8. Nie mam już brata

(pssst, Beautiful crime, piosenka z odtwarzacza zalecana do czytania — przy niej napisałam całą ósemkę;))

W obliczu śmierci nic nie jest pewne na sto procent.

Każda sekunda była na wagę złota. Kostucha stała gdzieś w ciemnym kącie i zacierała szczęśliwa ręce, oczekując na nową duszę, którą pragnęła umieścić w swej szklanej kuli niczym trofeum. We wszystkim liczył się czas, który tak nieubłagalnie gnał do przodu.

Wpadli do szpitala z przewieszonym przez ich ramiona Kibą, który już nawet nie próbował poruszać nogami; najzwyczajniej w świecie ich nie czuł i nie zamierzał się forsować, nie miał na to siły. Grawitacja zaczynała działać i ciało podkomisarza z minuty na minutę robiło się coraz cięższe, zmuszając dwójkę przyjaciół do większego wysiłku.

— Policja — wysapała głośno Sakura, gdy pojawili się tuż przed rejestracją. Pielęgniarka natychmiast przeprosiła pacjentów, których papiery wypełniała i wezwała doktora, sama biegnąc po wózek stojący w rogu korytarza. — Rana postrzałowa, wykrwawia się już od kilkunastu minut.

Ostrożnie usadowili Kibę na wózku inwalidzkim, który pielęgniarka kilka sekund później pchała już w stronę biegnącego lekarza. Sasuke odetchnął z wyraźną ulgą, nagle przypomniawszy sobie o cholernie natarczywym bólu w nodze. Kuśtykając jednak, zmierzał za pędzącymi lekarzami i pielęgniarkami, którzy wylali się z kilku pomieszczeń po drodze. Krzyknięto, by przygotować salę operacyjną  i zebrać specjalistów.

Szpital znał każdego policjanta z Kioto i zawsze działali na szybkich obrotach, gdy sprawa była cięższej wagi; w tym przypadku nagląca i tragiczna, gdyż podkomisarz gubił swoją egzystencję z każdą sekundą. Liczyła się natychmiastowa pomoc, mimo iż szpital pękał w szwach od potrzebujących.

Szklane drzwi OIOM-u otworzyły się z hukiem, nie pozwalając pozostałej dwójce wejść do środka. Zatrzymała ich pielęgniarka, która przez cały ten czas wiozła Kibę na wózku. Gdy interwencję przejął lekarz prowadzący, nie była już potrzebna i koniecznie powinna wrócić na rejestrację.

— Ktoś z państwa musi pójść ze mną i wypełnić kartę pacjenta — odparła niska szatynka o oczach w kolorze dojrzałego pomelo. Poprawiła nerwowo biały kitel i spojrzała wyczekująco na zmęczoną dwójkę.

— Ja pójdę — charknęła Sakura, biorąc głęboki wdech. Zapach alkoholu etylowego zamącił jej na moment w głowie. — Gdyby mogła pani wezwać jakiegoś lekarza, by opatrzył mojego partnera…

— Nie ma takiej potrzeby — warknął Sasuke, przerywając jej prośbę.

Pielęgniarka jednak zwróciła uwagę na dziurę w nodze mężczyzny i wylewającą się z niej krew, więc tylko skinęła głową, prowadząc dwójkę w stronę gabinetu zabiegowego. Oczywiście Uchiha bardzo się upierał, ale niska kobieta przekonała go jednak, że i tak w niczym już teraz nie pomoże, a kulę należy wyjąć i ranę natychmiast zaszyć. Poprosiła również, by Sakura później sama udała się na przetarcie powierzchniowych ran i dała się zbadać lekarzowi w ramach zwyczajowej obserwacji.

Bez słowa rozeszli się, każdy w swoją stronę. Komisarz bardzo unikał kontaktu wzrokowego z detektyw, jakby w obawie o serię niewygodnych pytań i oskarżeń. Był dla niej oschły i najzwyklejszym warczeniem zdradzał swoje zdenerwowanie. Nie był jeszcze gotowy na konfrontację z własną przeszłością i demonami.

Jeszcze nie teraz.

— Twoim obowiązkiem jest zabić, Sasuke.

— Ojcze… nie potrafię…

— To nasza jedyna szansa, nie możesz się teraz wycofać. On jest gotowy.

Wspomnienie uderzyło w niego znienacka, gdy tylko złapał za klamkę gabinetu. Wściekle uderzył w ścianę obok, nie zważając na głośne chrupnięcie kości. Nie obchodzili go ludzie, którzy właśnie tępo wpatrywali się w niego. Sasuke pałał złością i poczuciem winy, wyrzuty zaczynały wreszcie budzić się na nowo po tylu latach zamknięte w klatce.

Demony przeszłości wyciągały łapczywie ręce.

Oddawała właśnie wypełnioną kartę Kiby, prosząc w tym czasie o pilny kontakt z jego siostrą, Haną. Mimo późnej pory miała nadzieję, że dziewczyna przyjedzie i zajmie się poszkodowany podkomisarzem. Inuzuka jej potrzebował, a wiedziała, że rodzeństwo miało tylko siebie — nie było sensu trzymać Hany w niewiedzy do rana, bo nie wiadomo, co jeszcze mogło się wydarzyć podczas operacji.

Podziękowała pielęgniarce i odeszła od rejestracji, obrzucając główny hol zmęczonym spojrzeniem. Białe ściany były miłą odmianą po porażających, niebieskich światłach i półmroku panującym w klubie. Chociaż ta sterylna biel raziła w oczy, zdecydowanie lepiej czuła się tutaj, niż w otoczeniu napalonych facetów i prostytutek.

Szpital napęczniał od liczby pacjentów, która ciągle wzrastała. Ludzie przybywali po różnych urazach i z przeróżnymi dolegliwościami. Nie chciała nawet wiedzieć, ilu z nich czekało na wizytę od kilku godzin. We wszystkim wciąż liczył się tylko Kiba.

Zmieszała się, gdy pacjenci obdarzyli ją dziwnymi spojrzeniami, mrucząc coś pod nosem. Obywatele w Kioto byli dość sceptyczni, jeśli chodziło o mundurowych i na każdym kroku mówili, że policja w dzisiejszych czasach to tylko rosnąca korupcja i nic więcej. Wielu nawet pewnie głosiło, że śmierć generalnego inspektora to był tylko czysty zysk i konspiracja. Godziło to w nią, bo z dumą obnosiła się tytułem, na jaki długo pracowała. Ukończenie Akademii Policyjnej było dla niej największym wyzwaniem, a zapoznanie się z kryminalistyczną stroną świata i próbą zminimalizowania zła okazało się być idealnym sposobem na życie. W tym wszystkim przez kilka lat zapominała o sobie i przyjaciołach, aż w końcu została sama. Liczyło się jednak bezpieczeństwo obywateli.

Skierowała swoje kroki do zabiegowego w nadziei, że ujrzy tam Sasuke. Od chwili, gdy Heike zaczął grać w swoją chorą grę, komisarz nagle zaczął się wycofywać i przybierać maski. Nie podobało jej się, jak wiele przed nią ukrywał i w głębi duszy cholernie bała się poznać prawdę. Niemniej chciała wreszcie wiedzieć, kim tak naprawdę był Sasuke Uchiha — kiedyś i teraz.

Delikatnie uchyliła drzwi i ujrzała w pomieszczeniu przyjaciela, który zaciskał mocno szczękę i mrużył powieki. Lekarz właśnie zszywał dziurę na nodze, odsłaniając jego umięśnioną łydkę i udo. Mogła wręcz naliczyć mięśnie, które właśnie napinał i była pod wrażeniem jego muskulatury.

To nie był pierwszy raz, gdy widziała go w takim półnegliżu. Kiedyś podczas bardzo ważnego śledztwa musieli zatrzymać się w motelu na dwie noce. Człowiek, którego śledzili, działał naprawdę dobrze, a ich zadaniem było zachować czujność i znaleźć niezbite dowody składające się na jego winę.

