6. Zgnijesz w pierdlu

— Jak to nie żyje?!

Jedyne, czego mogła właśnie żałować, to ujrzenie zrozpaczonej twarzy Sasuke.

Na wieść o śmierci Anko pobladł i struchlał. Zamienił się w nieopisanie piękny, acz przerażający posąg, którego poruszenie równało się z cudem. Oniemiał. Chyba nawet zapomniał oddychać. Chwilę później, ocknąwszy się z amoku, w jaki popadł, zerwał się na równe nogi i zaczął kląć wniebogłosy. Był nie do okiełznania, Sakura próbowała kilka razy do niego dotrzeć, ale uciszał ją agresywnym gestem ręki. Potrząsał głową w niedowierzaniu, a gdyby mógł, rzuciłby czymś w ścianę.

Przywołała wspomnienia z dnia, gdy Uchiha wpadł w taki szał. Była wtedy mroźna zima, a oni ganiali za facetem, który został podejrzany o morderstwo swojej żony. Złapali go na pewnym bankiecie, akcja została dokładnie zaplanowana, ale mężczyzna domyślił się, że ma do czynienia z gliniarzami i wpadł w popłoch. Uciekł w garniturze, odmrażając sobie pośladki, a oni popędzili za nim. Eleganccy i bez broni.

Sakura ruszyła zaraz za Sasuke, który w bieganiu nie miał sobie równych. Nim ich dostrzegła, już zniknęli za zaśnieżonym zakrętem. Czerwona, długa suknia plątała się pod jej nogami, a obcasy wbijały się w puchaty śnieg na chodniku. Zaklęła pod nosem i zdjąwszy niewygodne obuwie, pobiegła boso, mimo iż mróz właśnie pieścił jej kości.

Udało się ich dogonić, tak przynajmniej myślała, ale na miejscu znalazła poobijanego Sasuke, który pluł krwią. Mężczyzna uciekł. Poczucie winy to było jedyne namacalne zjawisko, jakie mogła w tamtej chwili opisać. Podchodząc do przyjaciela, musiała zatrzymać się nagle, zaskoczona jego wściekłą postawą. Zgarbił się i klął pod nosem, wrzeszcząc na uciekiniera do szaleństwa. Nie mogła tego słuchać, nie mogła na to patrzeć. Wokół zebrali się gapie. Cała akcja poszła się sypać i ponownie musieli szukać zabójcę, ale w pamięci utkwił jej obraz Sasuke — wściekłego, o dzikim spojrzeniu, demonicznym niemal głosie. Gdy nie mógł znaleźć ujścia swojej złości, jego pięść przywitała się z ceglaną ścianą z taką siłą, że aż chrupnęło.

Po wszystkim zachorowali na grypę, Sakura na zapalenie płuc przez bieganie boso po śniegu, a Sasuke walczył również z połamanymi palcami. W tym całym boju wygrał zabójca i ceglana ściana. Dwa do zera.

Poszła do pokoju gościnnego, by obudzić śpiącego policjanta. Choji mruczał coś niezrozumiałego, gdy wreszcie udało się sprowadzić go na ziemię. Mężczyzna mówił do siebie, narzekając na ból pleców po upadku i poczłapał za nią do przedpokoju. Sakura zarzuciła na siebie płaszcz i ubierała już buty, gdy za jej plecami wyrósł wściekły Sasuke.

— Chcę tam jechać z tobą — powiedział chłodno, a ona tylko przelotnie na niego spojrzała. Cudowna chwila sprzed kilku minut ulotniła się i już nie byli wobec siebie tacy czuli. Zignorowała go, przerzucając torebkę przez ramię. — Sakura, proszę cię.

Pokiwała przecząco głową i oznajmiła, że to bardzo zły pomysł. Zbyt blisko był z ofiarą, by mógł teraz zająć się tą sprawą, to mogłoby źle wpłynąć na śledztwo. Naciskał jednak, ale nie ugięła się. Nie mogła na to pozwolić.

— Nie ignoruj mnie, Sakura! — ryknął na nią, a ona aż poskoczyła. Znowu w jego oczach zobaczyła furię, której nie lubiła, która sprawiała, że kurczyła się w sobie. Wyprostowała się i wbiła w niego wzrok. — Nie ignoruj mnie i pozwól mi, że będę ci asystować. Zabili Anko, rozumiesz? Dziewczyna… osierociła syna…

Zadrżała. Nie znali przecież tej kobiety, nie wiedzieli o niej zbyt wiele, była tylko świadkiem, a to właśnie Sasuke miał prawo znać ją lepiej. Udowodnił to tak przerażającą informacją.

Pobladła na twarzy i z trudem powstrzymała łzy. Oczywiście nie mogła pojąć, jak dziewczyna do towarzystwa wychowywała syna, ale nie miała zamiaru jej oceniać. Nie uczestniczyła w życiu tej kobiety, to Sasuke pomagał, gdy tego potrzebowała. Wystarczająco dużo wiedział, by śmierć Anko doprowadziła go do takiej rozpaczy.

— W porządku — wybąkała i podeszła do komody, z której wyciągnęła klucze. Obserwowała, jak Sasuke energicznie zarzucał na siebie skórzana kurtkę i wkładał derby lub tak zwane czarne angielki na nogi. Lubiła jego styl, elegancki, aczkolwiek czasami przełamany jakimś sportowym akcentem. Wtem myśl o tym, że jutro wypadałoby pojechać do sklepu i kupić Sasuke trochę ciuchów, nieco ją rozluźniła. Nie miał niczego poza tym, co zabrał z aresztu lub zostawił na komisariacie w swoim pokoju. Ciuchów Hiro raczej by nie ubrał, byłyby zresztą trochę ciasne, bo wbrew pozorom Uchiha miał o wiele więcej mięśni, niż jej narzeczony. — Choji, pospiesz się — ponagliła policjanta, który zaspanym wzrokiem wiązał sznurowadła.

