10. Nie chcę już dłużej uciekać

Przyglądała mu się z zaciekawieniem, gdy delikatnie opuszkami palców dotykał zabliźnionej rany na prawym przedramieniu. Nie mogła ujrzeć jego twarzy, ale była pewna, że coś w oczach mogłoby zdradzić jej wspomnienia z tego wydarzenia, o którym nie chciał powiedzieć. Nie mogła zaakceptować myśli, że Sasuke był jednym z Akatsuki, to w jakiś dziwny sposób do niego nie pasowało. Nie zgadzało się z tym, co robił w przeszłości i jaki był. Mimo wielu agresywnych i brutalnych działań, jakie miała okazję ujrzeć, nigdy nie przypisałaby go do kategorii kryminalnej. Nie w takiej odsłonie.

Wrócił z łazienki blady i milczący. Bez entuzjazmu zjadł jajecznicę, dziękując za posiłek i udając się na taras. Tam usiadł na murku i wpatrywał się w przedramię, pogrążony w swoich myślach. Nie spuszczała z niego oczu, gotowa stwierdzić, że stało się coś złego i wprowadziło to partnera w kiepski nastrój. Instynkt podpowiadał, by nie zagłębiała się w to dalej, skoro nie chciał mówić, ale troska o przyjaciela była silniejsza.

Skończywszy zmywać naczynia, ruszyła na taras pewna siebie, choć nieco zalękniona tym, co mogłoby się wydarzyć. Nie wiedziała, jak daleko może się posunąć, reakcje Sasuke często były nie do przewidzenia.

— Wszystko w porządku? — Przekroczyła próg po cichu, a samo pytanie jakby ledwo wypłynęło z jej ust, było niemal niesłyszalne. Uchiha jednak pokręcił przecząco głową, dając wyraźną odpowiedź, a ona przywarła do ziemi pełna obaw. — Coś się stało?

— Tak — wychrypiał i spojrzał na nią przez ramię. Płakał. Słone łzy ciekły ciurkiem po zmęczonej twarzy mężczyzny, znacząc rozmaite szlaki, które kończyły się na brodzie i skapywały na ziemię lub spodnie i dłonie. Trząsł się z zimna lub rozpaczy. — Jestem… czy jestem złym człowiekiem?

Sakura zamrugała kilkukrotnie tak oszołomiona, że nie mogła wydusić z siebie słowa przez kolejne, wolno płynące, dwie minuty, które dla Sasuke były wiecznością. Zażenowany odwrócił wzrok i ponownie wpatrywał się w bliznę, zaśmiewając się raz po raz i chlipiąc. Ktoś z boku mógłby stwierdzić, że tracił zmysły, ale Uchiha pękał od nadmiaru emocji, nie potrafił już zapanować nad tym, co w środku przegrzewało jego serce i sumienie. Zastanawiał się, jak mógłby uciec przed odpowiedzialnością, ale wtedy przed oczami pojawiał się obraz Hiro i wrzała w nim nieokiełznana wściekłość. Architekt był słaby, ale on nie mógł taki być.

Musiał być silny.

Przystanęła trochę bliżej, kalkulując w głowie wszystkie za i przeciw. Nie potrafiła odpowiedzieć, choć serce krzyczało przepełnione uczuciem do niego, nie mogła jednak dać mu odpowiedzi za szybko, nie była nawet pewna, czy on jakiejkolwiek oczekiwał.

Położyła drobną dłoń na ramieniu, ale Sasuke wciąż płakał i wpatrywał się w bliznę, gładząc ją palcami. Próbowała coś do niego powiedzieć, jednakże widząc go w takiej rozsypce bała się, że pod jakimkolwiek słowem, mężczyzna po prostu popęka jak szkło i nie będzie już w stanie tego odwrócić, nie będzie czego zbierać.

Drżał, łzy spływały po policzkach, które już trochę zarosły. Poczuł się jak wtedy, gdy odwiedzał Itachiego w więzieniu. Ponownie bezradny, wściekły i wykorzystany. Tsunade wymagała od niego czegoś naprawdę trudnego, wiedział, że nie podoła temu drugi raz. Zabił już raz z polecenia ojca, a koszmary nie opuściły go do dzisiaj. Jak mógłby po tym wszystkim spojrzeć w swoje odbicie w lustrze? Wątpił, by mógł wtedy nazywać siebie człowiekiem, skoro w rękach policji był tylko zwykłą marionetką. Narażał się, cierpiał, ale przecież wszystko to w imię czegoś wyższego. Ostatnio zaczynał szczerze w to wątpić, załamany psychicznie nie potrafił znaleźć logicznych aspektów tego zadania.

Słuchał jej poleceń, zaleceń, ale ostatecznie był zmęczony. Przerwał krótkim kaszlem wywód pani komendant i spuścił wzrok na bliznę, która wzbudzała w nim wciąż zbyt wiele żywych emocji.

— Nie potrafię… — wyszeptał, ale kobieta nie dawała za wygraną.

— Jak skończycie omawiać sprawę, przyjdź do mnie do gabinetu.

Wzbierała w nim złość.

—Tsunade, ja nie wiem, czy potrafię znowu to zrobić — warknął.

Zignorowała go, westchnęła ciężko i kontynuowała, a on patrzył w lustro z bólem i łzami, które pragnęły wydostać się na zewnątrz..

— Przyjdź, to porozmawiamy — powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu. — Musisz poznać swój cel.

M u s i s z.

Z a b i ć.

Z a p o l o w a ć.

