12. Morderca widmo

Nie potrafił w żaden logiczny sposób wyjaśnić Sakurze zawartości czarnej teczki, którą zapomniał schować po zamieszaniu, jakie informacje wywołały w jego głowie. Poza tym nie przypuszczał, że znajdą się w takiej sytuacji, by teraz właśnie siedzieć w samochodzie i wysłuchiwać narastające krzyki.

Haruno bardzo dociekała, co to wszystko ma znaczyć i dlaczego jego chrzestny został oznaczony jako cel, czemu wszystkie pliki były wymazane czerwoną pieczątką „ściśle tajne” i Sasuke, jako że nie powinien powiedzieć jej ani słowa, po prostu zaczął wymyślać jakąś historię. Mniej więcej brzmiała tak, że Tsunade poprosiła o obstawę dla Kakashiego, gdy ten zgłosił policji, iż nie chce już dłużej być świadkiem koronnym. Początkowa owa kolorowa historia w żaden sposób się ze sobą nie łączyła, ale z czasem elementy układanki wskakiwały na miejsce i wymyślone zadanie wydawało się brzmieć nawet logicznie. Sakura jednak nie omieszkała przestudiować dokumentów jeszcze dokładniej, ale zanim dotarła do polecenia „zlikwidować cel”, Sasuke już wyrwał jej teczkę i poprosił, by swoją ciekawość zachowała dla siebie.

Przecież nie mogła się dowiedzieć, że zadaniem Sasuke było zabicie Kakashiego.

— Wkurzasz mnie — warknęła, przekręcając kluczyk w stacyjce. Silnik zagłuszył prychnięcie Uchihy, a chwilę później znaleźli się na ulicy. — Znowu kłamiesz, po prostu kłamiesz!

Mężczyzna przewrócił oczami, ale nie powiedział ani słowa. Uznał, że wystarczająco dużo już dzisiaj zrobił i nie chciał wdawać się w bezsensowną dyskusję. Ponadto musiał trzymać język za zębami, jeśli chciał, by wszystko odbyło się bez przeszkód.

— W dodatku nic nie mówisz.

Wzruszył ramionami i zapatrzył się na widok za oknem. Miasto żyło nocą, na chodnikach siedziało wielu młodych ludzi popijających piwo lub inne drinki, z klubów wylewało się mieszane pokolenie. Ulice wciąż były przepełnione autami, a latarnie oświetlały zbłąkanym duszom drogę.

— Skoro już jesteśmy razem — zaczęła cichutko Sakura, nie odrywając wzroku od głównej drogi — to byłoby miło, gdybyś jednak przestał mnie okłamywać.

Odruchowo złapał ją za wolną lewą rękę, która właśnie puściła skrzynię biegów i ucałował czule drobne kobiece palce. Haruno uśmiechnęła się słabo, a sam Sasuke przeprosił ją i zapewnił, że postara się tego nawyku oduczyć.

— W ANBU często powtarzali nam, by nigdy nie mówić ludziom tego, co naprawdę chcą usłyszeć, czyli prawdy. Ona była w naszym kodeksie zakazana.

Spojrzała na niego kątem oka, ale on oparł głowę o zagłówek i przymknął powieki. Musiał być zmęczony, prawdopodobnie dorwał go ból głowy po mocnym sierpowym Hiro, ale i tak z podziwem lustrowała jego pękniętą wargę i wciąż czerwoną plamę pod nosem. Choć w ułamku sekundy, gdy wpadł w szał bardzo ją przeraził, to i tak nie miała do niego żalu. Architekt zasłużył na solidne manto. Martwiła się tylko, by nie poszedł na obdukcję, chcąc przysporzyć Sasuke kolejnych problemów. Z drugiej jednak strony to Hiro zaatakował jako pierwszy i ona jako świadek, mogłaby potwierdzić napaść na funkcjonariusza w cywilu, mimo że Uchiha obecnie został zdegradowany do stopnia konsultanta, co nie zmieniało faktu, iż należał do rodziny policyjnej.

— I ten nawyk pozostał? — Bardziej stwierdziła niż spytała, a Sasuke uniósł kąciki ust. — Czy to był jeden z wielu powodów, przez które odszedłeś?

 — Można tak powiedzieć — mruknął, chcąc brzmieć jak najprawdziwiej, a kłamstwo wręcz zadudniło mu w uszach. Przecież nie mógł jej powiedzieć, że tak naprawdę wciąż zasila swoją osobą zasoby organizacji antyterrorystycznej. Tego mu zabroniono, w jego ściśle tajnej misji nie miało być miejsca na powierników.

