznurki. Hidan więc ustąpił, ale myśl, że Kakashi odstąpił od bycia świadkiem koronnym sprawiała, że niemal pragnął go złapać i zabić już teraz.

— Sasuke jest młody, ale doświadczony  i bardzo bystry — zaczął swój wywód nieco beznamiętnym tonem. — Odkąd Itachi siedzi za kratkami, brakuje nam kogoś tak dobrego jak on, a jego młodszy brat wydaję się być nawet lepszy.

— Z całym szacunkiem — wtrącił bez wcześniej wspomnianego szacunku niezadowolony Hidan — ale już raz się wycofał z bycia naszą częścią. Po prostu stwierdził, że to nie dla niego, ponownie wrócił do policji, a ty nawet go nie zabiłeś. Wiem, że kara, jaką otrzymał była dość… — udawał, że się zastanawia, kręcąc w powietrzu kółka wskazującym palcem — powiedziałbym, majestatyczna. Jednakże nie uważam, byśmy ponownie mogli obdarzyć go zaufaniem.

Wtedy Szef wyciągnął zabandażowaną dłoń, która zacisnęła się mocno na szyi poplecznika. Hidan, choć zaskoczony, poddał się bez walki, unosząc wysoko ręce i cierpliwie czekał na reprymendę, która nie nadchodziła. Miast tego długo patrzyli sobie w oczy, aż w końcu wiatr rozmierzwił ich włosy.

— Jeśli zabije, zaufam mu w pełni — powiedział, a tembr jego głosu dudnił w uszach Hidana jeszcze długo, nim Szef go puścił. — To test, próba, której musi sprostać. Jeśli mnie zdradzi, tym razem nie skończy się na zwykłych bliznach.

I to było coś, co pomocnik pragnął usłyszeć, ujrzawszy szeroki, perfidny uśmiech na twarzy uradowanego bruneta. Mężczyzna jednak w głębi duszy przeczuwał, że jego naiwność sprowadzi na rodzinę zagładę. Nie wierzył jednak, by ktoś taki jak Sasuke mógł grać na dwa fronty.

Fronty, które nie szkodzą ani policji, ani mafii.

Gdzieś musiało znajdować się drugie dno i to tak od kilku dni intensywnie zaprzątało jego myśli.

Szczerze zaczynał się bać.

— Nóż rzeźnicki.

Sai już w progu poinformował przybyłych policjantów o swoim odkryciu z tym charakterystycznym blaskiem w oku, który mówił o niesłychanej ekscytacji. Komisarz miał ochotę zawrócić, gdy tylko blada twarz powitała ich już na wstępie, ale jego oczom ukazał się niemal przezroczysty Arata, który rytmicznie bujał się na krześle w przód i w tył. Był roztrzęsiony, a białka popękały i teraz znaczyły je czerwone żyłki.

Shikamaru, przeciskając się już w stronę miejsca zbrodni, rzucił pogardliwym tekstem w stronę Sasuke, który puścił to mimo uszu i skupił się na patologu. Choji za to postanowił przysiąść naprzeciwko niekontaktującego Araty i wyjął notes, ówcześnie zadając pytania niewysokiej kobiecie o bardzo męskich rysach twarzy, która przyjęła wezwanie. Policjantka szczegółowo odpowiadała na zaangażowane pytania sierżanta, nie spuszczając z oczu młodego barmana.

— Ostrzegam — mruknął złowrogo patolog — że widok jest naprawdę koszmarny.

Na wydźwięk tych słów Arata wydał z siebie nieokreślony dźwięk; coś pomiędzy skowytem a szlochem. W drżących dłoniach ukrył twarz i prawdopodobnie płakał, na co wskazywały trzęsące się ramiona.

Sakurę na ten widok aż coś ścisnęło w sercu. Nie mogła wyobrazić sobie bólu związanego z utratą bardzo bliskiej osoby. Współczuła chłopakowi, ale profesjonalizm nakazał jej zmierzyć się z kolejnym paskudnym dziełem mordercy. Nie omieszkała jednak rzucić obraźliwe słowa w stronę patologa, które mówiły o braku finezji i oskarżyła mężczyznę o posiadanie nazbyt lodowatego serca. Sai, usłyszawszy to wszystko z ust detektyw, jakby nieco spochmurniał i zbladł jeszcze bardziej.