Rozpłakał się raz jeszcze, trochę głośniej, ale nie histerycznie. Sakura nie wiedziała, co robić, więc postanowiła przysiąść obok, ale Sasuke wyczuł jej intencje i złapał ją za rękę, której smukłe palce ucałował. Zaskoczona taką reakcją, pozwoliła się nawet usadowić na jego kolanach i wtedy Uchiha wtulił twarz we włosy, a Haruno delikatnie sama przytuliła się do roztrzęsionego partnera i czekała, aż się uspokoi.

— Nie jesteś złym człowiekiem — powiedziała, a on uniósł brodę i wbił w nią smutne, acz spokojne spojrzenie. — Cokolwiek sprawia, że tak myślisz już daje ci odpowiedź.

Nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że te zielone oczy są w stanie przejrzeć jego duszę. Dotyk, gdy delikatnie starła łzy z jego lekko zarośniętych policzków, przyprawił go o przyjemne dreszcze. Od zawsze siedział we wszystkim sam, nie był w stanie nikomu zwierzyć się ze swoich problemów; przyłapał się więc na tym, jak dobrze czuł się w jej towarzystwie. Jego kare tęczówki lśniły w słabych promieniach słońca, zmuszając tym samym kobietę do uśmiechu.

— Gdybym… — Przerwał natychmiast, potrząsając bezradnie głową. Ujęła jego policzki w swoje drobne dłonie i przysunęła się trochę bliżej. Westchnął i splótł palce wokół chudego nadgarstka detektyw. Sakura drgnęła, ale nie miała zamiaru się odsuwać. On ją przyciągał, hipnotyzował, nie potrafiła się oprzeć, ciało nie chciało rozstawać się z jego bliskością — Gdybym zrobił coś strasznego, uwierzyłabyś?

— Sasuke…

— Uwierzyłabyś — skwitował krótko, ale nie gniewnie. — Pytanie, czy potrafiłabyś wybaczyć?

Milczała, a on uważnie lustrował jej twarz w poszukiwaniu najmniejszego drgnięcia mięśni, które zdradziłyby zdenerwowanie. Zmarszczyła jednak delikatnie nos, co oznaczało, iż zastanawiała się nad odpowiedzą. Cierpliwie czekał, napawając się jej zapachem. Ona zaś czuła, że Sasuke oczekuje od niej jakieś deklaracji, ale nie potrafiła skłamać.

— Tak — szepnęła po chwili.

Uraczył kobietę szczerym i pełnym ulgi uśmiechem. Przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej, że prawie stykali się nosami i oboje znieruchomieli. Ich oddechy stały się szybsze, a po ciele przechodziły dreszcze.

— Gdy powiedziałem, że nie jestem gotowy na związek — zaczął nagle, przymykając powieki, gdy Sakura wplotła palce w jego włosy i zaczęła się nimi bawić, oplatając wokół opuszków — kłamałem. To przeszłość mi na to nie pozwala, byłem i jestem gotowy na związek, ale karma to dziwka, nie potrafię od niej uciec.

Musnęła wierzchem dłoni jego policzek, ale czuła się pusta. Tak wiele ukrywał, wciąż nie zwierzył jej się ze wszystkiego i to sprawiało, że bała się przyszłości. Był dla niej ważny, jedyny w swoim rodzaju i nie mogła sobie odmówić zbliżenia się do niego właśnie wtedy, gdy postanowił choć trochę się otworzyć. Jednakże to, co powiedział przed chwilą zmroziło krew w żyłach i nie wiedziała, co powinna o tym sądzić. Wciąż za dużo niewiadomych, wciąż za dużo pytań.

— Sakura — łamiący się głos wprawił ją w zakłopotanie — nie mogę pozwolić sobie na bliskość, bo… nie chcę, by to kim jestem i co muszę robić sprowadziło na ciebie niebezpieczeństwo.

— O czym ty mówisz? — spytała cichutko, usadawiając się wygodniej na jego kolanach.

— Nie chcę, byś kiedykolwiek cierpiała z mojego powodu.

Był szczery i to tak nią wstrząsnęło. Bardzo długo milczeli wpatrzeni w siebie, ale gdy Sakura chciała odwrócić głowę, ujął jej podbródek między kciuk a palec wskazujący zbyt gwałtownie, ale tym samym zyskał uwagę kobiety. Dał do zrozumienia, że chce coś jeszcze powiedzieć i to ważne.

— Coś… coś mnie do ciebie przyciąga, sprawia, że zależy mi bardziej. Nie potrafię — oparł czoło o jej czoło i wdychał spokojnie zapach kobiecych perfum — dłużej z tym walczyć, opierać się. Czuję, że jeśli będę uciekał przed tym uczuciem nadal, to w końcu zwariuję. Nie chcę tak żyć… za bardzo mi na tobie zależy, bym mógł po prostu stać obok i bać się, że moje demony wciągną cię w ten ponury świat. Nie potrafię, nie chcę już dłużej uciekać, Sakura.

Wyszeptała tylko jego imię, odgarnąwszy z czoła mężczyzny zbyt długą grzywkę. Głęboko spojrzała w te kare tęczówki i zauważyła w nich wielki ból. Nigdy nie wypowiedział tak wielu słów w jej stronę, nigdy nie uraczył ją wyjaśnieniami, a teraz? Teraz jakby było inaczej, miała dziwne przeczucie, że przygotowywał ją do czegoś, czego jeszcze nie potrafiła zrozumieć.