W motelu był tylko jeden wolny pokój z dwuosobowym łóżkiem i małą łazienką. Początkowo sobie żartowali z sytuacji, ale w momencie, gdy mieli iść spać, oboje wydawali się dziwnie skrępowani. Sasuke starał się załagodzić jakoś atmosferę, leżąc obok i rozmawiając z nią o byle czym. Nigdy jednak nie podjął tematu swojej przeszłości, mimo iż próbowała. To był temat tabu.

Byłam cholernie zmęczona. Od rana ganialiśmy faceta, sprawdzając wszystkie miejsca, w których przebywał i ludzi, z którymi miał kontakt. Nie było mowy o powrocie do domu, więc utknęliśmy w tym obskurnym motelu. Robota to robota, Sasuke i ja staraliśmy się zachować czysto zawodowe relacje podczas tych dwóch nocy.

Mieliśmy jedną łazienkę i Sasuke pierwszego wieczoru zaproponował wspólny prysznic z wielką powagą wymalowaną na twarzy, a ja omal nie zemdlałam. Wtedy zaśmiał mi się w twarz, widząc moje zawstydzenie —  miałam nieodpartą ochotę udusić go własnymi rękoma za ten nieudany dowcip.

Ostatniej nocy, gdy śledztwo wreszcie dobiegało końca, a ja położyłam się szybciej, Sasuke poszedł pod prysznic. Zostawił lekko uchylone drzwi, ale z łóżka mogłam bez problemu obserwować jego nagą sylwetkę. Zamyślony stał przed lustrem, nie robiąc nic więcej.

Sasuke myślał, że spałam — a przynajmniej ja tak myślałam — więc wpatrywałam się w jego umięśnione ciało, naznaczone przeróżnymi bliznami. Wiele blizn miał na rękach i nogach, nigdy jednak nie widziałam ich na plecach czy w innych miejscach, a domyślałam się, że całe ciało było nimi pokryte.

Stał tak, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze, opierając się rękoma o kanty umywalki. Nie widziałam znowu aż tak wiele, ale jego plecy były czymś, co mnie zaintrygowało.

Lewy bark, tuż nad karkiem, zdobił średniej wielkości czarny tatuaż. Z daleka niewiele widziałam, ale byłam w stanie rozpoznać trzy łezki otoczone jakby kolczastym drutem. Na lewym ramieniu zaś posiadał czarny, mniejszy symbol. Był znakiem rozpoznawczym członków ANBU, tajnej jednostki specjalnej policji, w której istnienie wątpiło tak wielu, nawet ja. Nikt nigdy nie widział akt potwierdzających ich istnienie, a nieliczni, którzy zarzekali się, że mieli z nimi styczność, opowiadali, iż na twarzach zawsze gościły maski — ich tożsamość nigdy nie została ujawniona, sami zaś byli owiani legendą. Słynęli tylko z tego znaku, który posiadał Sasuke, jednak nigdy nie rozwinął swojej myśli na ten temat, uznając ów symbol za zwykły tatuaż.

Uchiha, patrząc jednak na malunek, miał coś w oczach — coś, co mówiło mi, że należał do ANBU i brał udział w tajnych operacjach. Nie potwierdził ani nie zaprzeczył, a ja nie drążyłam dalej tematu. Już wtedy zrozumiałam, że w ogóle go nie znałam.

Zamknęłam szybko oczy, widząc, że zmierza do pokoju z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Miałam nieodparte wrażenie, że przyłapał mnie na wlepianiu w niego swoich ślepi i teraz przyszedł się zemścić, szydząc ze mnie w bardzo krępujący sposób. Wykorzystywał moją słabość względem niego, mimo że na początku naszej znajomości miałam go za dupka, ale za bardzo dobrego w swoim zawodzie dupka. On zaś ciągle powtarzał, jakaż to bywam irytująca.

Chyba czytałam mu w myślach, bo poczułam ciepły, spokojny oddech na moim policzku.

— Nieładnie tak podglądać — mruknął niemal do mojego ucha, a mnie przeszły ciarki.

— To nie tak! — wyjąkałam, wypuszczając powietrze z ust. Chyba dawno nie byłam tak czerwona na twarzy! Otworzyłam oczy, a on położył się obok mnie jak gdyby nigdy nic. — Po prostu zauważyłam twój tatuaż i zastanawiałam się…

— Błędy młodości — stwierdził tylko, wpatrując się w sufit nader smutnym wzrokiem.

— A te blizny? — spytałam cicho, mogąc dokładnie przeliczyć szramy na jego ciele. Było ich dużo, za dużo, jakby co najmniej ktoś go torturował. Widziałam nawet bliznę po oparzeniu, na którą zjechałam swoimi palcami. To był dość odważny ruch, zważywszy na to, gdzie ów skaza się znajdowała; podbrzusze. Spojrzał na mnie, drżąc pod moim dotykiem. — Ktoś ci to zrobił, prawda?

Nie odpowiedział, wlepiwszy we mnie swoje czarne oczy. Hipnotyzowały, ale i przerażały jednocześnie. Jaką tajemnicę kryły?

— Nigdy nie dowiem się, skąd masz tę, prawda? — Złapałam delikatnie za jego prawy nadgarstek i wpatrzyłam się w przedramię. Zabliźniona rana, można rzec, że tak samo świeża jak pozostałe, ale wciąż stara, niosła ze sobą jedną literę. Pociągłe, długie, drukowane A, nic więcej. Prawa strona literki była mniej wyraźna, jakby ktoś, kto ją wyrzeźbił spieszył się lub przerwał czynność w najmniej oczekiwanym momencie. — Bolało?

— Tak — wychrypiał. — Tak jak każda inna.

— Czy ten, kto to zrobił, miał powód?

Znowu padła odpowiedź twierdząca. Odwrócił wzrok i znowu wpatrzył się w stary sufit. Blask księżyca, który dostawał się przez przesłonięte czarną żaluzją okno, oświetlał jego bladą twarz. Cierpiał, przypominał sobie złe chwile, które sama rzuciłam mu w twarz, niebywale ciekawa jego przeszłości. Intrygował mnie, musiałam — chciałam! — poznać jego historię.

— Czy ta osoba wciąż jest na wolności?

— Nie ma dnia ani godziny, bym nie odwracał się za siebie. — Ton głosu, jakim to wypowiedział był pusty, totalnie wyprany z jakichkolwiek emocji. Jakby nauczył się to mówić nie tylko mnie, ale i pozostałym, którzy próbowali wypytać go o przeszłość. — To jednak coś, co już dawno zostawiłem za sobą.

Ujął moją twarz w swoje dłonie i bacznie mi się przyglądał. Zaskoczył mnie, przeraził, ale gdy delikatnie musnął moje czoło ciepłymi wargami, poczułam się na nowo bezpiecznie i dobrze. Tymi drobnymi gestami mówił mi, że jestem ważna, ale on wciąż nie był gotowy na związek.

— Nie lubisz tatuaży, co? — zapytał, posyłając mi swój łobuzerski uśmiech, a ja prychnęłam, unosząc wysoko ręce i przeciągając się mozolnie.

— Kojarzą mi się z kryminałem — fuknęłam na obronę.

Zesztywniał. Długo patrzył mi w oczy, by w końcu potrząsnąć ze zrezygnowaniem głową.

— Jak wszystkim — odparł po chwili i odsunął się ode mnie. Wstał, kierując się do małej łazienki, w której porzucił ciuchy. Zostawił mnie tak bez słowa, a ja jeszcze długo nie mogłam dojść do siebie.

