9. On ma jego oczy

Kiba przeżył.

Lekarz bardzo długo omawiał stan pacjenta i zaznaczył, że podkomisarz miał dużo szczęścia. Kula nie uszkodziła najważniejszych narządów na taką skalę, by coś poważnego mogło się stać, ale  rozszczepiła się na drobniejsze kawałki, przez co operacja znacznie się przedłużyła. Dodatkowo podkomisarz stracił bardzo dużo krwi, więc musieli zahaczyć także o torebeczki ze szkarłatną osoką. Oczywiście wszystko leżało w rękach organizmu Inuzuki, ale lekarze byli dobrej myśli. Sam fakt, że przeżył nie było tylko szczęściem głupca — przypadek Kiby zakrawał o cud.

— Sasuke! — Krzyk Hany poniósł się echem po korytarzu, w którym rozmawiali z doktorem, uśmiechnięci od ucha do ucha. Oddychali z ulgą i nie potrafili ukryć swojej wdzięczności względem sztabu uzdolnionych lekarzy. Hana, widząc ich wesołe twarze omal nie wybuchła płaczem. Nie mogła przyjechać do szpitala szybciej i bardzo się bała, że może nie zdążyć. — Wszystko z nim dobrze, prawda?!

Wpadła w ramiona Sasuke, a on ją podniósł i obrócił wokół własnej osi. Pokiwał twierdząco głową, posyłając w jej stronę najszczerszy uśmiech, na jaki zdał się dzisiejszej nocy. Uradowana Hana odsunęła się od niego i zaraz przytuliła do siebie roześmianą, zapłakaną Sakurę, a lekarz stał i przyglądał się tej scenie z rozrastającym się ciepłem w sercu. Wykończony przeprosił troje dorosłych ludzi i udał się do swojego gabinetu ledwo żywym krokiem. Mężczyzna potrzebował kawy, a nawet dwóch.

— Tak się bałam — wyjąkała Hana, siadając ociężale na ławce.

— Jak się czujesz? — spytała Sakura, znacząco unosząc brwi. Inuzuka tylko machnęła ręką i przyłożyła dłoń do swojego delikatnie wypukłego brzucha. — Nie chciałam cię denerwować, ale musiałam kogoś powiadomić…

— Przestań, cieszę się, że o mnie pomyślałaś. — Uśmiechnęła się półgębkiem. — Najchętniej zabiłabym Kibę, że tak łatwo dał się postrzelić!

Cała trójka wybuchła gromkim śmiechem. Wreszcie atmosfera zelżała, ale tym razem to Sakura unikała kontaktu wzrokowego z Sasuke. Chcąc nieco od niego uciec, przysiadła się obok Hany i delikatnie musnęła palcami brzuszek kobiety. Siostra Inuzuki była w czwartym miesiącu ciąży i promieniowała zdrowiem oraz poczuciem humoru. Brązowe do pasa włosy spięła w wysoki kucyk, a kilka niesfornych kosmyków opadało na jej szczupłą, owalną twarz. Czarne oczy błyszczały, przepełnione ulgą i nadzieją.

— Shino pewnie pęka z dumy — powiedział Sasuke, wpatrując się w rozweselone kobiety, które nie mogły przestać rozmawiać o dziecku. Hana spojrzała więc na przyjaciela brata i w szerokim uśmiechu pokazała mu garnitur białych zębów. — Kiedy ten ślub, co?

— Shino wraca za miesiąc z delegacji — masowała brzuch z majestatyczną czułością — i wtedy będziemy ustalać termin. Chciałabym, żeby udało się jeszcze zanim nasz maluszek przyjdzie na świat. Mam nadzieję, że do tego czasu Kiba znowu nie wyląduje w szpitalu.

Drzwi OIOM-u otworzyły się na oścież, wypuszczając na korytarz pielęgniarki pchające łóżko z pogrążonym we śnie Kibą. Troje znajomych natychmiast zerwało się z miejsca i pognało w ich stronę, Hana jako pierwsza, trzymając brata za rękę i wypytując pielęgniarki o przebieg operacji. Sasuke i Sakura szli za nimi w ciszy, przysłuchując się rozmowie i obserwując, z jakim zdenerwowaniem Hana wpatrywała się w Kibę. Podłączony do kroplówki, wciąż z rurką w ustach i przyczepionym woreczkiem z krwią do przedramienia, wyglądał niewinnie i źle. Sińce pod jego oczami były niemal czarne.

— Teraz ty będziesz mnie unikać? — spytał w końcu, zerkając na Sakurę kątem oka. Jej twarz pierwszy raz od dawna nie wyrażała nic; zachowała profesjonalizm i uniosła wysoko głowę, nie pozwalając Sasuke, by się do niej zbliżył. — Sakura, przepraszam, poniosło mnie.

Próbował dotknąć jej ramienia, ale ona przyspieszyła, chcąc dołączyć do Hany.

— Nie ignoruj mnie! — krzyknął za nią, zwróciwszy na siebie uwagę pacjentów i lekarzy. Ona tylko spojrzała na niego przez ramię i posłała mu gniewne spojrzenie.

— To ty ignorowałeś mnie przez cały ten czas, Sasuke — mruknęła i nie czekając na odpowiedź, popędziła za siostrą Kiby.

Uchiha zatrzymał się gwałtownie i odprowadził ją wzrokiem, a gdy tylko zniknęła za zakrętem jednego z korytarzy, przeklął siarczyście pod nosem i bardzo długo walczył ze sobą; przypływ złości znowu zalał jego ciało.

           

Było już po ósmej.

Zdrzemnęli się w sali Kiby, całą noc czuwając wraz z jego siostrą. Nie byli w stanie ruszyć dalej. Gdzieś o piątej rano do Sakury zadzwonił Naruto, by potwierdzić, że wszczęli poszukiwania właściciela klubu i od kilku godzin przesłuchują świadków. Na dwadzieścia cztery godziny zamknęli także Aratę z jego dziewczyną, Nami, na wypadek, gdyby ktokolwiek im zagrażał. Musieli być teraz nad wyraz czujni i powściągliwi. Każdy krok musiał zostać uważnie przeanalizowany.

Czekał przed samochodem, paląc papierosa. Złapał jakiegoś faceta wychodzącego ze szpitala z prośbą o poratowanie policjanta w potrzebie. Smak dymu był drażniący, ale nie krztusił się jak za pierwszym razem, gdy po długim czasie na nowo zasmakował papierosa. Nie cierpiał tego nałogu, rzucił jak tylko zaczął pracę w Kioto, ale teraz nie mógł się obyć bez tego duszącego dymu, który wypełniał jego płuca, drażniąc nozdrza i ścianki przełyku. W tym wszystkim ponownie poczuł ciągotki do alkoholu. Nie, nigdy nie miał z tym problemów, ale w chwilach jak te, gdy sufit walił się na głowę, chciał się tylko upić do nieprzytomności. Jednakże wizja bolesnego kaca, molestująca jego czaszkę i zaschnięty przełyk, odrzuciły tę ciągotkę na bok. Wolał papierosy, zdecydowanie.

Usłyszał dzwonek telefonu służbowego, który wybudził go z rozmyślań. Sakura wciąż nie przychodziła, a oboje uzgodnili, by jechać na komisariat i przesłuchać Aratę. Chyba ponownie zagadała się z Haną albo Kiba w końcu się obudził. Z dwojga złego, był przynajmniej sam. Oczywiście do czasu, gdy świat znowu nie zaczynał go szukać.

Kakashi Hatake widniało na wyświetlaczu, migając złowrogo.

Muszę w końcu zmienić tę nazwę, przemknęło mu przez myśl.