Mieszkanie było niedużych rozmiarów. Już w progu stało się w kuchni, na prawo znajdowała się łazienka, a niemalże naprzeciwko drzwi wejściowych po drugiej stronie tkwiło wejście do sypialni. W mieszkaniu nie było też zbyt wielu mebli, przez co akustyka wydawała się być nieco drażniąca dla ucha. W sypialni kłębili się już specjaliści, asystenci i jeden fotograf, który wciąż robił zdjęcia plamom na podłodze i innym tego typu zjawiskom. Z pokoju wyszedł spocony i blady jak ściana Naruto, zdejmując w pośpiechu lateksowe rękawiczki i wyrzucając je do kosza.

— Tego nie da się opisać — rzucił pospiesznie, przecierając ręką mokre od potu czoło. — Nie zostanę z wami, nie pomogę. Dzwoniła teściowa, Hinata rodzi, muszę jechać — wymamrotał na bezdechu i szybko ich wyminął, nie reagując na próby zatrzymania go czy propozycje zamówienia taksówki. — Poradzę sobie! — krzyknął tylko i wypadł z mieszkania jak poparzony. Mimo że widok zbrodni przyprawiał o mdłości, Naruto nie miał zamiaru poświęcać temu swojego cennego czasu, gdy żona wydawała na świat jego dziecko. Pragnął przy niej być, za wszelką cenę.

W mieszkaniu zapanowała niezręczna cisza. Haruno odchrząknęła i popatrzyła na patologa.

— Czy Arata coś mówił? — spytała Saia, który nieco się ożywił.

— Niewiele — powiedział, zmarszczywszy nos. — Podobno przyszedł do Nami, bo wcześniej się umówili, ale drzwi były otwarte. Podobno minął sąsiadkę, która może to potwierdzić. To Arata znalazł ciało i od razu się z nami skontaktował, choć upierał się, że najpierw próbował dodzwonić się do Sasuke.

Oboje wymienili porozumiewawcze spojrzenia, jednakże Uchiha od razu przyznał, że nikt do niego nie dzwonił, a dzisiaj telefon był włączony i cały czas w pogotowiu. Stwierdził, że może w całej tej panice Arata myślał, że dzwonił albo taki miał plan, ostatecznie jednak coś nie podziałało. Mącił zeznania, bo był w szoku.

Wchodząc do sypialni chłód uderzał w twarz, a dziwny niepokój jakby zawisnął w powietrzu. Fetor śmierci nie zdążył się jednak rozprzestrzenić, ale z każdym krokiem stawał się intensywniejszy. Miejsce zbrodni zaś zakrawało jak o scenę z horroru.

— Tym razem nie próżnował — skonstatował szybko Sasuke, mając na myśli mordercę, który zostawił dla nich iście makabryczny widok.

Do wielu obrazów można było się przyzwyczaić, ale za każdym razem kolejny bywał coraz gorszy i jeszcze bardziej ekstremalny.

Ciało Nami niemal wylewało się z otwartej szafy. Wtem odór fekaliów i krwi uderzył w ich nozdrza z taką siłą, że oboje się cofnęli. Sakura zakryła usta dłonią, chyba już do cna przerażona i zniesmaczona, a Sasuke sięgnął po intensywną, miętową maść, którą podał jeden z asystentów Saia. Jak sam patolog stwierdził, tego typu trik nie na wiele się zdawał, bo zapach mięty i fetoru śmierci zawsze się wymiesza, tworząc ze sobą jeszcze paskudniejszy miks, ale Uchiha i tak podjął ryzyko. W ślad za nim poszła też Sakura, która jeszcze długo nie wchodziła do pomieszczenia, podczas gdy komisarz już kucał nad ciałem ofiary i dokładnie mu się przyglądał. Przygnębiała go jednak myśl, że jeszcze nie tak dawno temu miał jakikolwiek kontakt z tą kobietą.