Nie wiedziała, kiedy  ich usta znalazły się tak niebezpiecznie blisko siebie. Nie mogła oderwać wzroku od męskich warg, on zaś uważnie przyglądał się jej twarzy z łobuzerskim uśmiechem, który tylko prowokował do pocałunku.

Czule musnął kobiece wargi, powoli i delikatnie. Ich usta zgrały się idealnie, odnalazły wspólny rytm natychmiast, jakby były dla siebie stworzone. Pocałunek pogłębiał się, był długi, powolny i niesamowicie czuły, z czasem jednak namiętność wzięła górę, a krew zawrzała w obojgu. Sasuke błądził dłońmi po jej plecach, a ona wplotła palce w jego włosy, kompletnie nie panując nad sobą.

— Sakura — wymruczał między pocałunkami, ale kobieta kazała mu się zamknąć, na co się roześmiał. Muskał wargami jej usta kilkukrotnie, czasami krótko i przelotnie, by ucałować linię żuchwy lub policzek. Powoli podniósł się z murka, unosząc kobietę w ramionach, ona instynktownie oplotła nogi wokół jego bioder i pozwoliła zaprowadzić się do salonu, gotowa już na wszystko. — A co, jeśli się przewrócę? — spytał z zadziornym uśmieszkiem, a ona odchyliła delikatnie głowę do tyłu i zachichotała. Rumieńce na jej policzkach wzmogły się nie tylko od pocałunków, ale mimo wszystko i od zimna.

— Jeśli się nie zabijemy, to podłoga też brzmi dobrze — mruknęła uwodzicielsko.

— Nie znałem cię od tej strony — wymamrotał, delikatnie przegryzając dolną wargę kobiety.

— Jeszcze możesz się zdziwić.

Znowu złączył ich pocałunek, a Sasuke ostrożnie przekroczył próg i znajdując się w salonie, kontrolował drogę, co jakiś czas zerkając przez ramię Sakury, która nie przestawała się uśmiechać.

— Ciężka jesteś — wysapał w tym samym momencie, gdy położył ją na kanapę, samemu wciąż będąc na górze. Sakura fuknęła coś w jego stronę, marszcząc złowrogo brwi, ale Sasuke nie pozwolił na obrażalstwo i złożył na jej ustach kolejny namiętny pocałunek. — Co ty ze mną robisz… — Kobieta uśmiechnęła się słodko i ucałowała go w czoło, a on wtedy dotknął językiem linii jej żuchwy, by mokrymi pocałunkami schodzić niżej i niżej, i napawać się pojękiwaniem Sakury, która nie mogła uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę.

Niemal jak w filmie, by przerwać scenę kochanków, w tle rozbrzmiał telefon komórkowy. Początkowo żadne z nich nie zwróciło uwagi na ten jednostajny, irytujący dźwięk wypełniający pomieszczenie, ale w końcu rzeczywistość złowrogo zapukała w okno i Sasuke z ociąganiem uniósł się na łokciach, nie szczędząc szpetnych słów kierowanych w stronę dzwoniącego. Może i denerwował go fakt, że wciąż przebywał w domu Hiro i czuł się dość niekomfortowo, mając w ramionach Sakurę w ten dwuznaczny sposób, ale jednak był zły, że ktoś ośmielił się im przerwać.

Sięgnął po telefon i wstrzymał oddech.

Hatake.

— Wszystko w porządku? — spytał, ale wciąż był podekscytowany i napięcie nadal było wyczuwalne w jego głosie. Nie potrafił tego opanować, na co Sakura zachichotała, a on zmierzył ją wzrokiem z szelmowskim uśmiechem na ustach, choć do śmiechu już mu nie było. W tle rozbrzmiewały jakieś głośne rozmowy, ojciec chrzestny wydawał się być zajęty i nie był sam.

— Tak. — Zdradziło go drżenie głosu, który zawsze bywał opanowany, nawet w najtrudniejszych chwilach jego życia. To zaalarmowało Sasuke i sprawiło, że włoski na ciele stanęły dęba. — Jeśli to nie problem, przyjadę około szóstej. Muszę coś jeszcze załatwić.

— Kakashi…

— Wszystko gra! — przerwał mu krzykiem, by po chwili przeprosić. W słuchawce po drugiej stronie rozbrzmiało głośne westchnięcie. — Nie martw się, widzimy się później, cześć.

Nim Uchiha zdążył coś powiedzieć, Hatake rozłączył się, pozostawiając chrześniaka w osłupieniu. Wtem rozbrzmiał drugi telefon służbowy Haruno. Zerwała się na równe nogi w pogoni za płaszczem, w którego kieszeni znajdował się aparat. Odebrała i przez długą minutę wysłuchiwała czyjegoś monologu, po czym zakończyła połączenie krótkim „zaraz będziemy”.

Sasuke spojrzał na nią pytająco, gdy ta w pośpiechu nakładała buty i wyciągała klucze z torebki. Ponagliła go wzrokiem, by sam zaczął się ubierać, co też uczynił, a Sakura udzieliła krótkiej, acz arcyważnej informacji partnerowi.

— Mamy kolejnego trupa.

           

           

W niedużym prosektorium znajdowało się siedem osób, w tym dwa nieboszczyki leżące na zimnych, metalowych stołach przykryte pożółkłym już prześcieradłem. Temari bębniła palcami o biurko stojące w kącie i gapiła się na młodego chłopaka, który zażarcie coś notował — był to asystent Saia, który naprawdę go nie znosił, ale cenił za przebłyski nieprzeciętnej inteligencji. Sakura zatopiła myśli w raporcie od Naruto, a wspomniany blondyn przyglądał się oszklonemu regałowi z dziwną zawartością fiolek i butelek. Shikamaru stał gdzieś obok patologa, któremu podawał zdjęcia z miejsca masakry, a Sasuke łypał dziwnie na Narę, który sam od czasu do czasu mroził go wzrokiem. Jakże oni się nie lubili!