Sasuke wywrócił oczami i mruknął coś pod nosem. Tak długo to trwało, że już tracił cierpliwość. Choji jednak nic sobie z tego nie robił, jakby w ogóle ich nie słuchając. Był w swoim świecie, w którym nikt na niego nie krzyczał i nie traktował go z góry.

— Nie umiesz wiązać butów?! — wybuchnął nagle Sasuke, a Sakura podskoczyła. Zaczęła bawić się pękiem kluczy, które dzierżyła w dłoni. Czegoś podobnego się nie spodziewała, ale i w niej wzbierała ogromna irytacja. Miała dość mozolnych ruchów szatyna. —Anko nie żyje, jej zabójca pewnie jest już w chuj daleko, a ty guzdrzesz się ze sznurówkami!

Wściekle odwrócił się na pięcie i popchnął drzwi wejściowe. Natychmiast musiał zażyć świeżego powietrza, inaczej rozniósłby mężczyznę na strzępy. Nie oddalił się daleko, czekał na ganku, ale krew wręcz szumiała mu w uszach. Zaciskał nerwowo pięści, krzywiąc się, gdy ostry ból prawej ręki przeszył go na wskroś.

Drzwi otworzyły się, Choji wyminął Sasuke z dumnie uniesioną głową i skierował się w stronę samochodu, który zaparkował przed domem. Hałas przekręcanego zamka w drzwiach zmusił Uchiha do zerknięcia przez ramię i widząc Sakurę, nieco odetchnął.

— Zaproponowałam, byś zabrał się ze mną — powiedziała, patrząc na niego krótko i nerwowo. Wrzuciła kluczyki do otwartej torebki i wyjęła kolejne, samochodowe. Już zmierzała w stronę podjazdu, gdy wtem poczuła mocny ucisk powyżej łokcia. Zatrzymała się i zerknęła na Sasuke nerwowo. — Nie traćmy czasu.

Patrzył na nią długo i spochmurniał, zaciskając mocno szczękę.

— Przepraszam — wymamrotał tylko.

Chciała już odejść, czując jak zwalnia uścisk, ale zbliżyła się do niego i położyła prawą rękę na jego zdrowym policzku. Uśmiechnęła się słabo. Gładziła opuszkami palców jego skórę, a on spuścił wzrok. Miał wyrzuty sumienia, że nie potrafił kontrolować swojego gniewu. Dzień jednak dłużył się niemiłosiernie, zaskakując go coraz gorszymi wydarzeniami. Śmierć Anko naprawdę go zabolała.

— Chodźmy już — szepnęła i posłała mu ciepły uśmiech.

Ku jej zaskoczeniu, odsunął kobiecą dłoń od swojego policzka, by chwilę później czule ucałować smukłe palce. Dreszcze ponownie przeszły po jej ciele i z niedowierzaniem otworzyła usta. Wymalowane zaskoczenie na twarzy nie zraziło jednak Sasuke i jeszcze kilka razy musnął palce ciepłymi wargami.

— Sasuke — wyjąkała, a on spojrzał na nią. Ostre rysy twarzy jakby złagodniały, hebanowe oczy delikatnie się śmiały. — Cho… chodźmy już, nie traćmy więcej czasu.

Wyrwała się mu zmieszana i na miękkich kolanach kierowała się w stronę podjazdu. Uchiha westchnął ciężko, ale ledwo zauważalny uśmiech wkradł się na jego usta. Czuł, że zbliżają się do siebie coraz szybciej… mimo wszystko.

Dojechali na miejsce. Pomimo ciemności, jaka panowała na zewnątrz, miejsce zbrodni błyszczało w świetle wielkich reflektorów gdzieś na samym końcu miasta. Droga prowadziła tutaj tylko w dwie strony, nie było żadnych bocznych ścieżek. Wokół drzewa i rowy, a dalej odkryte pola trawy.

Sasuke trząsł się z nerwów, co nie uszło uwadze Naruto, gdy tylko podeszli do radiowozu, przy którym stał z technikami, w tym z wysoką Temari kłócącą się zażarcie z jakimś policjantem. Choji wysiadł z samochodu, uważnie obserwując Uchiha, a Shikamaru palący nieopodal papierosa skinął mu głową i ponowny grymas wpełznął na jego twarz. Jeszcze tego tutaj brakowało!

Znikąd wyłonił się Sai w białych rękawiczkach i przezroczystą torbą, w której znajdował się prawdopodobnie telefon ofiary. Od razu zauważył zbliżającą się grupę gliniarzy i aż wzdrygnął się na myśl, że swoimi buciorami będą za chwilę deptać wszystkie ślady, jakie tylko można było znaleźć. Spojrzał na nich wymownie, a oni jak na rozkaz zatrzymali się przed nim i osaczyli go zewsząd. Ciężko westchnął.

— Nie mogę za wiele powiedzieć, póki nie zrobię dokładniejszej analizy — odparł w końcu, a wszyscy niemal chórem przeklęli. — Poza obrażeniami, które nie są w żaden sposób podobne do zabójstwa poprzedniej ofiary, nie mogę za wiele stwierdzić na miejscu.

— Jakieś ślady? Buty, opony? Krew? — Zalewał go pytaniami Sasuke, który nerwowo zerkał na miejsce zbrodni nieopodal. Wciąż kręcili się tam technicy, zaznaczając miejsca swoimi chorągiewkami i numerkami. Nienawidził tych procedur, niszczyły wszystko, co można było znaleźć bez tego, ale przecież nie mógł w to ingerować.

