7. Aniołki Charliego

W klubie robiło się coraz goręcej. Sakura jako jedyna musiała udawać, że dobrze się bawi, podczas gdy jej kompani nie ukrywali radości względem pięknych kobiet, chadzających w nazbyt wyzywającej bieliźnie po nazbyt diamentowym wybiegu. Wszystko tutaj było jakieś takie nazbyt.

Kiba nagle przysunął się bliżej Sakury, nie odrywając iskrzących się ze szczęścia piwnych oczu. Zdecydowanie był najszczęśliwszym facetem w całym tym klubie.

— Powinniśmy z którąś porozmawiać, wypytać o właściciela i sprawdzić stan ich kostek — szepnął wprost do jej ucha, drażniąc ją niezbyt świeżym oddechem.

Haruno zmrużyła powieki i odsunęła głowę. Bała się, że jeszcze chwila, a zacznie krzyczeć i ogłuchnie, wykrwawiając się i cierpiąc na chroniczny ból głowy.

— Cóż za przejaw geniuszu — parsknęła tylko, wykrzywiając usta w złośliwym uśmiechu. Kiba nie był jej dłużny i delikatnie pomasował zgrabne udo detektyw, obnażając tym samym swoje ostre kły. Chciał ją po prostu zdenerwować, również była zbyt spięta i mogła przykuć uwagę niechcianych par oczu. — I w dodatku padło ci na głowę — burknęła, strzepując jego rękę ze swojej nogi.

— Jestem najlepszy! — zawył, a ona przewróciła tylko oczami.

— Musisz którąś kupić, jeśli chcesz rozmawiać — powiedział nagle Arata, a Sakura zdębiała. Oczywiście Kiba był wniebowzięty takim obrotem spraw i w żaden sposób nie miała z tym problemu, ale wątpliwości wzrosły, gdy kątem oka zerknęła na Sasuke. Wcale nie chciała, by jakakolwiek z tych prostytutek dobrała się do niego. Prędzej byłaby zdolna taką kobietę udusić.

— Kupujmy zatem! — zawtórował Uchiha, a Haruno zbladła.

— Nie masz za co, stary — dodał Kiba, ratując sytuację. — Poza tym jesteśmy tutaj amatorami, niech Arata działa i postawi, skoro już nas tutaj przyprowadził.

Sasuke i barman roześmiali się głośno, ale nikt z gości nie zwrócił na nich uwagi; ludzie byli zbyt zafascynowani pokazem, żeby przejmować się dziwnym zachowaniem innych. Każdy z mężczyzn już szykował gotówkę, chyba właśnie ta ważniejsza część całej tej imprezy miała nadejść. Zrobiło się jeszcze głośniej. Wszystkie modelki stanęły na wybiegu z numerkami na szyi. Przypominało to trochę handel ludźmi, ale widać było, że nikomu to w żaden sposób nie przeszkadzało — można nawet było to porównać do wyszykowanego żywego mięsa, które później kierowano na rzeź. Wszyscy jednak czuli się dobrze i taki pokaz chyba był dla nich przejawem normalności.

Muzyka rozbrzmiała ponownie, w głośnikach leciała piosenka Jidenna o jakże trafnym tytule Long live the Chief, gdy w tym momencie na diamentowy wybieg wyszedł  właściciel, podrygujący w rytm ciemnego bitu. Nie oszczędził sobie również ciekawego ulicznego tańca. Słysząc oklaski, które narastały wraz z pogwizdywaniem i wzrastającym w tle skandowanym nazwiskiem, facet wyprostował się i ukłonił, a modelki otoczyły go zwinnie i kocimi ruchami zataczały koła biodrami w rytm rapowanego utworu.

Arata zapatrzył się na brunetkę stojącą nieopodal prawego ramienia właściciela. Dziewczyna patrzyła na niego tęsknym wzrokiem, ale nie zapominała o szerokim, seksownym uśmieszku posłanym w stronę rzeszy napalonych facetów i kobiet — tak, nie dało się ukryć, że i ta sama płeć wchodziła tutaj w szczegółową kolaborację.

— Znasz ją, prawda? — napomknął Kiba, gdy tylko zauważył rozmarzony uśmiech barmana. Młody chłopak jakby otrząsnął się z amoku i spojrzał na niego z głupkowatym wyrazem twarzy. Mruknął potwierdzającą odpowiedź i już wyjął stosowną gotówkę, uprzednio ją przeliczywszy. — Zawsze jest twoja, co?

Sakura chciała go zganić, ale powstrzymał ją delikatny nacisk na ramię. Zerknęła na Sasuke, który tylko pokiwał głową. Nie chciał, żeby się wtrącała, Inuzuka przecież wiedział, co robił, nie spłoszyłby chłopaka, gdyby nie miał ku temu powodu.

— Odkupiłem ją kiedyś od takiego grubasa, który strasznie chciał się z nią pieprzyć — odparł, a z czasem, gdy wspomnienia przybierały na sile, zaciskał mocno pięści i szczękę, trzęsąc się jak za zażyciem ekstazy. — Był wulgarny i agresywny. Przechodząc między pokojami usłyszałem jej krzyk, potem jakiś hałas, jakby ktoś coś rozbił, a następnie korytarz zalała fala przezwisk — mówił na tyle głośno, by tylko Kiba był w stanie go usłyszeć, ale muzyka co jakiś czas urywała jakby końcówki wypowiedzianych słów. — Sprałem gościa i wywaliłem z klubu z pomocą ochroniarzy. Od tamtej pory, po każdym takim pokazie to ja ją kupuję, kiedy tylko ona tego chce.

— Jesteś jej rycerzem na białym koniu! — zaśmiał się serdecznie Kiba, klepiąc chłopaka po plecach. Ten tylko się uśmiechnął, rozluźniając mięśnie. Znów całą swoją uwagę skupił na Nami, która teraz śmiała się z czegoś wraz z resztą dziewczyn i gości. Prawdopodobnie Heike rzucił jakimś sprośnym i niestosownym żartem. — Chyba się zakochałeś.

Arata otworzył szeroko usta, by po chwili je zamknąć i spuścić wzrok. Pokiwał znacząco głową i przybrał dość zgarbioną postawę.

— Kocham ją — wyznał ku zaskoczeniu policjantów, którzy z uwagą wytężali słuch i przysłuchiwali się rozmowie. — A przecież ona zajmuje się zaspokajaniem innych facetów. Raczej nigdy nie będziemy razem, nigdy nie będzie w pełni tylko moja.