— A co z Heike, jakieś wieści? — spytała Sakura, nie odrywając wzroku od papierów.

Naruto pokiwał przecząco głową i wyprostował się, przybierając dziwny grymas na twarzy, który sugerował, że naprawdę sam zapach w tym miejscu to była tylko i wyłącznie czysta śmierć. Czuł się bardzo niekomfortowo i zerkał na przykryte ciała z pewną obawą, jakby zaraz miały wstać i ich zagryźć niemal jak w tych głupkowatych filmach o zombie. Aż wstrząsnął nim nieopisany dreszcz.

— Jedynie trafiliśmy na jego telefon — dodał jednak, wymieniając z Temari porozumiewawcze spojrzenia. Pracował z nią przy tym zgłoszeniu. Jakaś grupka znajomych znalazła ślady krwi i roztrzaskany telefon, a w rzece pływały czyjeś szczątki. Zawiadomili policję, na miejscu okazało się, że woda wyrzuciła na brzeg ciało niezidentyfikowanej jeszcze ofiary, ale z pewnością nie był to Yuichi. — Komórka znajduje się w rękach specjalistów, za kilka godzin powinniśmy już coś mieć.

Atmosfera jakby zgęstniała, ale każdy skupił się na tym, co faktycznie pochłonęło ich uwagę. Przez długi czas wszyscy pracowali w ciszy, ale była to jakby cisza przed burzą, bo Uchiha postanowił ją przerwać, tym samym wprawiając w ruch całą grupę niczym domino.

— Arata i Nami są bezpieczni? — Sasuke wydawał się nieco rozkojarzony.

— Wciąż przetrzymujemy ich w areszcie i przesłuchujemy. — Odpowiedzi udzielił znudzony do szpiku kości Shikamaru, który przeciągnął się, a kości z łoskotem trzasnęły i wprawiły zebranych w dziwne poczucie bezradności. — Tsunade zgodziła się przydzielić im dwóch policjantów, tak w razie czego.

— Dobry ruch — mruknął tylko.

— A ta sprawa z Tetsu… kolejne morderstwo? — zapytała zaciekawiona Sakura, która przeglądała raport z ostatniego przesłuchania mężczyzny.

Jedyne, co rzuciło jej się w oczy to fakt, że facet nie miał znaków szczególnych, w tym charakterystycznego tatuażu z czerwoną chmurką, która sugerowała działania mafii. W dodatku Tetsu Shiga nigdy nie był notowany, jego karta okazała się być czysta. Znał Ayumu, z którym się pokłócił o narkotyki, ale dragi sprzedawał również właścicielowi baru, panu Toshimo, który nie był skory do współpracy. Sakura pomyślała, by przesłuchać grubaska jeszcze raz — ewidentnie coś ukrywał.

W raporcie Naruto również wpisał, że Tetsu przyznał się do znajomości z niejakim Itachim Uchiha. Informacja ta sprawiła, że natychmiast zbladła i zatrzymała wzrok na tej informacji. Nie wiedziała, czy powinna właśnie teraz dzielić się tym odkryciem z Sasuke, ale Naruto już zauważył jej reakcję i wyrwał raport z kobiecej ręki nazbyt zamaszyście, co zwróciło uwagę Uchihy, który już otwierał usta, by o coś zapytać, ale Sai nie mógł pogodzić się z brakiem skupienia w grupie i znacząco odchrząknął. Przecież właśnie wszyscy byli w jego prosektorium i powinni się go słuchać! Nie mógł zdzierżyć myśli, że policyjne ciężkie buty właśnie wgniatały chłodne kafelki, pozostawiając je brudne i zniesmaczone.

— Nie skłaniałbym się ku morderstwie — żachnął się patolog. — To był wypadek.

— Nie sądzę — mruknął Sasuke, opierając się o biurko Saia, który zmierzył go wzrokiem. Nie lubił, gdy zakłócano jego przestrzeń osobistą i to w taki sposób. Miejsca jak te były dla niego świętością, ale postanowił zignorować narastającą w nim irytacje.

— Jednak to prawda, zmiotła go ciężarówka. Z faceta nic nie zostało, poza tym. — Nara pokazał im fotografię. Kawałek twarzy rozpłaszczonej na masce auta ze zwisającą gałką oczną w kolorze wygasłego już błękitu. Sasuke i Sakura od razu rozpoznali dilera, miał w sobie coś tak charakterystycznego, że nie sposób było go pomylić. Możliwe, iż był to czarny kosmyk włosów przyklejony do rozszarpanego policzka, a może właśnie ten niepokojący kolor oczu z przekrwionym białkiem zdradzającym przedawkowanie. — Przesłuchaliśmy też świadków. Facet ewidentnie był na haju. Jesteśmy pewni, że to Tetsu, bo sporządziliśmy również rysopis. Ludzie byli zaszokowani.

— Jeden mężczyzna — wtrącił Naruto, pewien, że to właśnie na nim spoczęła kontynuacja opowieści — mówił, że zatrzymał auto, wysiadł i chciał mu pomóc, ale Tetsu zaczął krzyczeć i upadł na kolana, bijąc pokłony i prosząc o darowanie życia.