Tymczasem wplątał się w związek z kobietą, którą chciał mieć u swego boku już od dawna. Nie mógł tylko pozwolić, by napotkała jego demony przeszłości, a tymczasem wręcz sam ją w to wciągnął; w ten swój świat. Naraził na niebezpieczeństwo, które kryło się w najmroczniejszych, cuchnących zakamarkach świata.

Spojrzał na nią i uważnie przyglądał się rysom jej twarzy. Uwielbiał ten zgrabny, lekko przypominający skocznię nos, trochę za bardzo wysuniętą, szpiczastą brodę, piękny, długi wachlarz czarnych rzęs. Nawet mocno naprężone mięśnie szyi, które uwypuklały się z każdym jej śmiechem, wprawiały go w dziwny stan błogości. Nie była idealna, ale była piękna, choć często powtarzał, że ma duże czoło, które mógłby całować każdego poranka.

Sakura była do cna prawdziwa.

— Proponuję „Azyl” — odezwała się nagle, unosząc energicznie wskazujący palec prawej ręki, by tylko pokazać Sasuke neonowy, czerwony napis unoszący się ponad sklepieniem drzwi wejściowych hotelu. — Przystępne ceny i miła obsługa.

Zaparkowała, już w trakcie odpinając pasy. Uchiha uniósł pytająco brwi. Sposób, w jaki mówiła o tym miejscu sprawiał wrażenie, że owszem, była tutaj, ale raczej nie sama i wspomnienia musiały być trochę bolesne.

— Bywałaś tu z Hiro, prawda?

Dziwny tik zdradził, że trafił w samo sedno. Smutno przytaknęła i bez słowa wyszła z samochodu, zatrzaskując drzwi. Na myśl o architekcie, w Sasuke zawrzała krew. Był chodzącą gnidą i jedyne, co chciał zrobić to połamać mu kości — a przecież prawie go zabił.

Shikamaru z Chojim wygramolili się z auta zaraz po nich.

— Stawiam — wymamrotała Sakura, wymijając ich wszystkich i kierując się w stronę młodego mężczyzny, który niemal odskoczył, gdy kobieta warknęła na niego, posyłając mu wściekłe spojrzenie. Boy hotelowy nie wiedział, jak się zachować. — Nie potrzebuję pomocy.

— Chyba nie jest w humorze — stwierdził bystrze Choji, zajadając się pączkiem z papierowej torebki. Shikamaru zmarszczył nos, gdy kompan zaczął głośno mlaskać. — Ciekawe, jakie mają menu na śniadanie…

Uchiha już ruszył za rozwścieczoną Haruno, uważnie przyglądając się neonowemu szyldowi nad drzwiami, które rozwarły się przed nim i zaprosiły do trochę nazbyt ekskluzywnego wnętrza.

Stojąc przy recepcji, młoda recepcjonistka powiadomiła ich o dostępności dwóch wolnych pokoi, z czego jeden był pokojem dla nowożeńców. Po pokazaniu legitymacji policyjnej, bez zbędnych problemów dostali oba pokoje hotelowe z wliczonym śniadaniem. Mieli wymeldować się do południa. Złota karta Sakury sunęła po terminalu, naliczając kolosalną kwotę, ale ona tylko mruknęła, że to i tak w większości pieniądze Hiro, które przelewał jej na konto co miesiąc.

Chociaż na coś się przydał, przemknęło jej przez myśl, ale aż się skrzywiła.

Cała czwórka jechała windą w milczeniu, jedynie notoryczne mlaskanie sierżanta przerywało tę niezręczną ciszę, ale nikt nawet nie wydawał się być tym zniesmaczony. Każdy był pogrążony w swoich myślach i nie zanosiło się na ochocze pogawędki.

Choji z Shikamaru skręcili do swoich drzwi, które znajdowały się o wiele dalej od pokoju Sasuke i Sakury. Pożegnali się z nimi, a już jak wchodzili, Nara marudził coś o przestawieniu łóżek, bo nie miał zamiaru spać zbyt blisko swojego kompana, na co ten chrząknął w śmiechu.

— Pokój nowożeńców — prychnął Sasuke, gdy Sakura otworzyła ich drzwi i weszła do środka, gniewnie rzucając walizkę w jakiś róg. — Mogę spać na podłodze, jeśli…

— Zamknij się wreszcie — rzuciła przez ramię i zrzuciła z siebie płaszcz. — Idę pod prysznic, muszę zmyć z siebie to… wszystko.