Kiba nie wiedział, co ma odpowiedzieć, więc tylko przyjacielsko klepnął go w ramię i dodawszy trochę otuchy, odwrócił się zaraz ku swoim kompanom. Chciał wreszcie poznać plan działania, bo w klubie już zaczęły się licytacje, na które Heike szczerzył swoje równe zęby. Cała trójka nieco mocniej ścisnęła się na ławce i konspiracyjnym szeptem układali plan działania. Czasami musieli do siebie krzyczeć, bo muzyka momentami na nowo wzmacniała swój rytm, gdy kupiono już którąś z kobiet, a ona tanecznym krokiem zmierzała w stronę klienta; chociaż lepszym określeniem byłby właściciel.

— Czy twoja dziewczyna ma taki tatuaż? — Natchnięty jakąś nagłą myślą Kiba odwrócił się ponownie do Araty i wyjmując telefon z kieszeni, pokazał mu zdjęcie czerwonej chmurki widniejącej nad lewą kostką.

— Ten sam — mruknął, wlepiwszy zdziwione oczy w ekran smartfonu. — Skąd…?

— Zamordowano już dwie osoby z takim tatuażem — wyjaśnił Sasuke, ówcześnie przesiadając się miejscami z Sakurą. Nie przejął się przerażoną miną barmana. — Wiesz, co może oznaczać ten symbol?

Chłopak pokiwał przecząco głową. Wieść o tym, że ktoś likwidował ludzi naznaczonych tym samym tatuażem przeraziła każdą cząstkę jego duszy. A jeszcze bardziej zniesmaczył go fakt, że Nami również była posiadaczką tego symbolu. Czy mogło grozić jej niebezpieczeństwo?

W głowach policjantów zaświtała ważna myśl, gdy barman zerwał się jak poparzony, słysząc numer, który pragnął kupić. Heike nie wydawał się nawet zdziwiony, nikt zresztą nie przebił największej oferty chłopaka, więc właściciel zgodził się natychmiast i wydał dziewczynę w jego ręce, jak zresztą zawsze. Liczyło się, że płaci, poza tym Nami i tak zarabiała na niego w jeszcze inny sposób.

Arata chciał już podejść w stronę swojej wybranki, gdy wtem gliniarze zatrzymali go i uzgodnili wspólnie, by do pokoju schadzek poszła sama. Barman miał ją okłamać, że musi jeszcze skoczyć po alkohol i zaraz wróci. Wtedy do akcji wkroczyłby Sasuke, który wydusiłby z dziewczyny nazwę salonu tatuażu. Młody Koyama nie był zadowolony, a słysząc, jak dalej miały się losy potoczyć, niemal pobladł na twarzy. Niemo przystał na wszystko, bo zgodził się współpracować, ale wcale nie był szczęśliwy.

Uzyskanie przydatnych informacji zawsze niosło ze sobą wysoką cenę.

Wziął głęboki wdech i wszedł do środka. Kotara zafalowała niebezpiecznie i Sakura przystanęła za nią, patrząc na zdenerwowanego Aratę, który niespokojnie rozglądał się na boki. Nie mogli wpaść, to zniszczyłoby cały plan.

Kiba stał przy barze i rozmawiał z modelkami, śmiejąc się radośnie. Był w niebie, otoczony przez piękne anioły. Przez moment nawet i może zapomniał, co tak właściwie tutaj robił, ale stawiając dziewczynom kolejną kolejkę, mógł przystąpić do działania. Zerkał na odsłonięte kostki swoich rozmówczyni, które uwieszały mu się na ramieniu, chichocząc głupio i podrygując w rytm bitów wydostających się z ogromnych głośników na ścianach.

Sasuke zmierzył Nami wzrokiem, a ona zdębiała. Chciała o coś zapytać, a on jej to sprawnie uskutecznił, zatrzymując się kilka kroków przed nią.

— Gdzie jest Arata? — wyjąkała w końcu. Głos miała dość dziecinny, w dodatku drżała w nim nutka paniki. Próbowała przykryć swoje nagie ramiona spadającą, przezroczystą halką, ale wciąż uwydatniała naprawdę piękne wdzięki. Średniej wielkości biust i szerokie biodra. Cudownie apetyczne wcięcie w talii zdobił czarny rzemyk, który ciągnął się wzdłuż brzucha i łączył z biustonoszem uwydatniającym sutki. — I kim jesteś?

Nie odpowiedział na ani jedno pytanie, wyminął ją, rzuciwszy skórzaną kurtkę na oparcie krzesła, które zaraz zaskrzypiało pod jego ciężarem, gdy na nim usiadł. Świdrował wzrokiem nieco zdezorientowaną dziewczynę, więc aby jakoś ją uspokoić, wysłał jej szelmowski uśmiech, który — można byłoby rzecz — że właśnie ją oczarował.

Spodziewała się Araty, niespodziewana wizyta tak przystojnego mężczyzny zaskoczyła ją, ale już w głowie domyślała się, dlaczego tak się stało; na pewno był przyjacielem barmana.

Oczywiście.

Usiadła na starej sofie i korzystając z okazji, że mężczyzna nie siedział zbyt daleko, wyciągnęła do niego bosą stopę i zaczęła masować nią udo, by powoli zsunąć się na krocze, na co on nie pozwolił, chwytając drobną kostkę i przyciągając ją trochę bliżej siebie. Wyciągnęła lewą nogę, więc tatuaż jak na zawołanie świecił tuż przed jego oczami, uśmiechnął się szerzej i zapatrzył w ów czerwoną chmurkę, a potem spojrzał na kobietę spode łba. Zagryzała dolną wargę, bawiąc się swoimi długimi, czarnymi włosami, oplatając je wokół chudych palców.

Czas zacząć przedstawienie, przemknęło mu przez myśl. Zmarszczył brwi, gdy dziewczyna zaczęła się wiercić; sięgała właśnie po kolejną tego wieczoru butelkę piwa. Uspokoiła się natychmiast, sącząc trunek z niesamowitą ulgą.

Muskał palcami jej kostkę, trzymając w dłoni zgrabną stopę. Dziewczyna chichotała, opierając się wygodnie o skórzaną kanapę. Sprawiał jej tym czułym gestem przyjemność, mimo iż miała wyrzuty sumienia względem barmana. Niemniej to Sasuke ze wszystkich mężczyzn był taki intrygujący, o czym rozmawiały między sobą, gdy tylko ujrzały go w klubie. Przyciągał swoim hipnotyzującym spojrzeniem. Jednakże coś było nie tak.

— Ładny tatuaż. — Spojrzała na niego, upijając piwo ze szklanej butelki. Była już do cna pijana. Uraczyła więc mężczyznę szerokim uśmiechem, ukazując światu śnieżnobiałe, równe zęby. — Ma jakieś znaczenie?

