11. Nie jesteś jej wart

            

Shikamaru siedział nad papierami, mrucząc pod nosem coraz szpetniejsze słowa. Miał jedynie ochotę pójść do domu, zapalić papierosa i położyć się spać. Sprawa za sprawą nie dawała mu spokoju, a zbyt zatroskana Temari zaczynała grać na nerwach i coraz bardziej irytowało go to wszystko. Mógłby wziąć sobie urlop i odetchnąć świeżym powietrzem, wyjechać gdzieś poza Kioto i wreszcie odpocząć. Kłopotliwe jednak okazało się wypełnianie papierów, ale myśl, że pomogłoby to odświeżyć trochę jego podejście do pewnych spraw, sprawiła, że zebrał się w sobie i chwytając czarną teczkę pod pachę, wyszedł ze swojego gabinetu, w którym od godziny pracował sam.

Przez ułamek sekundy wpadło mu nawet do głowy, że mógłby zadzwonić do Temari i spytać się o Kibę, ale zaraz odpędził tę myśl, skupiając całą swoja uwagę na lekko uchylonych drzwiach gabinetu pani komendant, z którego wylewały się ciche, a czasem donośniejsze głosy. Skorzystawszy z okazji, że sekretarka gdzieś wyszła i pomieszczenie było puste, Shikamaru przystanął trochę bliżej i zerknął przez szparę do środka.

— Chyba oszalałaś!

— A ty się zapominasz! Nie tym tonem, Sasuke!

Nara był właśnie świadkiem jakiejś potajemnej rozmowy pani komendant z komisarzem i bardzo, ale to bardzo mu się to nie spodobało. Od dwóch dni walczył z własnymi wyrzutami sumienia, gdy dowiedział się kilku nowych faktów z życia Uchihy, ale to już zakrawało o brzydką ironię. Nie tego spodziewał się, stojąc za drzwiami jak czujka i podsłuchując tę wyrwaną z kontekstu rozmowę, ale ciekawość zwyciężyła i nie chciał się już wycofywać. W końcu i tak miał wejść do gabinetu i zażądać o urlop, ale chciał poczekać i może dowiedzieć się czegoś, czego nie mówiono im wprost.

Tsunade ewidentnie była poddenerwowana, bo energicznie gestykulowała, co jakiś czas podnosząc ton, a Sasuke prawdopodobnie walczył z narastającą furią, bo nerwowo zaciskał szczękę, zasysając śmiesznie policzki do środka.

— To nasza jedyna i ostatnia szansa — kontynuowała dość srogim tonem Tsunade. — Raz prawie się udało, ale po śmierci Fugaku wycofałeś się i wołałeś upijać do nieprzytomności.

Uchiha machnął na nią ręką, zmarszczywszy wcześniej wściekle nos, a blondynka omal nie syknęła ze złością, krzyżując ręce pod swym obfitym biustem, który aż zakołysał się na boki, gdy tylko nerwowo się poruszyła.

— Zabiłem człowieka! Policjanta! — krzyknął, ale natychmiast pożałował swojej reakcji, bo pani komendant warknęła coś niestosownego w jego stronę. — Po całej akcji wystarczył tydzień, by mój własny brat pozbawił życia naszego ojca. Każdy — wymierzył palcem w kobietę dość sugestywnie — każdy na moim miejscu miałby dość. Nie jestem niezniszczalny.

— ANBU, Sasuke — głos Tsunade wydawał się jeszcze ostrzejszy niż chwilę temu — ANBU. Szkolili cię po to. Jesteś policjantem, ale też i tajnym agentem organizacji antyterrorystycznej. Mafia to taki rodzaj terrorystów, których trzeba zgładzić, bo zagrażają niewinnym obywatelom. I to twoje zadanie.

Uchiha powiedział, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę, a Tsunade odburknęła coś, czego Shikamaru kompletnie nie dosłyszał. Przeskakiwał z nogi na nogę, rzucany rosnącą ciekawością. Chciał dowiedzieć się czegoś, co sprawiłoby, że musiałby zbierać szczękę z podłogi.

— Kto? — Padło pytanie z ust Sasuke, a Nara poczuł, jak po plecach przechodzą go dreszcze. Wytężył słuch, ale niepotrzebnie. Tsunade podała komisarzowi czarną teczkę i poprosiła, by jej zawartość otworzył za dokładnie dwie godziny. Procedura ta nie była zbyt zrozumiała dla Shikamaru, ale widocznie dla Sasuke stała się ona czymś zupełnie normalnym, bo bez słowa odebrał teczkę i włożył ją pod pachę. — Obym tego nie żałował.

Shikamaru w porę odskoczył od drzwi i rzucił się na kanapę, otwierając w pośpiechu teczkę z dokumentami. Wrota się otwarły i już z progu Sasuke obrzucił siedzącego Narę chłodnym spojrzeniem, unosząc przy tym pytająco brwi. Aspirant niechętnie podniósł oczy, ale nie zrobił nic więcej. Starał się tylko wyglądać tak jak zwykle, powstrzymując drżące ze stresu ręce. Uchiha jednak nie wydawał się cokolwiek zauważyć i bez słowa udał się w swoją stronę, ale ostatni raz zerknął podejrzliwie na Narę, który — gdy ten zszedł mu z oczu — wypuścił ciężko powietrze, jakoby zalegało niepotrzebnie w jego płucach.