Przez moment ich spojrzenia się spotkały i Sasuke nie potrafił zinterpretować mimiki jej twarzy. Gdy zniknęła w łazience, nie usłyszał zatrzaśnięcia drzwi. Przez ułamek sekundy zastanawiał się nawet, czy to nie była swego rodzaju zachęta, ale szybko odgonił od siebie te myśli i przeszedł wąski korytarz, by rzucić się na ogromny materac. Pościel pachniała lawendowym płynem do prania. Czerwona satyna załaskotała skórę i Uchiha zerwał się z łóżka, wciąż wpatrzony w łazienkę.

Jasna cholera, przeklął w myślach.

Nie wiedział, jak się zachować, ale był pewien, że specjalnie zostawiła otwarte drzwi, by on mógł stanąć w progu, oprzeć się o framugę i spokojnie taksować ją wzrokiem. Gdy zdejmowała bluzkę, ukazując plecy, krew napłynęła do jąder, a w policzki buchnęło ciepło. Wystarczyło tylko tyle, by pobudzić jego męskie instynkty i popchnąć go w jej stronę, położyć dłonie na kobiecych biodrach i wtulić się od tyłu, napawając się zapachem włosów.

— Co powiesz na wspólny prysznic? — wyszeptał do jej ucha, a ona mruknęła zalotnie, błądząc dłonią po jego żuchwie.

Niespodziewanie odwrócił ją do siebie i wpił się łapczywie w kobiece usta. Całował zachłannie, bardzo żarliwie, a ona z uśmiechem oddawała pocałunki. Nagle oboje zapomnieli o tym, co wydarzyło się w domu Hiro, Sakura nawet nie chciała pamiętać, że kiedykolwiek i czymkolwiek była związana z architektem. W pełni oddawała się pocałunkom Sasuke, które gorącem paliły jej rozgrzaną skórę.

— Poczekaj — wysapał w kobiece usta. — Może lepiej wyciszymy te przeklęte telefony, co? — Oboje się zaśmiali, wciąż nie mogąc się od siebie oderwać. — Cholernie zaczynają mnie już wkurzać.

— Mnie też — wymruczała, chichocząc.

Sasuke oderwał się od niej i wciąż trzymając kobiecą dłoń w swojej, udał się do pokoju, gdzie znajdowały się telefony, które miał zamiar wyciszyć i schować gdzieś daleko, i głęboko, aby wreszcie nie mogły w niczym przeszkodzić. Sakura zaś oddychała szybko, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Stała w staniku, ale spodnie już miała odpięte. Uśmiechnęła się pod nosem i zaczesała kosmyk różowych włosów za ucho. Była poddenerwowana, ale też i dziwnie szczęśliwa.

Zauważyła go w odbiciu i nie mogła wyjść z podziwu, jak jego łobuzerski uśmiech potrafił na nią działać. Uwielbiała go takiego, a kiedy był władczy, wprawiał ją w jeszcze większą radość.

Bez zbędnych słów ich usta ponownie złączyły się w żarliwym pocałunku, który z czasem pogłębiał się coraz bardziej i pozwalał, by języki również tańczyły ten namiętny taniec. Sakura już pozbyła się z niego koszulki i spodni, on również nie był jej dłużny i rzucił gdzieś za siebie czerwony stanik.

— Ładny komplet — mruknął, gdy palce prawej ręki powędrowały pod koronkowy materiał majtek. Kobieta jęknęła zaskoczona, a on tylko uśmiechnął się zawadiacko i delikatnie przegryzł jej dolną wargę.

— Mieliśmy wziąć prysznic — wymruczała, ciężko dysząc.

Jak na komendę reszta ich odzienia spoczęła na podłodze. Wciąż nie mogąc oderwać się od siebie, weszli do kabiny, zasunęli szklane drzwi i Sakura odkręciła kurek z wodą. Początkowo lodowata ciecz uderzyła w ich ciała i oboje gorączkowo wrzasnęli, zaraz bawiąc się kurkiem z gorącą wodą. Wybuchli niepohamowanym śmiechem i ponownie znaleźli się w swoich ramionach, całując i dotykając tak łapczywie, jakby zaraz to wszystko miało się skończyć.

Strużki wody znaczyły szlaki na ich nagiej skórze. Mokre włosy oklapły pod ciężarem cieczy, ale zdawali się niczego nie zauważać. Zajęci sobą oddali się emocjom w pełni. Uchiha całował jej szczękę, szyję, by zejść pocałunkami niżej i dostać się do nabrzmiałych sutków, które kolejno wylądowały w jego ustach na chwilę. Detektyw jednak zmusiła go do powrotu na górę, co też niechętnie uczynił.