— Wszystko ci wyjaśnię — zaczął, odbierając połączenie, ale po drugiej stronie zalała go fala wściekłych pytań przeplatanych masą wulgaryzmów. Kakashi miał prawo się martwić, zważywszy na to, że od soboty nie dawał znaku życia, prywatny telefon był poza zasięgiem, podobnie jak służbowy do dnia wczorajszego, a on i tak nie odbierał; nie miał na to czasu. — Skończyłeś?

— Nie bądź arogancki — warknął w słuchawkę Kakashi, by po chwili wydać z siebie westchnięcie. — Co się stało?

Strzepnął popiół na chodnik i wyrzucił z siebie smugę szarawego dymu. Przymknąwszy powieki, napawał się ciepłymi promieniami słońca, które w końcu po kilku dniach szarugi postanowiło wreszcie wyłonić się zza chmur. To mógł być naprawdę dobry dzień.

— To nie jest rozmowa na telefon — mruknął w odpowiedzi. Kakashi nie rzucił żadnego obscenicznego słowa w jego stronę, zamilkł tylko i ciężko westchnął. Nie było wątpliwości, że ze swoim chrześniakiem miał spore problemy. — Mógłbyś wpaść do Kioto? Niestety z powodów służbowych nie mogę przyjechać ani do Osaki, ani do Tokio.

— Służbowych, hm? — Sasuke wyczuł w jego głosie nutę dezaprobaty i powątpiewania. Nie miał mu tego za złe, słyszał już na pewno o zabójstwie Madary, nie musiał się z niczym ukrywać. Jednak myśl, że mógłby zdradzić mu, że to on został obecnie głównym podejrzanym, ścinała go z nóg. Informacja ta mogłaby przynieść złe skutki. — Tak się składa, że akurat przyjechałem do Kioto wczoraj po południu, za dwie godziny będę wolny.

Uchiha nie zignorował tej informacji, ale zauważywszy idącą w jego stronę Sakurę, natychmiast zgasił papierosa, krztusząc się ostatkami wlatującego do płuc dymu. Jak już się uspokoił, kontynuował rozmowę z Kakashim, choć wcale nie powinien go tak nazywać ani pozwolić sobie na podobny zapis w telefonie. Przez niego mógłby dopaść go ten, którego tak bardzo się wystrzegał przez ostatnie dwa lata.

— Co robisz w Kioto? — Nie potrafił stłamsić w sobie zdziwienia, które aż ścisnęło go za gardło. Hatake musiał tu przyjechać z zupełnie innego powodu niż samo zamartwianie się o chrześniaka. Sasuke to wiedział, czuł w kościach. Znał go zbyt długo i zbyt dobrze, by teraz odpuścić sobie pewne przypuszczenia i tak po prostu zignorować jego problemy. — Uciekasz?

Cichy, acz nieco desperacki śmiech zadźwięczał w słuchawce po drugiej stronie, gdy Kakashi nie wiedział, jak inaczej odpowiedzieć na zadawane pytania. Zaserwował mu więc ten sam tekst, którym Sasuke spławił go półtorej minuty temu, oznajmiając, iż nie jest to rozmowa na telefon. Uchiha się skrzywił.

Sakura, zauważywszy niezadowoloną minę partnera, posłała mu tylko pytające spojrzenie, ale on machnął ręką i wrócił do rozmowy ze swoim chrzestnym, wsiadając do auta. Haruno dodała tylko na odchodnym, że Kiba się obudził i czuje się dość kiepsko, i sama zajęła miejsce obok kierowcy.

— Spotkajmy się po jedenastej w domu Hiro, znasz adres — rzucił nagle Sasuke, przekręcając kluczyk w stacyjce i zapinając pasy.

— W domu Hiro? — Kakashi był tak zdziwiony, że omal się nie zaśmiał. — Sądziłem, że ty i on już nie utrzymujecie ze sobą żadnych kontaktów…

— To długa historia. — Zerknął ukradkiem na Sakurę. — Opowiem ci, jak się spotkamy. Do zobaczenia. — I nie czekając na reakcję chrzestnego, rozłączył się i niemal rzucił telefon na pulpit. Sakura pozostawiła jego wymianę zdań bez słowa, ale jej wysoko uniesione brwi zasugerowały, by jednak sam postanowił trochę naświetlić tę sprawę. — Przepraszam, nie znam lepszego miejsca na spotkanie. Mam nadzieję, że się nie gniewasz… w końcu to też twój dom.

— Czemu nie możecie się spotkać w jakieś kawiarni czy coś w tym stylu? — zapytała, ale wzrok wbiła w okno, gdy Sasuke spokojnie wyjechał z parkingu przed szpitalem. Droga póki co była pusta, ale spodziewała się, że powrót na pewno sprowadzi się do średnich korków na głównej ulicy.

— Ściany mają uszy — odpowiedział z całą powagą, skupiając swoją uwagę na drodze. — Nie mogę ryzykować, że ktoś usłyszałby naszą rozmowę. Doskonale wiesz, że Kakashi Hatake teoretycznie zapadł się pod ziemię.

Odwróciła się w jego stronę, wyczekująco wpatrując się w skupienie wymalowane na jego cholernie przystojnej twarzy. Czuła względem niego taki żal i złość, a mimo wszystko jedno spojrzenie w jego stronę sprawiało, że o wszystkim potrafiła zapomnieć. Działał na nią zdecydowanie za bardzo i nie mogła się pogodzić z myślą, że może każde jego wyjaśnienie rzucone dzisiejszej nocy, tłumaczyła sobie w głowie, bo najzwyczajniej w świecie wciąż coś do niego czuła. Była tego pewna i zaczęła żałować swojego wyboru: Hiro nie dorastał Sasuke do pięt, a mimo wszystko to jemu ufała bardziej niż partnerowi z pracy.

Czuł na sobie jej przewiercający duszę wzrok, ale postanowił to ignorować. Nie mógł teraz ponownie ulec emocjom. Akurat sprawa Hatake była mniej skomplikowana niż przeszłość, której w pełni nie mógł jej opowiedzieć. Uznał więc, że to dobry moment, by nieco naświetlić obraz chrzestnego, nim spotkają się w trójkę w domu Hiro.

Myśl o byłym przyjacielu zakrawała o zmieszanie i wściekłość. Miał mu za złe, że próbował wkopać go w narkotyki, ale nawet nie to stało się powodem jego niechęci względem architekta. Hiro obiecał mu, że zajmie się Sakurą najlepiej jak potrafi, bo bał się, że Uchiha coś mu zrobi — a mógł, miał wiele asów w rękawie i znał doskonale jego mroczną przeszłość. Był zły też na siebie, że jeszcze nie próbował go ściągnąć; jakby nie patrzeć on po prostu uciekł przed odpowiedzialnością, można by nawet rzec, że doskonale wiedział, co się święci i wziął nogi za pas. Tak, Sasuke zaczynał go podejrzewać.

— Kakashi jest świadkiem koronnym — rzekł i kątem oka zauważył, jak Sakura rozdziawia usta w zdziwieniu. — Obecnie Kazuhiko Inoue ukrywający się pod czarną maską na twarzy. — Haruno chyba właśnie próbowała to jakoś przetrawić, bo zaczęła wiercić się na siedzeniu pasażera i mruczeć coś pod nosem. Uchiha jednak ponownie to zignorował i kontynuował: — W Osace pojawia się tylko w weekendy lub gdy ja go o to poproszę, od dwóch lat wynajmuje małe lokum w Tokio pod fałszywym nazwiskiem.

— Jak to świadkiem koronnym? — wydukała wreszcie, przykładając rękę do za szybko bijącego serca, które wręcz powodowało drżenie całego ciała. — Czy twoja rodzina składa się tylko z mrocznych, kryminalnych stron? A ty, jak na ironię losu, jesteś policjantem!