— Świadkowie zeznali, że w przypływie jakiegoś ataku krzyczał coś o aniołach — dodała Temari, którą już dawno wtajemniczono w sprawę i właśnie zasiliła grupę swoją osobą. Drużyna śledcza zaczynała się rozwijać, brakowało im tylko psychologa, który obecnie przebywał na zwolnieniu; Hinata lada moment miała rodzić, nie mogli więc zaszczycić się jej umiejętnościami.

— Kierowca tira jest w szoku — powiedział Nauto. — Zeznał, że widział go na drodze, trąbił i już zwalniał, ale Tetsu ani drgnął gotowy na zetknięcie z maską ciężarówki. To był moment.

Szczątki jednak nie pozwalały na zebranie jakichkolwiek próbek do badań, nie byli też w stanie sprawdzić, czy mężczyzna faktycznie miał we krwi narkotyki, a już przede wszystkim nie mogli dowiedzieć się, jaki był to rodzaj tych dragów. Ta sprawa jakoś dziwnie śmierdziała i po głowie komisarza chodziła jedna myśl: nafaszerowali go, byśmy nie mogli dodać Tetsu do listy ich zabójstw. Sprytnie.

Dyskutowali jeszcze przez chwilę, co mogło być przyczyną i dlaczego nagle facet w łachmanach, boso i bez rzeczy osobistych znalazł się na ruchliwej ulicy jeszcze przed południem, totalnie naćpany i nieświadom swoich czynów, bredzący coś o aniołach śmierci, które popychały go ku samobójstwie.

Tak, nie wykluczali, że Tetsu Shiga popełnił samobójstwo, co potęgowało złość Uchihy. Od dobrych kilku minut starał się ich wszystkich przekonać, że na pewno stoi za tym mafia, jak za każdym osobnym morderstwem i wtedy inicjatywę przejął Sai, przejęty tym, co odkrył dzisiejszej nocy.

— Sasuke, Sakura, skoro już tutaj wszyscy jesteśmy — wtrącił nerwowo Sai, dumnie przemieszczając się po pomieszczeniu. Skinął na asystenta głową, chłopak ruszył w stronę stołów i jednym, płynnym ruchem ściągnął z trupów prześcieradła. — Mam coś, co was zaciekawi. — Stanął między dwoma stołami, łącząc dłonie jak do modlitwy. — Obie ofiary pozbyto małego palca, jak już ustaliliśmy, symbolizujący złamanie obietnicy. Posiadały ten sam tatuaż, w tym samym miejscu z tym samym chipem, a oba leżą tam. — Wskazał palcem na metalowy stół z narzędziami, obok których w przezroczystych torebeczkach spoczywały mini urządzenia. Sasuke wziął jeden do ręki i uważnie mu się przyjrzał. — Na obydwóch widnieje logo D, salonu tatuażu znajdującego się na obrzeżach miasta. Poszperałem w Internecie i wiemy już, że to salon niejakiego Deidary. — Uśmiechnął się nienaturalnie, a nawet mikro zmarszczka nie pojawiła się na jego twarzy. — Chipy wyłączyły się automatycznie, gdy zaniknęły wszelkie funkcje życiowe.

Miny zebranych mówiły wszystko i Sai pękał z dumy ze swojego odkrycia.

— Jak to możliwe? Ktoś je tak dobrze zaprogramował? — spytała Temari, której włoski zjeżyły się na całym ciele. Nerwowo rozmasowała lewe ramię, trikiem tym pokazując, jak bardzo przejęła się skalą profesjonalizmu sprawcy.

— Wszystko na to wskazuje.

— Coś jeszcze? — Sasuke spiął wszystkie mięśnie, niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Nie spodziewał się, że mini GPS został tak dobrze zaplanowany i przemyślany. Chip, który wszczepiano pod skórę, działał jak obroża na nieposłusznego psa. Mógłby przysiąc, że z czasem okaże się, iż urządzenie wysyłało małe fale elektryczne, których ofiary doznawały szoku, gdy zrobiły coś nie tak. Przez moment nawet pomyślał o Anko. Jak do nich przyszła i zeznawała, kilka razy niezauważalnie drgnęła na krześle, sięgając ręką ku kostce, by ją rozmasować. Sądziła, że nikt tego nie widział, ale Sasuke miał sokoli wzrok, tego typu zachowanie nie mogło mu umknąć.

— Owszem. — Sai podał im trzy stare teczki, których data wskazywała, że już dawno sprawy zamknięto. — Z pomocą Shikamaru — skinął mu wdzięcznie głową, a Nara tylko wertował zawzięcie papiery — poszperaliśmy trochę w archiwum. Okazuje się, że dekadę temu w Kioto, Tokio i Nagoi zarejestrowano niemalże ten sam sposób zabójstwa, z jakim mamy styczność ostatnio. Było kilka innych ofiar na liście z takim samym tatuażem, choć chipów nie znaleziono, sprawca również nie pozostawiał żadnych śladów, poza dziwnymi napisami, bądź literkami na ciałach ofiar. Jednakże sprawy uległy przeterminowaniu.

— Ktoś mordował przez lata i nikt go nie złapał? — Pytanie tak wstrząsające i tak banalne padło z ust zszokowanej Sakury, której mózg nie mógł nadążyć nad dostarczanymi informacjami. Nie mogła zrozumieć, jak morderca był w stanie tak długo się ukrywać i w ogóle nie wpaść.