Sasuke popchnął Sakurę na kafelkową ścianę i delikatnie uniósł jej prawą nogę, zaczepiając ją o swoje biodro. Ona wplotła palce w jego czarne jak smoła włosy i napawała się zapachem jego ciała. Od uderzenia bolały ją plecy, ale nie potrafiła skupić się na bólu tylko na nim. Uchiha delikatnie się zgiął, by chwilę później wejść w nią spokojnie, niezbyt energicznie. Męski członek pulsował już od nadmiaru krwi i mężczyzna marzył tylko o tym, by wreszcie móc poczuć tę ulgę z tak wyjątkową kobietą jaką była Sakura.

Znajdując wspólny rytm, kochali się pod prysznicem, jęcząc z rozkoszą. Z czasem czułość zamieniła się ponownie w namiętność i Sasuke narzucił szybsze tempo. Szkło wokół zaparowało od ich oddechów, ciepła i gorącej wody. Wydawało się, że było tu jak w saunie.

Potrzebowali się wyładować, potrzebowali takiej odskoczni, która nie skupiałaby się tylko na tym, jak rozpalić siebie nawzajem. W nich te wszystkie emocje wrzały już od dawna i jeden dotyk, zwykły, normalny potrafił sparzyć skórę i przenieść gdzieś daleko. Teraz, kiedy wreszcie mieli ku temu okazję, by być ze sobą, nie mogli tak po prostu tej szansy przepuścić.

Potrzebowali siebie nawzajem. Psychicznie i fizycznie.

Byli jednością.

Sapali głośno, Sakura kilkukrotnie niechcący ugryzła go w dolną wargę, ale Uchiha nie przejmował się tym, to tylko jeszcze bardziej go nakręcało. Kobiece palce, które teraz wylądowały na plecach mężczyzny, wbiły się w skórę, gdy koniec właśnie nadchodził. Uboga rozkosz oblała ich ciała, wstrząsnęła nimi i wtedy czas jakby spowolnił.

Zamglone spojrzenia się spotkały, całe swoje uniesienie podsumowali uśmiechem i ostatnim, czułym pocałunkiem, gdy Sasuke wciąż był w Sakurze i jeszcze kilka powolnych ruchów dedykował tylko dla niej.

Po wszystkim detektyw wtuliła się w jego umięśnione ciało, chowając twarz w klatce piersiowej. Mogła dzięki temu słyszeć, jak jego serce bije, jak oddycha. Nie potrafiła się od niego oderwać, czuła się bezpiecznie w jego ramionach i wtem absurdalny strach o utratę sparaliżował jej umysł.

— Nie mogę cię stracić, Sasuke — wyszeptała i uniosła wysoko brodę, wbijając w niego zatroskany wzrok. Uchiha ujął jej podbródek między kciukiem a palcem wskazującym i pochylił się, drażniąc ją oddechem.

— Nie stracisz — szepnął szczerze i złożył na jej ustach pocałunek przepełniony najsilniejszymi emocjami, przepełnionym czymś, co nazywano miłością.

— Kocham cię — mruknęła, gdy od kolejnego pocałunku dzieliły ich dwa milimetry.

W odpowiedzi otrzymała tylko smutny uśmiech, za którym kryło się za wiele emocji.

Sasuke w środku pękał z rozpaczy. Pozwolił im na zbliżenie i na zaangażowanie, wiedząc, jak wiele może stracić. A z taką stratą nie mógłby się pogodzić. Czyżby za bardzo ją kochał?

Jeden zły ruch może go kosztować nawet życie — i to nie o swoje życie tak naprawdę się martwił.

Rankiem było spokojnie. Ptaki za oknem śpiewały, a słońce leniwie wdzierało się do pokoju hotelowego za jasną zasłoną. Rzucało promienie na satynową pościel i nagą skórę dwójki dorosłych.

Leżeli w łóżku, wtuleni w siebie. Podłoga tonęła w ich ciuchach, które jednak postanowili przerzucić z łazienki, ale wciąż cisnęli nimi na panele, by zaraz wylądować w łóżku, gdzie jeszcze trochę postanowili rozkoszować się sobą. Po wszystkim patrzyli na siebie uśmiechnięci i trochę rozmawiali o nic nieznaczących rzeczach, a godzinę później, wycieńczeni, zasnęli.

Teraz tak leżeli w milczeniu od pół godziny. Sasuke delikatnie głaskał jej nagie przedramię, rozkoszując się zapachem kobiecej skóry, a ona kilkukrotnie ucałowała jego nagi tors, by chwilę później wdrapać się na niego i wpić w usta.