Uśmiechnął się perfidnie, ale zlekceważył jej ostatnią wypowiedź.

— Kakashi, prowadząc najlepszy klub sportowy w całej Japonii, nie wytrzymał presji. Niby był najlepiej opłacalnym facetem w mieście, ale w pewnym momencie klub zaczął podupadać. — Zatrzymał się zbyt gwałtownie, gdy nie zdążył na światłach, za co Sakura skarciła go wzrokiem. — Wplątał się w szemrane interesy, pozwalał dilerom handlować w klubie — używki dla sportowców, dopalacze i inne narkotyki. Lider gangu w końcu się wściekł, że to nie przynosi zbyt wielu zysków, więc Kakashi zgodził się zaszczepić ich szeregi swoją osobą, a oni w zamian opłacali klub. Nic z tego nie wyszło na jaw, ale mój ojciec trafił na ich trop. Nie chciał wpędzać przyjaciela w większe tarapaty, więc milczał, oczywiście do czasu. Fugaku nie mógł dłużej tego znieść i powiedział, że musi się przyznać, a Kakashi spróbował.

Drżenie w jego głosie podpowiadało jej, że stało się coś strasznego, bo on sam zawiesił wzrok na migających światłach stopu samochodu naprzeciwko.

— Lider gangu bardzo się wkurzył i ostrzegł Kakashiego, że jeszcze jeden taki numer, a pożałuje. Zwlekał kilka tygodni, ale czuł, że ma nóż na gardle, bo ojciec nie zamierzał go dłużej kryć i chciał zrobić nalot na klub. — Ruszyli ponownie, zbliżając się powoli w stronę komisariatu. — Kakashi postanowił w końcu ich wydać, gdy znalazł swoją kobietę martwą w sypialni.

To nią wstrząsnęło. Wiedziała, że za historią kryje się czyjaś śmierć w formie ostrzeżenia. Przeczuwała, że właśnie to musiał być impuls, który sprowadził mężczyznę do ostateczności. Niemal każda historia kończyła się podobnie, jakby życie pisało każdemu takie same scenariusze.

— Został świadkiem koronnym, gang mu zagrażał. Przestali obcować z dilerką i zajęli się zabójstwami, sądząc, że tym zyskają przewagę. — Zerknął na nią, a ona tylko pokiwała smutno głową. — Ojciec ich wszystkich złapał, ale lider uciekł. Po wszystkim postanowiono ukryć Kakashiego i dać mu drugą tożsamość w nadziei, że facet nigdy go nie znajdzie. Póki co, nie znalazł.

To by wiele wyjaśniało. Sakura kiedyś trafiła na artykuł snujący mnóstwo kontrowersji wokół Hatake, twierdząc, że handlował narkotykami. Ktoś, kto to pisał, nie za bardzo mijał się z prawdą. Detektyw koniec końców wreszcie odetchnęła z ulgą. Może i na chwilę, ale potrzebowała wyjaśnień, a te — choć naprawdę mroczne — wydawały się ją uspokoić. Przynajmniej w tej kwestii nie było mowy o mafii, ale wiedziała, że Kakashi wiele wie i postanowiła, iż może przy nadarzającej się, nadchodzącej okazji, wypyta go o parę kwestii związanych z przeszłością Sasuke, możliwe nawet, że chcąc utwierdzić się w przekonaniu co do tych, które już sam zdradził.

Minęli komisariat, co omal umknęło uwadze Sakury.

— Gdzie jedziemy? — spytała nieco zbita z pantałyku. Nie odpowiedział, dodając gazu. — Sasuke?

— W tym wszystkim zapomniałem o synku Anko — rzucił w przestrzeń, zapominając o jej obecności. — Muszę pomóc w organizacji pogrzebu. Wiem, że nasi już byli, by powiadomić brata i opiekunkę o śmierci Anko, ale jestem jej winien o wiele więcej.

— Chyba nie za bardzo rozumiem…

— Chcę pomóc jej bratu, to wszystko. Zobaczyć małego…

— Dlaczego teraz? — spytała, ale natychmiast pożałowała swoich słów, gdy Sasuke obrzucił ją wściekłym spojrzeniem. — Przepraszam — wybąkała, spuściwszy wzrok.

Uchiha nie miał nawet czasu, by przeżyć żałobę po przyjaciółce.

— Jak tylko to załatwię, pojedziemy na komisariat i wrócimy do domu. Martwię się o Kakashiego.

A ona zaczęła szczerze martwić się o wszystko.

Reszta drogi minęła im w milczeniu. Żadne nie zadawało pytań i nie próbowało podjąć rozmowy. Oboje czuli się niezręcznie w swoim towarzystwie i Sakura żałowała, iż nie zażądała, by odstawił ją na komisariat, gdzie mogłaby zacząć działać w sprawie śledztwa. Może i ludzi od tego było wielu, ale to oni głównie tym się zajmowali, a ich praca stanęła nagle w miejscu.

Sakura nieco skurczyła się w sobie, gdy wjechali na podjazd pełnego piachu podwórka. Stara, ceglana kamienica straszyła swoim wyglądem wraz z gołymi drzewami wokół i rozpadającymi się okiennicami. Trzepak, który stał obok, był okupiony przez dzieci, które bawiły się głośno do czasu, gdy oni wysiedli z auta. Dzieciaki uważnie lustrowały ich mądrymi oczami. Jeden z chłopców rozpoznał Sasuke, bo przywitał się z nim, głośno krzycząc w jego stronę, a Uchiha tylko mu pomachał, mknąc przez podwórko w stronę srogo wyglądającego korytarza bez drzwi; wejścia do kamienicy.

Myśl, że tak wielu ludzi mieszkało w takich miejscach, gdzie ogrzewania nie było, woda bieżąca to był rarytas, a łazienka była jedną wielką wspólnotą, znajdującą się na jednym z korytarzy, przyprawiała ją o poczucie winy — sama pławiła się w luksusach, choć nawet w małej części nie należały do niej. Jako detektyw nie zarabiała dużo, pensja starczała na spłacenie rachunków i kupienie potrzebnych rzeczy do domu, w tym pożywienia, a tylko premie były w stanie zaspokoić jej kobiece potrzeby posiadania nowych ciuchów, butów czy kosmetyków.

Stanęli przed obdartymi drzwiami z ledwo widoczną cyfrą sześć i Sasuke zapukał kilka razy, gdy wtem w progu ujrzeli wysokiego mężczyznę o brązowych oczach i ciemnych, bujnych włosach. Był śmiesznej budowy, gdyż chuda szyja wyglądała, jakby miała się zaraz połamać od zbyt dużej głowy, która na niej spoczywała, w dodatku chłopak był bardzo szczupły i z pewnością młodszy od nich. Ubrany w dres i z przepasanym czołem czerwoną bandaną, wyglądał jak jeden z gangsterów, których nieraz zdarzyło się im gonić.

— Sasuke, witaj. — Uścisnęli sobie dłonie, mocno i długo. Uchiha wyraził swoje kondolencje, podobnie jak Sakura, którą zaraz przedstawił. Po wszystkim mężczyzna wpuścił ich do środka.

            Przeszli przez zimny, ciasny przedpokój, w którym stała masywna szafa, prawdopodobnie równie stara, co sama kamienica. Spokojnie podążali za Fumio, jak nazywał się brat Anko, by dotrzeć do ogromnego kwadratu, jakim był salon. Plazma, pewnie wzięta na kredyt, spoczęła na mahoniowej komodzie. Na samym środku pokoju stał masywny stół i kilka krzeseł, obok zaraz znajdowała się obdarta, brązowa, wyścielana kanapa. Po chropowaty, ciemnym dywanie, który nadawał się już tylko i wyłącznie na śmieci, porozrzucane były zabawki i ciuchy.