Ustalili, że sprawca dekadę temu zaprzestał mordów, by teraz wrócić z zimowego snu i zacząć swoje dzieło na nowo. Sasuke niemal się zaśmiał z absurdalnie wyciągniętego wniosku, ale coś mu podpowiadało, że mimo wszystko miało to sens i powinien mieć się na baczności. Jeśli zabójca pracował dla mafii, to musiał być dobry, najlepszy w tym, co robił, a to znaczyło, że Akatsuki miało krew na rękach, nie brudząc ich, tylko opłacając kogoś, kto mógłby załatwić sprawę za rodzinę i w imię dobra tejże rodziny.

Tylko kto to był?

— Mężczyzna — odchrząknął Sai. — Tak, jestem tego pewien, gdyż siła zadawanych ciosów sugeruje na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, iż sprawca jest płci męskiej — mówił szybko, by nikt nie wszedł mu w słowo — ale nigdy nie zostawiał śladów. Żadnych tropów tak jak w tym przypadku  Kilka innych morderstw również przypisywano zabójcy, gdyż miejsca zbrodni zawsze pozostawały czyste.

— Z reguły mordercy chcą, by ich złapać lub zostawiają jakiekolwiek ślady, mylą się bądź pragną zwrócić na siebie naszą uwagę — wtrąciła Temari, zaabsorbowana w pełni archiwalnymi aktami, które niechętnie podał jej Shikamaru. — Dlaczego on tak bardzo chce pozostać incognito?

— Może pracować dla mafii, być jej częścią. Nie chce w ten sposób zagrażać rodzinie. Tłumaczę to wam od cholernych kilkunastu minut! — krzyknął Sasuke, uderzając wściekle pięścią w metalowy stół, na którym narzędzie podskoczyły, brzęcząc złowrogo.

Sai ratował sytuację, szybko się odzywając i opowiadając o kolejnych odkryciach.

— Jest coś jeszcze. Porównałem wygrawerowane napisy na ciałach ofiar z teraz i z sekcji sprzed lat. Pozwoliłem sobie to dokładnie przeanalizować i zaprawdę powiadam, ale to ta sama osoba. — Dla potwierdzenia swoich słów ostatni raz pokazał im zdjęcia i wskazał palcami na podobieństwa między napisami sprzed dekady a z tymi z teraz.

— Przecież pismo człowieka zmienia się z biegiem lat. — Zabłysnął mądrością Naruto, przekonany o swojej racji, ale mina Saia wyrażała zażenowanie. Nie nowością było, że patolog uważał się za najmądrzejszego na świecie, ale liczył się z faktem, że jego praca musiała łączył się z policją. Nieraz ich przebłyski inteligencji wołały o pomstę do nieba, chociaż akurat w przypadku tejże mądrości, sam Shikamaru przyznał Naruto rację.

Sai westchnął, krzyżując ręce na piersi, by po chwili bez wahania pokazać wygrawerowany napis na odsłoniętym brzuchu Anko i małą literkę „a” na plecach Ayumu.

— Owszem, masz rację — przyznał niechętnie — ale w piśmie pozostają charakterystyczne cechy, coś, co nie ulega zmianie nawet z upływem lat. Jestem w stu procentach przekonany, że morderca z kiedyś i z dzisiaj to jedna i ta sama osoba, ale nie wykluczam możliwości udziału dwóch osób. — Przykuł tym uwagę Temari, która przez cały ten czas ziewała, choć bardzo się z tym kryła. Nieprzespana noc dawała o sobie znać. — Facet ewidentnie jest leworęczny.

— Zabójca zatem jest mańkutem — parsknął Naruto, ale nikt z zebranych nie podzielił jego poczucia humoru. Stopniowo więc uśmiech zszedł z jego twarzy i sprawnie się wycofał, wszyscy byli czymś pochłonięci.

Nie umknęło jednak jego uwadze coś bardzo dziwnego. Sasuke znad papierów, które podał mu Sai, posłał Sakurze zawadiacki uśmiech, a ona dyskretnie dotknęła wierzchem dłoni jego przedramienia. Zmrużył oczy, jakby mogło to pomóc w dokładniejszej analizie, ale ostatecznie machnął ręką, gdy Uchiha wbił w niego swe hebanowe tęczówki, które mówiły jedno: nic nie widziałeś, spadaj, młotku!

— Jadę odwiedzić Kibę, ktoś chce się zabrać? — spytał na odchodnym troszkę poddenerwowanym głosem, łapiąc już za zimną klamkę drzwi, ale tylko Temari wyraziła zainteresowanie. Pożegnali się z zajęta grupą, a sami pognali w stronę parkingu.

Naruto zauważył, że Nara chodzi ostatnio dziwnie poddenerwowana. Milczała i kryła się gdzieś z tyłu, mimo tak wysokiego stanowiska i wiecznie dobrego humoru. Przez ostatnie dwa dni unikała Shikamaru, ale Uzumaki nie miał zamiaru pytać. Mimo iż kobieta była dobrą przyjaciółką jego ukochanej, martwił się; bardzo długo pracowali razem przy wielu cięższych sprawach i nie podobała mu się ta nagła zmiana.

— Temari, nie chcę być wścibski, ale… wszystko u ciebie dobrze? — Zdał się na odwagę i w ogóle nie żałował zadania tego pytania.

Nara zatrzymała się w półkroku i wbiła w blondyna smutny wzrok.

— Nie wiem, ale wydaje mi się, że Shikamaru ostatnio dziwnie się zachowuje.

Tak myślałem, przemknęło gdzieś z tyłu jego głowy.