Kobieta chciała zabrać nogę, ale przytrzymał stopę i przyciągnął mocniej do siebie. Czuła spokojny i ciepły oddech na swojej łydce. Była bardzo podekscytowana, chciała już być w jego ramionach i sprawić, by ta noc była najlepszą w jego życiu, ale musiała przystać na jego warunki. Wydawało jej się, że chciał najpierw przeprowadzić z nią krótki wywiad, żaden z mężczyzn tego nie robił poza Aratą, z którym potrafiła rozmawiać godzinami, a on trwonił gotówkę na ten pieprzony klub i wszystkie pieniądze lądowały w rękach Heike. A chciała, by mógł być z nią jak najdłużej. Ten mężczyzna zaś był inny — inny jak Arata, ale coś z tyłu głowy wciąż podpowiadało, by miała się na baczności. Jakaś resztka trzeźwego ego starała się dźgać ją mocniej i mocniej, ale kobieta uległa pocałunkowi, który złożył na jej łydce.

Wiedział, po prostu wiedział, że Sakura stała tam za kotarą i przysłuchiwała się rozmowie, zaglądała przez małą szparkę i uważnie obserwowała. Musiał grać przed kobietą, jeżeli chcieli wyciągnąć od niej cokolwiek, a zwłaszcza nazwę salonu, w którym się tatuowała. Grał, przybierał maskę, mimo iż kobieta była niesamowicie atrakcyjna i dawała mu bardzo jasne znaki, że chciałaby być jego. Nic nie mógł zrobić z tym, jak działał na kobiety. Mógł to jednak wykorzystać w prowadzeniu tego śledztwa.

— Sam myślałem o jakimś tatuażu — odezwał się znowu, zmysłowo gładząc czerwoną chmurkę nad lewą kostką. Chciał wyczuć zgrubienie, cokolwiek, co potwierdziłoby hipotezę Saia. Kobieta była pijana i zbyt zafascynowana jego osobą, by zrozumieć, czego szukał. Możliwe, że same ofiary nie wiedziały o istnieniu chipa, może same nigdy nie zastanawiały się, dlaczego mogą wyczuć takie zgrubienie pod tatuażem. — Może mogłabyś polecić mi jakiś salon?

Kobieta znowu zachichotała i wyrwała nogę z jego ręki. Niewzruszony uśmiechnął się zawadiacko, a ona wstała, by chwilę później usiąść na nim okrakiem.

Sakura, która stała za kotarą, omal nie zemdlała. Nie podobało jej się, jak bardzo Sasuke uwodził tę dziewczynę i naprawdę miała ochotę wejść i zrzucić z niego tę lafiryndę. Powstrzymywała ją jednak myśl, że to jedyna taka szansa, aby zdobyć jakiekolwiek informacje i zacząć szukać, nie mogła po prostu tego zniszczyć przez falę zazdrości, jaka uderzała w nią zewsząd. Poza tym kątem oka widziała, jak bardzo Arata stara się trzymać w ryzach. Zdawał sobie sprawę, że to była część ich śledztwa, musieli w jakiś sposób przekonać kogokolwiek do wyjawienia jakichś ważnych informacji i ku jego niezadowoleniu padło na Nami, gdyż była najmłodsza i mimo wszystko wciąż naiwna, niedoświadczona.

Dziewczyna zmierzwiła włosy Sasuke z kokieteryjnym uśmiechem, by za moment wpić się w jego usta, przegryzając dolną wargę do krwi. Każdy mężczyzna na jego miejscu byłby w niebie, ale on wolałby, aby tą kobietą była zupełnie inna osoba. Krępował go też fakt, że nieopodal stała właśnie ta kobieta i musiała wszystkiemu się przypatrywać. Pewnie uważała, że przesadzał, ale Nami ewidentnie nie chciała odpowiadać na pytania — pragnęła działać i Uchiha musiał szybko coś wymyślić, bo kobieta już rozpinała pasek od spodni, chcąc dostać się do nieco nabrzmiałego przyjaciela.

Złapał ją za nadgarstki, ściskając chyba zbyt mocno, bo Nami nieco się skrzywiła. Odciągnął jej ręce od siebie i mocno przytrzymał, gdy chciała się wyrwać.

— Nie tak szybko — mruknął tylko i delikatnie musnął wargami jej brodę. Musiał uśpić jej czujność, inaczej naprawdę wyjdą z tego klubu bez informacji, a on wyląduje z nią w łóżku, za co Arata mógłby go zabić. A wbrew pozorom miał już chyba zbyt wielu wrogów na liście, skoro ktoś ewidentnie chciał go wrobić w morderstwo. — Najpierw odpowiedz mi na pytania, w końcu to ja tutaj decyduję.

Nami jakby zesztywniała, słysząc niesamowicie chłodny i stanowczy ton mężczyzny. Już nie był tak intrygujący, stał się w jakimś stopniu przerażający, więc niepewnie pokiwała głową jak na grzeczną dziewczynę przystało, a gdy on ugryzł płatek jej lewego ucha, jęknęła, ochoczo drażniąc go swoim oddechem.

— Salon Deidary — mruknęła wprost w jego usta, które zamierzały ją pocałować.

Drgnął. Niezauważalnie, ale coś jednak sprawiło, że zamarzły mu wszystkie mięśnie. Przynajmniej uzyskał odpowiedź, ale to imię — już kiedyś gdzieś je słyszał. Oczywiście możliwe, że salon tatuażu był znany w tym półświatku, może nawet należał do najlepszych w mieście, ale po prostu coś z tyłu głowy podpowiadało, iż to właśnie najlepszy trop, jaki mogli znaleźć od bardzo dawna. Deidara też wydawał się być tym, kogo chcieliby znaleźć.

Gdy kobieta była zajęta rozpinaniem guzików od jego koszuli, ukradkiem zerknął na kotarę, która niebezpiecznie się poruszyła, by chwilę później do pomieszczenia wpuścić nabuzowaną Haruno. To był ten czas — ratunek! Omal nie odetchnął z ulgą.

— Ty sukinsynu!

Udawanie zaskoczonego wyszło Sasuke nad wyraz autentycznie, że aż sama Sakura musiała pilnować się, żeby nie wyjść na równie zdziwioną. Złość jednak nie wychodziła jej najgorzej, naprawdę była cholernie zazdrosna.

Pociągnęła Nami za włosy, by zrzucić ją z kolan Sasuke, a potem równie nerwowo szarpnęła partnera za ramię i wymierzyła w niego wskazującym palcem. Gdzieś tam za kotarą stali Arata z Kibą i wbrew wszystkiemu tylko Inuzuka chichotał pod nosem, oglądając przekomicznie wyreżyserowaną scenkę sprzed kilku minut. Koyama nie uśmiechnął się nawet przez mikro sekundę, a widząc, jak detektyw szarpnęła Nami za włosy, niemal nie wpadł do środka, by otulić swoją wybrankę ciepłym ramieniem i uratować przed strasznym światem, który łapczywie wyciągał ku niej ręce.