            — Shizune, mamy gości — oznajmił Fumio, wchodząc do salonu przed nimi, bezpośrednio zwracając się do kobiety stojącej obok okna, w które zawzięcie się wpatrywała. Była drobnej budowy, niższa nawet od Sakury, o średniej długości, czarnych włosach i pięknych, ciemnych oczach, które spoczęły na dwójce przybyłych z zaciekawieniem. Skinęła im tylko na powitanie głową, zabierając pospiesznie porozrzucane ciuchy ze starego fotela stojącego w kącie. — Shizune jest opiekunką Isamu, ale także moją dziewczyną. — Sakura nie wiedziała, czemu jej to powiedział, ale możliwe, że zauważył jak spięta była. Fumio jednak całą swoja uwagę poświęcił wspomnianemu wcześniej chłopcu, który zawzięcie bawił się na podłodze.  — Proszę, usiądźcie.

            Sakura usiadła na kanapie za namową brata Anko, a Sasuke zakradł się do dziecka i rozprostował ręce.

            — Cześć, wielkoludzie! — Chłopiec odwrócił się na tembr jego głosu i posłał mu niesamowicie szczery i pełen szczęścia uśmiech, który stopił mu serce. Isamu wstał z klęczek i rzucił się na mężczyznę, który wziął go w swoje ramiona i podniósł, trzymając mocno, by nie upadł. Zmierzwił wolną ręką jego czarne jak smoła włosy.

            Pięciolatek ochoczo rozmawiał z wujkiem, a Sasuke jakby spotulniał, siląc się na szeroki uśmiech. Sakura długo im się przyglądała — scena ta zmiękczyła jej serce, rozczuliła do granic możliwości. Już wyobrażała sobie swojego partnera w roli ojca — jego niegdyś surowe rysy twarzy zniknęły, były łagodne nawet wtedy, gdy chłopiec ciągnął go za nos, śmiejąc się wesoło.

            — Isamu bardzo tęskni za mamą — powiedział smutno Fumio, przyglądając się Shizune, która właśnie stawiała na stół kubki napełnione ciepłą herbatą.  — Też mi jej brakuje.

            — Bo mama nie wróci, źli ludzie ją zabrali — wybąkał chłopiec, gdy Sasuke usiadł na krześle obok brata Anko. Isamu długo mościł się na kolanach wujka, aż w końcu znieruchomiał i wbił spojrzenie w podłogę. Dziecko miało naburmuszoną minę i ciągle marszczyło gniewnie mały nosek. — Ale wujek ich znajdzie, prawda? Znajdzie i ukaże?

            Sakura przyjrzała się Sasuke, oczekując jego odpowiedzi nieco przestraszona. Mężczyzna zaciskał szczękę i przez moment nic nie powiedział. Po chwili niezręcznej ciszy i wpatrywaniu się chłopca w wujka, ucałował jego małe czoło.

            — Złapię tych złych ludzi i ich ukażę. Obiecuję, Isamu.

            Obiecuję.

            Przez kolejne pół godziny Sasuke omawiał z Fumio wszelkie sprawy związane z pogrzebem. Mimo że Sai wciąż nie oddał ciała z prosektorium w ręce rodziny — czasem jego analizy trwały nazbyt długo — była to tylko kwestia czasu, więc obdzwonili księży i paru bliskich znajomych Anko. Pogrzeb miał być skromny i krótki, zadeklarowało się sześć osób, w tym Sasuke. Anko zasłużyła na godne pożegnanie, gdyż godnego życia nie mogła zaznać. Nieważne, że pogrzeb miał odbyć się dla nielicznej grupki, liczyła się pamięć.

            Sakura nie słuchała, uważnie obserwując chłopca. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Owszem, był przeuroczym, spokojnym pięciolatkiem, ale coś ją w nim zaintrygowało. Nie miała pewności co, dopóki Isamu nie obdarzył jej tak charakterystycznym, znajomym spojrzeniem błękitnych oczu.

            — Hiro — odezwała się cicho, ale mimo to zwróciła na siebie uwagę wszystkich znajdujących się w pokoju. Sasuke spiął każdy mięsień swego ciała, słysząc imię byłego przyjaciela. Obserwował Sakurę z narastającym niepokojem. Jak zwykle jej spostrzegawczość biła wszystko inne na głowę i nie mógł sobie darować, że ją tu przyprowadził.

            Zerwała się z kanapy jak poparzona, jakby tchnięta jakąś dziwną siłą i skierowała w stronę przedpokoju, ale wtem stanęła jak wryta i odwróciła się w ich stronę, ponownie obrzucając chłopca bacznym spojrzeniem. Uchiha już wstał z kanapy, gotowy, by pobiec za nią, ale jej niespodziewana reakcja wbiła go w podłogę.

Długo wpatrywała się w chłopca, przyglądała mu się z zaciekawieniem. Na czole pojawiła się drgająca żyłka, a ona zmrużyła oczy, by pohamować nadchodzące łzy.

Ostatecznie wszystko już do niej dotarło i nie była w stanie dłużej znieść tych dziecięcych, niewinnych błękitnych oczu, które na myśl przynosiły tylko postać narzeczonego.

— On ma jego oczy — wyszeptała ku zaskoczeniu Sasuke, który naprawdę miał szczerą nadzieję, że prawda nie wyjdzie na jaw; nie był za nią odpowiedzialny i nie chciał się w to mieszać. Jednakże przerażona mina Sakury ścisnęła go za serce. — Chłopiec ma jego oczy… — Zaczęła się cofać, a dziecko patrzyło na nią pytająco, mocno ściskając rękę Sasuke, który chciał ruszyć za nią i ją uspokoić. — Te same oczy, to samo spojrzenie…

— Sakura…

— Hiro jest ojcem, prawda? — wypaliła nagle, wlepiając swoje zasmucone oblicze w twarz partnera, który tylko na potwierdzenie jej słów pokiwał głową i puścił rączkę chłopca, oddając go w objęcia wujka i zaskoczonej opiekunki. — Nigdy nie wspomniał słowem, nigdy nic… on…

Ich spojrzenia się spotkały, ale Uchiha nie potrafił wydusić z siebie ani słowa. Miał szczerą nadzieję, że nie będzie musiał się w to angażować, ale poniekąd on sam był częścią tego kłamstwa. Jak tylko się dowiedział, że Hiro i Sakura zaczęli się spotykać, upomniał przyjaciela o powiedzeniu jej prawdy już na starcie, by jakiegoś dnia nie zdziwiła się, ujrzawszy dorosłego chłopaka w drzwiach, który zarzekałby się, że jest synem jej męża. Prosił go o to, a ten obiecał, że w najbliższym czasie powie, choć wyparł się chłopca i nie interesował jego życiem. Anko również była dla niego przeszłością. Wszystko to zostawił za sobą w imię kariery, ażeby nikt jej nie splamił w żaden sposób.

Pięć lat temu, tak wiele czasu minęło, bym na nowo musiał wspominać ten dzień.

Przyjechałem do Kioto. Od urodzenia mieszkali tu Hiro i Anko, z którymi utrzymywałem kontakt po liceum. Dzwonili z ważną sprawą, a raczej to ten pieprzony, początkujący architekt powiadomił mnie o problemie, wrzeszcząc w niebogłosy przez telefon. Nie byłem w stanie go zrozumieć, więc pożyczyłem auto ojca i pojechałem w nadziei, że to nic poważnego.