Tak bardzo chciałam go pocałować i dać mu do zrozumienia, że może mi zaufać…

Popchnęła ciężkie drzwi i weszła do środka. Sasuke już schodził z fotela, podczas gdy niski, korpulentny lekarz zapisywał receptę na silne leki przeciwbólowe i poprosił o stawienie się za dwa tygodnie na zdjęcie szwów. Dodał też, ażeby się nie forsował, na co Sakura omal nie wybuchła śmiechem. Przecież to Uchiha, on nigdy nie słuchał!

Wyminął ją bez słowa i wyszedł z gabinetu, kuśtykając, a ją wmurowało w podłogę. Próbowała zachowywać się normalnie, ale on nie miał zamiaru nawet na nią spojrzeć. Owszem, miała mu za złe te wszystkie kłamstwa i dziwne powiązania z ludźmi z półświatka, ale nie zachowywała się jak dziecko! Byli dorośli, przecież mogli rozwiązać to wszystko jak na dorosłych ludzi przystało.

Lekarz przebadał ją szybko, dość niedokładnie. Przetarł rany, podał lek przeciwbólowy, który miał wreszcie uwolnić ją od srogiego bólu głowy i życzył zdrowia, tym samym wypychając ją za drzwi i wołając kolejnego pacjenta w nagłej potrzebie.

Szybkim krokiem pokonała korytarz pełen ludzi, potem kolejny, aż w końcu przeszła przez szklane drzwi, by jej oczom mógł okazać się pusty, długi, biały hol szpitalny z dwiema ławkami ustawionymi naprzeciwko siebie i wielkimi, dwuskrzydłowymi drzwiami z widokiem na kolejny korytarz. Wielki, czerwony napis OIOM na drzwiach uderzał w oczy z przeogromną siłą.

Przy tych właśnie drzwiach stał Sasuke, wpatrując się tępo w białą podłogę. Stanęła zaraz obok, stykając się z nim ramionami. Był od niej wyższy o głowę, więc zawsze miała potrzebę przypomnienia o swojej obecności po przez jakiś słaby dotyk, gdyż sam często potrafił się zamyślić i nie zauważać otaczającego go świata, jeśli nie był na wysokości jego wzroku.

— Ktoś już wychodził? — spytała, patrząc na niego kątem oka. Pokręcił przecząco głową. — Mam nadzieję, że z tego wyjdzie…

Nie odpowiedział, wciąż wpatrywał się w korytarz po drugiej stronie.

Coś w niej pękało, miała dość i chyba wulkan wreszcie postanowił ulec erupcji. Nie mogła już dłużej w sobie tego nosić, atmosfera była gęsta i zbyt napięta, potrzebowała odpowiedzi, by ukoić zszarganą duszę.

— Spójrz na mnie, do cholery! — wrzasnęła, a jej krzyk poniósł się echem po długim, pustym korytarzu.

Spojrzał. Z ociąganiem, ze smutkiem, z wyrzutami sumienia.

Patrzył, a wściekłość, jaka z niej biła mogłaby nawet zabić. Drżała, zaciskając kurczowo palce, marszcząc nos w ten uroczy sposób, który zawsze go intrygował. Teraz jednak nie mógł powiedzieć, by była w jakikolwiek sposób urocza — była wściekła.

— Powiedz mi prawdę, powiedz mi, jaką przeszłość skrywasz! — Nadal krzyczała, chcąc dać upust swoim emocjom. — Nigdy na żadne pytanie nie odpowiedziałeś szczerze, nigdy nie rozwinąłeś swoich myśli! Głupia jestem, bo ciągle czekam w nadziei, że wreszcie się przede mną otworzysz, ale ty mi nie ufasz!

Zacisnął szczękę.

— Ufam ci, do cholery, co ty wygadujesz?! — Teraz to on zaczął krzyczeć.

— Sądziłam, że łączy nas coś więcej niż przyjaźń! — wypaliła, sama się sobie dziwiąc, że właśnie to wykrzyknęła mu w twarz. Mina Sasuke również wyrażała konsternację. — Myślałam, że… że… że mi zawsze możesz powiedzieć prawdę…

Przyciągnął ją nagle do siebie i wtulił twarz w jej włosy, które pachniały szpitalem i wiatrem. Ona, mimo że zszokowana, przymknęła zmęczone powieki i sama mocniej do niego przylgnęła, czując tak cudowne ciepło i przyspieszone bicie jego serca. Wbiła swoje smukłe palce w plecy mężczyzny, a on przycisnął ją jeszcze mocniej i pozwolił sobie na chwilę oddechu, czułości i ukojenia nerwów. Potrzebował jej, była jego ostoją i sama właśnie wprost wykrzyczała mu to w twarz. Nie chciał niczego więcej, ale nie mógł obarczać ją całą prawdą ze swojego życia. Po prostu nie mógł i nie potrafił.

Chciał, by była bezpieczna, z dala od tego złego świata.

Chciał ją uchronić…

— Opowiem ci dzień, w którym straciłem wszystko — wyszeptał w jej włosy, a ona jeszcze mocniej wbiła palce w umięśnione plecy mężczyzny i cichutko załkała.

To wydarzyło się ostatniej soboty sierpnia, gdy zmęczony wróciłem do domu z pracy. Mnóstwo papierkowej roboty zwaliło mi się na głowę, a zajmowałem się też przesłuchaniem jakiegoś typka od dilerki. Osaka tętniła przestępcami i musiałem mieć siły, by im sprostać. Od rana byłem tylko na kawie, zjadłem jakiś lunch i całą resztę dnia poświęciłem robocie.

Jak tylko wszedłem do domu, usłyszałem kłótnie ojca i Itachiego; nie było to nic niezwykłego, bardzo często nie zgadzali się w wielu kwestiach i dochodziło do głośnych awantur. Poza tym Itachi stracił w oczach ojca, jak tylko dowiedział się o nim brutalnej prawdy. Jedynie matka nic nie wiedziała, nie mogła, to złamałoby jej serce.

Miałem już zdejmować buty, gdy nagle głosy zaczynały narastać, paniczny krzyk matki niemal ściął mnie z nóg. Kłócili się w kuchni, drzwi były uchylone. Przysłuchiwałem się długo, ale niewiele rozumiałem w tym potoku gorączkowych słów. Otwierałem drzwi do kuchni, gdy wtem po domu rozniósł się głuchy strzał. Odbijał się od ścian, penetrując wnętrze mojej czaszki.

Niedowierzanie, cholerny ból w klatce piersiowej, zapach prochu i on — mój brat stojący do mnie tyłem, trzymający wysoko pistolet, z którego wypalił. W spowolnieniu widziany ojciec z szeroko otwartą buzią, oczami pełnymi zaskoczenia i małą, czerwoną dziurą w czole, z której powoli wypływała jucha. W zwolnionym tempie widziałem, jak cofa się bezwiednie dwa kroki, uderza plecami o ścianę i upada na podłogę z głuchym łoskotem. W kącie zauważyłem przerażoną, zapłakaną matkę, która w sekundzie podbiegła do ojca i potrząsała jego już martwym ciałem.

Itachi odwrócił się w moją stronę, wpadł na mnie zaskoczony, rozkojarzony, z dziwnym obłędem w oczach. Odepchnąłem go, popchnąłem na blat i szarpnąłem kilka razy; byliśmy równi wzrostem, tak samo wysocy i silni. On w odwecie uderzył mnie pięścią w nos. Zakołysałem się na nogach i w przypływie furii rzuciłem na niego z krzykiem, i sam zacząłem bić.

Zadawałem szybkie ciosy, byłem w tym dobry, za dobry, trenowałem takie uderzenia od lat, Itachi nie miał szans w starciu z moimi pięściami. Gdy ostatecznie dużo razy uderzyłem go w twarz, a lewe oko już było bordowe, odepchnął mnie od siebie, podłożył nogę i sam upadłem na podłogę. Obił mi twarz wystarczająco mocno, że prawie straciłem przytomność, ale resztkami sił przeturlałem się z nim po zimnych kafelkach i rzuciłem na nowo, okładając pięściami. Tym razem w ogóle się nie oszczędzałem, krzyczałem i biłem, gotów zabić.