Ktoś pukał. Początkowo nie słyszeli, gdyż leniwe stukanie nie powtarzało się zbyt często. Jednakże po chwili pukanie do drzwi narastało i zaczynało robić się natarczywe, aż nieprzyjemne.

— Nie otwieraj — mruknął niechętnie Sasuke, gdy Sakura już wygramoliła się z łóżka, zabierając prześcieradło, którym sprawnie owinęła nagie ciało, pozostawiając swojego partnera nago. — Teraz to mi zimno.

— Nie marudź — powiedziała, posyłając mu całusa. Uchiha uśmiechnął się pod nosem, a detektyw już zbliżała się do natarczywego gościa.

Niechętnie złapała za klamkę i otworzyła drzwi, wprawiając włosy w ruch tymże szarpnięciem. Zdziwienie wymieszało się ze swego rodzaju wstydem. Aspirant za to leniwie uniósł jedną brew, posyłając kobiecie znaczące spojrzenie.

— Heike się znalazł. — I chociaż widok, jaki zastał go tuż w progu powinien zmusić do odwrócenia wzroku, Shikamaru jednak zawiesił oczy na wystających obojczykach detektyw.

Sakura otworzyła usta, by zadać pytanie, ale zauważyła to dziwne spojrzenie i jeszcze mocniej opatuliła się prześcieradłem i nerwowo zerknęła przez ramię na leniwie podnoszącego się z łóżka Sasuke, który już sięgał po bokserki. Nie ukryła również zdziwienia informacją o odnalezieniu się właściciela klubu, niemniej nie potrafiła się skupić, stojąc przed aspirantem niemalże naga.

— Czy wszystko z nim…

— Nie żyje. — Głos Shikamaru lekko zadrżał, ale nie odrywał wzroku od opatulonej prześcieradłem Sakury, która drgnęła.

Szok i niedowierzanie wymalowane na jej twarzy wprawił oboje w nieopisanie długie milczenie, a sam Sasuke chyba o coś się potknął, bo przeklinał jak szewc. Szybko naciągnął na siebie koszulkę i podszedł do kompanów. Przywitał się z Shikamaru lekkim skinieniem głowy, ale zmarszczył złowrogo nos, gdy zdał sobie sprawę, że Sakura stała przed nim owinięta w samo prześcieradło.

— Znalazł go mężczyzna wracający z jakiegoś nocnego wypadu — tłumaczył Nara niespiesznie, ostentacyjnie lustrując Sasuke i dodając własne wnioski do widoku, jaki go zastał. — Zauważył Yuichiego na drodze, dusił się. Nim zdążył wezwać karetkę, facet już nie żył. Na miejscu stwierdzono zgon i zawiadomiono naszych. — Wymownie spojrzał na ową dwójkę, jakby chcąc im dać do zrozumienia, że nocne telefony służbowe dudniły gdzieś pochowane między ich rzeczami, a oni zajęci sobą kompletnie zlekceważyli obowiązki. — Potrzebują nas tam, także…

— Dajcie nam pięć minut — zażądał Sasuke i zamknął drzwi przed nosem niezadowolonego aspiranta. Sakura skarciła go wzrokiem, ale nic sobie z tego nie zrobił. Ucałował ją w czoło i skierował się do łazienki. — Lepiej się pospieszmy!

                    

        

           

Żółte taśmy policyjne szeleściły na wietrze, przywiązane od jednego drzewa do drugiego, przecinając tym samym niegdyś pustą ulicę. Teraz stał tu ambulans, który miał zabrać ciało do prosektorium tylko za przyzwoleniem policji. Trzy radiowozy ustawiono niemalże obok siebie, a jedną osobówkę zaparkowano nieco dalej; otwarty bagażnik ukazywał kilka statywów i aparatów. Brakowało tylko reporterów, ale najwidoczniej śmierć Heike jeszcze nie obiegła Kioto.

Zaparkowali trochę dalej i wysiedli z auta, nie spuszczając z oczu pracujących nad zwłokami Temari z Naruto oraz Saia. Sprawnie przeszli pod taśmami i zabierając od asystentów białe, lateksowe rękawiczki, które zaraz wylądowały na ich dłoniach, zmierzali w stronę zwłok. Zasugerowano ubranie ochronnych maseczek ze względu na ryzyko unoszących się patogenów, ale Sai zaraz zrugał młodych ludzi, tłumacząc, że nie są im potrzebne i wcześniej się po prostu pomylił, sądząc, iż cokolwiek może im zagrażać.