Zagrywka się udała, bo Nami — nie dość, że pijana i zamroczona — była w takim szoku, że aż zamarła na zimnej podłodze. Wybałuszyła oczy i przerzucała niewinne, błękitne tęczówki to na Sasuke, to na Sakurę w nadziei uzyskania jakiejkolwiek odpowiedzi.

Uchiha zapinał guziki koszuli, zgarnął też kurtkę z oparcia krzesła, a potem zabrał się za zapięcie paska od spodni, gdy w tym czasie Sakura krzyczała, oskarżając go o zdradę i wyzywając dziewczynę od szmat, podczas gdy Nami ripostowała. Okazało się, że pomysł, jaki wpadł jej do głowy, był słuszny, zauważywszy na palcu Sakury pierścionek. Tak jak myślała, Arata jako dobry przyjaciel udostępnił ją temu przystojniakowi, ale kobieta dowiedziawszy się o tym spisku, przyszła tu i ich nakryła. Oczywiście wersja była totalnie nieprawdziwa i wyssana z palca, ale chodziło właśnie o to — żadnych podejrzeń.

— Wychodzimy, natychmiast! — ryknęła Sakura, niemalże wyrzucając Sasuke za kołnierz błękitnej koszuli, ale nie oszczędziła też wciąż oszołomionej kobiety, która teraz usadowiła się na sofie i wpatrywała się w nią z nieco przepraszającym wyrazem twarzy. — A ty nie zbliżaj się do żonatych facetów, suko! — I wyszła, ciskając w dziewczynę piorunami.

Nami była w szoku, ale odetchnęła ciężko, uspokoiła zszargane nerwy i sięgnęła po kolejną butelkę piwa, wychodząc za nieproszonymi gośćmi w poszukiwaniu kolejnego klienta (Araty). Oczywiście nie zdążyli jeszcze dobrze wyjść i Arata tylko skinął im na pożegnanie, widząc kołyszącą się na boki Nami. Niemalże do niej podbiegł i porwał w ramiona. Znowu miała być jego — nie był już potrzebny policjantom, więc wepchnął kobietę z powrotem za kotarę i wpił się łapczywie w jej usta.

— Byłaś cholernie przekonująca — mruknął Sasuke, zarzuciwszy skórzaną kurtkę na plecy. Kiba zaśmiał się głośno, ale nie przysłuchiwał się ich dalszej rozmowie, zaintrygowany długonogą brunetką stojącą przy barze. Nie powstrzymał się od puszczenia w jej stronę oczka. Ona zaś wysłała mu przesłodkiego buziaka.

— Ty też. — Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, a on tylko zmierzwił włosy z szelmowskim uśmiechem na ustach.

— Nie mogłem przecież odgrywać niezainteresowanego napaleńca, prawda? — Zerknął na nią, ale ona buntowniczym krokiem kierowała się do wyjścia przez tłum roztańczonych i pijanych gości. Muzyka wciąż dudniła w uszach, rozrywając basy głośników na pół. — Ważne, że mamy nazwę tego salonu.

— Panienki, z którymi miałem okazję rozmawiać przy barze, także posiadały ten tatuaż — rzucił nagle Kiba, wymieniając z Sasuke porozumiewawcze spojrzenia. — Trochę podejrzana sprawa, może się okazać, że wszyscy w tym klubie noszą taki sam symbol.

Heike właśnie stał się kolejnym celem do sprawdzenia.

Wyszli z klubu i upewniwszy się, że ochroniarze ich nie widzą, przeszli na tyły, by dostać się do loży niepostrzeżenie, ówcześnie wracając się do auta po spluwy, które pochowali pod ubraniem.

Właściciel cenił sobie prywatność i nie wchodził w bliższe relacje z gośćmi. Wystarczało mu, że płacili za modelki; a raczej prostytutki, reszta go nie obchodziła. Zaproszeni przez niego ludzie mogli bawić się w klubie do rana, korzystając z darmowych dragów i alkoholu, liczyła się tylko cena jego dziewczynek.

Już łapali za klamkę, gdy drzwi stęknęły głucho, a w progu ukazał się wysoki, tęgi osiłek, najprawdopodobniej osobisty ochroniarz właściciela. Zmierzył ich wzrokiem i rzucił coś niezrozumiałego przez ramię. Policjanci byli gotowi wyjąć broń, ale póki przeciwnicy nie zamierzali się na nich rzucić, stali w bezruchu, oczekując dalszej reakcji.

— Nareszcie! — zawołał ktoś za osiłkiem, a ten odsunął się, by ich oczom ukazać wysokiego, przystojnego i zbyt wyidealizowanego Heike, który swoje białe włosy związał w wysoką kitę. Ubrany był tylko w szary szlafrok, a na nogach spoczywały wygodne, męskie japonki. Lewe oko szczyciło się głęboką szramą, biegnącą w pionie aż przez brew, a policzek zdobił niebieski tatuaż kolibra szykującego się do lotu. Miał bardzo małe usta, ale gdy wykrzywił je w niesamowicie przesadzonym, sympatycznym uśmiechu, niemal zginęły niezauważalnie za kolumną białego, zadbanego uzębienia. — Myślałem, że się was nie doczekam!

Wiedział, że przyjdą. Skąd?

Zaprosił ich przyjaznym gestem do środka, jakby właśnie oczekiwał przybycia starych znajomych, z którymi umówił się na piwo. Policjanci niepewnie weszli do przestrzennego pomieszczenia, loży, w której był tylko on, czworo ochroniarzy i jakaś naga blondynka wylegująca się na wielkim łóżku stojącym na samym środku pokoju. Jak chory był ich świat — tego chyba nikt nie chciał wiedzieć.

— Ino, skarbie — zwrócił się z uśmiechem do kobiety i rzucił w nią szlafrokiem, na co ta krzyknęła gniewnie i przelotnie spojrzała na przybyłych gości, którzy byli zbyt zdezorientowani, żeby zrozumieć, co właściwie się działo. — Ubierz się i nie rób scen, dokończymy naszą zabawę później.

Ucałowała go łapczywie w usta i za jego namową narzuciła na siebie krwistoczerwony, satynowy szlafrok, który przesłonił niebywale piękne wdzięki kobiety. Związała swoje długie, blond włosy w ciasnego koka, podczas gdy Heike właśnie namówił gości, aby usiedli na wygodnej kanapie. Zaproponował im nawet coś do picia, ale wszyscy zgodnie odmówili.

— Gospodarzowi nie wypada powiedzieć nie — fuknęła Ino, siadając na kolanach Yuichiego, który sam spoczął w czerwonym, pikowanym fotelu naprzeciwko swoich gości. Ucałowała czubek jego prostego nosa, chichocząc zmysłowo wprost w usta swojego mężczyzny.