Ktoś wezwał policję, najprawdopodobniej zaniepokojeni sąsiedzi. Do kuchni wpadli policjanci (mieszkaliśmy niedaleko komisariatu), znajomi z pracy, próbujący oderwać mnie od brata, którego okładałem pięściami i który sam nie był mi dłużny. Szarpałem się, wrzeszczałem jeszcze długo, gdy koledzy chwycili mnie za ramiona i odsunęli od brata. Próbowali mnie uspokoić, mówili coś do mnie, ale ja wciąż krzyczałem pełen wściekłości. Nie liczyły się moje rany, nie zważałem na to, jak bardzo mój starszy brat obił mi mordę. W tamtej chwili chciałem go zabić.

Zakuli go w kajdanki i szarpiąc zabrali do radiowozu. Ślepo podążyłem za nimi, gdy upewnili się, że nie będę już robił scen. Zmusili go do wejścia do policyjnego auta, którego syrena przecinała okolice migającym niebiesko-czerwonym światłem. Sąsiedzi powychodzili z domu, Teyaki Uchiha, mój wuj, pytał mnie o matkę i ojca, ale ja nie słuchałem. Odepchnąłem go od siebie i podszedłem do auta, w którym już zamknęli Itachiego.

Wpatrywałem się w brata, który nawet na mnie nie spojrzał, a gdy radiowóz ruszył, ryk syreny uruchomił strumień łez cieknących po moich policzkach. Spojrzałem nerwowo na drżące ręce umorusane krwią. Z nosa ciekła mi krew, metaliczny posmak dostawał się do ust, nic nie widziałem na prawe oko, bolała mnie szczęka. Płakałem obdarty ze złudzeń, zażenowany. Gdybym postąpił inaczej, może ojciec by żył.

Moja mama załamała się po śmierci Fugaku. Wymagała sporo mojej uwagi, początkowo szukała ukojenia w moich ramionach, tuląc się do mnie codziennie i opowiadając historie z ich małżeńskiego życia. Często razem płakaliśmy po nocach. Każdego wieczoru matka starała się zetrzeć krew z kafelek w kuchni, ale jucha wżarła się w podłogę i nie chciała zniknąć, podobnie było zresztą ze ścianą. Wściekła rzucała przekleństwami i naczyniami, kalecząc ręce.

Mój brat nie był dla mnie jednak niewiadomą.

Ojciec i ja wiedzieliśmy, że Itachi miał jakieś porachunki z mafią. Wiedza, że był kretem w policji i członkiem Akatsuki, rodziny mafijnej, sprawiła, iż nasze relacje bardzo się popsuły, ale musiałem grać — spłoszony mógłby popsuć śledztwo i ojciec by mnie znienawidził. Długo utrzymywałem język za zębami, a może gdybym powiedział prawdę komukolwiek wcześniej, uniknęlibyśmy tak tragicznego zakończenia.

Raz pytałem mojego wuja, który również pracował przy tej sprawie, co on by zrobił na moim miejscu, dowiedziawszy się, że brat był członkiem mafii, ale on dziwnie milczał. Podejrzanie wpatrywał się w zdjęcie Itachiego i kręcił z niedowierzaniem głową, ale w jego ciemnych oczach uchwyciłem błysk nieopisanego szaleństwa. Był to ułamek sekundy, ale wzbudził moją nieufność i nigdy więcej nie próbowałem go pytać o mafię.

Gdy o swoich wątpliwościach opowiedziałem ojcu, on tylko mnie wyśmiał i prosił o dyskrecję. W końcu niewiele o mafii wiedziałem, mimo kilku lat pracy nad ich rodziną. Nie znałem imion ani nazwisk, żadnej lokalizacji. Pamiętałem tylko ludzi, którzy z nimi współpracowali — oni nigdy nie kończyli dobrze, zawsze widziałem ich martwe oczy.

Wróciłem do pracy dopiero po kilku miesiącach. Nie potrafiłem jednak znieść spojrzeń moich kolegów po fachu; patrzyli na mnie nieufnie, sądząc, że wdałem się w Itachiego. Góra nawet nie powierzała mi zbyt wielu ważnych spraw, robiłem trochę za pomywacza, asystenta. Bawiłem się niczym stażysta, nigdzie mnie nie dopuszczono. W Osace byłem już skończony. Napisałem więc pismo do tych postawionych wyżej i czekałem na decyzję o nowym przydziale. Odezwała się Tsunade, dobra znajoma mojego ojca, która niedawno przejęła komisariat w Kioto. Zgodziłem się od razu.

Nim jednak wyruszyłem, by zacząć wszystko od nowa, opłaciłem opiekunkę dla matki. Chciałem, by była bezpieczna. Zgodnie jednak opuściliśmy rodzinny dom; przywoływał zbyt wiele wspomnień. Nie sprzedaliśmy go, po prostu stał się widmem. Pewnego ranka matka napisała na karteczce, czy nie poszedłbym odwiedzić brata — w wyniku szoku straciła głos, stała się niemową. Wyszło to dopiero po miesiącu, po pogrzebie ojca. Zamknęła się w sobie, przestała ze mną rozmawiać. Wtedy też zrozumiałem — już nigdy miałem nie usłyszeć jej głosu.

Sama nie miała zamiaru spotkać się z moim bratem, bała się Itachiego, miała do niego przeogromny żal, ale wciąż był jej synem i pragnęła wiedzieć, co się z nim działo. Powiedziałem tylko, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego, ale ona dotknęła mojej dłoni i uśmiechnęła się ciepło. W jej oczach wyczułem niemą prośbę.

Poszedłem spotkać się z bratem.

Siedziałem po drugiej stronie zabrudzonej szyby i trzymałem w dłoniach słuchawkę, nie chcąc jej jeszcze przystawiać do ucha. Widok zmizerniałego Itachiego sprawiał, że kurczyłem się w sobie i chciałem wyjść, opluwając go i wyzywając od najgorszych. Zasłużył na to.

— Nie chciałem tego, bracie — zaczął jako pierwszy swoim niskim, zachrypniętym głosem. Uśmiechnąłem się drwiąco. — Nie miałem wyboru, musiałem to zrobić. Ojciec za dużo wiedział, gdyby nie ja zrobiliby to oni.

— Milcz — nakazałem, wyrzucając jad prosto w jego twarz.

— Proszę, uwierz mi — zacisnął mocniej białą słuchawkę w dłoni, a jego głos stał się pewniejszy, głośniejszy — musiałem to zrobić.

On nie żałował. Nigdy nie powiedział, że żałuje. Tłumaczył, że musiał, że nie pozostawili mu żadnego wyboru, że to Akatsuki kazało mu zabić.

— Powiedziałem, MILCZ! — zagrzmiałem, omal nie rzucając słuchawką w tę cholerną szybę. Łzy potokiem spłynęły po moich zarośniętych policzkach; od miesiąca nie potrafiłem się ogolić, bo drżały mi ręce, zarosłem niczym cholerny jaskiniowiec. — Po prostu milcz, zabiłeś naszego ojca! — krzyczałem, opluwając szybę.

— Sasuke… — szepnął w słuchawkę, wpatrując się w moje łzy.

Zamarłem i odłożyłem słuchawkę, chowając twarz w dłoniach. Płakałem i nie potrafiłem tego pohamować, nie chciałem zatrzymać gorzkich łez. Wszystko wciąż było takie żywe, wciąż bolało.

Zebrałem się w sobie i ponownie sięgnąłem po starą słuchawkę i przyłożyłem ją mocno do ucha.

— Nie chcę cię znać. — Mój ton był tak zimny, że aż sam zadrżałem. Wbił we mnie hebanowe oczy i zacisnął usta w wąską kreskę. Te słowa zraniły go dogłębnie, ale chciałem, by ten nóż ugodził jeszcze mocniej, jeszcze bardziej.