— Nara, a co ty tu robisz?

Shikamaru szybko uniósł głowę i zerwał się z beżowej kanapy, racząc panią komendant zakłopotanym uśmiechem. Podrapał się po tyle głowy, próbując szybko pozbierać myśli; to, co usłyszał, sprawiło, że zapomniał w jakim celu właściwie tutaj przyszedł. Tsuande obrzuciła go niepokojącym spojrzeniem piwnych oczu.

— Chciałbym omówić sprawę… urlopu, pani komendant.

Tsunade zmrużyła oczy i zacisnęła usta w wąską kreskę. Czerwona szminka brzydko odbiła się na skórze pod nosem, ale wydawała się tym zbytnio nie przejmować, gdy ujrzała swoje odbicie w lustrze stojącym nieopodal. Wzruszyła ramionami i gestem ręki zaprosiła aspiranta do swojego gabinetu.

Nie podejrzewała, że Nara cokolwiek mógł usłyszeć z jej rozmowy z komisarzem. A sam Shikamaru nie wiedział, jak ukryć fakt, że dowiedział się aż nazbyt wiele.

Wracali do domu w ciszy. Sasuke od wyjścia z gabinetu pani komendant był dziwnie blady i podirytowany. W odpowiedziach warczał jak wściekły pies, unikał kontaktu wzrokowego i w dodatku jechał jak w amoku. Kilka razy stali na zielonych światłach, gdy Uchiha nie zauważył zmieniającej się czerwieni. Dopiero trąbiące z tyłu auta jakoś podziałały, ale rzucał w stronę kierowców wiele obraźliwych słów. Sakura nauczyła się już, że gdy jej partner był w takim stanie jedyne, co mogła robić to milczeć.

Podjechali, a ich oczom ukazał się pukający do drzwi wysoki mężczyzna w skórzanej kurtce i podartych modnie jeansach. Odwrócił się, usłyszawszy warkot silnika i wtedy Sasuke jakby wrócił z innego wymiaru, wlepiając wzrok w gościa.

— No nie wierzę — powiedział bardziej do siebie, ale Sakura ujęła zgrabnie jego dłoń i zmusiła, by spojrzał jej w oczy. — To Kakashi, mój chrzestny.

Haruno nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo Sasuke już wyszedł z samochodu i wpadł w ramiona mężczyzny ze szczerym śmiechem. Kobieta zrozumiała, jak blisko byli ze sobą, a koniec końców to właśnie Hatake był tą prawdziwą i jedyną rodziną komisarza. Wygramoliła się z auta i udała się w ich stronę. Uważnie zlustrowała mężczyznę o śmiesznej, szarej czuprynie. Nie mogła ukryć uśmiechu, który wdarł się na jej usta, gdy twarz chrzestnego Sasuke rozpromieniła się jeszcze bardziej na jej widok. Był przystojny, kwadratowa szczęka idealnie współgrała z niezbyt wysokim czołem, średniej grubości brwiami i dość głęboko osadzonymi oczami. Zauważywszy bliznę ciągnącą się w pionie przez lewe oko, pomyślała o licznych szramach Sasuke i szczerze zastanawiała się, jak wiele mają ze sobą wspólnego.

— Poznajcie się — zaczął uśmiechnięty Sasuke. — Kakashi. Sakura.

Podali sobie dłonie, ale Hatake ujął kobiecą rękę delikatnie i równie delikatnie musnął ustami wierzch dłoni, co wprawiło Haruno w zakłopotanie a zarazem podziw. Niewielu było na świecie gentlemanów w dzisiejszych czasach.

— Bardzo mi miło — powiedział niskim, zachrypniętym głosem.

— Mnie również. — Posłała mu rozbrajający uśmiech, a Sasuke niespodziewanie ujął jej dłoń i przyciągnął do siebie. — Nie mów, że jesteś zazdrosny!

Kakashi zaśmiał się w głos, a Uchiha tylko ją przedrzeźniał, co skończyło się kuksańcem w bok.

— Nawet nie wiesz, jakim alfonsem potrafi być!

W salwie śmiechu podążyli bliżej wejściowych drzwi i cierpliwie czekali, aż Sakura znajdzie klucze w zbyt obszernej torebce. Kakashi skorzystał z okazji, by rzucić jakimś głupim żartem, na który zareagowała tylko kobieta, komisarz wydawał się być zmęczony tak trywialnymi dowcipami.

— Zapraszam na kawę! — zawołała Sakura, gdy drzwi się otworzyły. — Podobno robię najlepszą, niemal jak Ferris. — Puściła Sasuke oczko, a on posłał jej zawadiacki uśmiech. Prawdą było, że Lalo, właściciel Ferris, był mistrzem kuchni i parzenia kawy. Sakura w tym drugim dorównywała Latynosowi i nieraz sam Lalo namawiał ją do zrzucenia munduru i zaszczepieniu jego skromnej knajpki swoją osobą. Mówił wtedy, że na kawę przychodziliby nawet najbardziej wybredni klienci, ale nie miał na myśli tylko i wyłącznie samej kofeiny. Nieraz powtarzał, że jest za piękna na bycie brzydką policjantką.