— Wybaczcie, moja cudowna żona nie potrafi beze mnie żyć. — Heike skradł jej kolejnego buziaka i grzecznie poprosił, żeby wyszła. Usłużnie zeszła z jego kolan, ale zatrzymała się w pół kroku, uważnie przyglądając się Sasuke. — Ino, proszę cię, idź już.

— Czy on…?

— Tak — odparł właściciel, a kobieta zaszczebiotała.

— To chyba w genach, że każdy Uchiha to taki przystojniak — odparła nagle ku zaskoczeniu policjantów, którzy teraz wlepili swój wzrok w nic nierozumiejącego Sasuke. — Szkoda, że każdy z nich kończy tak źle… — wydęła usta, udając zrozpaczoną, po czym uśmiechnęła się szeroko i w podskokach wyszła z pomieszczenia.

Yuichi nalał sobie do szklanki szkockiej i zwilżył usta, uważnie obserwując gości, którzy siedzieli dość spięci na kanapie. Tylko Sasuke wbijał w niego chłodne spojrzenie, które przywoływało złe wspomnienia związane z jego bratem. Chciał uciec gdzieś przed tymi czarnymi, pustymi oczami, ale nie potrafił znaleźć dobrych drzwi, które mógłby zamknąć przed jego nosem.

— Skąd wiedziałeś, że się tu zjawimy? — podjęła odważnie Sakura, lustrując mężczyznę wzrokiem. Ten tylko charknął w odpowiedzi, jakoby szkocka chciała dyskretnie zniszczyć jego przełyk.

Yuichi wskazał na monitory po lewej stronie pokoju tuż przy oknie, a właściwie weneckim lustrze, przez które mógł spokojnie spoglądać na swój klub. Prawdopodobieństwo, że widział ich z Aratą, a już zwłaszcza w pokoju Nami, było ogromne. W głowie roiło się mnóstwo pytań i prób podjęcia jakiegokolwiek działania, ale mięśnie jakby zesztywniały.

— Oczywiście to nie kamery dały mi znać o waszej obecności — żachnął się, bezceremonialnie prostując nogi na szklanym stoliku. — Nie pomógł mi w tym też Arata, dzieciak za bardzo jest zainteresowany Nami, by ryzykować utarczki z policją. Daje mi pieniądze, więc jest bezpieczny. To ty — zwrócił się nagle do Sasuke, który spiął wszystkie mięśnie — podczas licytacji zwróciłeś moja uwagę. Rozpoznałem cię od razu, chociaż nie ukrywam, ale dziwię się, że nie siedzisz za kratkami.

Sakura i Kiba obrzucili go niespokojnym spojrzeniem, ale on wydawał się ich jakby nie zauważać. Zastanawiał się, skąd Yuichi tyle o nim wiedział i mimo iż już zaczął się domyślać, wolał zostawić swoje przypuszczenia dla siebie. Mieszanie w to przyjaciół to był najgorszy pomysł w życiu, gdy wreszcie dotarło do niego, jakie demony przeszłości próbują wepchnąć go w pułapkę.

A demony te były silne i cholernie niebezpieczne.

Heike skinął na jednego z ochroniarzy i już wtedy coś podpowiadało Sasuke, że wydarzy się zbyt wiele, by mógł to pojąć. Niezauważalnie sięgał do wewnętrznej kieszeni kurtki, gdzie schował gnata. Wtem rozległ się brzdęk załadowywanych magazynków, coś się rozbiło, policjanci zerwali się z kanapy, również mierząc w czwórkę tęgich facetów bronią i w ułamku sekundy padło pięć strzałów.

Pierwszy należał do Sakury, która już chciała pociągnąć za spust, gdy za jej plecami wyrósł wyższy o głowę ochroniarz, złapał ją w pasie, drugą ręką siłując się ze spluwą detektyw. Nabój wystrzelił, ślepo lądując w suficie, broń upadła z łoskotem na podłogę, a Sakura już trwała w mocnym uścisku rosłego mężczyzny. Przedramieniem przyduszał jej szyję, kobieta sprawnie uderzyła go z pięty w piszczel, ale on niewzruszony wygiął jej drugą rękę, która właśnie zamierzała się do ciosu i obecnie ściskał drobny nadgarstek, coraz mocniej wykręcając go na plecy. Zamarła natychmiast, gdyż traciła oddech.

Drugi strzał padł ze strony ochroniarza, nerwowo wymachującego bronią. Nabój wystrzelił nagle i nim Kiba zdążył zareagować, zakołysał się na miękkich kolanach, przyłożył dłoń do krwawiącej rany i upadł z hukiem. Ciemność przez moment spowiła jego umysł, ale ocknął się, gdy usłyszał dwa strzały, tuż obok siebie.

Sasuke zareagował tak szybko, jak tylko był to możliwe, pociągając za spust i celując prosto w czoło dwóch ochroniarzy; jednego, który postrzelił Kibę i drugiego, który właśnie do Kiby zmierzał. Trysnęła krew, brodząc białe ściany i padli jak kłody na zimną posadzkę. Pozostałych dwóch wmurowało w ziemię i rozumiejąc, że ich przyjaciele byli już martwi, mieli przeogromną ochotę uciec. Ścisnęli mocniej za pistolety, kiedy padł kolejny i ostatni strzał.

Uchiha zdążył się odwrócić, celując prosto w Yuichiego, ale spust się zaciął i postanowił swojego właściciela oszukać niczym mały skurwiel, który każdego dnia budzi się i czeka, aż zrobisz coś niestosownego, by on mógł się nasycić i zasnąć ponownie. Komisarz nie był w stanie nawet zakląć, nim zorientował się, jak bardzo nawalił. W ułamku sekundy padł strzał, którego właścicielem był nie kto inny jak Heike. Celował z biodra niczym kowboj ze starego westernu, i swoim nieprecyzyjnym, acz skutecznym wystrzałem, trafił w prawe udo swojego oponenta.

Krzyk Sakury rozległ się w pomieszczeniu, a on upadł pod naciskiem głośno śmiejącego się bólu, który właśnie promieniował do biodra, na palcach stopy skończywszy. Zaciskał zęby, tłumił jęk i wtedy zerknął na leżącego na ziemi Kibę tonącego we własnej kałuży krwi. Przyciskał dłoń do rany, przymykał powieki, które choć na chwilę dawały schronienie od ostrych świateł lamp. Sasuke zrozumiał, że jego ból to tak naprawdę strzępki tego, co czuł Inuzuka.

Na ekranie jednego z monitorów pojawiło się zdjęcie podkomisarza z bandą roześmianych dziewczynek Yuichiego. Właściciel przybliżył nieco fotografię, a właściwie zatrzymane nagranie i wskazał palcem na śmiejącego się głupio Kibę, nie widzącego tego, co właśnie chciał im przekazać Heike.