— Co masz na myśli?

Przystanęła i nagle całą swoją uwagę poświęciła oficerskim butom, które spoczywały na jej nogach. Wydawały się być niesamowicie interesujące i cały ten kurz, który zalegał na materiale niespodziewanie ją zdenerwował. Zacisnęła mocno szczękę i wypluła z siebie jakieś przekleństwo, którego Naruto nie usłyszał.

— Od kilku dni w ogóle ze sobą nie rozmawiamy — powiedziała drżącym głosem, chciała jedynie usiąść i zapłakać. — Oboje mamy wiele na głowie: sprawa z Sasuke, moje drugie śledztwo, dom, bracia. — Wyliczała na palcach i z trudem powstrzymywała trzęsące się ręce. — Jak już jesteśmy sami i pytam, jak minął mu dzień, on zbywa mnie gestem ręki, zapala papierosa i trajkocze coś o kłopotliwości policyjnego życia.

— Cały Shikamaru! — parsknął Naruto, ale Temari zdzieliła go w łeb i cisnęła w niego piorunami z oczu. — Przepraszam — zaskomlał.

Nara westchnęła i ruszyła z miejsca, a blondyn popędził za nią.

— Myślę, że ma kogoś na boku — wyrzuciła z siebie, hardo wpatrując się przed siebie. Naruto mógł tylko przypuszczać, jak wiele kosztowało ją wypowiedzenie swoich wątpliwości na głos, więc tylko położył dłoń na jej ramieniu. Nie wierzył, by to była prawda, Shikamaru bardzo kochał Temari i nie widział świata poza nią. Czuł, że za tym kryje się coś zupełnie innego, ale nie powiedział tego głośno. Nie potrafił w końcu znaleźć wyjaśnienia, a nie chciał pogrążać się w tej dyskusji, bo Nara już uśmiechnęła się słabo i poprosiła o zmianę tematu.

Naruto jednak wiedział, że tej sprawy nie może tak po prostu zostawić.

Yuichi odzyskał przytomność i nim zorientował się, gdzie właśnie się znajduje, ktoś zdzielił go w głowę zwiniętą gazetą. Niezadowolony mężczyzna mruknął coś pod nosem, masując wolną, lewą ręką obolały punkt. Wtem w dusznym pomieszczeniu, które miało w środku przesłonięte blachą okna, rozbłysło światło, na moment rażąc zmęczone i pełne piachu oczy Heike. Dyndająca, długa lampa ze zdecydowaną warstwą kurzu na kloszu, kołysała się nierówno, oświetlając drewniany, obdarty stół i trochę ciemnej podłogi, która pachniała pleśnią.

Chciał poruszyć prawą ręką, gdy zorientował się, co to dokładnie za miejsce, ale dłoń ani drgnęła, przytwierdzona mocną taśmą klejącą do podłokietnika krzesła. Bardzo, ale to bardzo nie podobało mu się to wszystko i ze zdenerwowaniem zaczął się szarpać, w nadziei, że wolna ręka w czymkolwiek pomoże. Niestety taśmy nie dało się odczepić gołymi rękoma.

Znieruchomiał natychmiast, widząc wyłaniającą się z ciemności twarz mężczyzny, którego lewą stronę twarzy oświetlała ta mętna, świecącą na żółto żarówka. Nie umknął jego uwadze uśmiech, w którym oprawca ukazał garnitur równych zębów.

Pot spłynął po jego czole, ale nie potrafił oderwać wzroku od tego obłąkanego, szaleńczego spojrzenia. Bał się, jednakże doskonale zdawał sobie sprawę, że na nic jego przekonania. Szef od zawsze wiedział lepiej i nie było sensu się kłócić. Coś jednak kazało mu walczyć o swoje.

— Wszystko zrobiłem jak chciałeś — burknął Heike, nieco pewniejszym tonem.

— Owszem — odpowiedział mu zimnym barytonem. Skinął na kogoś stojącego po jego lewej stronie, ale oczom Yuichiego ukazały się tylko białe rękawiczki, w których wspólnik trzymał talię kart. — Może zagramy? Blackjack na przykład, znasz?

Heike niepewnie kiwnął głową, gdy w ręce mężczyzny dostały się karty, które zwinnie przetasował, by zaraz oddać je swojemu wspólnikowi. Sam zasiadł na krześle naprzeciwko, wygodnie opierając się o poduszkę przytwierdzoną do oparcia.

— Uwielbiam logiczne gry — mruknął bardziej do siebie, splatając dłonie pod brodą i uważnie wpatrując się w lekko roztrzęsionego gościa.

— Dlaczego tu jestem?

Mężczyzna uniósł pytająco brwi i w ułamku sekundy uraczył Heike szerokim uśmiechem. Na stole wylądowały karty, a ktoś obszedł za krzesłem i odciął taśmę od podłokietnika, tym samym uwalniając rękę Yuichiego, która natychmiast wylądowała na dziwnym, zimnym urządzeniu. Automatyczny pas zacisnął się wokół nadgarstka, a każdy palec utonął w dziwnych wgłębieniach.

Szarpnął raz, przerażony. Dobrze znał to diabelskie urządzenie.

— Nie panujesz nad swoimi ludźmi — rzekł lakonicznie, a uśmiech zniknął z jego twarzy.

— Nie kazałem strzelać! To nie ja wsadziłem kulkę w tego policjanta! — krzyczał, ale zaraz tego pożałował, gdy facet zmroził go wzrokiem.

— Jesteś jednak odpowiedzialny za każdy ich ruch.