Sasuke przypomniał sobie o teczce w samochodzie, o zadaniu i poznaniu celu. Odwrócił się na pięcie w celu udania się w zamierzone miejsce, choć na samą myśl ręce mu się trzęsły.

— Zaraz do was dołączę, zostawiłem ważne dokumenty w aucie. — I jak powiedział tak wyszedł, zostawiając dwójkę w wyśmienitym humorze.

Nic dziwnego, Kakashi był przystojnym mężczyzną i potrafił zabawiać kobiety. Robił to inteligentnie i z gracją. W dodatku wiele słyszał o Sakurze i czuł się wręcz zaszczycony, iż wreszcie mógł ją poznać osobiście i samemu stwierdzić, jak piękną i mądrą kobietę wybrał sobie jego chrześniak.

Hatake pozwolił się zaprowadzić do kuchni, gdzie zażyczył sobie kawy, w międzyczasie wychwalając wnętrze domu i wspominając dni, jak to Hiro i Sasuke byli dziećmi i bawili się w podróżników lub piratów w wielkim ogrodzie. Sakura słuchała jego opowieści z szerokim uśmiechem i pozwoliła sobie nawet na zadanie pytania o przeszłość Sasuke. Kakashi jednak nie powiedział zbyt wiele, a przynajmniej nie tyle, by Haruno mogła wyciągnąć z tego coś nowego. Nie uszło jej uwadze dziwne, chwilowe zdenerwowanie, gdy pytanie zapadło i zawisło gdzieś między nimi na kilka sekund. Nie oponowała jednak, nie widziała w tym większego sensu.

Sasuke zaś siedział w samochodzie z otwartą teczką na kolanach. Wpatrywał się w dokumenty, wszelkie raporty i zdjęcie, które zmroziło krew w żyłach. Nie mógł uwierzyć, że Tsunade się na to zgodziła i nie mógł również uwierzyć, że to działo się naprawdę. Już raz postawiono go przed faktem dokonanym w ten sam sposób i nie mógł się wycofać. Rozwścieczyła go myśl, że historia zaczyna się powtarzać.

Przejechał otwartą dłonią po zmęczonej twarzy i omal sam się nie spoliczkował. Demony przeszłości śmiały się do ucha, a Uchiha naprawdę już nie wiedział, co ma robić. Szepnął coś pod nosem, by po chwili uderzyć pięścią w kierownicę. Całe szczęście nie trafił w klakson, inaczej postawiłby na nogi wszystkich mieszkańców dzielnicy.

— On chyba postradał zmysły — mruknął pod nosem i potrząsnął energicznie głową, jakby chcąc wyrzucić z siebie wszystko to, czego przed chwilą się dowiedział.

Nie wytrzymał. Wysiadł z auta, zatrzaskując drzwi i zapominając o zamknięciu i schowaniu papierów, udał się do wejściowych wrót, którymi szarpnął z wściekłością. Nie przekroczył jeszcze progu, a już jego głos poniósł się niemal po całej okolicy.

— Czy ciebie do reszty popierdoliło?!

Powitanie tak nagłe i agresywne zdziwiło nie tylko Sakurę, ale i samego Kakashiego, który już nie popijał świeżo sparzonej kawy z idealnie porcelanowej filiżanki. Ostrożnie podniósł się z krzesła, unosząc ręce na wysokość szczęki w obronnym geście, ale Sasuke już szarpnął go za kołnierz białej koszuli i zbliżył się niebezpiecznie do zastygłej w bezruchu twarzy Hatake.

— Życie ci niemiłe?  — spytał nieco spokojniej, ale zmarszczone czoło zdradzało wściekłość, jaką emanował. — Odpuściłeś już sobie kamuflaż? Zero maski, żadnej peruki, po prostu witać z zaświatów pana Hatake, co? Kurwa, co ty robisz?!

Kakashi ciężko westchnął i odepchnął od siebie chrześniaka nazbyt gwałtownie, bo ten niespodziewanie wpadł plecami na ścianę. Sakura stała z boku i obserwowała zaistniałą sytuację z szybko bijącym sercem. Cokolwiek właśnie się wydarzyło, na pewno miało wpływ na dziwny grymas, który pojawił się na twarzy zdenerwowanego Hatake.

— Już wiesz, co? — Wymowne spojrzenie, jakie posłał w stronę rozwścieczonego bruneta, nie mogło zasiać ziarnka wątpliwości. Sasuke wcale nie chciał o tym rozmawiać w obecności Sakury, ale nie miał wyjścia i postanowił nie rzucać zbyt jasno informacjami. Nie mógł przecież pozwolić na zawalenie się sprawy tylko dlatego, że nie utrzymał języka za zębami. Słono by za to zapłacił. — Mam nóż na gardle, nie widzę innego wyjścia.

— Zawsze — podniósł głos, ale szybko się zreflektował — zawsze jest inne wyjście.

Kakashi uniósł znacząco brwi.

— Doprawdy? — Omal nie wybuchnął śmiechem. — I mówisz to ty?