Sai pokiwał przecząco głową i otworzył swoją czarną walizkę, wrzucając tam torebkę z dowodem i wyciągając zgrabny pędzelek z rozczapierzonym włosiem.

— Tak jak ostatnio — mówił powoli, akcentując wyraźnie każde słowo — żadnych śladów sprawcy. Mamy do zbadania jeszcze krew, ale już spokojnie mogę powiedzieć, DNA należy tylko do ofiary.

Sakura przyjrzała się czemuś, co niemalże natychmiast poniosło jej nogi. Uważnie przechodząc pod żółtą taśmą starała się nie zatrzeć dowodów. Poprosiła asystenta jednego z techników o rękawiczkę i gdy ją dostała, przyjrzała się samochodowi. Nie miała kogo spytać o numer rejestracyjny, musiała cierpliwie poczekać na przybycie Kiby. Była wręcz niemal pewna, że to właśnie był ten sam samochód, który — jak zeznała Anko — śledził Sasuke, a później słuch o nim zaginął. Ciemny mercedes z przyciemnianymi szybami; czyż to nie ironia losu? Na pewno ktoś zrobił to specjalnie i doskonale zaplanował całą akcję. Teraz było im zdecydowanie trudniej namierzyć właściciela, bo mógł być nim każdy. Gorzej, jeśli auto było kradzione.

— To ten samochód, o którym wspomniała Anko, prawda? — spytał za jej plecami Naruto, a ona niemo przytaknęła. Starała się znaleźć coś jeszcze, ale poza krwią i cieknącą benzyną niczego nie zauważyła. Postanowiła zajrzeć do środka. Na tylnych siedzeniach również nie znalazła nic ciekawego, a nawet jeśli coś było, to już to zabrano. — Czy to krew?

— Tak. — Znikąd za plecami wyrósł Sai, a na dźwięk jego mrocznego głosu, wzdrygnęli się i odskoczyli od auta niemal z krzykiem. — Według mnie ofiarę tutaj przywieziono, zostawiono samochód, z którego wcześniej wyciągnięto tę kobietę i pozostawiono kilka metrów dalej. — Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. — Równie dobrze, patrząc z drugiej strony, ofiara mogła sama wyczołgać się z auta, uciekając, ale na pewno nie zabito jej w samochodzie tylko tam, gdzie ją znaleziono. Mimo wszystko czołgano ją w tamto miejsce, bo ślady krwi mówią same za siebie. Oczywiście opcje mogą się mnożyć i…

— Jaka jest ostateczna wersja? — przerwała ten monolog Sakura, która uważnie obserwowała nadchodzącego Sasuke. Był bardzo blady i wpatrywał się w miejsce zbrodni nieobecnym wzrokiem.

Sai zmrużył powieki i uniósł wysoko głowę.

— Wyciągnięto ją z auta, zabito kilka metrów dalej. Możliwe, że konała. Nie potrafię tego dokładnie stwierdzić, dopóki nie wykonam sekcji.

Sakura podziękowała mu skinieniem głowy i ruszyła w stronę bladego jak ściana Sasuke, który już zdążył przypatrzeć się martwej Anko i odejść od miejsca zbrodni, kierując się w stronę Shikamaru. Mężczyzna ponownie palił papierosa.

— Mogę? — spytał Uchiha, wskazując na paczkę, którą Nara chował do kieszeni. Oczywiście mina mężczyzny mówiła wiele, ale postanowił się nie odzywać. Podał mu papierowy kartonik i uważnie obserwował, jak wyciąga drżącymi palcami papierosa i wkłada go do ust. Bez słowa odpalił zapalniczkę i podpalił popiół. Zaciągnął się potężnie i zakasłał kilka razy. — Dzięki.

— Nie wiedziałem, że palisz. — Shikamaru również przyłożył dymiącego papierosa do ust, by po chwili wypuścić dym nosem.

Sasuke uśmiechnął się niezauważalnie i strzepnął nadmiar popiołu na mokry asfalt.

— Rzuciłem — odparł przygaszony.

Nara pokiwał ze zrozumieniem głową i wpatrywał się w gwieździste niebo. Noc była chłodna i ponura, ponownie zapowiadało się na deszcz. Wszystko stało się takie kłopotliwe. A seria zabójstw niespodziewanie rosła. Był cholernie zmęczony, a zamiast wrócić do domu, będzie musiał tułać się za Sasuke razem z Akimichim. Żałował, że zgodził się na ten przydział.

— Sasuke. — Obok stanęła Haruno, wpatrując się w palącego partnera z niedowierzaniem. Shikamaru, wyczuwając rosnące napięcie, zgasił peta i wycofał się na bezpieczną odległość. — Jest jeszcze coś, czego nie wiem?

Spojrzał na nią i uraczył ją niesamowicie szyderczym uśmiechem.

— Myślę, że jeszcze cię zaskoczę.

Chciała coś powiedzieć, zripostować, zrobić cokolwiek, ale wtem podjechał kolejny samochód, z którego wysiadł rozczochrany Kiba. Podbiegł w ich stronę i podał Sakurze kartkę z numerem rejestracyjnym auta. Skierowali się w tamtą stronę.

— Cholera, zgadza się. — Detektyw wytężyła wzrok. — Ktoś pozbywa się wszelkich dowodów.

— I świadków — dodał jeszcze Inuzuka.

Sai przywołał ich do siebie. Teraz mogli już podejść do zwłok i rozpocząć poszukiwania cech wspólnych. Technicy wciąż stali obok, ale już nie plątali się pod nogami.

Sasuke drżał. Nie podszedł na tyle blisko, by przyjrzeć się ranom swojej przyjaciółki. Sam widok leżącego truchła wprawił go w zawrót głowy i cholerną wściekłość. By uspokoić nerwy poszedł po papierosa, który wcale mu nie smakował.