Yuichi wstrzymał powietrze.

— Nie mógłbym karać ludzi, którzy podlegają tobie, Heike — powiedział spokojnym tonem, ale tembr jego głosu wprawił mężczyznę w spazmatyczne drżenie.

Beształ się w myślach za tak trywialne zachowanie. Powinien być usłużny, grzeczny jak piesek i czekać na nagrodę. Wiedział, że zbyt nerwowa reakcja jednego z jego ochroniarzy doprowadzi go do podobnego finału, nie pomyślał jednak, jakoby to on musiał mierzyć się z tak niesprawiedliwym wymiarem kary ze strony swojego szefa.

Mężczyzna nie spuszczał z oczu urządzenia, które zadrżało, uruchomione i gotowe do działania. Szef jak na znak wybuchnął gromkim śmiechem i aż klasnął podekscytowany w dłonie. Bez wątpienia owa tortura zaliczała się do jednych z ulubionych. Aż ze szczęścia zanucił coś pod nosem, a po twarzy Heike spływały soczyste krople potu, nie wspominając o ogromnych plamach pod pachami i na torsie.

— Lepiej się postaraj — odparł szef, uspokajając emocje i otaksował wzrokiem sylwetkę skulonego, bezbronnego mężczyzny naprzeciwko — inaczej ta ręka nie będzie ci już do niczego potrzebna — zaśmiał się, a Yuichi znowu zaczął się wiercić, szarpiąc ręką, która ani drgnęła. Pot spłynął po jego zmarszczonym ze stresu czole.

Małe ostrza uniosły się, złączone z dołem urządzenia. Każda kolumna miała zamykać się, ucinając palec z wysokości około dziesięciu centymetrów. Ich zadaniem było z impetem przebić skórę i kości, by palec uciąć poniżej zgięcia, pozostawiając tylko małe kikuty.

— Grajmy! — Klasnął w dłonie, napawając się przerażeniem swojego gościa.

Był katem i wiedział, jak wzbudzić większy respekt wokół swoich poddanych. Zrobiłeś coś źle — płacisz za to. To była zasada, którą wpajał do głowy każdemu w bardziej lub mniej popaprany sposób.

Yuichi grał i płakał, wiedząc, że może przegrać. Szef był mistrzem w blackjacka, nie miał sobie równych. Posiadał karty, które potrafiły zniszczyć przeciwnika i wpędzić go do grobu. Gra toczyła się powoli, karty nowe wchodziły na stół. Bał się, że każdą jedną, nową kartą może przebić swój obecny wynik dwanaście na coś powyżej dwadzieścia jeden. A to by znaczyło, że przegrał.

— Sprawdzamy — odparł ktoś po lewej stronie, ale Yuichi nawet się nie odwrócił. Uważnie wpatrywał się w szefa, a on z wymalowaną radością na twarzy nie szczędził zduszonego śmiechu. Wiedział, że tę rundę wygrał.

Ostrza zadrżały. Każda runda równała się albo stratą albo pozostawianiem jednego palca. Ta runda jednak nie poszła po jego myśli.

— Nie, nie, nie, nie, nie! — mamrotał pod nosem, szybko i nerwowo, tracąc świeży umysł.

Urządzenie zaskrzypiało, ostrze runęło w dół z prędkością światła, rozcinając palec na pół. Trysnęła krew, a wrzask Yuichiego poniósł się echem po pustej okolicy. Instynktownie złapał się za rękę, chcąc przyciągnąć ją do siebie, ale był uziemiony. Wył z bólu, zaciskając mocno powieki, gryząc wargi aż do krwi. Tępy ból rozrywał go, a pulsująca, tryskająca krew zalała stół.

— Wciąż masz cztery palce! — fuknął szef, pochylając się nad stołem i posyłając zrozpaczonemu i wijącemu się z bólu Heike swój zniewalający uśmiech. — Nie poddawaj się, Yuichi! To tylko mały palec, musisz się bardziej postarać! — Perlisty śmiech wypełnił pokój. — Pokaż, że masz jaja!

Heike uniósł wzrok, zaciskając usta w wąską kreskę. Ból nie zniknął, ale stopniowo zelżał. Biorąc kilka głębszych wdechów, wyprostował się i wysilił na szyderczy uśmiech, który posłał w stronę jeszcze bardziej zadowolonego szefa.

— Gramy dalej — wycharczał, a mężczyzna ponownie się zaśmiał, dumny z takiego obrotu spraw.

Odpokutować za grzechy, ale ujść z życiem — właśnie taką doktrynę obrał Yuichi.

Pytanie tylko: za jaką cenę?

           

Rozdział krótszy. Musiałam go podzielić, inaczej zaserwowałabym 20 stron od razu, a w takim tempie opowiadanie by przepadło xD Mamy ładne 13 stron, z czasem chciałabym ograniczyć je do 10 i tego się trzymać. Jak widzicie wątki stricte kryminalne w drodze, ale mam nadzieję, że fani SasuSaku wreszcie są choć trochę szczęśliwi! Dziękuję za wszystkie Wasze komentarze i doping w pisaniu. Dedykuję to Wam wszystkim, bo po prostu Was kocham! Widzimy się za tydzień, buziaczki! <3

Pssst, gdy znajdziemy się w połowie opowiadania, zażądam trzytygodniowej przerwy. O tym jednak opowiem dopiero za kilka rozdziałów :3 A Plastic Heart będzie nam towarzyszyć przez kolejne dwa/trzy rozdziały, o!