Na miejscu okazało się być inaczej.

Anko płakała, a ja omal nie obiłem Hiro mordy. Był tchórzem, zwykłym egoistą! Wyrzekł się dziecka, wyparł wszystkiego, odpowiedzialność zrzucając tylko i wyłącznie na naszą przyjaciółkę. Nie mogłem tego słuchać, gdy wyzywał ją od najgorszych, wytykał palcami. To przez niego się załamała, to przez niego nasza trójka tak się rozsypała.

— Nie wrobisz mnie w dziecko! — darł się, wbijając w dziewczynę wściekłe spojrzenie. Ona drżała ze strachu, przerażona jego narastającą agresją.

Próbowałem go uspokoić, ale on pienił się jak zarażony wścieklizną pies. Pierwszy raz w życiu widziałem w jego oczach taki szał.

— To twoje dziecko! Przecież tylko ciebie kocham! — szlochała Anko, a ja stałem gdzieś pomiędzy nimi jako niemy słuchacz, którego obecności nagle nie zauważali.

— Pieprzona dziwka! — krzyczał. Upomniałem go, ale on mnie zignorował. — Puszczałaś się z kimś na boku, facet pewnie uciekł, a ty chcesz mi wmówić, że to ja jestem ojcem! Idiotka! Skończona idiotka!

— Hiro, to nieprawda!

I wtedy w ułamku sekundy, niespodziewanie i dla mnie, i dla Anko, a może i samego Hiro, podszedł do swojej dziewczyny i uderzył ją w twarz, że ta aż upadła. Wmurowało mnie tak samo jak jego, ale wściekłość, jaka mnie zalała, pozwoliła, bym wylał ją prosto w jego cholerną twarz.

Szarpnąłem go za ramię, odwróciwszy tym samym w swoją stronę i zamachnąłem się, uderzając pięścią wprost w jego nos. Zachwiał się na nogach, łapiąc za obity grzbiet, a górną wargę już zalała szkarłatna jucha. Zacisnąłem zęby, nie chciałem robić nic więcej. Pracowałem kiedyś w ANBU i wiedziałem, że należy zachować ostrożność, a przede wszystkim zdrowy rozsądek, nim uderzy się przeciwnika jeszcze raz.

Zamachnął się, ale uchwyciłem jego pięść w swoją dłoń tuż przed moim nosem i zaciskając palce na jego kłykciach, odepchnąłem i rzuciłem się na niego, nie szczędząc ciosów. Był słaby, trenowałem boks i takie uderzenia były dla mnie niczym jak zwykłą rozgrzewką, ale architekt już tracił przytomność i gdyby nie ten delikatny uścisk Anko na moim ramieniu, mógłbym go nawet zabić. Obwiniałbym się, ale nie poczułbym, kiedy faktycznie pozbawiłbym Hiro życia. Zabijania mnie uczono, nie potrafiłem pewnych instynktów pohamować, to po prostu zostało, ale w policji starałem się działać wedle zasad, czasami jednak posuwałem się za daleko.

Hiro wstał, ledwo. Anko chciała mu pomóc, ale odepchnął ją od siebie i dziewczyna, płacząc, upadła na kanapę. Byłem gotów znów zaatakować, ale powstrzymałem swoje pięści przed kolejnym uderzeniem.

— Wynoś się stąd — wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

Obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem i przetarł krew spod nosa wierzchem dłoni. Bałem się, że zrobi coś jeszcze lub odwarknie na pożegnanie, ale posłusznie wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi z impetem.

Hiro i ja jednak po wszystkim pogodziliśmy się, ale nasza przyjaźń i tak wisiała na włosku. Nie mogłem wybaczyć mu ucieczki od odpowiedzialności i podniesienia ręki na kobietę. Nigdy mu nie wybaczyłem, ale starałem się wciąż być jego przyjacielem. Przez dwa lata i tak nasz kontakt był znikomy, bo sam wyjeżdżał w delegacje i często przebywał za granicą. Gdy zaś ja przeprowadziłem się do Kioto, nasz kontakt na nowo odżył, a ta myśl ratowała wszystko. Nigdy jednak nie stanęliśmy we trójkę, już nigdy nie było nas.

Kontakt z Anko urwał się trochę później niż z Hiro, gdy przez dziewięć miesięcy trwałem przy jej boku, pomagając w trudnych chwilach wraz z moja matką. Nawet na kilka ostatnich dni przed porodem zawiozłem ją do nas i urodziła dziecko w prywatnej klinice, którą opłacił ojciec. Moi rodzice ją uwielbiali; za poczucie humoru, szeroki uśmiech, bojowość i szczerość, którą Fugaku bardzo szanował; szczerość cenił ponad wszystko, nigdy nie ukrywał, gdy coś mu nie pasowało. Anko urodziło zdrowego chłopca, została z nami przez kolejny miesiąc, ale w końcu się pokłóciliśmy.

Prosiłem ją pewnego ranka, by spróbowała skontaktować się z Hiro, żeby chociaż postarała się jakoś do niego dotrzeć dla dobra dziecka. Oczywiście nie chciała mnie słuchać, były partner był dla niej skończonym dupkiem, a uderzenia w twarz nigdy nie zapomniała. Próbowałem ją przekonać do wniesienia sprawy do sądu, przecież ona mogła ubiegać się o alimenty! Nie miała pieniędzy, a od dobrze usytuowanego Hiro mogłyby jej tylko pomóc, nie musiałaby harować jak głupia, aby tylko móc opłacić rachunki i wykarmić siebie oraz dziecko.

— Nie wpieprzaj się w moje życie, Uchiha! — krzyknęła tylko, pakując torby.

Była mi wdzięczna za wszystko, jak i moim rodzicom, ale po wszystkim postanowiła radzić sobie sama i urwała ze mną kontakt. Po wielu próbach skontaktowania się z nią, odpuściłem.

Stwierdziłem, że nie będę jej na siłę uszczęśliwiać. W końcu była dorosła, a ja nie byłem jej niańką. Mimo to wciąż w sercu została moją kochana siostrzyczką, która po prostu się zagubiła.

Owszem, po przyjeździe do Kioto wiele razy jej pomagałem, spotykając ją przypadkiem na ulicy, gdy nie rozpoznając mnie od razu zaoferowała swoje erotyczne usługi. Powiedziała mi prawdę, a ja zapłaciłem za ten czas spędzony z nią — była wtedy w pracy, musieliśmy udawać, by nikt jej nie nakrył. Obiecałem wtedy, że ureguluję dla niej wszystkie rachunki, ale zgodziła się tylko na opłacenie opiekunki z góry na kolejne kilka lat. Pomogłem jej bratu, który od czasu do czasu przydawał się przy opiece nad dzieckiem; był dobrym wujkiem, a mały go uwielbiał. Czasami jednak facet pakował się nie tam, gdzie powinien i było trzeba ratować mu tyłek. Próbowałem odwieść Anko od prowadzenia tak paskudnego życia, ale ona wciąż tłumaczyła, że nie może, że umowa zobowiązuje, a ja wiedziałem, co miała na myśli.

I właśnie wtedy, po tych wszystkich problemach, Anko musiała udać się do Akatsuki po pomoc, oni ją naznaczyli, dali pieniądze, ale nie wypuścili; kazali zarabiać na ich biznes, wkręcając ją w prostytucję, w której musiała trwać przynajmniej ze trzy lata. Nie mogłem sobie nawet wyobrazić, co mogła czuć po powrocie do domu, do dziecka, które zapewne każdego dnia uśmiechało się na jej widok, wyciągając malutkie rączki i tuląc się czule, chłonąc matczyną miłość. Anko była dobrą matką, najlepszą, ale chcąc utrzymać siebie i dziecko, wybrała złą drogę. Nie chciała moich pieniędzy, nie chciała niczego — pragnęła o nas zapomnieć.