Miał cierpieć.

— Bracie…

— Nie mam już brata — wycedziłem przez zaciśnięte zęby, wbijając w niego wściekłe spojrzenie. Długo i zacięcie wpatrywaliśmy się w siebie. Zawsze myślałem, że Itachi był inny, często go naśladowałem i pragnąłem stać się tak dobrym policjantem jak on. Gdy na jaw wyszło, jak parszywą kanalią się stał, nie chciałem go już znać. Stracił w moich oczach, mój brat był dla mnie martwy. — Nie chcę cię nigdy więcej widzieć. Mam nadzieję, że zgnijesz w pierdlu.

Zerwałem się z krzesła i wyszedłem, nie bacząc na jego krzyki zza szyby, bym go posłuchał. Chciał wciąż być ze mną w kontakcie, pragnął wyjaśnić mi wszystko tak, by wybielić się w moich oczach, ale ja nie zamierzałem go słuchać. Siedział w areszcie tak długo, póki ostateczny proces nie nastąpił — czekałem na to kolejny miesiąc, nie odwiedziłem brata już więcej.

Ostatni raz widziałem go podczas rozprawy sądowej. Przez cały proces szukał ze mną kontaktu wzrokowego, ale nie ugiąłem się pod jego badawczym spojrzeniem i uparcie wpatrywałem się w starszą sędzinę w okrągłych okularach, niecierpliwie oczekując na osąd. Chciałem już wiedzieć, czy mój brat zostanie skazany za wszelkie przewinienia, a przede wszystkim za zabójstwo naszego ojca.

Pragnąłem, by siedział.

— Itachi Uchiha, lat 35, zostajesz skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności z brakiem możliwości odwołania się od wyroku przed Sądem Najwyższym. 

Skazany za liczne rozboje, kradzieże, nielegalne posiadanie broni, handel narkotykami, morderstwa i zabójstwo policjanta, bycie kretem w policji i ujawnianie tajnych informacji osobom nieupoważnionym oraz za powiązania z mafią i utrudnianie śledztwa; Itachi nikogo nie wydał, nie powiedział, gdzie Aktasuki się ukrywa i jak działają. Milczał przez cały ten czas, domagając się tylko kontaktu ze mną. Wszystko wziął na swoje barki, hipokryta.

Usatysfakcjonowany wstałem, gdy sędzina zakończyła wydawanie wyroku i skierowałem się do wyjścia, zwracając tym samym uwagę wszystkich zebranych, którzy jeszcze chwilę wysłuchiwali monotonnego głosu prawników i innych popleczników. Z dumnie uniesioną głową nie zwracałem uwagi na nawoływania brata, którego upomniała starszyzna. Po prostu popchnąłem drewniane drzwi sali i wyszedłem na szeroki, zdobiony starym złotem korytarz.

W środku jednak byłem pusty, inny, do cna przesiąknięty nienawiścią i żalem.

Tego dnia straciłem już zdecydowanie wszystko i otworzyłem nowy rozdział w swoim parszywym życiu, które perfidnie śmiało mi się w twarz.

Zawiesił wzrok na szklanych drzwiach OIOM-u i nic więcej już nie powiedział. Wspomnienia były jak żywe i jak najszybciej chciał się ich pozbyć ze swojej głowy. Gdy pojawiały się przed oczami, nie pozwalały żyć normalnie, konsumowały każdą cząstkę jestestwa w nadziei, że pochłoną go do reszty.

— Przykro mi, Sasuke — wydusiła z siebie tylko, wciąż mając przed oczami wyraz jego twarzy, gdy wspominał o śmierci ojca i spotkaniu z bratem w więzieniu.

Przemilczał, ale tchnięty niewidzialną siłą, zdjął nagle kurtkę i rzucił ją na bok, a sam podciągnął lewy rękaw koszuli, by odsłonić czarny tatuaż na ramieniu. Sakura drgnęła. Czyżby właśnie dzisiaj miała dowiedzieć się, czy prawdą była jej teoria na temat tajnej organizacji?

Coś podpowiadało mu, by opowiedzieć o wszystkim. A przynajmniej opowiedzieć to, co Sakura już dawno powinna wiedzieć i oszczędzić te chwile z jego życia, których nie powinna nigdy znać, których nie mogła poznać dla własnego dobra. Chciał odsłonić przed nią część kart, bo pragnął, by ponownie mu zaufała i widziała w nim swojego przyjaciela, partnera i nie bała się z nim dalej współpracować. Przecież on był tylko marionetką!

— W wieku dwudziestu lat wstąpiłem do ANBU — wyznał i wpatrzył się w czarny znaczek ze smutkiem w oczach. — Tatuaż był naszym symbolem, znakiem rozpoznawczym. Policja stworzyła tajny odział taktyczno-skrytobójczy  — oddział niosący śmierć. — Sakura drgnęła na wydźwięk tych słów, ale podeszła do niego i usiadła obok, opuszkami palców dotykając czarnego symbolu. Wpatrywała się w niego jak w obrazek, kompletnie oszołomiona tym, co jeszcze mogła usłyszeć o przeszłości partnera. Była zafascynowana, a jednocześnie przerażona. Nigdy nie sądziła, że jego życie miało w sobie aż tyle smaczków. — Likwidowaliśmy ludzi, przestępców zagrażających w jakikolwiek sposób obywatelom. Dołączyłem do oddziału, będąc na drugim roku w Akademii Policyjnej. Zbierali ochotników, dobrych i wyszkolonych ochotników. Byłem ich członkiem przez dwa lata…

Wiedziała, czym zajmowało się ANBU, trafiła kiedyś na artykuł w Internecie, który zdradzał niepotwierdzone informacje na ich temat. Przeszły ją ciarki, gdy pomyślała o ludziach, których Sasuke zabił, słuchając rozkazów z góry. Działali dla bezpieczeństwa narodu, dla ochrony wielu niewinnych istnień, ale mimo wszystko byli odłamem, który robił coś na marginesie prawa. Likwidatorzy dlatego nosili maski, by nie zdradzać swojej tożsamości potencjalnym zagrożeniom. Zastanawiała się, jak członkowie organizacji patrzyli sobie po wszystkim w oczy? Jak Sasuke potrafił żyć z krwią tylu istnień na rękach? Członkowie ANBU byli po prostu tymi od brudnej roboty.

— Co się stało z organizacją? — spytała w końcu, a jej ciekawość rosła z każdym jego słowem.

— Dalej funkcjonuje, ale ja odszedłem — powiedział i dotknął jej ręki, którą wciąż gładziła tatuaż. Sakura spojrzała na niego zaskoczona, a on delikatnie odsunął ją od siebie i zakrył ramię. — Nie chciałem, by moja tożsamość wyszła na jaw, mimo że bardzo się starano, abyśmy zawsze byli anonimowi. Ja… po prostu się wycofałem. Nie byłem w stanie znieść tego psychicznie… Wstąpiłem do policji i pomagałem ojcu w śledztwie. Nie byłem jednak tak wtajemniczony w jego główną sprawę, za jego prośbą zajmowałem się tylko sprawdzaniem danych osobowych i aut, ale za wiele o Akatsuki nie wiedziałem, a to nad tym siedział całymi latami. Z czasem pogrzebałem trochę w aktach i dowiedziałem się paru istotnych spraw, ale to wszystko.

Przeraziła ją myśl, że kiedyś zabijał ludzi, ale w końcu robił to w imię wyższego dobra, czyż nie tak? Wciąż próbowała poukładać to sobie w głowie, ale nie chciała wygłaszać mu reprymendy. Sam się wycofał, nie mogąc znieść tego ciężaru na swoich barkach. Wierzyła, szczerze chciała wierzyć, że żałował każdego wykonanego rozkazu. Ukończył jednak Akademię, zaczął pracę w policji i pomagał ojcu rozgryźć mafię — jak duże ryzyko mogło się z tym wiązać i czy aby na pewno mówił prawdę?