Sasuke ukradkiem zerknął na zdezorientowaną Sakurę, ale zauważywszy na jej czole charakterystyczną żyłkę w postaci niebieskiego węża, ciężko westchnął. Już zaczynała się zastanawiać nad znaczeniem wyrzuconych przez Hatake słów i komisarz przysiągł obić mu gębę, ażeby się opamiętał. Doskonale znał przeszłość i teraźniejszość Sasuke, i wiedział również, że w to wszystko zamieszanych było tylko parę osób. Sakura zaś nie była jedną z nich.

— Przemyśl to — poprosił ciszej, ale zapomniawszy, że kurczowo zaciskał dłonie w pięści, aż pobielały mu kłykcie z wysiłku i poczuł niewyobrażalny ból mięśni. — Nie chcę tego robić, Kakashi.

— To nasza jedyna szansa i ty dobrze o tym wiesz.

Sasuke przeklął w myślach. Tymi słowami przekonał go, że nie ma mowy o wycofaniu się z tak poważnej akcji i wszystko leżało w jego rękach. Nieważne, za jaką cenę — musiało się udać. Przerażająca jednak była myśl, że coś może pójść nie tak i zamiast jednego trupa będzie ich znacznie więcej. Akatsuki nie próżnowało.

— Wrócił do Osaki, prawda? — Uchiha i tak znał odpowiedź na to pytanie, bo wyczytał je w raporcie dołączonym do innych dokumentów, ale Kakashi skinął twierdząco głową i to omal nie spowodowało omdlenia. Na wolności grasował morderca, prawdopodobnie członek Akatsuki bądź wynajęty zabójca. Yuichi Heike zaginął bez śladu, Tsunade poinformowała go o zadaniu, które musi wykonać za planowane dwa dni, choć nie był na to gotowy, ale fakt, kto stał się celem wywołał w nim nieopisany gniew. I dodać jeszcze do tego Kakashiego, który stał przed nim we własnej osobie, rezygnując z dalszego ukrywania się przed człowiekiem, który mu zagraża. Nic, tylko się powiesić. — Co, jeśli dopadnie cię, zanim…? — Sasuke celowo nie skończył swojej wypowiedzi, obrzucając przelotnie spojrzeniem zaintrygowaną Sakurę. Kakashi nie musiał zbyt długo milczeć, by pojąć, czemu zatajał tak wiele informacji, a ich rozmowa składała się z wielu niedomówień.

— Musisz być szybszy — rzekł Hatake, nie odrywając od niego swoich podkrążonych oczu.

M U S I S Z  Z A P O L O W A Ć.

Ryzykował. Nawet bardziej niż chciałby sądzić.

W amoku pokonywał kolejną leśną ścieżkę. Upadł już nie pierwszy raz, tracąc przytomność na kilka minut. Zdążyło się ściemnić, nim w ogóle znalazł wyjście z lasu. Długo człapał ciemną ulicą, na horyzoncie nie pojawiały się auta. Czuł się jak w głuszy. Chciał krzyczeć z rozpaczy i bólu, ale krzyk ten uwiązł w gardle i nie przypominał nawet skowytu.

Twarz uderzyła z hukiem o wilgotny asfalt. Nie miał sił. W uszach zaczęło dudnić, język wpadał do gardła, sprawiając nieuniknione zadławienie. Oprzytomniał jednak, nie miał innego wyboru. Z niechęcią spojrzał na swoje cztery kikuty zamiast palów. Dłoń tonęła w czarnej osoce, wciąż brocząc przedramię i drogę. Wykrwawiał się i z minuty na minutę czuł, że jeszcze jeden krok może go zabić.

Złapał się nerwowo za gardło. Jeszcze godzinę temu nie myślał, że wyląduje na stryczku z polecenia szefa, nie sądził, że ich opłacony zabójca pojawi się tego wieczoru, miał być zupełnie gdzie indziej. Zachodził wręcz w głowę, jak udało mu się znaleźć w tym miejscu, skoro przez cały ten czas policja miała go na oku.

Gdy już go zawiesili na wcześniej przygotowanym stryczku, zabójca długo mu się przyglądał i naciął kilka małych literek na jego plecach, mimo że Yuichi szarpał się i krzyczał, ale w żaden sposób nie wpłynęło to na wyraz twarzy psychicznie chorego mężczyzny. Wtem kat niespodziewanie popchnął stołek, na którym stał — o dziwo — o własnych nogach. Ofiara instynktownie złapała za szorstki sznur, chcąc jakoś uwolnić ściskające je gardło, ale powietrze uchodziło jak z balonika. Nie czując gruntu pod nogami, ciałem zawładnęła panika. Oczy wychodziły z orbit, usta przybierały sinawy kolor, a zabójca powolnym krokiem oddalał się od miejsca swego arcydzieła, ginąc gdzieś w otchłaniach ciemności lasu. Yuichi mógł jedynie nasłuchiwać jego oddalających się kroków i szumu liści.

I gdy już ostatecznie godził się ze swoją beznadziejną śmiercią, przypomniał sobie o pewnym małym narzędziu, które schował w czeluściach butów, których uprzednio nie sprawdzili, zakładając, że bezbronnie siedział w swoim klubie, nieprzygotowany na taką sytuację.