Nami została rozpruta. Korpus spoczywał w szafie, łącząc się z dolną częścią tylko długim jelitem, które w jednym miejscu zostało naderwane i ledwo wiązało koniec z końcem. Podłoga tonęła we flakach i fekaliach, tworząc ogromną plamę wielu kolorów. Rozszarpana skóra zwisała niebezpiecznie, gotowa do upadku. Na poszarpanym gardle leżało wyjęte serce, czerwony organ wyrwano z klatki piersiowej i teraz spoczywało w dziwnym miejscu niczym jakiś niezrozumiały symbol.

Uchiha zwrócił jednak uwagę na palce, pierwszą rzecz, która powinna zostać sprawdzona. Były całe, nie zabrakło małego paluszka, który mafia z reguły ucinała, dając do zrozumienia swojej ofierze, że tak właśnie kończą niegodziwi zdrajcy. Sai również potwierdził brak nacięć na ciele w postaci jakichkolwiek liter czy wyrazów, ale zaniepokoiła go wyżłobiona łza na prawym policzku ofiary. Patolog uważał to za jakiś ukryty przekaz, jednakże nie mógł za wiele powiedzieć w tej chwili: potrzebował przysiąść nad tym dłużej i poważnie się namyślić.

Ofiarę pozbawiono oczu i Sasuke dopiero teraz zawiesił wzrok na ciemnych oczodołach, wpatrujących się w złowrogą pustkę. Gałki zaś znaleziono w zaciśniętych dłoniach Nami. Wyblakłe tęczówki ostatnie, co widziały za życia był oprawca i gdyby tak przyjrzeć się im bliżej, może można byłoby dostrzec zarys postaci odbijającej się w oczach tuż przed śmiercią. Niestety nie była to jednak fotografia i cokolwiek wydarzyło się tutaj kilka godzin temu, wiedziała tylko sama ofiara i sprawca.

Właśnie tego Uchiha nienawidził w swojej pracy. Tego niedomówienia. Jedynymi, którzy cokolwiek mogli powiedzieć byli zmarli, ale swą ciszą nie byli w stanie przedstawić mu swojej wersji wydarzeń. To on stawał się ich oczami i jedyną nadzieją na zadośćuczynienie.

Morderstwo to należało do najokrutniejszych, jakie dotychczas zaserwował im zabójca. Wcale nie próżnował, robił wszystko, by zwrócić na siebie swoją uwagę, ale coś w samej technice zaczynało się zmieniać. Nami przecież w żaden sposób nie zagrażała mafii, a to, że wydała samego Deidarę, miejsce, gdzie robiono tatuaże nie mogło być powodem do tak okrutnej zbrodni. Chociaż patrząc na to, jak potraktowali Heike za błąd jednego z jego ludzi, wszystko mogło wskazywać, że byle pretekst był dobry, ażeby nieco nabruździć.

Morderca jak zwykle nie zostawił żadnych śladów, chociaż Sai potwierdził, że musi wysłać do analizy wymaz z pochwy ofiary. Znalezione nasienie mogło również posłużyć za dowód lub chociaż jakikolwiek namacalny trop w ich śledztwie — mimo że Nami była prostytutką i miała sporo klientów, wszystko wskazywało, że mordercą mógł być ktoś z nich. Równie dobrze sprawca wcale nie musiał współżyć z kobietą, a nasienie, które znaleźli należało do potencjalnie niewinnych. Niemniej wreszcie mogli uczepić się czegoś konkretnego.

— Wydaję mi się, że nasz morderca zmienia schemat — mruknął Shikamaru, spuściwszy smutny wzrok. Już wcześniej próbował przestudiować zadane obrażenia, a gdy Sasuke wreszcie się pojawił, pozwolił, by to on zajął się sprawą, a sam przystanął przy oknie. — Pytanie tylko, dlaczego?