Pragnęła zapytać o bliznę na przedramieniu, której znaczenia nie potrafiła zrozumieć. Aż do teraz. Gdy poznała nazwę rodziny mafijnej, Akatsuki, zaczęła się zastanawiać, co on miał z nimi wspólnego. W końcu literka A nie mogła być przypadkowa. Zachowała jednak przypuszczenia dla siebie, nawet nie próbowała pytać. Postanowiła rozwiązać to na własną rękę w wolnej chwili. To, że musiała wiedzieć było czymś, co podpowiadał jej instynkt.

Coś było nie tak.

— Nie bałeś się, że po śmierci twojego ojca oni będą cię obserwować? W końcu po części brałeś udział w sprawie.

Zaprzeczył, ale drżenie w jego głosie zdradziło zdenerwowanie.

— Wycofałem się ze śledztwa. Próbowałem zapomnieć. Wróciłem więc do klubu sportowego w Osace, gdzie od lat trenowałem boks. — Uważnie lustrował mimikę jej twarzy, która póki co nie wyrażała zbyt wiele poza głodną ciekawością i błyskiem przerażenia w oczach. — Kakashi Hatake był moim trenerem od zawsze, ale jak wstąpiłem do ANBU nie miałem czasu chodzić na treningi. Po kilku latach wróciłem, a gdy się przeprowadziłem, nadal jeździłem do Osaki, by trenować. W sobotę jednak zamiast być u Hatake, siedziałem w pokoju przesłuchań.

Kakashi nie był zatem chodzącym widmem, choć słuch o nim zaginął. Nie chciała jednak pytać i tak nie odpowiedziałby szczerze — za zniknięciem najlepszego trenera w Japonii kryła się jakaś głębsza historia i postanowiła poczekać na odpowiedni moment, by go o to zapytać. Sam chyba przyłapał się na tym, co powiedział na koniec, bo zmieszał się, spuściwszy wzrok. Trener nie istniał dla wielu ludzi, po prostu przepadł, a Sasuke właśnie potwierdził, jakoby mężczyzna wciąż go trenował. Kolejne kłamstwo? Ewidentnie się wkopał, ale postanowiła ten fakt przemilczeć. Przynajmniej na razie.

— Jest dla ciebie kimś więcej niż tylko trenerem, prawda? — zauważyła, a on zamilkł na chwilę, wpatrzony w jej szmaragdowe tęczówki z dziwną dozą wzruszenia.

Czasami tak cholernie nienawidził jej spostrzegawczości. Nieraz zastanawiał się, czy przypadkiem nie udaje tej ciekawości, miewał wrażenie, że ona i tak o wszystkim wiedziała. W końcu była najlepszym detektywem w Kioto, mogła przejrzeć jego akta, dostać się do tych najbardziej zakazanych. Mimo wszystko wydawała się chłonąć każde jego słowo z niedowierzaniem, smutkiem i niestety, ale przerażeniem. Miał więc dług u Tsunade, przeogromny dług. Nie tylko dlatego, że przyjęła go w swoje ramiona i ponownie wdrożyła w śledztwo po zabójstwie inspektora, pomimo jego bolesnej przeszłości. Nie tylko dlatego, że w jej głowie zrodził się plan, który miał przynieść zagładę Akatsuki, i też nie tylko dlatego, że ukryła jego dawną tożsamość na tyle głęboko, by nikt nie miał do niej wglądu. Był jej wdzięczny niemal za wszystko, co do tej pory dla niego zrobiła.

Tsunade po prostu go kryła, bo to był jej obowiązek.

— Kakashi jest moim ojcem chrzestnym. — Ich spojrzenia się spotkały, a Sasuke uraczył ją słabym, ledwo widocznym uśmiechem, widząc na jej twarzy zaskoczenie. — Przyjacielem, powiernikiem. Można rzec, że po śmierci mojego ojca, on stał się tym drugim.

Pokiwała głową z aprobatą. Czuła, że akurat w tej sprawie był zgoła szczery. Błysk w oczach, uśmiech na wymówione imię ojca chrzestnego; to miało sens. Fakt, że Sasuke trenował boks i wcale nie przestał, zaintrygował ją, ale możliwe, iż była to forma odcięcia się od rzeczywistości — łączyć pracę w ANBU z nauką w Akademii, a później pracą w policji musiało dawać w kość, a tak przynajmniej mógł wyżyć się na worku treningowym. To dawało w końcu świeższy umysł.

— Czy ten dom…? — Chciała zapytać o posiadłość, która spłonęła. Chciała wiedzieć, czy historia o jego nauczycielu z dobrym sercem była prawdziwa, ale bała się kończyć pytanie. Już wiele jej powiedział, nie chciała naciskać, ale musiała wiedzieć, ile z jego kłamstw jeszcze miało wyjść na światło dzienne. W głębi duszy naiwnie łudziła się, że opowieść była jednak prawdziwa, choć po części.

— Kolejna historia wyssana z palca — wyznał, nie chcąc już dalej brnąć w fałszywe informacje. Pragnął wszystko naprostować i naświetlić Sakurze swoją przeszłość, by już więcej nie patrzyła na niego takim przewiercającym duszę wzrokiem. Ona tylko spuściła zawiedziona wzrok. — Był to dom narzeczonej Itachiego, która po ogłoszeniu wyroku wróciła do domu, do Londynu. Zostawiła mi posiadłość tylko po ty, by ułatwić start w nowym miejscu. Nie chciała też go sprzedawać, a Itachiemu i tak by się nie przydał. Utrzymuję z nią sporadyczny kontakt tylko po to, by upewnić się, że wszystko u niej dobrze. W końcu jej facet należał do Akatsuki — zaśmiał się gorzko, smutno i do cna źle. — Cholernie go nienawidzi.

Zszokował ją tą informacją, ale postanowiła to przemilczeć. Miała szczerą nadzieję, że chociaż w tak drobnej kwestii mówił wtedy prawdę, ale nawet dom okazał się być kłamstwem. Nie brnęła również w zapytania o narzeczoną brata, która ewidentnie uciekła dla własnego bezpieczeństwa. Nie ma się co dziwić, w końcu jej facet pracował z mafią, mogli na nią polować, a tak chociaż odcięła się od nich i pewnie zaczęła nowe życie w rodzinnym mieście. Mimo to intrygowała ją przeszłość brata Sasuke — wstąpił do mafii z własnego wyboru czy mafia mu tego wyboru nie pozostawiła? Jak bardzo kochał swoją kobietę i jak bardzo cierpiał, gdy ta odwróciła się od niego? Co skłoniło go do takich, a nie innych decyzji? Czy żałował? Tęsknił za Sasuke? Płakał po śmierci ojca? Czy naprawdę był taki zły i zasłużył na nienawiść?

Westchnęła ciężko i wstała. Przeszła się po szpitalnym korytarzu, co jakiś czas zerkając na pusty hol należący do OIOM-u, do którego tylko dwa razy wbiegły pielęgniarki. Nie wiedziała, ile czasu już minęło, od kiedy wywieźli Kibę na salę, ale dreszcze zmęczenia przeszły po jej plecach. Wielu rzeczy dowiedziała się dzisiejszej nocy i miała nadzieję, że operacja Inuzuki zakończy się szczęśliwie. Byłby to kolejny krok naprzód a nie w tył.

Walka z mafią na pewno nie będzie taka łatwa.

— Wiem tylko jedno — zaczął chłodnym i opanowanym tonem — nie ja zabiłem inspektora. Nie miałem ku temu żadnego powodu.

            — Madara Uchiha był twoim krewnym, prawda?

            Wiedziała, ale musiała mieć pewność.