Hiro, pomimo moich usilnych prób namawiania go do odzyskania zjedzonego przez niego rozsądku, nie próbował utrzymywać kontaktu z Anko, nie interesował się własnym potomkiem. Cały czas obwiniał matkę, ale nigdy siebie. On zawsze był czysty.

Nie wiem, jakim cudem po tym wszystkim potrafił spojrzeć na siebie w lustrze i układać życie z kimś innym. Nie chciał dzieci, ale w Anko był zakochany po uszy. Informacja o ciąży go zmieniła, myśl, że musiałby nagle stać się odpowiedzialny przeraziła go i uciekł.

On zawsze potrafił tylko uciekać.

— I żaden z was nie zamierzał mi o tym powiedzieć, prawda?

Powoli, krok po kroku, podchodził do niej, gdy ta cofała się, a łzy zaczęły spływać po jej zaróżowionych policzkach. Pragnął wziąć ją w ramiona i uspokoić, wiedział, że tego właśnie potrzebuje, ale ona nie pozwalała się zbliżyć, wolała cierpieć sama; nie podobało mu się to, z autopsji wiedział, że cierpienie w samotności to katusza, jakby człowiek sam sobie wymierzał karę.

— Chciałem, by ci powiedział, ale on — wyciągnął ku niej ręce — od zawsze był tchórzem. Anko, gdy dowiedziała się o was, bardzo chciała, by prawda wyszła na jaw. W żadnym stopniu nie popierała waszego związku, bo znała Hiro. Poprosiłem jednak, by milczała, bo on i tak wszystkiego by się wyparł, a ty byś jej nie uwierzyła. Chciałem cię chronić.

Zaśmiała się gorzko, przez łzy.

— Chronić — prychnęła. — Chronisz tylko siebie, zatajając fakty o sobie, nie otwierając się przede mną!

Spojrzał kątem oka na Fumio, który próbował zająć czymś lekko przestraszonego Isamu, szarpiąc delikatnie za ramię Shizune, by ta nie wtrącała się i pomogła mu z chłopcem. Sasuke, zyskując przewagę nad zrozpaczoną Sakurą, która wciąż wylewała swoje żale w jego stronę, był już bliżej, by móc złapać ją za rękę, ale ona nagle otrząsnęła się z amoku i wybiegła z kamienicy, zalana łzami.

— Sakura! — zawołał, zrywając się do biegu. Przez ramię rzucił do Fumio, że zadzwoni i pognał za przyjaciółką. Nie miała z nim szans, był szybszy, ale dorwał ją dopiero na podwórku. Został świadkiem jej upadku, gdy potknęła się o własne nogi, nie widząc świata za wodospadem swoich łez. Był na siebie wściekły, zadał jej tyle bólu, a ten wciąż się nasilał i wzbogacał o nowy. — Sakura!

Płakała, wściekle uderzając pięściami o piasek. Kilku przechodniów zatrzymało się, ciekawych zakończenia tej sprawy, ktoś otworzył okno i wyjrzał na zewnątrz, spragniony epilogu tejże sceny.

Zawahał się na moment, by po chwili położyć dłoń na jej ramieniu i przycupnąć obok. Nie odepchnęła go, więc wiedział, że może pozwolić sobie na śmielszy gest. Przyciągnął ją do siebie, siadając na piasku i wtulił mocno, pozwalając, by wypłakała się w jego tors. Nie protestował, gdy obwiniała jego i cały świat o wszystko, gdy uderzała pięściami w klatkę piersiową, czasami z taką siłą, że tracił dech. Pragnął, by zaznała ukojenia w tym niekończącym się cierpieniu. Nikt inny nie mógłby jej pomóc, a wiedział, że sama by tego nie udźwignęła. Była najtwardszą babką na świecie, fizycznie potrafiła zdzierżyć bardzo wiele, psychicznie też, ale w środku była nadal krucha, delikatna jak piórko, zbyt wrażliwa.

Kołysał się z nią w przód i w tył, uspokajając, składając pocałunki na włosach.

— Ma dziecko — szlochała — ale wyparł się go, pozwolił, by ktoś, kto może planował spędzić z nim resztę życia, stłamsił swoją godność… Anko cierpiała, a on miał to w dupie!

— Hiro nie potrafił dorosnąć — powiedział spokojnie, a ona odsunęła się od niego delikatnie, lekko podpierając się rękoma o umięśniony tors mężczyzny. — Miałem nadzieję, że kiedyś ci powie albo zmądrzeje i wesprze Anko. Przeliczyłem się.

— Dlaczego mnie nie ostrzegłeś? — Spojrzała mu głęboko w oczy, a on zaniemówił. — Dlaczego nie powiedziałeś, jaki potrafi być, dlaczego nigdy nie spróbowaliśmy…? — Spuściła wzrok, niepewna dokończenia swoich myśli. Sasuke jednak ujął jej podbródek między kciuk a palec wskazujący i uniósł go ku sobie, zmuszając ją do spojrzenia ponownie w jego oczy. — Chciałabym móc cofnąć czas…

— Żałujesz?

Nieco się ku niemu zbliżyła, gdy on delikatnie na nią naparł. Wciąż miała nieodpartą ochotę go pocałować, od zawsze tego pragnęła, gdy zrozumiała, jakim uczuciem zaczęła go darzyć. I pomimo dzisiejszych wyjaśnień, zbyt wielu informacji, które bardzo ją zmęczyły, wciąż widziała w nim kogoś innego — kogoś, kto kłamał, bo musiał. Nie wiedziała dlaczego, ale instynkt podpowiadał jej, by spróbowała zaufać i zrozumieć, mimo narastających wątpliwości we wszystko, co ją otaczało.

Ba! nawet skarciła się w myślach, że od momentu wyjazdu Hiro ani razu o nim nie pomyślała, jakby nie istniał. Przez cały ten czas liczył się tylko Sasuke, dla którego poświęciła tak wiele, dla którego mogłaby wskoczyć w ogień. A później okazało się, że Hiro wcale nie był lepszy, może nawet okazał się gorszy; gdzieś w jej mniemaniu mężczyzna bardzo stracił w oczach detektyw.

I chyba właśnie w tej chwili uświadomiła sobie, jak wiele błędnych decyzji w życiu podjęła, a najbardziej żałowała jednej.

—  Nie zostanę jego żoną — oznajmiła głośno i wyraźnie, zdejmując pierścionek zaręczynowy z serdecznego palca i obróciwszy go parę razy w dłoni, spojrzała hardo w hebanowe oczy Sasuke, które — wydawało się — nieco się zaszkliły. — Nie popełnię znów błędu, który może mnie wiele kosztować. Nie tym razem.

Uchiha przytulił ją mocniej do siebie i ukołysał jeszcze przez chwilę, by podnieść się z nią z piaszczystego podwórka tylko wtedy, gdy ta uraczyła go szczerym uśmiechem.

— Wracajmy do pracy — wymamrotała, ale pokręcił przeciwnie głową. — Nie? Dlaczego?

— Pojedziemy do domu i odpoczniesz — rzekł, podchodząc spokojnym krokiem do auta. — Po rozmowie z Kakashim udamy się na komisariat i przeanalizujemy wszystkie tropy. Gdyby coś się działo lub znaleźli Heike w rowie, już dawno daliby nam cynk. Poza tym każde z nas jest pod telefonem, niech popracują trochę bez nas.