Stanęli nad zwłokami. Sakura zakryła usta dłonią, przerażona stanem kogoś, kto jeszcze niedawno chodził po ziemi i z nią rozmawiał. Anko była poobijana, jakby ktoś nieustannie zadawał jej ciosy i nie przestawał, póki nie straciła przytomności. Sińce otoczyły ciało jak pajęczyna. Leżała na plecach we własnej kałuży krwi. Miała otwarte w przerażeniu oczy, z czego jedno wydłubano. Czarna dziura wpatrywała się w ciemny nieboskłon, nie mogąc ujrzeć tego, co chciało pokazać.

Anko miała na sobie te same ubrania, w których przyszła na komisariat. Jednakże bluzka była podarta, poprzecinana i rozszarpana jak szmata. Na odsłoniętym brzuchu ktoś wygrawerował napis „dziwka”, przeciągając literkę „a” aż do bioder. Gdzieś poniżej zrobiono wielką dziurę i wyciągnięto na zewnątrz wnętrzności. Smród roznosił się w powietrzu nieustannie. Kobieta była boso, buty znaleziono w samochodzie.

Wygięta lewa ręka układała się nienaturalnie obok ciała. We włosach znaleziono połamane gałęzie i brudne liście, prawdopodobnie zanim ją tutaj przywieziono, targano nią gdzieś po lesie.

Charakterystyczne i wspólne z poprzednim zabójstwem było to, że kobieta również nie miała małego palca — ktoś niestarannie go uciął, pozostawiając tuż obok głowy ofiary.

Sasuke się trząsł. Widział wiele w całej swojej karierze policyjnej, miał do czynienia z brutalniejszymi morderstwami, ale tutaj chodziło o kogoś, kogo znał. Miał ochotę płakać i krzyczeć. Czuł, jak wzrastał w nim nieopisany gniew. Rozpacz jednak przejęła kontrolę nad ciałem. Odwrócił wzrok i zaczął się wentylować.

— Jak już pewnie zauważyliście, znowu mamy do czynienia z obcięciem palca — zaczął swój wykład Sai, białą rękawiczką dotykając poszczególnych punktów, o których opowiadał. — Wydaję mi się, że zabójca w ten sposób karze tych, którzy składali mu jakąś przysięgę.

— Pinky promise — szepnął Kiba i potrząsnął zrozpaczony głową. Cóż za gra słów, cóż za ironia! Morderca zdecydowanie miał artystyczną duszę i czytał między wierszami. Może to miała być wskazówka dla nich?

— Jednakże — kontynuował Sai — nie jestem w stanie znaleźć powiązania, jeśli chodzi o sposób, w jaki zabija ofiary. Każdą traktuje inaczej.

— Z psychologicznego punktu widzenia kieruje się emocjami, nie ma żadnego określonego schematu, według którego mógłby działać. — To była Temari, która włączyła się do śledztwa. Mimo wysokiego stopnia, głównie słynęła ze swoich psychologicznych analiz, które pozwalały jej na poznanie motywów zabójcy. — Nie wliczam w to również popędów seksualnych, ale musimy zebrać DNA z pochwy, by mieć stu procentową pewność.

— Powodzenia — mruknął zniesmaczony Sasuke, a wszystkie oczy spoczęły na nim. — Anko miała wielu klientów. Nawet jeśli sprawca ją zgwałcił, pewnie znajdziecie jeszcze wiele innych śladów DNA.

Temari przyznała mu rację, ale nie mogli wykluczyć nikogo. Zabójstwo było brutalne i wykonane w pośpiechu. Można było je przyrównać do furii artysty, który natchniony i zainspirowany zaczyna niecierpliwie malować na płótnie, chlapiąc farbą niezrozumiałe kleksy, by później nazwać to sztuką. Morderca pokazał więc swoją przewagę i wyższość. Czuł się bezpieczny.

— Kilka godzin temu skończyłem przeprowadzać sekcję tego chłopca, Ayumu. — Sai podał plastikową torebkę Sakurze, w której znajdowało się malutkie urządzenie. — I tutaj muszę powiedzieć o punktach wspólnych.

Ponownie wszyscy wpatrywali się w niego z namaszczoną uwagą, którą tak uwielbiał. Zmarszczył nos i kontynuował.

— Na lewej kostce Ayumu znalazłem tatuaż. To, co przykuło moja uwagę, to delikatne wybrzuszenie w tej okolicy, ale wyczuwalne tylko pod palcami a niewidoczne gołym okiem.

Sai podszedł ponownie do ofiary i wskazał na lewą kostkę, na której widniał małych rozmiarów czerwony tatuaż w postaci dziwnej chmurki.

— Nie mogę stwierdzić na sto procent, że i ta ofiara ma w sobie to małe cholerstwo — mówił, dotykając delikatnie niewidocznego zgrubienia — ale wszystko na to wskazuje.

Punkt wspólny. Ofiary przez ten tatuaż były ze sobą powiązane, a przecież — jak wynikało z rozmów — w ogóle się nie znały. Chyba że prawda była inna.

— To mini gps? — spytał z niedowierzaniem Kiba, wpatrując się w urządzenie spoczywające spokojnie w papierowej, przezroczystej torebce. — Mieli to wszczepione pod tatuażem?

— Na to wygląda — odparł Sai i przetarł spocone czoło. — Jak tylko dokonam sekcji, będę mógł powiedzieć więcej.

Ofiary śledzono, a więc to nie był przypadek, że ludzie, którzy coś wiedzieli lub komuś się wygadali, lądowali w rowie.

Sasuke zamarł, widząc tatuaż na kostce Anko.

Znał ten znak. Znał znaczenie. Strach śmiał się do ucha, a on tylko zaklął siarczyście pod nosem, tym samym zwracając uwagę zebranych. Widząc ich pytające spojrzenia,  potrząsnął głową i odszedł, żądając powrotu do domu.