— Dalekim wujem — mruknął. — Współpracował przy namierzeniu Akatsuki razem ze mną i z moim ojcem. Po jego śmierci wycofał się, tak jak ja. Od kiedy sprawę przejął zastępca komendanta, wszystko stanęło w miejscu; ojciec zabrał każdą swoją myśl do grobu, a był o krok od zrujnowania mafii. Historia po jego śmierci zatoczyła koło.

Sakura nie mogła uwierzyć własnym uszom. Była pewna, że Itachi zabił ojca, bo wiedział za dużo, może na tyle dużo, by im zagrozić, ale nie przypuszczała, że mężczyzna doszedł wreszcie do końcowych wniosków, do zlokalizowania ich głównej siedziby i znalezienia wystarczająco mocnych dowodów, by zniszczyć ich od środka. Musiał mieć kogoś w samym rdzeniu, może nawet Itachi był ich kretem, a potem odwrócił się przeciwko i przejął stronę Akatsuki? Miała wiele pytań i hipotez, ale żadna nie wydawała się być równie dobra. Po części więc zrozumiała nienawiść, jaką pałał Sasuke i nie dziwiła się, że chciał się od tego wszystkiego odciąć. Dostając nowy przydział w Kioto, mógł odżyć na nowo, ale jednak przeszłość znowu zapukała do drzwi — znowu go znalazła.

— Gdybym zabił Madarę, wiedziałbym. Kiedyś już zabiłem człowieka i wiem, co to za uczucie.

— Każdy z nas kogoś zabił, jesteśmy w końcu policjantami — wtrąciła, a on spojrzał na nią z kpiącym uśmieszkiem.

— Nie, nie rozumiesz. — Pokiwał przecząco głową. — To zupełnie inne uczucie, gdy musisz zabić napastnika, którego nie znasz, który zagraża tobie lub innym, a ty obiecujesz ich chronić. — Heban jego oczu nagle przygasł. — To była moja decyzja, zabiłem kogoś po coś, rozumiesz? W tym był wyższy cel. Uczucie, kiedy odbierasz życie komuś, kogo znasz tyle lat, a on patrzy ci w oczy… to coś, czego nie zapominasz, nigdy. To powtarzający się co noc koszmar, a scena jego śmierci zapętla się codziennie i niszczy cię od środka.

Zaniemówiła. Chciała wiedzieć, kim był ów człowiek, o którym opowiadał, ale wiedziała, że i tak wiele kosztował go powrót do przeszłości. Był wyprany z emocji, mimo że te wciąż gościły na jego twarzy, sprawiając, jakoby postarzał się o kilka lat. Poza tym i tak była pewna, że by jej nie powiedział.

— Wiem, że nie zabiłem, po prostu jestem tego pewien! — zagrzmiał, zaciskając pięści na kolanach tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie. Drżał z narastającej wściekłości, aż w końcu wstał z tej niewygodnej ławki i zaczął przechadzać się nerwowo po korytarzu. — Pamiętałbym.

— Mimo wszystko dowody mówią coś innego — szepnęła, nieco skonsternowana.

— Żadnych śladów włamań, a więc ofiara musiała znać napastnika. Liczne ślady walki, szarpaniny wskazują na bliskie porachunki w wyniku czego jeden z nich ginie. Znam to na pamięć. — Uśmiechnął się, recytując akta, w które sam nieraz wpisywał takie formułki. Z reguły zawsze tak było, że scena przestępstwa wyglądała właśnie w taki sposób; rodzinne porachunki kończące się czyjąś śmiercią. — Problem w tym, że obudziłem się dziesięć minut przed waszym przybyciem. Madara leżał już martwy, a ja byłem oblepiony jego i swoją krwią. Niczego nie pamiętałem i nikogo nie widziałem, a mimo wszystko ktoś dał wam cynk o popełnieniu przestępstwa.

Drgnęła. Od dłuższego czasu sama zastanawiała się nad anonimowym świadkiem, który dzwonił po pomoc, zgłaszając, że widział scenę grozy w domu inspektora, mimo że żaden z sąsiadów nie potwierdzał, by coś podejrzanego działo się tamtego wieczoru. Właśnie wtedy Sakura była przekonana, że ktoś już wcześniej to zaplanował i chciał wrobić Sasuke, ale z czasem wiara uleciała, gdy na jaw wychodziły nowe fakty. Teraz jednak jakby na nowo zapłonęła w niej iskierka nadziei.

— Z egoistycznych pobudek chcę udowodnić, że jestem niewinny, a potem nagle giną ludzie, którzy cokolwiek wiedzą, którzy próbują mi pomóc… — wyszeptał nagle i z ciężkim westchnięciem usiadł na ławce obok Sakury, która sama spoczęła dwie minuty przed nim. Wyczerpanie zmiotło Sasuke z nóg, natłok myśli i wyrzutów sumienia na nowo zagościł w jego duszy, szarpiąc ją i wyrywając kawałek po kawałku. — Do listy zabitych mogę też dodać Ayumu i Anko… trochę tak, jakbym sam ich zabił… w sumie bez różnicy, skoro wyląduję za kratkami.

Ujrzała na jego twarzy lekki uśmiech, ale oczy wciąż miał utkwione w białą, kafelkową podłogę.

— Anko nie zasłużyła na śmierć. Była dla mnie jak siostra, a teraz nie żyje i to przeze mnie — wyjąkał niespodziewanie, chowając twarz w dłoniach.

— Przestań, to nie twoja wina! Anko chciała ci pomóc!

Wpatrywała się w niego z ogromnym smutkiem. Nie mogła znieść jego widoku, był tak doszczętnie skrzywdzony, że traciła dech. On tylko potrząsnął energicznie głową.

— Nie, nie, nie! Zabiłem Anko! Zabiłem ją tylko dlatego, bo próbowałem oczyścić swoje imię, udowodnić, że nic nie zrobiłem! — Płakał. Sakura nie mogła na niego patrzeć, pękało jej serce. — Gdybym wiedział wcześniej, że za wszystkim stoi Akatsuki, nigdy nie próbowałbym udowodnić swojej niewinności. Gdybym tylko wiedział, nikt by nie zginął.

Przytuliła go do siebie. Instynktownie, mocno i czule. Chciała dać mu oparcie, ale on wyrwał się z jej objęć i zerwał z ławki. Starł łzy, których cholernie się wstydził i nagle całe rozżalenie przerodziło się w narastającą złość. Znowu.

Wtem rozbrzmiał telefon służbowy detektyw. Szybko sięgnęła do kieszeni. Numer był prywatny, ale mimo wszystko odebrała. Z każdym słowem, które chłonęła przez urządzenie, mięśnie jej twarzy napinały się coraz bardziej, a na środku lewej skroni pojawiła się żyłka, która świadczyła o zdenerwowaniu. Podobnie jak Kiba, miała w sobie właśnie coś tak charakterystycznego, co mógł odczytać każdy i Sasuke cholernie to w niej uwielbiał. Była idealna, będąc nieidealną.

Rozłączyła się natychmiast i wzrok utkwiła w podłodze. Uchiha stał oparty o zimną, szpitalną ścianę i w milczeniu oczekiwał wyjaśnień, ale te nie nadciągały, więc przejął inicjatywę.

— Co się stało?

— Dzwonił Arata. — Była jak w jakimś niemym transie, ale spojrzała na niego pewnie. — Mówił, że ktoś podjechał limuzyną pod klub — oboje zrozumieli, że to ta sama, o której wspomniała Anko — i wybuchła strzelanina. Faceci byli zamaskowani, szarpali się i zabrali ze sobą Yuichiego.

— Dzwoń do Naruto — rzucił natychmiast, a ona zerwała się z ławki. — Czuję, że jak nie zdążymy powiadomić góry, za godzinę znajdziemy kolejnego trupa.

Już pisała krótkiego smsa do detektywa, streszczając pokrótce najważniejsze informacje. Miała nadzieję, że ktoś ruszy sprawę i zaczną szukać właściciela, nim ten wyląduje w rowie.