Shikamaru spojrzał na patologa z powątpiewaniem i lekkim obrzydzeniem, ale Sai ponownie zapewnił, że nie mają się o co martwić i gestem ręki zaprosił na oględziny, a Naruto niemalże krzykiem ostrzegł o uwagę na chorągiewki, które były porozstawiane na niemal kilku metrach.

Zwłoki były w dobrym stanie, czego nie można było powiedzieć o tym, co ten człowiek musiał przeżyć zanim umarł. Pierwsze, co rzucało się w oczy to brak palców, a jeden jedyny kciuk wygiął się nienaturalnie i został pozbawiony paznokcia. Kolejnym była poharatana twarz, ale ku zaskoczeniu policjantów ofiara miała oczy, nos i usta, nie została pozbawiona języka, wszystko wskazywało na zwykłe pobicie. W gorszym stanie była klatka piersiowa Heike, która napełniła się już płynem i jeśli Sai otworzy go na stole, to na pewno wszystkie te soki wytrysną jak z przekutego balonika.

— Ktoś go udusił — zauważyła Sakura, opuszkami palców dotykając szyi ofiary. Lateks jednak nie pozwolił jej wyczuć żadnego zgrubienia. Zasiniona okolica i mocny ślad po grubym sznurze wskazywały jednak na uduszenie i nikt nie miał ku temu wątpliwości.

Nikt, poza Saiem, który już cmokał niezadowolony, kręcąc przecząco głową.

— Ktoś go powiesił, ale on się udusił. — Oba czasowniki akcentował, chcąc tym samym zwrócić uwagę na swoją spostrzegawczość. Jego blada, kamienna twarz nie wyrażała jednak zachwytu swym odkryciem. — Śmiem twierdzić, że Yuichi uwolnił się ze stryczka i przebył długą drogę, chcąc się gdzieś dostać. Nieprzerwany rdzeń kręgowy pozwolił mu przeżyć do kilku godzin, ale koniec końców i tak się udusił.

— Znamy już miejsce stryczka? — spytał Sasuke i Temari zaprzeczyła.

— Pies policyjny wciąż węszy. Myślę, że za jakiś czas coś znajdzie.

— Niestety w nocy padało i ślady krwi zmył deszcz — wtrącił się Naruto, który ściągał lateksowe rękawiczki i wrzucił je do kosza, który postawili asystenci nieopodal.

Sakura zamyśliła się przez chwilę i spojrzała na brak buta i ciemną, zaschniętą osokę, która prawdopodobnie wylewała się ze stopy. W milczeniu przeszła na drugą stronę i delikatnie wzięła piętę ofiary w dłoń, lekko ją podnosząc.

— Przedziurawiona stopa — skwitowała krótko, a za nią już stanął Shikamaru i sam wsadził palec w poszarpaną dziurę. — Myślisz, że zrobił to ktoś, czy…?

— Wygląda na samookaleczenie, ale niekoniecznie umyślne.

— Może trzymał w bucie coś ostrego, co pomogło mu przeciąć linę — zauważył mądrze Naruto i oddalił się bez słowa, zabierając z rąk młodej kobiety kubek z gorącą kawą. Pracowali od kilku godzin i Uzumaki już nawet nie czuł kręgosłupa.

— Jest coś, co sugerowałoby, że to nasz morderca? — zapytał Uchiha, uważnie przyglądając się sinemu miejscu wokół szyi. Wyglądało ohydnie i powoli przybierało coraz ciemniejszy odcień. Sine, suche usta umarlaka wykrzywiały się w jakimś dziwnym uśmiechu i Sasuke musiał stwierdzić, że wolał Yuichiego za życia. Intrygował go jednak fakt, że nie odcięto mu tylko jednego palca. Poza tym, podobno w okolicy nie znaleziono reszty, wszystko było czyste.

Ktoś w coś grał i Uchiha przypuszczał, że mafia chciała, by tak skończył, ale z pewnością nie spodziewali się, że Heike uda się uciec, co mogło potęgować jeszcze większe ryzyko kolejnych zaginięć lub morderstw.

Jednakże kto mógłby być kolejny? I czy morderca zabijał na zlecenie czy dodatkowo sam wybierał sobie ofiary? Ilu z tych ludzi, którzy jeszcze mieli zginąć, mogą mieć jakiekolwiek powiązania z rodziną mafijną i czemu to wszystko wciąż krążyło wokół niego?

Może tu wcale nie chodziło o zatajanie faktów o nim, może po prostu mafia musiała pozbywać się ludzi, którzy im zagrażali, chcąc udowodnić niewinność Sasuke, bo faktycznie coś widzieli i mafia obawiała się, że wsypią też ich lub że dzięki ich zeznaniom, policja wreszcie do nich dotrze. Bali się o własny tyłek, więc likwidowali zagrożenie.