Sakura już nakładała lateksowe rękawiczki, walcząc z odruchem wymiotnym. Była twarda, ale to zakrawało już o czyste szaleństwo. Z trudem patrzyła na wyprute flaki i otwarte usta ofiary, które za pewne próbowały wydobyć z siebie krzyk. Ze wstępnych oględzin wiedzieli też, że Nami miała wetkniętą opaskę między zęby, która pozwalała tylko na głuche krzyki. Sprawca dokładnie wszystko przemyślał.

— Podejrzewam, że albo chce nas zmylić… albo nie panuje już nad sytuacją i wie, że depczemy mu po piętach… albo… — Uchiha zawiesił głos i tchnięty jakąś trudną do opisania siłą, ponownie zerknął na całe palce Nami. Dziwnie niepokojąca myśl zaprzątnęła jego głowę, gdy wzrok przeniósł na kuchnię, w której Choji właśnie zadawał pytania roztrzęsionemu Aracie. Barman trzymał ściśnięte ręce na kolanach i chyba nie zdawał sobie sprawy, jak mocno je zaciskał. Współczuł mu niewyobrażalnej straty, ale zastanawiał się też, czy i on nie znalazł się na liście zabójcy. Równie dobrze chłopak może znać sprawcę i nie mówić im całej prawdy, tak jak to było z jego bratem, którego krył, udając, że nie wie nic o jego porachunkach z mafią. Ponownie spojrzał na ciało ofiary i spoczywające na gardle serce. Jakiś puzzel z układanki próbował wskoczyć na swoje miejsce, ale nadal nie układał się w całość. — Może morderca cierpi na zaburzenia osobowości.

— Świetnie, kolejny psychol do listy — żachnął się Shikamaru, ale widząc poważny wyraz twarzy komisarza natychmiast przestał ironizować i kpić. — Wnioskujesz tak po innym sposobie morderstwa?

— Ayumu, Anko i Yuichi zginęli w mniej lub bardziej brutalny sposób, ale wciąż według jakiegoś ustalonego schematu. — Sasuke zaczął przechadzać się po pokoju, głośno wydobywając myśli z nawet najciemniejszych czeluści umysłu. Wszyscy uważnie go obserwowali poza Sakurą, która dokładnie przypatrywała się wszelkim ranom ofiary. — Tetsu prawdopodobnie miał tylko dostać nauczkę, ale nafaszerowany jakimś narkotykiem postradał zmysły i zginął przez zamroczony umysł. Nikt go nie zabił, możliwe, że nawet tego nie chciano.

— A ja jednak uważam, że to ten sam morderca. Nawet jeśli diler wpadł pod koła ciężarówki, wciąż ktoś go do tego sprowokował.

— Tak — przytaknął Uchiha — ale zauważ, że schemat był zatem inny. Jeżeli Tetsu miał zginąć, to znaleźli na to inny sposób. Możliwe, że mafia lub morderca, nieważne — mówił szybko, żeby nikt nie wszedł mu w słowo i nie powiedział o niemożliwości działaniu mafii. — Ktoś miał inny powód, za który Tetsu zapłacił. Możliwe, że wcale nie miał umrzeć, ale wstrzyknęli o kilka kropel narkotyku za dużo i to, co spotkało dilera to było tylko zrządzenie losu.

— Dobra — odezwał się Sai i nerwowo podrapał się po nosie. — Dlaczego zatem to morderstwo jest inne?

Sasuke uśmiechnął się triumfalnie.

— Bo wychodzi poza schemat, bo było emocjonalne i prawdopodobnie niezlecone z góry.

I prawdopodobnie komisarz odkrył coś, czego jeszcze nie potrafił zrozumieć. Niepokojąca myśl, dziwny ucisk w żołądku — to wszystko próbowało mu powiedzieć, że był bliżej odkrycia tożsamości mordercy niż myślał.

Telefon Sasuke zawibrował. Niechętnie oddalił się od miejsca zbrodni i zatrzymał się w kuchni, tuż przy lodówce. Na krześle wciąż siedział roztrzęsiony Arata i wpatrywał się ślepo w jeden punkt przed sobą. Wydawał się nawet nie zauważać sierżanta, który siedział naprzeciwko niego i coś żarliwie notował.