Z ogromnym wysiłkiem uniósł lewa nogę na tyle wysoko, by sięgnąć kostki i energicznie, może nazbyt nerwowo próbował odnaleźć mały scyzoryk, który ranił jego stopę nie jeden raz, gdy stąpał. Jednakże coś mu podpowiadało, by schował to diabelne narzędzie gdzieś, gdzie nikt tego nie znajdzie: mogło się przydać i właśnie teraz, już na ostatkach tlenu, zaczął nerwowo ciąć grubą linę, ale włókna wcale nie chciały dać się rozwarstwić. Yuichi napiął wszystkie mięśnie tak mocno, że pociemniało mu w oczach i wciąż odczuwając siłę grawitacji, zaczął pocić się coraz bardziej.

Zanim ponownie przypomniał sobie uśmiech swojej ukochanej żony, upadł z hukiem na mokrą ziemię, prawdopodobnie łamiąc sobie kość piszczelową w lewej nodze, bo coś głośno trzasnęło. Otępiały powstrzymał się jednak od krzyku, ale z jego gardła wydobył się głuchy dźwięk. Zauważywszy wystającą kość z nogi i świeże, różowiutkie mięso, zwisające na boki i ledwo trzymające się ciała, omal nie zwymiotował.

Ogarnęła go nagła potrzeba kaszlu, płuca pragnęły powietrza, ale tłumił w sobie tę potrzebę, by echo nie zdradziło jego pozycji. Rodzina musi myśleć, że nie żyje, zabójca też. Skoro dostał szansę do Boga, musiał ją wykorzystać. Nie pozwolił sobie więc na dudniący kaszel czy inne dźwięki, poza jakimś cichym burknięciem.

Z trudem powstał z mokrej ziemi i liści. Do nosa dotarł zapach pleśni i gleby. Zachwiał się kilkukrotnie i nie wiedząc, którą drogę powinien wybrać, poczłapał w przeciwnym kierunku niż jego zabójca. Obraz zamazywał się i ciemniał, oparł się więc zdrową ręką o pień drzewa, nie zważając na mrówki, które dziko biegały po swoim terytorium. Minęło kilka sekund i Yuichi osunął się na ziemię po zaledwie pięciu krokach.

I tak trwała jego wędrówka z przystankami na utratę świadomości. Gdy się budził, ból rozrywał go na malutkie cząsteczki, a potem uparcie gnał przed siebie, czasami już nawet czołgając się po ziemi. Zaschło mu w ustach, wielki siniak okalał jego gardło i wciąż coś go dławiło, jakby lina nadal zaciskała jego grdykę. Nieraz zabłądził i dwa razy zatoczył koło, wracając na miejsce zbrodni. Po dwóch godzinach jednak znalazł się tutaj, na drodze, która świeciła pustkami.

Heike jednak miał jeden cel — udać się na policję. Tylko to trzymało go przy życiu. Jeśli szef dowie się, że na miejscu zbrodni nie ma trupa, wpadnie w szał i za wszelką cenę będzie chciał znaleźć Yuichiego i zgładzić, tym razem już naprawdę. Mężczyzna więc musiał dostać się na komisariat i zeznać policjantom, kto ostatnimi czasy zabija, kto grasuje w mieście i urządza czystki. I nie robił tego tylko po to, by chronić siebie. Szef wyraźnie zaznaczył, że kolejną ofiarą będzie Ino.

I Heike musiał zrobić wszystko, by tego uniknąć.

Nie mógł umrzeć.

Nastał wieczór.

Leżeli na dywanie wpatrzeni w tańczące płomienie oszklonego kominka. Trzymali się za dłonie i głośno śmiali, opowiadając dziwne historie sprzed lat. Sakura od dawna nie czuła się tak dobrze. Miała wrażenie, że czas się zatrzymał — była szczęśliwa i dziwnie spokojna.

— O co chodziło z Kakashim? — Zdała się w końcu na odwagę, by zadać to pytanie, a Sasuke był gotów wreszcie odpowiedzieć, chociaż patrzył w sufit z zatrwożoną miną.

— Po prostu dowiedziałem się, że postanowił nie być już dłużej świadkiem koronnym.

— Zrozumiałam to inaczej…

Odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał głęboko w te szmaragdowe tęczówki, które smutno wpatrywały się w tą nieskazitelną i tajemniczą czerń.

— Przecież nie mógłbym… — Ugryzł się w język. Chciał powiedzieć, że przecież nie mógłby jej okłamać, ale powstrzymał się od tak banalnego stwierdzenia. Zrobił, robi i zrobi to jeszcze raz. — To naprawdę nic takiego. Po prostu się o niego martwię.

— Nie chcesz, nie mów — skwitowała i z westchnieniem wdrapała się na niego, łaskocząc twarz włosami, gdy wspinaczka ta początkowo jej nie wyszła i wbiła kolano w jego udo, a później jeszcze łokieć pod żebro. Sasuke oczywiście zaśmiał się z bólu, ale nie omieszkał jej za to ukarać. Gdy już leżała na nim, wpił się w jej usta i wepchnął język, by spenetrować wnętrze kobiecych policzków. — Zwolnij, zwierzaku! — sapnęła, odrywając się od niego i szybko zaczerpnęła powietrze.

— Chyba jeszcze tego nie pojmuję — szepnął w jej usta, a ją przeszły dreszcze. — Nie mogę uwierzyć, że… jesteś moja.