Musiał odpocząć, musiał stąd uciec. Tak wiele zaczęło układać się w głowie, że aż tracił dech.

Sakura podziękowała za wszystko i oznajmiła, że będzie czekać na wyniki sekcji. Wszyscy mają być w pogotowiu jutro rano. Pobiegła za Sasuke, zdziwiona jego zachowaniem. Widziała, jak pobladł, gdy Sai ukazał kostkę Anko. Widziała w jego oczach, że coś do niego dotarło, że coś zrozumiał.

Nie wiedziała tylko, jaka prawda kryła się za tym spojrzeniem.

               

Kilka godzin później na komisariacie zjawił się wreszcie Arata wezwany przez policję. Było coś około południa, bliźniak musiał zwolnić się na ten czas z pracy, ale szef kazał mu wrócić zaraz po przesłuchaniu. Cała grupa była wykończona. Na miejscu zbrodni spędzili kilka godzin, by później wrócić do domu, wziąć prysznic, przespać się na chwilę i wrócić do pracy. Wszyscy starali się trzymać na nogach, popijając wcześniej kawę w pokoju Naruto.

— Człowieku, on miał przy sobie moją kartę bankową! — krzyczał Sasuke, gdy chłopak zarzekał się, że nie wiedział o ekscesach swojego brata. Zmarnowali już godzinę na przepychankach i marnych zeznaniach barmana. Naprawdę wyglądało na to, że chłopak nie miał o niczym pojęcia. — Wyczyścił ją do cna! Jestem bankrutem, rozumiesz?

— Nie wiedziałem! — odkrzyknął Arata, uderzając pięściami w stół. Chłopak nadużywał gestykulacji, przez co nieraz przestraszył półprzytomną Sakurę swoimi nagłymi uderzeniami. — Przecież on cię nie okradł, wyszedł z baru kilka minut przed tobą!

— Mówże prawdę! — wściekł się Kiba, który zaczynał mieć już dość tych bezsensownych wyjaśnień. Jedyne, na co miał ochotę, to jakiś mocny drink i łóżko. Śmierć Anko wpłynęła też na jego samopoczucie, koniec końców flirtowali ze sobą w trakcie przesłuchania, a nawet może umówiliby się na jakąś kawę.

— Naprawdę nie wiedziałem! — Parował wciąż Arata, a pot spływał po zmarszczonym w gniewie czole. — Nigdy nie byłem jego niańką! Zresztą… jak mam teraz o tym myśleć, kiedy za kilka dni odbywa się jego pogrzeb? — Schował twarz w dłoniach i zamilkł.

Wszyscy w pomieszczeniu, z wyjątkiem siedzącego w kącie Naruto, który wpatrywał się uparcie w pewien rysopis, westchnęli ciężko. Nie było im łatwo wyciągać tutaj brudów kogoś bliskiego, gdy ten musiał oswajać się z informacją, że brat bliźniak nie żyje. Nie było jednak czasu na pomoc w tej żałobie, musieli działać. Kto wie, ilu jeszcze świadków zniknie, jak tylko powiedzą o dwa słowa za dużo?

— To ciebie przekupił Hiro czy brata? — zapytała nagle Sakura, ignorując rzucone przez Sasuke przekleństwo. Musiała wiedzieć. Jeżeli jej narzeczony był w to zamieszany, po prostu musiała wiedzieć!

— Przekupił mnie…  — Zapłakana twarz wyjrzała przez palce. — Ale przecież niczego nie dosypałem!

— A czy twój brat sprzedawał narkotyki? — podjął Kiba, notując coś zażarcie w notesie.

— Nie wiem! Zawsze myślałem, że był czysty!

— Posłuchaj, twój brat nie żyje, a ty nie chcesz mówić. Naprawdę sądzisz, że to dobra zagrywka? Powiedz mi prawdę, czy twój brat miał jakieś utarczki z dilerami? Cokolwiek! — Inuzuka ciskał piorunami z oczu, miał już serdecznie dosyć.

Arata wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk, jakby westchnięcie. Wyprostował się na krześle i zacisnął pięści.

— No dobra, był taki jeden — rzucił w końcu, a Kiba mruknął coś pod nosem, wstając z miejsca. —  Z tego, co opowiadał mi kiedyś Ayumu, facet ma na imię Tetsu i prowadzi dilerkę po drugiej stronie ulicy, w tym sklepie, do którego prawie nikt nie zagląda. Czasami Toshimo wysyłał go tam, by kupował towar do baru. Nasz szef i ten diler… nie lubią się, właściciel często wyrzuca go z baru, mimo że ten wciąż go zaopatruje, ale nie wiem, dlaczego.

Naruto pokazał mężczyźnie zdjęcie, którego rysopis podała im Anko. Nie był to Tetsu, o którym mówiła, ale mężczyzna z kwadratową szczęką i tatuażem błękitnego kolibra na policzku robiącego za ochroniarza tajemniczego gościa z limuzyny.

Arata spojrzał na gliniarza spode łba i przekrzywił jakoś dziwnie głowę. Jednego nauczył się podczas pobytu tutaj: odpowiadać na pytania, nawet jeśli bywają nieme i niejednoznaczne.

— Yuichi Hike — odparł bez zastanowienia. Policjanci wymienili między sobą znaczące spojrzenia. — Właściciel jednego z klubów nocnych, nie sądziłem, że zmienił zawód i został ochroniarzem.

— Skąd go znasz? — Padło kolejne pytanie, tym razem rzucił je Sasuke, który cały ten czas siedział cicho, obserwując najdrobniejsze drgnięcie na twarzy Araty. Młody chłopak zaśmiał się gardłowo i z politowaniem zerknął na policjanta, którego mimo wszystko bardzo szanował. — Nie patrz tak na mnie, tylko odpowiedz.