— Literka A na plecach — powiedział po namyśle Sai i delikatnie przewrócił zwłoki na prawy bok i uniósł poszarpaną, brudną koszulkę i palcem wskazał na wyszarpaną niezdarnie literę tuż przy kręgosłupie. — Nie macie chyba wątpliwości, że nasz seryjny morderca grasuje na wolności, profesjonalnie nie zostawiając śladów, co?

— Prędzej czy później popełni błąd — mruknął ponuro Sasuke, a wszystkie pary oczu spoczęły na nim. — Każdy kiedyś musi popełnić błąd.

— Mógłby wreszcie to zrobić, bo mam dość uganiania się za mordercą widmo. — Shikamaru wyrzucił rękawiczki do kosza i leniwie wyjął paczkę papierosów z kieszeni i podał ją najpierw Sasuke, który z nieukrywanym zdziwieniem podziękował i wrócił do oglądania zwłok. Nara wzruszył ramionami i włożył fajkę do ust, podpalając zapalniczką tytoń. — To naprawdę kłopotliwe. — Wypuszczając dym nosem, oddalił się od miejsca zbrodni i przystanął obok Naruto, który już podawał mu kubek z ciepłą kawą.

— Morderca widmo — prychnęła zażenowana Temari, wściekle odprowadziwszy męża wzrokiem. — Co za głupek.

— W sumie ma rację. — Sakura podniosła się z kucek i powoli zdejmowała lekko przybrudzone rękawiczki. — Facet zabija, a my nawet nie mamy żadnego tropu, żadnego podejrzanego, jakby zupełnie nie istniał.

— Ale czy to w ogóle możliwe? — Temari westchnęła ciężko i z dziwnym niepokojem obserwowała, jak Sai pobiera długim patyczkiem wymaz z ust trupa. — Jak można przez tyle lat mordować i nigdy nie wpaść?

Sasuke przystanął obok dyskutujących kobiet, samemu również zdejmując nerwowo rękawiczki. Nie ukrywał zdenerwowania i obrzydzenia, jakie wzbudziło w nim ciało Heike. Odór śmierci na nowo zaczynał drażnić nozdrza i gdy myślał, że już dawno się przyzwyczaił, smród ten na nowo uderzał i przyprawiał o cholerny ból głowy.

— Mam wrażenie, że Sai się myli — rzucił konspiracyjnym szeptem, zerkając przez ramię w obawie, gdyby patolog coś usłyszał. — Dekadę temu ktoś mordował, w porządku. Mógł obudzić się z zimowego snu i zacząć na nowo, ale… coś w morderstwach z kiedyś a z dzisiaj się różni. — Policjantki słuchały z uwagą i wielkim skupieniem, potakując głowami i przyznając mu rację, a Sasuke czuł, że jest bliski odkrycia czegoś niepokojącego i to wprawiało w drżenie mięsień zwany sercem. — Nie wiem jeszcze co, ale na pewno to znajdę. Możliwe, że ktoś po prostu powiela wzorce i próbuje być jak swój mentor.

— Tak! — wyrwało się Temari, która niemal natychmiast zakryła usta dłońmi, gdy echo poniosło jej krzyk po lesie. Kąciki ust Sasuke uniosły się w szczerym uśmiechu, a Sakura zachichotała. — Dokładnie to samo chodzi mi po głowie od kilku dni! Ktoś młody, niedoświadczony próbuje powtórzyć schemat sprzed lat. Póki co idzie mu świetnie, ale…

— Potknie się — skonstatował szybko Uchiha, wpatrując się ponownie w martwą twarz Yuichiego. — W końcu się potknie.

— Obyś miał rację — mruknęła Sakura i ruszyła w stronę Naruto trzymającego pusty kubek po kawie, który lada moment zgnieciony wylądował w koszu.

Wiatr wzmógł się, a żółte taśmy nerwowo zadrgały na wietrze, tworząc własną, mroczną muzykę, która powodowała ciarki na plecach. Z ambulansu wyjechał stół na kółkach, który właśnie kierował się w stronę zmarłego.

Oględziny zamknięto.

Kołysała się w przód i w tył, oszołomiona i zdekoncentrowana. Nie potrafiła pohamować swoich łez, które ciurkiem skapywały z brody na nagie przedramiona i kolana. Strach ją paraliżował, sprawiał, że brakło tlenu w płucach. Trzęsła się jak osika, dygotała, nie potrafiła pohamować uderzających o siebie zębów, które tylko robiły niepotrzebnego hałasu.