Zaśmiała się krótko i wsiadła do auta, otrzepując wcześniej spodnie z kurzu. Z jednej strony była na siebie wściekła, że pozwoliła sobie na tak żałosną reakcję, ale zbyt wiele myśli zaprzątało jej głowę, by mogła postąpić inaczej. Była zepsuta, czuła pustkę w środku. Sasuke miał rację, powinna odpocząć i nieco się odświeżyć, zjeść coś porządnego, ale najważniejsze to zdrzemnąć się chociaż na chwilę. Sen wręcz okalał jej ciało od kilku godzin.

— Obiecaj mi, że po rozmowie z twoim chrzestnym pojedziemy na komisariat.

— Obiecuję — przyrzekł, hardo patrząc w jej wciąż załzawione oczy. Detektyw odetchnęła z ulgą i wyjęła z kieszeni płaszcza telefon, który zalany był wiadomościami od Naruto, w których prosił o znak życia; chciał wiedzieć, co z Kibą, a przy okazji opowiedzieć jej o postępach w sprawie poszukiwań Yuichiego.

Zadzwoniła, by poinformować przyjaciela o stanie podkomisarza i powiadomiła go, że wraz z Sasuke jadą jeszcze na chwilę do domu, a na komisariacie zjawią się za jakieś dwie do trzech godzin. Wszystko miał zachować dla siebie — potrzebowali odpoczynku od sprawy chociaż na parę godzin.

Rozłączyła się z błogim uśmiechem na ustach, co nie umknęło uwadze Sasuke, który właśnie ruszył z podjazdu, zostawiając za sobą smugę kurzu. Posłał jej pytające spojrzenie, a ona tylko potrząsnęła głową i usadowiła się wygodniej na siedzeniu, zwróciwszy wzrok na niebo, które wyjątkowo olśniewało swoim nieskazitelnym błękitem i słońcem rzucającym ciepłe promienie na ten ponury świat.

Przez moment poczuła, że jeszcze będzie dobrze, trzeba tylko cierpliwie poczekać.

(zbudujcie napięcie TUTAJ)

Ulica, Kioto, godzina 10:34

Uciekał przed cieniami, które goniły go niczym anioły. Od zawsze nazywał je Aniołami Śmierci, bo gdziekolwiek był, one latały nad jego głową, cierpliwie prowadząc do swych wrót. Wyczekiwały jego duszy od dawna, od momentu wdepnięcia w ten syf.

Ale syf ten był dobry, jedyny w swoim rodzaju i dawał poczucie bezpieczeństwa. Na chwilę, ale jednak spokój okalał jego ciało i pozwalał odetchnąć. A potem zjawiały się one, zaciskając ciernie na szyi, robiąc wszystko, by rozpaczliwie uciekał przed przeznaczeniem.

— Odejdźcie! — krzyczał, nerwowo wymachując rękoma, gdy anielskie skrzydła muskały jego skronie i włosy.

Biegł boso po ruchliwej ulicy, cudem unikając zetknięcia z rozpędzonymi autami. Jakby same anioły grały z nim w grę, wiedząc doskonale, jak ma zginąć i kiedy. On sam nie widział samochodów, spowiła go ciemność, mrok, który zżerał cząstki jego jestestwa. Przekrwione oczy wypuszczały na poranione policzki krwawe łzy. Był odurzony bólem i strachem.

— Zostawcie mnie! — zawył, potykając się o własne nogi. Długo nie podnosił się z ziemi, kuląc się w sobie i zamykając, chroniąc obolałą głowę przed mocnymi uderzeniami anielskich skrzydeł.

Umrzesz.

— Nie, nie, nie, nie, nie — mamrotał nerwowo pod nosem.

W uszach rozbrzmiał demoniczny śmiech.

Umrzesz.

Czarne piórko opadło leniwie na asfalt, a on, zauważywszy je przed swoim nosem, zerwał się na równe nogi i zaczął spazmatycznie krzyczeć. Jeden z aniołów krążących nad nim niczym sęp zszedł na ziemię, uderzając ciężkimi nogami o asfalt. Świat zadrżał pod jego siłą i potęgą, jaka od niego biła. Mężczyzna, chcąc uciec przed mrocznym cieniem, ruszył w drugą stronę, ale anioł przewidział wszystko i opętany wpadł na niego, a z gardła nieszczęśnika wydobył się piskliwy wrzask. Upadł na kolana i bił pokłony, prosząc o darowanie mu życia.

Anioł tylko patrzył, rozprostowując ciemne jak noc skrzydła. Patrzył czarnymi oczodołami i przewiercał duszę, parzył swoim martwym, ślepym spojrzeniem i czekał.

Wstawaj.

Szepty zadudniły w jego uszach.

Wstawaj.

Drżąc ze strachu, uniósł swe zmęczone oblicze ku aniołowi, którego już nie było. To dodało mu sił, zerwał się z ziemi i rozejrzał. Było cicho i pusto, anioły też jakby zniknęły. Już wiedział, gdzie był; Śmierć go tu przyprowadziła, miała plan, a on w momencie zrealizowania tego planu ocknął się i zrozumiał.

Nie wyminął się z przeznaczeniem, dopadło go, bo tak chciano, bo tak miała skończyć się historia jego życia, by nie mógł opowiedzieć jej nikomu innemu. To był ten perfidny los.

Rozległ się głośny, przeszywający na wskroś klakson ciężarówki pędzącej w jego stronę. Zdążył tylko zerknąć na nią przez ramię, a chwilę później jego ciało scaliło się z przodem tira, rozpłaszczając na masce jak placek.

Perfidia czaiła się w każdym, ciemnym zakamarku. Nikt nie był w stanie przed nią uciec. Narzucała cyniczne postrzeganie świata, śmiała się w głos i kombinowała, by zadać ostateczny cios, by wypełnić przeznaczenie.

Miał umrzeć.

Przez ułamek sekundy poczuł przerażający ból, który zaraz potem zniknął. Skóra wbiła się w kratki warczącego silnika niczym rozpuszczone masło, mięso zmieliło się jeszcze, rozpryskując na boki, kości zmiażdżono, scaliły się w jedność. Resztki zmieszane ze szkarłatem znaczyły szlak jeszcze długo, nim ciężarówka zatrzymała się kilka metrów dalej. Część jego ciała wyleciała gdzieś indziej, rozchlapując się na drobne kawałeczki, w dużej mierze na maź. Lewa kończyna uderzyła o inny samochód i poszybowała w bok, coś z wnętrzności wylało się na szybę jakiegoś osobowego auta.

Nastała cisza. Już było po wszystkim. Jedno, wybałuszone, zwisające na nerwie oko, przyklejone do maski tira patrzyło w niebo tak nieskazitelnie czyste, tak nieskazitelnie piękne. Słońce muskało delikatnie skórę, topiąc powoli to, co wsiąkło w asfalt.

Anioły Śmierci przyszły, zabrały to, na co polowały od dawna.

A on już pożegnał się ze wszystkim, czego pragnął. Z tego, kim był, pozostała tylko mokra plama i jedna trzecia twarzy oraz oko, które możliwe że zaznało ukojenia, wpatrując się martwo w błękit nieboskłonu.

Ostatni raz słońce przesłonił olbrzymi cień, Anioł Śmierci rozprostował skrzydła.

Umarłeś.

Podjechali pod dom i Sasuke bez słowa wyszedł z samochodu, zostawiając zamyśloną Sakurę w środku. Ponownie całą drogę powrotną spędzili w ciszy, ale detektyw chciała chociaż trochę pomyśleć nad tym, czego się dowiedziała. Dotykało to wielu tematów, włącznie tych ostatnich i decyzji, jakie podjęła. Niemniej wciąż z tyłu głowy kłębiły się wątpliwości, których nie potrafiła odgonić.