Komisarz zerknął na wyświetlacz. Numer był zastrzeżony, wiadomość za to bardzo treściwa i niesłychanie niepokojąca. Sasuke mógł się tylko zastanawiać, kto ją przysłał, ale sam przekaz był jednak zrozumiały, bo to jedno wydarzenie natychmiast stanęło mu przed oczami.

Pamiętasz? Drugi czerwca, trzy lata temu. Jeden strzał, jeden zgon. Pora wyrównać rachunki, Uchiha. Czas zapłaty nadszedł. Pamiętasz?!

Pamiętał. Ta wiadomość zmroziła krew w jego żyłach, sprawiła, że znowu poczuł się tak jak tamtego feralnego dnia. Koszmar za koszmarem na nowo rozpoczął swą gonitwę.

Pomyślał o jutrzejszym dniu, który ponownie miał zmienić całego jego życie. Możliwe też, że miał podać odpowiedzi na temat śmierci Madary i sposobu, w jaki tam się znalazł. Najgorsza jednak stała się myśl, że to już było, on już wcześniej musiał zabić. Wiadomość od nieznajomego dotyczyła właśnie tego. I mimo że było to trzy lata temu, schemat powtarzał się teraz ponownie i to tylko po to, by na nowo wkupić się w łaski mafii. Niemal jak na potwierdzenie tych słów, zaakceptowanie tajnej misji, telefon znowuż zawibrował, omal nie przyprawiając go o zawał serca

Miał już dość.

Nie spierdol tego. Ibiki

Sasuke uśmiechnął się pod nosem, podirytowany.

Skoro wszyscy już wiedzieli, co się święci i sam szef ANBU dał mu zielone światło, to jedno było pewne: polowanie czas zacząć.

Zabijesz i wreszcie na nowo ci zaufają. To nasza szansa, jedyna. Nie możesz tego spieprzyć — powiedziała mu Tsunade, gdy po raz pierwszy ustalali szczegóły.

Zabijesz i wreszcie ci zaufają. To nasza szansa, synu. Jedyna, jaka istnieje. Musimy to zrobić, musisz sprawić, by sam Itachi uwierzył. Nie możesz tego spieprzyć — powiedział mu ojciec przy kolejnym kieliszku sake.

Jesteś członkiem ANBU. Płacę ci za brudną robotę. Współpracujemy z policją, ale to my urządzamy czystki, bo są nielegalne. To ty jesteś takim naszym Hitmanem, Sasuke. Nie spieprz tego — powiedział mu Ibiki, wypuszczając dym papierosowy prosto w jego twarz.

Nie mogę tego spieprzyć, pomyślał.

Nie mógł tego spieprzyć.

M U S I A Ł  ICH PRZEKONAĆ.

M U S I A Ł  ZABIĆ.

Bry! Już za tydzień pojawi się rozdział przepełniony pewnymi odpowiedziami. Dowiecie się między innymi, kto stoi za morderstwem Madary. Nie wiem w ogóle, czy trzynastka Was w jakikolwiek sposób zadowala, patrząc wstecz na zainteresowanie dwunastką... (187 wyświetleń w porównaniu z 925 przy jedenastce lub innych rozdziałach… coś tu nie pykło, ewidentnie) Możliwe, że napisałam to kiepsko lub nie ma zbyt wielu fanów seksualnych scen, może w ogóle coś w poprzednim rozdziale poszło nie tak. Nie wiem, co było przyczyną. Niemniej mam nadzieję, że tak jak ja nie możecie się doczekać czternastki! ♥

Dziękuję najwierniejszym czytelnikom za bycie ze mną i aktywne uczestnictwo w Perfidii. Dedykuję to Wam, moje perełki ♥

Pssst, Ibiki jeszcze się pojawi. Osobiście lubię tą postać i pasuje mi idealnie na szefa ANBU, w dodatku jest kimś, kto cholernie wierzy w Sasuke, a zarazem bardzo go krytykuje. Yuki, była ukochana Itachiego również znajdzie swoje miejsce w opowiadaniu i wielkimi krokami zbliżamy się do spotkania braci.

Czekajcie, a będzie Wam dane! xD ♥