W ciemności i głuchej, złowrogiej ciszy czekała. Nie wiedziała, czego może się spodziewać. Mężczyzna nie przyszedł tutaj w pokojowych zamiarach. Gdy wszedł, bez słowa po prostu popchnął ją na łóżko i zgwałcił. I chociaż jej praca polegała na zaspokajaniu mężczyzn za pieniądze, i był to swego rodzaju gwałt, bo na nie każde propozycje chciała się zgadzać, to wciąż nie miała nic do gadania. Teraz nie mogła się nawet bronić, a była u siebie w domu. Klient zapowiedział się dwie godziny wcześniej, miał zapłacić i wyjść, a tymczasem zafundował jej traumę do końca życia.

Po wszystkim po prostu wyszedł z pokoju, wcześniej przywiązując ją do łóżka, by nigdzie mu nie uciekła. Podsłuchiwała jego rozmowę przez telefon, gorączkował się i przeklinał. Mężczyzna był agresywny w stosunku do swojego rozmówcy i nieraz unosił głos, krzycząc i bluzgając. Używał sformułowań, które dotyczyły zabijania i to popychało ją ku jeszcze większej otchłani strachu.

Po godzinie wrócił, by ją odwiązać, zarzucił na drobne ciało cienki szlafrok i kazał siedzieć cicho, nie zadawać żadnych pytań. Usłużnie siedziała na łóżku i wpatrywała się w niego, a on jakby przez ułamek sekundy przybrał maskę człowieka, bo posłał jej serdeczny uśmiech i szepnął coś słodkiego do ucha.

— Dlaczego to robisz? — wychrypiała, narażając się na gniew swego oprawcy, który chwilę wcześniej zakazał jej się odzywać.

Mężczyzna spiorunował ją wzrokiem, by po chwili uderzyć kobietę w twarz. Jęknęła głośno, upadając z hukiem na podłogę. Łzy zbroczyły policzki, zaczerwieniony ślad jego dłoni zaczynał już piec. Teraz naprawdę się przestraszyła i leżała tak, dopóki mężczyzna nie pociągnął ją za włosy i nie przeciągnął po całym pokoju, by wepchnąć do ciemnej szafy, w której było tylko kilka rzeczy. Zamknął drzwi, które zabarykadował i zostawił kobietę w ciemnościach, samemu wychodząc.

Teraz kucała w szafie i czekała.

Czekała na swoją śmierć, która nadchodziła powoli.

Bo gdy strumień światła przedarł się przez szparę w szafie, kobieta drgnęła, a źrenice znacznie się rozszerzyły. Drzwi otworzyły się i przez moment oślepiła ją jasna łuna światła, jak się okazało była to latarka. Gdy oczy wreszcie przywykły do jasności, ujrzała znów swojego oprawcę, ale tym razem miał na sobie kombinezon i maskę tlenową. W dłoniach trzymał rzeźnicki nóż.

Gdy wyciągał ręce, kobieta wrzasnęła, gotowa do walki o życie.

Jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz — wcale nie chciała umierać.     

Dedykuję Ginny

 

            Kochani, w związku z tym, że 10 kwietnia ruszam z pracą (wreszcie dostałam robotę, wypijcie me zdrowie, proszę!) to rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie w piątki J Jednakże jak już dostanę grafik, to poinformuję Was na fejsie, jak to tam ewentualnie będzie wyglądało dalej. Oczywiście teraz staram się zmieścić w 8 do 10 stron w Wordzie, ale nie mogę przecież Wam obiecać, że kolejny np. nie będzie miał tylko pięciu.

            Erotycznie było na początku, potem kryminalnie… a z czasem poza trupem w postaci Heike, zanosi się na kolejnego! Rozkręcam się z tym zabijaniem i chociaż jeszcze długo nie poznacie tożsamości mordercy, to będziecie mogli zacząć w połowie typować któż to może być. Za dwa rozdziały zbliża się ten moment, ten dzień, gdy wydarzy się coś, co naprawdę (mam nadzieję) Was zaskoczy. Tymczasem żegnam się z Wami, ale… wciąż za tydzień. Po 10 kwietnia raczej też (postaram się napisać dwa rozdziały na zapas), a potem przerwa i wkroczymy w tryb co dwu, ewentualnie trzy tygodniowy. Kocham i dziękuję za każdy komentarz pod ostatnim rozdziałem! Jesteście wielcy! ♥

            Psssst, mam betę! ♥ Jednakże jeszcze nie przesłałam jej pliku z każdym rozdziałem, więc nawet nie zaczęła sprawdzać... ale już niedługo będzie miała ręce pełne roboty hahah :D