— Facet stale organizuje jakieś zamknięte imprezy, na które zaprasza personel naszego baru i bogaczy z miasta. — Uśmiechnął się półgębkiem, jakby dumny z bycia VIP-em.  — Koleś robi najlepsze imprezy i pokazy bielizny ze swoimi modeleczkami.

Kiba spytał więc o mężczyznę, z którym mógłby wozić się czarną limuzyną. Arata zaprzeczył, jakoby wiedział o kontaktach Yuichiego, niemniej nieco się zdenerwował, gdy pytanie uderzyło go w twarz. Zapytany, jak można się dostać na imprezę, powiedział o wejściówkach, które dostają tylko wybrani. Sakura, wyczuwając okazję, nakazała, by owe bilety czy cokolwiek to było dostały się w jego ręce. Arata pokiwał zrezygnowany głową, uznając, że współpraca z policją to najlepszy pomysł, zważywszy na to, że już i tak ktoś sprzątnął jego brata. Dodał tylko, że będzie musiał iść z nimi, bo inaczej ochrona podejrzliwie rzuci na nich okiem. Zgodzili się i uzgodnili, że odbiorą go z pracy — impreza miała odbyć się dziś wieczorem.

— Do tego czasu sprawdźmy tego dilera — zaproponowała Sakura i wszyscy wyszli, przywołując policjanta, który miał wypuścić chłopaka do domu.

Dojechali przed bar, którego Sasuke wcale nie chciał już widzieć. Wiedząc, że tak wiele dziwnych rzeczy działo się za jego plecami, miał ochotę zapaść się pod ziemię. Nic tak naprawdę nie prostowało jego sytuacji, a sprowadzało kolejne niewiadome. Z czasem i Uchiha zaczął wierzyć, że zabił, ale jednak — mimo wszystko, po zeznaniach Anko i tym tatuażu z wszczepionym pod skórę gpsem — czuł, że to o wiele grubsza sprawa. W pewnym momencie był nawet pewien, kto za tym stoi, ale roześmiał się tylko i skarcił w myślach. To byłoby zbyt oczywiste. Jednakże te tatuaże…

Nie mieli dzisiaj ogona. Po rozmowie z Tsunade uzgodniono, by Choji i Shikamaru mogli wziąć sobie chociaż dwa dni wolnego. Poza tym przeszkadzaliby w śledztwie — najpierw diler, potem ten klub. Przekonano panią komendant, że wzbudziliby tylko więcej podejrzeń i sprawy mogłyby się posypać. Zgodziła się, chociaż wątpliwości narastały. Widziała jednak determinacje w oczach Sasuke, który po śmierci Anko bardzo się podłamał. Był jednak gotów odnaleźć zabójcę kobiety za wszelką cenę i Tsunade nie mogła mu tego odmówić. W końcu Uchiha to świetny policjant, profesjonalista, który czasem za bardzo ulegał emocjom. Całe szczęście rzadziej niż wypadało.

Kiba i Naruto zaparkowali zaraz za nimi. Jako partnerzy, którzy byli tak niesamowicie podobni charakterem, wychodząc z auta już się kłócili i Inuzuka zakrywał uszy, udając, że to, co przedstawiał mu Uzumaki wcale do niego nie dociera. Blondyn zaś przewracał oczami i kontynuował swój monolog. Wyglądało to na tyle komicznie, że przyjaciele się roześmiali, widząc ich w takim stanie.

— Pójdziecie do klubu i wypytacie klientów o tego faceta — zaczęła niemal od razu Sakura, podając Naruto rysunek z wizerunkiem mężczyzny z tatuażem na twarzy. — My pójdziemy wypytać tego dilera o Ayumu. Bądźcie w pogotowiu.

Obaj pokiwali głowami, wyrażając swoja aprobatę i bez słowa udali się do baru. Jak tylko zniknęli za drzwiami, Uchiha spojrzał na nią wymownie.

— Od kiedy to ty wydajesz rozkazy?

— Od zawsze. — Uśmiechnęła się zadziornie, a on tylko prychnął pod nosem. — Już nie pamiętasz? Poza tym, twój stopień jest teraz niczym… konsultancie. — I wypowiedziawszy to słowo z przekąsem, roześmiana przebiegła na drugą stronę ulicy i już kierowała się w stronę sklepu.

Sasuke mruknął coś pod nosem i uraczył świat słabym uśmiechem. Pognał za nią, wpadając w kałużę. Chmury naznaczyły granatowe niebo. Zapowiadał się kolejny deszczowy dzień.

Zapukali kilka razy, ale bardzo długo nikt nie odpowiadał. Oszklone drzwi przesłonięte były czarną kotarą, a w oknach widniały mocne kraty. Nie paliło się żadne światło i nie było słychać, aby ktokolwiek był w środku. Gdy już zamierzali obejść budynek i dostać się jakimś innym wejściem, dźwięk przekręcanego zamka wzbudził w nich czujność. Wtem wrota się otwarły, a w progu stanął niższy o głowę od Sasuke mężczyzna. Błękitne, trochę zamglone tęczówki wpatrywały się w nich pytająco. Tetsu miał szerokie bary, prawdopodobnie spędzał wiele godzin na siłowni. Na umięśnionych przedramionach jednak widniało wiele ran po nakłuciach, najprawdopodobniej wstrzykiwał sobie narkotyki w żyłę. Karykaturalnie śmieszna główka dyndała na nieco za chudej szyi,  a ciemne, długie do pasa włosy swobodnie spływały na plecy. Mankamentem były nogi — jakby podczas ćwiczeń zupełnie o nich zapomniał.

— Słucham? — Głos miał niski, zachrypnięty. Pewnie nie raz przedawkował.