Sakura wbiła w niego zaszklone oczy, a on odgarnął spływającą łzę z porcelanowego policzka. Była piękna, idealna, choć wciąż niedoskonała i potrafiła go wkurzyć, ale bardzo mu na niej zależało. Nie wiedział, czy to była miłość, trudne okazało się nazywanie uczuć, którymi ją darzył, ale był pewien jednego: nigdy nie pozwoli jej skrzywdzić, choćby sam miał przypłacić za to życiem.

Delikatnie musnęła jego wargi i chwilę później złączyli je w czułym pocałunku. Ich usta ponownie zgrały się idealnie, powoli i bez większego wysiłku tańczyły wspólnie, dając im niesamowite uczucie błogości. Romantyzm zamienił się ponownie w narastającą namiętność i pogłębili pocałunek, gotowi, by skończyć to, co zaczęli rano.

Wtem rozległ się brzęk przekręcanego zamka w drzwiach. Sakura niemal jak poparzona zerwała się z Sasuke i wstała, poprawiając nieco rozczochrane włosy, a Sasuke leniwie usiadł, oparłszy lewe przedramię o zgięte kolano.

W progu ukazały się dwie sylwetki przeciwnej płci. Jedną był roześmiany Hiro, a drugą Karin, asystentka, z którą wyjechał na narty. Kobieta zarzuciła się na ramieniu architekta, a ten bawił się rudawymi włosami, szepcząc jakieś sprośne słówka.

Sakura znacząco chrząknęła, zapalając w salonie światło i wtedy Hiro stanął jak wryty.

— Ty — wysyczał, skupiając wzrok tylko na jednej osobie, która właśnie podnosiła się z podłogi i stanęła ramię w ramię z wybranką  jego serca. Architekt zdecydowanie nie czuł się winny, że został przyłapany na zalotach względem innej kobiety. Jedyne, co zaprzątało mu głowę to obecność Sasuke w jego domu z jego kobietą. — Miałem nadzieję, że ujrzę cię w pierdlu.

— Zmieniłem plany — odparł spokojnie brunet i dyskretnie wplótł palce w dłoń Sakury, która wcale jej nie odrzuciła. Wręcz przeciwnie, zrobiła wszystko, by Hiro mógł to zobaczyć. Chciała wreszcie skończyć tę szopkę.

Mężczyzna prychnął pod nosem i potrząsnął energicznie głową tak mocno, że jego włosy zatańczyły, plącząc się na końcach. Ramiona trzęsły się w gardłowym śmiechu, a sam Hiro wydawał się być tak zażenowany i wściekły, że rysy jego twarzy stały się jeszcze ostrzejsze i wyraźniejsze.

— Nie było mnie kilka dni, a ty już skorzystałaś z okazji, co? — zwrócił się do Sakury tonem, którego jeszcze nigdy u niego nie słyszała. Sasuke zaś doskonale zdawał sobie sprawę, do czego właśnie ten ton może doprowadzić. — Zawsze ci się podobał, zawsze był najlepszy. Zawsze tylko wielki pan Uchiha, kurwa! — splunął z obrzydzeniem.

Sakura wymierzyła w niego wskazującym palcem i wyrywając dłoń z uścisku komisarza, postukała Hiro w klatkę piersiową, nie szczędząc wulgarnych i donośnych słów, które mówiły o tym, że nigdy nie dorośnie Sasuke do pięt, a sam jest zwykłym dziwkarzem i szmaciarzem, skoro porzucił kobietę w ciąży, oskarżając ją o zdradę, podczas gdy sam zdradzał Sakurę z Karin. Nie omieszkała również wspomnieć, że jest zwykłym tchórzem, który wyparł się własnego dziecka.

W przeciągu sekundy wydarzyły się trzy rzeczy.                                            

Sasuke zainterweniował w momencie, gdy Hiro uniósł rękę, by uderzyć Sakurę. Chwyciwszy nadgarstek w swoją dłoń, mocno ścisnął i odepchnął Haruno, która nieco oszołomiona stanęła za plecami partnera i autentycznie struchlała.

— Nie wchodź mi w drogę, Uchiha — wysyczał architekt, marszcząc mocno brwi.

Gdy Hiro zwracał się do niego po nazwisku, to zawsze oznaczało kłopoty. Może i Sasuke był silniejszy, ale z czasem ten malutki architekt zaczął cisnąć na siłowni i sprawił, że już nie był tak łatwym celem. Wciąż nie dorównywał siłą, ale potrafił dobrze przyłożyć; mocny prawy sierpowy mógł zmieść z nóg.

— A ty nie przeciągaj struny — warknął w odwecie i stanął jeszcze bliżej, wzmacniając silny uścisk nadgarstka. Milimetry dzieliły ich od siebie. Dwóch samców alfa stało naprzeciwko siebie i walczyło niemo na spojrzenia. Skoro Hiro chciał wojny, to ją dostał. Tym razem Sasuke nie miał zamiaru odpuścić, drugi raz nie pozwoli, by ktoś taki jak Takagawa podnosił rękę na kobietę. Wtedy żałował, że nie połamał mu kości.