Jedna z kobiet trzymała w ręce telefon i pisała do kogoś smsa. Wiadomość w postaci ostrzeżenia, może zdania relacji z rozgrywanej akcji. Wyszło na to, że nie tylko oni mieli plan — Yuichi wiedział, że przyjdą, wiedział również, co planowali, mimo iż nie ustalali szczegółów w miejscu, gdzie ktoś mógłby ich podsłuchać. W końcu na licytacji nikogo podejrzanego nie widzieli, nikt im się nie przysłuchiwał, a przestrzeń wokół nich była pusta. Czyżby podsłuch? A może kret? Skąd zatem tak wiele informacji znalazło się w jego rękach? Byli o krok dalej, o krok lepsi i sprytniejsi.

— Aniołki Charliego — charknął Kiba i roześmiał się jako jedyny ze swojego porównania, wypluwając trochę osoki zbierającej się w ustach. Spoważniał natychmiast, widząc, że nikogo wcale to nie rozbawiło. Odchrząknął znacząco, a Heike uniósł broń nieco wyżej. Inzuka rzecz jasna i tak znalazł się w niezbyt ciekawej sytuacji, leżąc na podłodze i przyciskając dłoń do krwawiącej rany brzucha. Zbladł i czuł, jak nogi zaczynają odmawiać posłuszeństwa. — Oprócz seksualnych usług, przemycają też narkotyki, co? W dodatku bawią się w tajne agentki.

— W samo sedno, podkomisarzu. — Inuzuka drgnął niezauważalnie, a na czole pojawiła się charakterystyczna żyłka, świadcząca o kilku procentach zdenerwowania. Atmosfera zaczynała się zagęszczać, a on sam tracił już dech. — Moje Aniołki zrobią dla mnie wszystko, nawet jeśli miałyby zginąć. Jedna z nich zauważyła, że zadajesz za dużo pytań i postanowiła mnie ostrzec. To tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że wizyta Sasuke nie jest bezcelowa.

Dreszcz przerażenia przeszedł po plecach Haruno. Stała blisko klęczącego partnera w nadziei, że da jej jakiś znak na działanie, mimo objęć silnego ochroniarza, który mógłby ją zaraz udusić. Mimo znanych chwytów, nie była w stanie się wydostać, gdyż jedna ręka została sprawnie wykręcona i jej nadgarstek spoczywał na plecach. Była zupełnie uziemiona. Dodatkowo ochroniarz zabrał broń i była bezbronna. Nie panowała też nad krwotokiem z nosa, który powstał przy uderzeniu z kolby pistoletu. Przechytrzyli ich — wpakowali się do paszczy lwa, tak po prostu i nawet słowa Heike potwierdzały, że barman za tym nie stał.

— Możesz być kimś, Sasuke — mruknął właściciel, a ściany jakby zadrżały pod wpływem chłodu jego głosu. — Możesz stać się tak ważny jak Itachi.

Rzuciwszy imię, coś w nim zawrzało. Ledwo trzymał się na nogach, gdy kula ugodziła go w nogę, ale podniósł się i ze wszystkich sił starał się utrzymać. Kiba leżał wciąż na podłodze, blednąc i pocąc się w mgnieniu oka, a krew wciąż wypływała, nie chcąc przestać broczyć swym szkarłatem drogiej, marmurowej podłogi. Sakura wciąż szarpała się z ochroniarzem, wykrzywiając twarz w bólu. Była poobijana, w kącikach jej ust dostrzegł krew, z nosa wciąż ciekła ciemna jucha. Coś jeszcze mocniej kazało mu trzymać gardę, ale to, w jaki sposób Yuichi z nim grał, popychało go ku przepaści.

— Zdecyduj, co jest dla ciebie lepsze — kontynuował, nie spuszczając z niego wzroku. Zimne, stalowe oczy przeszywały go na wskroś. — Chyba że chcesz skończyć jak twój ojciec.

Kolejny cios, kolejne uderzenie w twarz, którego nie był w stanie sparować. Sakura na wydźwięk tych słów również przestała się szamotać w mocnym uścisku osiłka. Spojrzała zaskoczona na Sasuke — i zraniona dogłębnie — a on tylko zmarszczył brwi i milczał, jakby nie chcąc prowokować Yuichiego do dalszych wywodów. W głowie detektyw krążyło teraz tak wiele myśli, że nie mogła się skupić na jednej sensownej. Przeszłość Uchiha była zagadką i tym razem postanowiła namówić go do powiedzenia prawdy, inaczej chyba sama wycofa się ze śledztwa.

Szczerze miała już dość tych nici kłamstw.

Heike podszedł do Sasuke i wbił w niego zimne spojrzenie. Postrzał w kolano nie był najgorszym, co planował dla niego właściciel klubu. Jednakże musiał trzymać się planu, wystarczająco dużo się wydarzyło, chociaż jeden z osiłków zdecydowanie zbyt chaotycznie zareagował na Kibę; mieli ich nastraszyć, a nie dodawać trupy do listy.

Jedno uderzenie w nos, które wprowadziło Sasuke w osłupienie, a potem kolejne omal nie zwaliło go z nóg. Utrzymał się jednak, pomimo dokuczającego bólu — adrenalina robiła swoje — i zamachnął się na mężczyznę pięścią tak mocno, że ten upadł. Wykorzystał okazję, chcąc rzucić się na niego, ale na próżno. Ryzykował życiem przyjaciół, jak i swoim, będąc na muszce kilku ochroniarzy. Niestety Yuichi był szybszy o kilka sekund i już skierował broń w stronę Sakury, co natychmiast go otrzeźwiło i ponownie zamarł, śledząc uważnie każdy jego ruch.

— Jeszcze jeden krok, a ją zabiję — ostrzegł, wypluwając krew na posadzkę.

Zadrżał. Ciało odmówiło współpracy, niemal jakby coś przygwoździło go do podłogi. Wściekłość równała się z niewyobrażalną utratą kontroli, ale ze wszystkich sił próbował nie wybuchnąć. Przypomniał sobie, jak już ktoś postrzelił Sakurę, która umierała w jego ramionach, czekając na ratunek. Wtedy był za wolny. Teraz historia mogła się powtórzyć i to znowu z jego winy.