— Skąd ta pewność? — Uniosła pytająco brwi, ale jego twarz wymalował znaczący grymas. — Może chcą go tylko nastraszyć. Porachunki mafijne nie muszą nieść ze sobą wyłącznie śmierci w postaci kary, prawda?

Zaśmiał się krótko i ironicznie. Spojrzała na niego, krzyżując ręce na piersi. W jakimś momencie zaczęła czuć lęk względem niego, mimo współczucia, które rodziło się podczas jego opowieści. Gdy on się zbliżał, ona instynktownie robiła krok w tył, aż w końcu dotknęła plecami zimnej ściany. Sasuke zbliżył się do niej, by wciąż móc patrzeć głęboko w jej oczy w nadziei, że ujrzy w nich jego niewinność. Ona zaś była względem niego nieufna.

Przecież nic nie zrobił, a przeszłość była już tylko przeszłością.

— Siedziałem na ogonie Akatsuki od kilku lat, pracowałem przy tej sprawie wraz z moim ojcem. Wiem, jak działają i co robią z tymi, którzy nie są posłuszni. — Zamyślił się na chwilę, wpatrując się w swoje zabliźnione przedramię. Sakurę to uderzyło i coś znowu podpowiadało jej, by nie ufać we wszystko, co mówił, ale działać ostrożnie i zwiększyć czujność. Gdzieś w tyle jej głowy kotłowała się myśl, że Sasuke kiedyś był częścią mafii, ale nie miała pojęcia, jak mógłby to ukrywać przez tyle lat, będąc wśród stróży prawa. — Czasami działają chaotycznie, ale wciąż według ustalonego schematu.

— Czemu nie powiedziałeś nam wcześniej jak znaleźliśmy Anko, jak dowiedziałeś się o tatuażu, który wzbudził w tobie tak wiele emocji? Czemu milczałeś, Sasuke? Gdybyś nas uprzedził, że mamy do czynienia  z mafią…

Uderzył z całej siły pięścią w ścianę, tuż przy jej twarzy. Krzyknęła krótko, przerażona gwałtownością partnera. Słyszała, jak ściana pod uderzeniem wydała głuchy jęk, a kości w palcach strzyknęły złowrogo. Wbił w nią chłodne i pełne wściekłości spojrzenie.

— Wiem, że spieprzyłem, ale nie musisz mi tego wypominać — wycedził przez zęby.

Sakura wpatrywała się w niego z przerażeniem w oczach i z trudem słowa przedarły się przez jej nazbyt ściśnięte gardło.

— Chcę ci tylko uświadomić, że kłamstwa nie pomagają w tej sprawie, a tylko zwiększają ryzyko śmierci innych ludzi.

Coś w nim pękło, spuścił głowę, a ręka jakby sama osunęła się wzdłuż jego ciała, nie bacząc na zdartą skórę, z której małymi strużkami ciekła krew. Był wykończony psychicznie i nie radził sobie z emocjami, które niczym lawa parzyły go od środka.

Chciał ją przeprosić, już układał usta w to jedno słowo, ale musiał przerwać, gdy na korytarz po dwugodzinnej operacji wyszedł wreszcie lekarz prowadzący. Biały kitel zlewał się z bielmem pomieszczenia, jego twarz również była trochę taka przezroczysta, a kropelki potu na czole zdradzały oznaki zmęczenia i zdenerwowania.

Oboje wpatrzyli się w lekarza i jak na komendę odsunęli od siebie, podchodząc do mężczyzny. Sasuke miał złe przeczucia, gdyż mina doktora nie wyrażała zbyt wiele poza konsternacją i dziwnym rozżaleniem. Gdzieś w głowie krążyły mroczne myśli, na tyle przygnębiające, że omal ponownie nie wybuchnął. W dodatku był na siebie wściekły za atak na Haruno; przecież nie miała nic złego na myśli, chciała mu tylko przypomnieć, że jego tajemnice sprowadziły na dwójkę dorosłych ludzi śmierć, a z każdym dniem mogło być tylko gorzej. Niemniej to właśnie jego sprawa uruchomiła całe to domino i to on musiał doprowadzić ją do końca.

Niestety, ale za wszelką cenę.

— Panie doktorze, co z nim? — spytała Sakura, ledwo panująca nad swoim głosem. Była zmęczona nie tyle całą sytuacją, co historią Sasuke, która naprawdę zmieniła wgląd w śledztwo. Próbowała panować nad drżeniem głosu i rąk, agresja partnera naprawdę ją przeraziła i chyba nie potrafiła już spojrzeć na niego tak jak kiedyś. Nie chciała jednak teraz nad tym rozmyślać, operacja Kiby w końcu się zakończyła i modliła się w duchu, by wszystko było dobrze. — Doktorze?

Mężczyzna długo na nich patrzył, ale przeciągał milczenie w nieskończoność. Uchiha zaczynał się niecierpliwić i wbił w lekarza chłodne spojrzenie, pod którym drgnął. Odchrząknął znacząco i wypuścił powietrze z ust z charakterystycznym świstem. Zmierzwił długie, blond włosy i zastygł, przymknąwszy powieki.

Kostucha stała w kącie, śmiejąc się coraz głośniej. To nie mogło zdarzyć się naprawdę, wszystko musiało skończyć się dobrze! Za dużo złych rzeczy się już wydarzyło, potrzebna była jedna dobra; tak dla równowagi.

Jeśli tego nie przeżył, zabiję sukinsyna, przemknęło Sasuke przez myśl, gdy zaciskał pięści, a lekarz w końcu się odezwał, by za chwilę znowu przestać mówić i zaczerpnąć powietrza.

Milczenie trwało, a wiadomość, jaka padła później zmieniła wszystko.     

W obliczu śmierci nic nie jest pewne na sto procent.

Dedykuję nowym czytelnikom

Zdradziłam Wam tak wiele, że aż sama nie mogę w to uwierzyć! Miała być tylko historia brata, a sprowadziłam ten rozdział do wyjaśnień w sprawie rodziny Sasuke, Itachiego, małej wzmianki o Kakashim, pojawieniu się wreszcie mafii, pracy w Anbu i w dodatku pozwoliłam, by karma wróciła do Heike! No i Uchiha kogoś zabił, pewnie jesteście ciekawi, kogo ;p I wiecie już, kim był inspektor! Damn, trochę Wam chyba naświetliłam sprawę, ale zastanawia mnie jedno: jak ocenicie Sasuke? Wciąż nie wiadomo wiele o nim samym, a tylko o tym, co tak naprawdę wydarzyło się w przeszłości bez jego większego udziału. Ciekawią mnie Wasze teorie, bardzo :3

I znowu rozdział w pip długi, bo 18 stron… ale chyba to ten z najbardziej ważnych ;p

Dobra, bo się rozpisałam, a komu chce się to czytać :D Widzimy się standardowo za tydzień! Kocham Was, jesteście najlepsi i rozbrajacie mnie długością Waszych komentarzy i tym pozytywnym odbiorem! Nigdy nie sądziłam i nie widziałam, żeby kiedykolwiek czytelnicy tak bardzo wkręcili się w coś, by napisać o tym niemalże esej! DZIĘKUJĘ! JESTEŚCIE WIELCY! NAJLEPSI! ♥

PS Boże, mam nadzieję, że nikogo tym rozdziałem nie zawiodłam, ale cholernie zależało mi na wyjaśnieniu tak wielu kwestii, że nie mogłam po prostu tak tego zostawić. Momentami po prostu miałam ochotę dać Wam tutaj monolog Sasuke, w którym to on streściłby całe swoje życie, ale kurczę to byłoby za proste, a ja nie lubię prostych rozwiązań… poza tym nie potrafiłam opisać reakcji Sakury na tyle, by nie ciągnąć tego rozdziału w nieskończoność… Mam nadzieję, że mimo wszystko… wyszło dobrze…?