— Jesteśmy przyjaciółmi Ayumu — zaczęła spokojnie Sakura, a Sasuke przypatrywał się uważnie twarzy mężczyzny. Nie wyrażała nic poza zniechęceniem. — Podobno sprzedawałeś mu narkotyki. Niedawno znaleziono go w rowie, nie żyje.

Nie wyraził żalu, współczucia ani skruchy. Patrzył na tę dwójkę i wątpił w wersję, jakoby byli przyjaciółmi Ayumu. Nosili się inaczej, ich poważna postawa wzbudziła jego czujność. Pachniali gliniarzami. Odchrząknął znacząco i wbił harde spojrzenie w Sakurę.

— Kupujecie coś albo spierdalacie.

— Grzeczniej — warknął w jego stronę Uchiha, ale diler nic sobie z tego nie zrobił. Zmarszczył tylko brwi i powiedział, że nikogo takiego nie zna, a poza narkotykami sprzedaje też inne rzeczy.

— Znasz Ayumu, prawda? Kupował od ciebie narkotyki, tak czy nie?— kontynuowała cierpliwie detektyw.

Mężczyzna skrzyżował ręce na umięśnionej klatce piersiowej.

— Mówiłem już — odparł — kupujecie coś albo wyjazd.

Nie wpuścił ich do środka, swoim masywnym ciałem zagradzał im drogę. Bał się, że znajdą towar, który sprzedawał, a pytania o Ayumu były niewygodne, nawet bardzo. Sakura pomachała więc facetowi legitymacją przed nosem, skoro nie chciał współpracować. Ten zaś spiął się, wysłuchał pytania kobiety w połowie, by kilka sekund później dać nogę, przepychając się przez nich. Popędzili za nim. Facet był szybki, wyleciał ze sklepu, popychając ich z niesamowitą siłą. Całe szczęście nie uciekł daleko, bo w porę to Sasuke powalił go na ziemię i przygwoździł do mokrej od deszczu ulicy. Auta zatrzymały się z piskiem, a kierowy zaczęli wyłaniać się z samochodów. Sakura w porę dobiegła, uspakajając rozgniewanych i przerażonych przechodniów oraz kierowców, pokazując odznakę i broń. Gapie po części rozeszły się w swoje strony, ale ruch na ulicy wstrzymano.

Na miejsce dotarł wreszcie Kiba z Naruto, wylatując z baru, w którym przesłuchiwali klientów. Zaabsorbowani hałasem na zewnątrz, natychmiast wyszli, a widząc moszczącego się pod Sasuke rosłego mężczyznę, podbiegli w ich stronę w nadziei, że na coś może się jeszcze przydadzą.

Uchiha zaś przyciskał go coraz mocniej do asfaltu, sprawnie wykręcając mu lewą rękę na plecach. To był taki chwyt policyjny, który potrafił rozmiękczyć każdego. Nadgarstek przygięty do przedramienia i mocny nacisk na łokieć, by uciekinier nie próbował się wyrwać. Bolało i Tetsu zaciskał z wściekłości zęby. Dla świętego spokoju postanowił wylać z siebie potok słów, a czworo policjantów przysłuchiwało się mu z uwagą.

— Pokłóciłem się z Ayumu, bo wisiał mi hajs za narkotyki, brał dla siebie a nie dla tego grubasa! — Niemalże krzyczał przyciśnięty twarzą do asfaltu. — Chciał zapłacić złotą kartą, ale ja przyjmuję tylko gotówkę. Wyrzuciłem go ze sklepu, gdy zaczął się rzucać. — Sasuke spojrzał znacząco na Sakurę, której mina nie mówiła za wiele. Wyszło na to, że facet nie miał nic wspólnego z zabójstwem i sprawą inspektora. — Skurwiel ukradł moje Marlboro! — A zagadka z cosiem, czyli pudełkiem, które wściekle Ayumu chował do kieszeni tamtego wieczoru, rozwiązała się w mgnieniu oka. Nie mieli już żadnych podejrzeń względem Tetsu. Okazał się być po prostu zwykłym dilerem narkotyków.

Sasuke zwolnił uścisk i pomógł facetowi wstać, wykręcając mu drugą rękę i czekając, aż Kiba zakuje go w kajdanki. Gdy tak się stało, Naruto wygłosił majestatycznie krótką formułkę o jego prawach i od razu skierowali się do samochodu, który zaparkowali przed barem na krawężniku. Ruch wznowił się natychmiast, gdy wszyscy znaleźli się na chodniku.

Tetsu zmroził Sasuke błękitnymi oczami i splunął w jego stronę.

— Zgnijesz w pierdlu, Uchiha — warknął tylko, nim rozzłoszczony Kiba wsadził go do radiowozu siłą, niemalże wpychając go do środka. Agresywnie trzasnął drzwiami; ależ miał ochotę mu przywalić!

Naruto spojrzał na przyjaciela pytająco, ale ten tylko pokręcił głową, nieco zagubiony.

— Znacie się? — spytał w końcu blondyn, podążając wzrokiem za Kibą siadającym za kierownicą. W świetle prawa mogli potraktować Tetsu paralizatorem za zniewagę policjanta, ale robienie niepotrzebnego rozgłosu nie było na liście ich spraw.

— Nie i nie mam pojęcia skąd wie, kim jestem.

W telewizji ani w radiu nie podawali żadnych nazwisk. Nie mogli, inaczej płaciliby surową karę. Tsunade zadbała, by żaden przeciek nie wyszedł na światło dzienne. Chciała, by Sasuke aktywnie uczestniczył w swoim śledztwie, a już zwłaszcza, gdy zaproponował jej bycie konsultantem w cywilu. Zezwoliła na broń tylko dlatego, że bałaby się, iż jakiś nieodpowiedni człowiek powiązany ze sprawą mógłby wykorzystać okazję i napaść na bezbronnego „podejrzanego”. Lepiej było dmuchać na zimne.