Yuichi skorzystał z okazji i powoli zbliżył się do detektyw, przystawiając spluwę tuż do jej skroni. Kobieta drgnęła, gdy zimna lufa dotknęła skóry. Heike zaś uważnie przyglądał się reakcji Sasuke, nie zapomniawszy o szyderczym uśmieszku, który skurczył tatuaż kolibra do śmiesznie nienaturalnych rozmiarów. Jak przewidział, Uchiha, mimo zgarbionej postawy, zaciskał nerwowo pięści aż pobielały mu kłykcie. Drżał — furia i strach o życie tak drogocennej osoby zawładnęły jego ciałem, myślami i duszą, rozrywając każdą cząstkę jego jestestwa. Myślał gorączkowo, chciał pomóc, ale nie potrafił. Yuichi tego właśnie się spodziewał — uległości.

Spróbuj zagrać. Udawaj, że chcesz odebrać mu to, co dla niego najcenniejsze, a postąpi słusznie, zupełnie jak jego brat — powiedział lider kilka godzin przed imprezą, a Yuichi już przeliczał pieniądze za swoją robotę, śmiejąc się w głos. To był dla niego banał i wiedział, że się uda. Nigdy nie przegrywał.

— Wychodzicie, zapominacie o śledztwie i wszyscy żyją. — Heike spoważniał i pierwszy raz od tych kilku minut nie uśmiechnął się, by sprowokować kogokolwiek do ataku. Po prostu trzymał spluwę tuż przy skroni detektyw i czekał na decyzję Sasuke. Miał ulec, miał działać pod wpływem impulsu, instynktu, który wrzeszczał mu w głowie, by ratował Sakurę, zawiózł Kibę do szpitala i wypierdalał stąd, póki nie odstrzelili mu jeszcze wszystkich kończyn! — Nie żartuję, Uchiha. Odpuść sobie to śledztwo i pogódź się z porażką. Skoro nie chcesz być częścią czegoś wielkiego, zgnijesz w pierdlu.

Tych samych słów użył Tetsu, przemknęło Sakurze przez myśl i miała nadzieję, że Naruto już skończył go przesłuchiwać i będzie miał dla nich jakiekolwiek informacje. Coraz więcej osób wydawało się być wmieszanych w całą tę sprawę, ale nie podobało jej się, że ludzie z tego półświatka tak dobrze znali Sasuke. Czyżby coś ukrywał, coś, co zaważyłoby na śledztwie? Przecież nie mogli się wycofać! Jeśli ujdą z tego z życiem, muszą obmyślić jakiś dobry plan, nie mogą pozwolić, by dalej ginęli ludzie, nie mogą przecież wsadzić za kratki kogoś, kto nie zabił inspektora, prawda?

— W porządku — powiedział sztywno, nienaturalnie. Sakura nie dowierzała własnym uszom. Zgodził się odpuścić, uciec? Przecież Uchiha nie słynie z tchórzostwa! — W porządku — powtórzył i widząc, jak Yuichi odsuwa się od Sakury i chowa broń w bokserki, powoli wycofywał się w stronę ledwo żywego Kiby. Przykucnął i pomógł uciskać przyjacielowi ranę. — Dasz radę wstać? — spytał, a ten tylko przytaknął, głucho układając usta w falę wulgaryzmów.

Osiłek, trzymający z niesamowitą radością i dziwnym rodzajem podniecenia Sakurę, wreszcie puścił, popychając ją z całej siły w stronę podnoszących się przyjaciół. Stęknęła cicho, nie mogąc przełknąć śliny. Czuła, że jeszcze chwila, a zgniótłby ją i nie mogłaby już nigdy niczego połknąć. W każdej innej sytuacji zareagowałaby inaczej, ale nie była tutaj sama, poza tym Sasuke wydawał się już dawno pogodzić z zasadami gry Yuichiego, nie chciała zatem wychodzić przed szereg. Obdarowała tylko mężczyznę nienawistnym spojrzeniem, a on, rzecz jasna, nie był jej dłużny i klepnął ją w tyłek, gdy go mijała.

Jeden impuls, jedna chwila i twarz właściciela została spoliczkowana z głośnym, przeszywającym plaśnięciem.

Heike dotknął zaczerwienionego policzka, po czym obdarzył wściekłą Sakurę łobuzerskim uśmiechem. Palant zdecydowanie był zadowolony i nawet go tym podnieciła! Ba! Chciał ją porwać do łóżka, była niczego sobie, a i Sasuke wkurzyłby tym jeszcze bardziej. Musiał jednak trzymać się planu, ale cholernie mocno żałował, że właśnie teraz nie mógł się na nią rzucić. Pragnął podnieść na nią rękę, ale z trudem się powstrzymał.

Spoważniał natychmiast, a Sasuke zamienił się w posąg. Wyczekująco wpatrywał się w tę scenę i przerażony czekał na to, co mogło się wydarzyć, ale ku jego zaskoczeniu Heike tylko złapał ją za nadgarstek tak mocno, że gdy puścił, jego palce odcisnęły się na jej bladej skórze. Szarpała się, ale niedługo — właściciel popchnął ją ku drzwiom i agresywnie szarpnął za kurtkę, klnąc siarczyście pod nosem.

Jeden impuls.

Wyrzucili ich jak bezpańskie psy, zatrzaskując za nimi drzwi. Działali według prostego planu: sprowokować, wyraźnie ostrzec, upomnieć, kto tutaj rządzi i wyrzucić bez słowa. Yuichi ewidentnie nie kierował się tylko własnymi pobudkami — pracował dla kogoś postawionego o wiele wyżej, dla kogoś, kto bardzo dobrze mu płacił i działał wedle ustalonych zasad.

Sakura nieco oszołomiona w końcu pomogła Sasuke z Kibą, przewieszając jego drugą, wolną rękę przez swoją szyję. Podtrzymywali tak słabnącego przyjaciela, który drżał z niewyobrażalnego zimna. Stracił już bardzo dużo krwi i skarżył się na mimowolny bezwład nóg. Szurał nimi po chodniku, ledwo łapiąc dech. Natychmiast musieli dostać się do szpitala. Rana postrzałowa wydzielała z siebie niemal czarną krew, a sam Kiba wydawał się być w coraz gorszym stanie. Szybkim krokiem, choć bardzo ciężkim, kierowali się w stronę samochodu postawionego gdzieś po drugiej stronie ulicy w ciemnej uliczce pełnej bezdomnych.

— Musiałaś go na koniec spoliczkować? Musiałaś, prawda?! — warczał Sasuke, kołysząc się z nią na boki, gdy po środku Kiba ledwo człapał nogami. Spojrzał nad głową Inuzuki, by wbić w nią wściekłe spojrzenie, a ona nadal milczała. — Klepnął cię w dupę, wiem, ale cholera, Sakura! Mógł nas tam wszystkich zabić!

— Żyjemy — stwierdziła hardo. — A ja nie jestem krową!

Prychnął pod nosem, tak bardzo wściekły nie na nią, ale na siebie. Stchórzył. Miał ochotę uderzyć się w twarz albo nawet ubłagać Haruno, aby to zrobiła. Przez kolejnych kilka dni nie będzie w stanie spojrzeć na siebie w lustrze.