— Jesteś w moim domu z moją narzeczoną — wycedził przez zaciśnięte zęby, celując palcem w Sakurę, która już nieco otrząsnęła się z szoku i teraz stała obok, i piorunowała wzrokiem rudą kobietę w okularach, która głupkowato się uśmiechała. Haruno nie mogła uwierzyć, że Hiro wrócił do domu szybciej i to w dodatku z kochanką, sądząc, że narzeczona będzie w pracy. Oczywiście miała do niego ogromny żal i czuła się zraniona, sama zresztą nie była bez winy, a jeszcze chwilę temu pozwalała płynąć emocjom wraz z pocałunkami Sasuke. Niemniej jedyne, co czuła to wściekłość i obrzydzenie. I strach. — Wypierdalaj, nim wybiję ci zęby.

To nie było nawet ostrzeżenie. To była groźba w czystej postaci.

— Nie jesteś jej wart i tak naprawdę Sakura nigdy nie była twoja. — Komisarz zmrużył dziko oczy. — Nie jesteś nawet wart obicia ci tej paskudnej mordy, ale jak spróbujesz mi wpierdolić to przekonamy się, kto ma rację.

Mierzyli się przeciągle, koniec końców Hiro wyrwał rękę z uścisku Sasuke z głośnym cmoknięciem, a sam Uchiha wciąż nie przestawał wbijać w niego swojego chłodnego spojrzenia.

— Odczytałeś chociaż moje wiadomości? — spytał w końcu. — Anko nie żyje, pogrzeb odbywa się za dwa dni. Mógłbyś chociaż tyle dla niej zrobić i przyjść. Mógłbyś też wreszcie zająć się synem, dupku! Pieprzony tchórz!

Hiro zamachnął się raz. Sasuke na moment spuścił gardę i to wystarczyło, by zachwiał się na nogach i poczuł przeogromny ból rozprzestrzeniający się od grzbietu nosa aż po górne zęby. Strużka świeżej krwi wypłynęła z lewej dziurki. Uchiha przetarł ją wierzchem dłoni i zastygł w takiej pozycji, piorunując wzrokiem architekta, którego kąciki ust unosiły się w triumfalnym uśmiechu. Brunet prychnął, ale gniew zalał go aż po koniuszki palców.

— Masz przejebane — skwitował spokojnie Sasuke i nim Hiro zareagował, już leżał na ziemi, a komisarz zaczął okładać go po twarzy pięściami z taką siłą i z taką pasją, że aż pobielały mu kłykcie. Po mieszkaniu poniósł się kobiecy krzyk i Sakura spróbowała zareagować natychmiast, a Karin stojąca w przedpokoju zasłoniła tylko usta dłońmi, drżąc ze strachu. Haruno starała się odciągnąć Sasuke od Hiro, ale nie była wystarczająco silna, by przeciągnąć go na swoją stronę. A Uchiha nie zaprzestawał wydawania solidnych ciosów, mimo że architekt wielokrotnie próbował go z siebie zepchnąć lub chociaż oddać raz wymierzoną pięścią. Trafił w dolną wargę, ale niewiele tym zrobił rozwścieczonemu Sasuke.

— Przestań! — Poniósł się zdenerwowany, wysoki głos Sakury. Nic się nie wydarzyło, a Hiro powoli zaczynał tracić świadomość. — Sasuke, proszę cię, przestań!

Nadal nic.

— Zasługujesz — cios — na każde — kolejny cios — uderzenie — i jeszcze jeden cios — ty — znowu cios — kłamliwy — i jeszcze raz — sukinsynu! — Twarz architekta spuchła od nadmiaru energicznych ciosów, oczy nabrzmiały, nos złamał się, gdy głośno coś trzasnęło niczym delikatna gałązka, a wargi były jak poprzecinane, ociekały również krwią. Z kłykciów Sasuke również ta osoka skapywała, była to również jego starta skóra. Nie mógł się opanować, tym razem nic nie działało.

— Sasuke, przestań! ZABIJESZ GO!

Oprzytomniał jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Ostateczny cios, który chciał mu zadać, sprawiłby, że Hiro straciłby przytomność. Zatrzymał więc pięść gdzieś w połowie i zawisła tak w powietrzu, zagubiona. Ten przerażający, błagalny krzyk Sakury i to rozpaczliwie stwierdzenie, że mógłby zabić wyrwało go z szaleństwa i za jednym pociągnięciem sznurka wrócił do ponurej rzeczywistości.

Zerwał się na równe nogi i wycofał, gdy Sakura upadła a kolana i spróbowała pomóc mężczyźnie wstać, ale ten machnął na nią ręką i mruknął, że nie chce, by jakaś dziwka go dotykała. Dała mu w twarz i wyciągnąwszy pierścionek zaręczynowy z kieszeni spodni, rzuciła nim prosto w jego tors. Szybko wstała, podchodząc do Sasuke, który właśnie chyba zrozumiał, do jakiej tragedii mógł doprowadzić. Trząsł się jak osika, nie panował nad drżącymi dłońmi, nie był nawet w stanie wykrztusić z siebie słowa. Kręcił tylko głową i mrugał bez opamiętania, tak bardzo oszołomiony.

Karin podbiegła do kochanka z płaczem i ujęła jego dłoń.