Mimo wszystko czuła się dziwnie lekka, dziwnie… szczęśliwa? Jakby ktoś zabrał od niej ten cały ciężar, który nosiła. Wreszcie wszystko wracało na właściwie tory, czuła ulgę, a nawet i humor jej wrócił.

Wpatrywał się w nią jeszcze długo, nim zdecydowała się wysiąść z auta i wyciągnąć klucze od domu, które chwilę później wylądowały w zamku, otwierając im drzwi. Sakura mruknęła coś na temat zaduchu i że zapomniała otworzyć okno, a Sasuke zdjął wreszcie buty i zaśmiał się cicho, rozbawiony szczerze jej mamrotaniem, ale ona w odwecie rzuciła w niego płaszczem i ruszyła do łazienki, by umyć ręce.

— Zrobię coś do jedzenia, co myślisz? — zawołała, nie chcąc, by szum wody lecącej z kranu zagłuszył ją, przez co musiałaby się powtarzać.

— Skoro proponujesz, nie będę oponował. — Odwiesił jej płaszcz na stojący wieszak w kącie przedpokoju, po lewej stronie drzwi i sam zdjął wreszcie kurtkę, by również ją przewiesić. Rozprostował nieco kości i podążył za Sakurą, która już wyszła z łazienki, by kocim krokiem zmierzyć w stronę kuchni.

Wyjęła z lodówki pięć jaj, pomidory i szynkę. Odłożywszy je na ciemnym blacie, poprosiła Sasuke o wstawienie wody na herbatę i wyciągnięciu kubków, a sama zabrała się za cebulę, którą szybciutko obrała i pokroiła w cienkie paseczki; nigdy nie płakała, nie działały na nią substancje, które warzywo zawsze uderzało jej matkę w oczy. Jedynie Sasuke, jak już zapach cebuli doleciał do jego nozdrzy, podrażnił oczy, które diametralnie się zaszkliły.

— Cholera — syknął, a Sakura zaśmiała się tak głośno, że omal nie skaleczyła się nożem, którym teraz potraktowała pomidory, a zaraz potem szynkę. — To nie jest zabawne. Cebula jest zabójcza.

— Słabeusz z ciebie — stwierdziła rozbawiona i zerknęła na niego przez ramię. Posłał jej chłodne spojrzenie, usadowiwszy się wygodnie na krześle, a ona wydęła dolną wargę. — To tylko cebula.

Zmroził ją wzrokiem, a ona zachichotała i wyjęła patelnię, którą usadowiła na płycie indukcyjnej. Minęła chwila i już miała rozbijać jajka, gdy wtem w pomieszczeniu rozległ się ten jakże znienawidzony dźwięk dzwoniącego telefonu służbowego. Niemal natychmiast chciała pobiec do płaszcza, w którego kieszeni spoczywał aparat, ale zauważywszy zmarszczone czoło Sasuke, zrozumiała, że to wcale nie był jej telefon. Uchiha z narastającą trwogą wpatrywał się w wyświetlacz, zupełnie nie zauważając Haruno, która badawczo mu się przyglądała.

Dzwoniła Tsunade. Nie mógł odebrać, nie chciał teraz zaprzątać sobie głowy innymi, równie ważnymi sprawami. Sakura właśnie przygotowywała ciepły posiłek i na samą myśl o najlepszej jajecznicy, jaką kiedykolwiek jadł, ciekła mu ślinka. Przez tak długi czas zapomniał o jedzeniu, dodając sobie energii nic nie wnoszącą w życie kawą, której aromat powoli zaczynał go drażnić. Kofeina działała, ale tylko na złudną chwilę. Nie mógł jednak ignorować telefonu od pani komendant, więc walcząc ze sobą, przeprosił partnerkę i odszedł od stołu.

— Wszystko w porządku? — spytała Sakura, odrywając wzrok od rozbulgotanej patelni, w której smażyła już jajka z pomidorami, cebulą i szynką. Nie podobało jej się, jak długo Sasuke zwlekał z odebraniem połączenia, a jego zatrwożona mina troszkę ją zmartwiła.

— Tak, tak — wymamrotał. — To tylko Kakashi, pewnie chce zapytać o adres, może zapomniał. — Posłał jej wymuszony uśmiech i nim ta zdążyła coś powiedzieć, zniknął z kuchni, by szybkim krokiem skierować się w najlepiej wyciszone miejsce w domu.

Sakura prychnęła pod nosem, wyczuwając kłamstwo, ale nie zamierzała o nic pytać. Przyzwyczaiła się do jego wymijających odpowiedzi, a przede wszystkim do ukrywania się z telefonem po kątach. Tego zachowania nauczyła się już dawno i wiedziała, że musiało być to coś naprawdę ważnego, w przeciwnym razie Sasuke by się tak nie zachowywał.

Wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Odebrał, ale ręce mu się trzęsły i nie mógł złapać tchu. Przeczuwał najgorsze, już raz przez to przechodził, nie był pewien, czy uda się tym razem.

— Mamy problem. — Bez powitania, bez wyjaśnień. Sasuke wyczuł w głosie Tsunade zdenerwowanie. — Zgodzili się, ale warunki przyjęcia są takie same jak ostatnio.

Drgnął nerwowo i przycisnął aparat mocniej do ucha, uważnie lustrując brzydką bliznę na prawym przedramieniu. Akatsuki naznaczyło go jak zwykłe bydło, nie szczędząc mu cierpień, gdy ostrze wbijało się w skórę i powoli przesuwało, tworząc początkową literę ich nazwy. Pamiętał doskonale, jak zaciskał szczękę i jak krzyczał, gdy nóż wbito głębiej w skórę, rozrywając ją nieco na otwartych krawędziach. Aż przeszły go dreszcze i w ułamku sekundy poczuł tępy ból w żyłach.

— Bez zmian? Bez podejrzeń? — wydusił z siebie, ale i tak znał odpowiedź. To mafia, a mafia z reguły zawsze trzyma się swoich zasad.

— Musisz zabić.

Sasuke spojrzał w swoje odbicie w lustrze, napinając wszystkie mięśnie twarzy.

Znowu trzeba przybrać maskę, przemknęło mu przez myśl.

Znowu musisz zapolować, Sasuke, ale czy aby na pewno tego chcesz?

Rozdział ma 18 stron, nawet nie wiem jak mi zleciały, skoro tak szybko je napisałam! Dwa dni! A, no i ten… wdzięczni za Kibę? Spodziewaliście się takiej przeszłości Hiro i Kakashiego? :3 Zaciekawiła Was końcowa scena? Btw, dziesiątka będzie już stricte kryminalna (wprowadzam powoli nowe elementy, sceny do gry jak zresztą mogliście już zauważyć :D), szykujcie się!
Powiem Wam w sekrecie, że powolutku, karteczka po karteczce, dowiecie się więcej i więcej, aż historia w ogóle Wam się rozjaśni i wyjaśni do końca — co wcale nie oznacza, że opowiadanie się skończy! Choć przewidywałam na Perfidię około 30 rozdziałów, liczba prawdopodobnie zmaleje (ale to może się zmieniać), bo myślę, by to, co mam w głowie, podzielić sobie na drugi sezon, może? (a i tak piszę dla Was nową, mroczną historię SasuSaku — bo czemu by nie lololo) Powiedzcie, co o tym myślicie i jak zwykle widzimy się za tydzień! KOCHAM WAS! ♥ Aha, jeśli mam gdzieś zaległości, to uzbrójcie się w cierpliwość. Na pewno za jakiś czas zajrzę tam, gdzie powinnam być już dawno! ♥ Wrrrr, czcionka wariuje, linki nie działają. Nie wiem, co to się ostatnio dzieje ;/