— Kiba! — krzyknęła Sakura, gdy wyślizgnął im się z rąk. Sasuke jednak jak zwykle zaskoczył ją swoją szybkością i nim Inuzuka zderzył się czołem z mokrą kostką brukową, brunet zdążył przytrzymać go i unieść do pionu, przerzucając cały ciężar swój i przyjaciela na postrzeloną nogę. Grymas bólu wymalował jego twarz. — Gdzie masz kluczyki?!

— W lewej kieszeni — mruknął, zaciskając szczękę. Powoli stąpał po chodniku, zmuszając Kibę do jakichkolwiek ruchów. Nie mógł zasnąć. — Ja prowadzę.

— Chyba żartujesz! — parsknęła, grzebiąc nerwowo w kieszeni jego spodni. Znalazła klucze od samochodu i odetchnęła z ulgą, ale ręce wciąż drżały oblepione czerwoną juchą. Ponadto okropny ból głowy przeszywał jej czaszkę, wiercąc dziury od środka. — Masz niesprawną nogę! — Otwierała tylne drzwi samochodu, krzycząc do niego przez ramię.

— Za wolno jeździsz, a adrenalina wciąż mnie trzyma — powiedział tylko, pakując ostrożnie Kibę na tylne siedzenie. Kątem oka spostrzegł naburmuszoną minę Sakury, która właśnie rzucała w niego sensownymi argumentami. Nie słuchał jednak, zasiadając za kierownicą. — Ruszamy.

Mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem, wsiadła na miejsce pasażera. Wyciągnęła rękę przez otwarte okno i usadowiła urządzenie policyjne na dachu samochodu. Kilka sekund później włączyła koguta, który oślepiał ulice swoim niebiesko-czerwonym światłem. W tym czasie Sasuke odpalił silnik i przerzucił bieg, włączając się do nocnego ruchu. Wtedy właśnie rozbrzmiał dźwięk syreny.

Prędkość, jaką uzyskał, przekraczała dozwoloną nawet jak dla nich. Sytuacja jednak była pilna, Kiba tracił kontakt z rzeczywistością, wykrwawiając się z minuty na minutę coraz szybciej. Momentami majaczył, Sakura próbowała utrzymać z nim kontakt, ale mężczyzna zdawał się jej nie słyszeć.

— Obyśmy zdążyli…

— Zdążymy. — Ton jego głosu nie wyrażał sprzeciwu, wątpliwości ani nie pozwalał na porażkę. Musiał zawieźć przyjaciela do szpitala, nie pogodziłby się z myślą, że zginąłby przez niego. Już raz omal z takiego samego powodu nie stracił Sakury, na którą nie potrafił spojrzeć. Bał się tego, co mógłby ujrzeć w jej zmęczonych oczach. Sam fakt, że była poobijana, a z nosa wciąż ciekła krew nie poprawiał mu humoru.

Poczucie winy uderzyło w niego z majestatyczną siłą.

Niespodziewanie rozbrzmiał dzwonek telefonu służbowego, który Tsudane przekazała Sasuke zaraz po jego ostatniej wizycie w gabinecie. Koniec końców sprzęt należał do niego, wrócił do prowadzenia śledztwa, więc nie widziała przeszkód, aby ponownie mógł z niego korzystać, skoro jego prywatne urządzenie wylądowało w rękach specjalistów do wyjaśnienia.

Spojrzała na migający wyświetlacz. Wibrujący telefon przemieszczał się agresywnie z jednego końca pulpitu na drugi, gdy Sasuke skręcał i dodawał gazu. Nie mógł odebrać, nie liczyło się nawet, kto dzwonił, ale Sakura pchnięta jakąś niewidzialną siłą zabrała komórkę i ponownie spojrzała na wyświetlacz.

— Kto?

Pragnęła na niego krzyczeć, wrzeszczeć. Partner stał się dla niej zupełnie kimś obcym i to nie pierwszy raz tego wieczoru.

Nie znała mężczyzny, który próbował się uparcie dodzwonić na ten numer, ale gdzieś już to nazwisko obiło się jej o uszy.

— Kakashi Hatake — mruknęła, kątem oka uważnie obserwując reakcję Sasuke. Ten jednak milczał, całą swoją uwagę skupiając na drodze.

Coś podpowiadało jej, że chyba jeszcze kilka lat temu niejaki Hakate działał jako trener w jakimś sportowym klubie w mieście Osaka. Był najbardziej rozchwytywanym nauczycielem w całej Japonii. Później głos o nim zaginął, sam Hatake jakby zapadł się pod ziemię.

— Jak wiele jeszcze ukrywasz? — zapytała zmęczona ciszą między nimi.

— To nie jest najlepszy moment — warknął.

— A kiedy będzie? — Uniosła pytająco brwi, ale on wciąż na nią nie patrzył. — Kurwa, Sasuke, ja przecież w ogóle cię nie znam! Kim ty, do diabła, jesteś?!

Ścisnął mocniej kierownicę i zagryzł dolną wargę. Mózg nie nadążał nad przyswajaniem tak wielu informacji i oskarżeń. Sam już nie wiedział, kim się stał, kim był. Chciał odpocząć, z jednej strony nawet żałował, że postanowił dołączyć do śledztwa. Równie dobrze mógł teraz siedzieć w domu pod opieką innych policjantów, czekając w spokoju na wyrok.

Koniec końców i tak nic nie wskazywało na to, by kiedykolwiek miał zostać oczyszczony z zarzutów.

Przecież nazwisko Uchiha od zawsze było splamione krwią.

Chciałabym wyjątkowo zadedykować ten rozdział Yorumi, która zwala mnie z nóg szczegółową analizą rozdziału i mega długimi komentarzami, które musi dzielić, bo blogger nie uznaje zbyt wielu znaków. Dziękuję Ci, dziewczyno, jesteś wielka! ♥

Rozdział ma całe 14 stron w Wordzie. Rzadko kiedy zdarza mi się napisać coś tak długiego! :o Przepraszam! Wyszedł okropnie przydługawy, ale gdybym go podzieliła, urwałabym ważne wątki. Poza tym to najważniejszy rozdział dotychczas i nie mogłam go skrócić w żaden możliwy sposób. Ponadto nie myślcie, że Aniołki Charliego pojawiły się tutaj tak tylko, ku atrakcji. Jeszcze o panienkach Heike usłyszycie!

Widzimy się za tydzień! Będzie krócej ;p Ale kto tym razem pójdzie pod mój literacki topór, jak myślicie? I czy Kiba z tego wyjdzie? :o I KIM JEST KAKASHI?! I JAKĄ PRAWDĘ SKRYWA SASUKE?! :o