— Wynoście się stąd — wycharczał ledwo przytomny Hiro, ale warczał  również na Karin, która chciała opatrzyć rany i delikatnie, opuszkami palców gładziła zaczerwienione miejsca. — Masz pięć minut — zwrócił się bezpośrednio do Sakury — by spakować to, co najpotrzebniejsze. Resztę — kaszlnął i splunął krwią na i tak już brudną podłogę — prześlę ci pocztą.

Atmosfera zgęstniała i jedyne, co unosiło się w powietrzu to lekko metaliczny zapach krwi.

Wyrzuceni z posiadłości Takagawy nerwowo zarzucili kurtki. Wieczór był bardzo chłodny i wilgotny. Sakura targała wściekle walizkę z kilkoma najpotrzebniejszymi rzeczami, które udało jej się spakować, a Sasuke wyjął z kieszeni spodni paczkę papierosów i wybranego włożył do ust. Po czasie jednak zorientował się, że zapalniczka musiała zostać na blacie w kuchni i klnąc jak szewc, pognał za Sakurą.

Ku ich zaskoczeniu naprzeciw wyszli im Akimichi z Narą, których dwa dni wolnego właśnie się skończyły i musieli wrócić na służbę. Oczywiście Shikamaru bardzo niechętnie podszedł do sprawy, ale uzgodnił z Tsunade, że za jakiś czas będzie mógł pójść na urlop, więc tylko zaciskał zęby i parł do przodu.

— A wy dokąd? Na wakacje? — zapytał dość sarkastycznie aspirant, ale mina Sakury kazała mu się zreflektować i przeprosić. — Co się stało?

— Nic — burknęła kobieta, zaczesując kosmyk różowych włosów za ucho. — Na jakiś czas musimy zatrzymać się w hotelu. Hiro i ja zerwaliśmy, oficjalnie wykopał mnie z domu, by zabawiać jakąś rudą siksę, a Sasuke omal nie zatłukł go na śmierć!

Choji z Shikamaru wymienili spojrzenia, by zaraz posłać Sakurze salwę współczujących słów, które ona, rzecz jasna, odrzuciła jakimś mruknięciem. Wpakowała walizkę do auta i zażądała kluczy od Sasuke. Ten niechętnie zgodził się, by prowadziła, chociaż wcale nie podobała mu się taka wizja.

— Jak się czujesz? — Akimichi wydawał się być o wiele bardziej zainteresowany zakrwawioną dolną wargą Sasuke i jego dość czerwoną okolicą pod nosem. Komisarz jedynie machnął sugestywnie ręką.

— Bywało lepiej — powiedział bezbarwnym tonem i skierował się do auta na miejsce pasażera. — Jedźcie za nami, czeka nas piękna noc w hotelu — rzucił przez ramię i chwilę później zniknął za zatrzaśniętymi drzwiami.

— Cudownie — mruknął Shikamaru i powolnym krokiem skierował się z kolegą do służbowego samochodu.

Niebo na moment rozpogodziło się, odganiając chmury i ukazując gwieździste sklepienie pogrążone w złowrogiej czerni. Gdzieś niedaleko zawyła syrena policyjna i kurtynę gwiazd przesłoniła mgła.

Dwa dni.

Wybaczcie, że z tygodniową przerwą, ale choroba nieco zmiotła mnie z nóg, w dodatku miałam też swego rodzaju blokadę artystyczną. Pochłaniam ostatnio książki i nie za bardzo mam ochotę na pisanie. Jednakże jedenastka dodana! Mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam. Za trzy rozdziały dowiecie się tak wielu rzeczy, że mózg Wam wyparuje, a dodatkowo pewnie skończę w takim momencie, że będziecie zachodzili w głowę, o co chodzi i co dalej! Tak, tak, bo jak obiecywałam w połowie opowiadania robimy przerwę — MIESIĘCZNĄ! Muszę nadrobić swoje pozostałe blogi: skończyć Beyond i popchnąć znowuż Szept. Stąd taka decyzja.

Kochani, jeszcze jedna sprawa. Szukam bety! Serio. Chciałabym, by ktoś pochylił się nad całym opowiadaniem i posprawdzał rozdziały. Pragnę, aby Perfidia była doskonała (w moim mniemaniu), bo nie ukrywam, że to dziecko, z którego jestem cholernie dumna. Dlatego piszcie do mnie na maila: nobie2394@gmail.com jeśli ktoś z Was zechciałby podjąć się tego ciężkiego zadania. Jestem tylko człowiekiem i zapewne przeoczyłam wiele literówek, poza tym z moją interpunkcją z reguły bywa różnie, dlatego chciałabym, aby tego zadania podjął się ktoś naprawdę dobry i ktoś, kto chciałby stać się w jakiś sposób częścią tego opowiadania.

Chciałam również dodać, że to, iż Heike udało się odciąć z gałęzi i nie udusić, wcale nie oznacza, że dalszą wędrówkę przeżył. To tak mówię, jakby znalazł się ktoś czepialski ;) Bo nie wiem, czy wiecie, ale właśnie to nie uduszenie powoduje zgon, a zerwanie rdzenia kręgowego. Po takim podwieszeniu, jeśli nie dochodzi do przerwania, ofiara dusi się i śmierć bywa bardzo powolna i męcząca. To tak w gwoli wyjaśnienia! To tyle z mojej strony. Kocham Was i widzimy się, standardowo, za tydzień! Buziaczki, misiaczki! ♥