Chcąc nie chcąc, Tetsu właśnie sam wpisał się na listę podejrzanych.

(Dla tych, co chcą bardziej wczuć się w klimat nocnego klubu ;))

Stali przed klubem i uważnie przyglądali się Aracie, który niestrudzenie przekonywał wielkiego ochroniarza o tym, że wyjątkowo przyszedł dzisiaj z przyjaciółmi. Plan był prosty, ale dość ryzykowny: mieli wejść do środka, obejrzeć pokaz, udawać zainteresowanie, a po imprezie dostać się do właściciela klubu i przekonać go do współpracy. Nie mogli wziąć ze sobą żadnej broni ani odznak, ubrali się według standardów imprezowych i przybrali maski. Najważniejsze, aby nie rzucać się w oczy.

Ochroniarz zmierzył ich wszystkich wzrokiem, ale to na kształtach Sakury zatrzymał swoje piwne, świńskie oczka. Kobieta wzdrygnęła się z obrzydzeniem, bo tak pożądliwego spojrzenia dawno u nikogo nie widziała. Zauważył to również Sasuke, który zadarł wysoko brodę i chłodnym, acz opanowanym tonem, ostrzegł ochroniarza, że jeszcze chwila, a może stracić zęby. Mężczyzna przerzucił nienawistne spojrzenie na niego i zauważywszy, iż facet, który w pewnym sensie nawet mu groził był od niego wyższy, struchlał.

Arata przewrócił oczami i rzucił przez ramię, ówcześnie wchodząc do środka, że to była bardzo zła zagrywka i Uchiha ma się pilnować. Sasuke nie skomentował tego jednak i delikatnie musnął palcami przedramię Sakury. Zerknęła na niego przelotnie, ale wzrok skupiła na sali, do której właśnie weszli zaraz za plecami buńczucznego Araty.

Ostre bity grzmiały w pomieszczeniu, a niebieskie i białe światła przebiegały po twarzach zafascynowanych gości, zwłaszcza mężczyzn, którzy nieco nazbyt głodnym wzrokiem podążali za skąpo ubranymi modelkami. Kobiety chodziły na wysokich obcasach po wyłożonym diamentami wybiegu. Każda z nich uśmiechała się kokieteryjnie, prezentując wielokolorową bieliznę. Czasami po prostu zdobiły je zwykłe sznurki przewiązane w tali, na udach czy ramionach lub szyi.

Istny raj dla facetów, przemknęło Sakurze przez myśl i z niesmakiem usadowiła się obok Kiby, którego język już mógłby sprzątać podłogę. To samo tyczyło się Araty, który ich tutaj wprowadził.

Sasuke o coś się potknął i wpadł na nią niepostrzeżenie. Mruknął krótkie przepraszam i natychmiast usiadł, a kobieta spiorunowała go wzrokiem. Teraz jeszcze on!

Modelki w rytm muzyki poruszały się po wybiegu, a prezentując strój dłużej podczas chwili swojego postoju poruszały kusząco biodrami lub zarzucały włosami, co jakiś czas puszczając do któregoś z gości oczko. Muzyka dudniła w uszach, ludzie klaskali. Impreza właśnie zaczęła się na dobre, zdążyli w ostatniej chwili.

Sakura zerknęła na Sasuke, a potem wzrok przeniosła na Kibę. Westchnęła z rezygnacją. Przecież mogła się tego spodziewać, faceci i ich testosteron — tego nie da się opanować.

Nie mogli się wyłamać, musieli poczekać do końca pokazu. W końcu facet, którego opisał im Arata, zapewniał, że tutaj Toshimo sprzedawał swój udział. Komuś, kto w tym właśnie klubie organizował takie imprezy. Kobiety zaś przemycały narkotyki. Tak czy inaczej, wszystko sprowadzało się do przesłuchania modelek, może i nawet prostytutek, którymi pewnie większość z nich była.

— Ta blondyna jest niezła — mruknął Kiba, szczerząc się do wysokiej kobiety w czarnej, sznurowanej bieliźnie i czymś na wzór skrzydeł umocowanych na jej plecach. Materiał lał się i falował, gdy ona szła pewnym siebie krokiem w czarnych do kolan kozakach. Sakura zmierzyła ją wzrokiem, a ta posłała Kibie uroczego całusa. — Leci na mnie.

— Nie zapominaj, co tutaj robisz — sprowadziła go na ziemię, warcząc przez zęby. — I ty też! — Uderzyła Sasuke w bok, gdy zapatrzył się na tę samą blondynkę, która właśnie puściła mu oczko. Uchiha uśmiechnął się półgębkiem, ale widząc minę swojej partnerki, zdezorientowany pokiwał tylko głową i rozmasował uderzone wcześniej miejsce.  — To będzie cholernie ciężki wieczór…

A w loży siedział on, Yuichi Hike, podrygujący w rytm muzyki, palący jointa i rozkoszujący się widokami, które sam sobie zagwarantował. Dumny rozwalił się na czerwonym, pikowanym fotelu i jak król obserwował pokaz i gości, którzy byli wniebowzięci nocnym show.

Zresztą jak zawsze.

               

Ten rozdział nie wyszedł trochę tak jak chciałam i nie jestem z niego w pełni zadowolona. Jednakże umieściłam tutaj wszystko, co miało się znaleźć, więc gnamy do przodu :3 Jeszcze chciałabym serdecznie powitać nowych czytelników! Cieszę się, że jesteście i przybywacie <3 Oby historia Was nie zawiodła — staram się z całego serca, by wszystko było czytelne i zrozumiałe! Widzimy się za tydzień!  <3