5. Ktoś chce mnie wrobić

Tsunade bardzo długo wpatrywała się w jego hebanowe, zimne oczy. Od dawna go nie widziała i nie miała w planach spotkania. Jedyne, czego teraz potrzebowała to wódki, która nie zadawała pytań ani o nic nie prosiła — po prostu była obok i cierpliwie wysłuchiwała wszelkich zażaleń.

Nie podobał jej się ton, jakim poprosił o tę małą przysługę. Blondynce nie podobało się również spojrzenie, które wbił w nią tak głęboko, że mogłaby przysiąc, iż wdarł się do jej duszy i przepołowił ją na pół.

Westchnęła ciężko i pokiwała znacząco głową, przystając na jego propozycję. Z ciężkim bólem serca musiała przyznać sama przed sobą, że to poważny krok i może kosztować ją posadę. Wiedziała jednak, po prostu czuła, że był niewinny i wszystko, czego teraz potrzebował to udowodnić, że tak właśnie było.

Podała mu papiery i poprosiła Kibę, by rozpiął kajdanki i wrzucił je do szafki. W końcu nie będą już potrzebne, a przynajmniej do czasu, póki sprawa nie popędzi na inne tory. Wcale jednak nie liczyła, by obrót spraw wskazał ponownie na niego; sytuacja z dnia na dzień się komplikowała i rodziła nowe wątpliwości. Musiała jednak być czujna, przynajmniej w kilkunastu procentach.

Uważnie obserwowała jego pewne ruchy przy składaniu zamaszystych podpisów na dokumentach, ale nawet nie mrugnęła. Wciąż miała małe wątpliwości i jedyne, co przychodziło jej do głowy, to szaleństwo.

Skończywszy podpisywać papiery, Sasuke spojrzał na nią bez cienia emocji na bladej i zmęczonej twarzy. Kobieta bez słowa wyjęła z szafki jego zarekwirowaną odznakę i pistolet. Patrzyła, jak przeładowywał broń, ukradkiem zauważając nerwowe drgnięcie Inuzuki.

Dostawszy kaburę, Uchiha przypiął ją do biodra i włożył pistolet. Zabrał też odznakę, chowając ją do kieszeni kurtki, którą dostał. Siedział na krześle i czekał na kolejne dokumenty do podpisania. Tak też się stało chwilę później.

— Pamiętaj, że wciąż zostajesz pod nadzorem — odezwała się w końcu rzeczowym tonem, unosząc przy tym idealnie wyskubane brwi. — Muszą pilnować cię policjanci, inaczej sprawa poszłaby wyżej.

— Wiem — powiedział tylko i odłożył długopis na sterylnie czystym biurku. Wpatrywał się teraz w klepsydrę, której piasek powolutku przesypywał się do drugiej komory. Poczuł kłucie w żołądku. Czy i jemu zostało tyle czasu, ile wskazywały słoneczne ziarenka? — Dziękuję.

Skinęła mu nieznacznie i odprowadziła uważnym wzrokiem do wyjścia. Odetchnęła z dziwną ulgą, gdy Kiba i Shikamaru podążyli za nim. Nie była pewna swojej decyzji, ale ufała swojej intuicji. Jednak przeszłość  tego młodego mężczyzny mówiła za wiele, by tak nagle mogła skreślić wszystko to, co sobą reprezentował.

— Konsultant policji w cywilu — mruknęła, kręcąc głową w niedowierzaniu. — Bystry jest.

Otworzyła dolną szufladę biurka i z utęsknieniem popatrzyła na piersiówkę. Już po nią sięgała, gdy nagle coś w niej pękło. Zrozumiała, że przecież nie może pozwolić, by jej autorytet upadł w oczach tak wielu policjantów. Musiała sprawić, że komisariat będą szanować wszyscy; bez żadnych wyjątków.

Zamknęła z hukiem szufladę i przekręciła kluczyk. Biorąc głęboki wdech, zerknęła na zdjęcie swojego męża. Długie, białe włosy opadały na jego plecy, a małe, wesołe oczy sprawiły, że zrobiło jej się cieplej na sercu. Jiraiya uśmiechał się do niej wesoło, a ona dość niespodziewanie odwzajemniła ten uśmiech i wróciła do pracy w nieco lepszym humorze.

Wątpliwości rozwiały się i wszystko wydawało się być wreszcie na swoim miejscu.

Hiro wyjechał, a Sakura czuła się w dziwnie dobrym humorze. Może po tych wszystkich kłamstwach chciała od niego odpocząć i naprawdę cieszyła się, że dom był pusty. Jego obecność często ją irytowała do takiego stopnia, że wolała siedzieć na komisariacie, niż tutaj z nim. Bywał arogancki i egoistyczny, może to tak bardzo jej nie pasowało.

Piła herbatę, stojąc na tarasie i ogrzewając ręce białymi ściankami kubka. Jesienny wiatr delikatnie muskał skórę jej twarzy, dając przyjemne poczucie wolności. Spojrzała na swój pierścionek zaręczynowy i zaczęła się nim bawić, obracając go i patrząc smutno na srebrny kryształ, który odbijał ciepłe promienie słoneczne, rozszczepiając światło i tworząc piękną tęczę.

Miała wątpliwości.

Dawno nie czuła się tak źle w obecności Hiro i fakt, że tak ucieszyła się na jego wyjazd, sprawiał jej ból. Nie chciała go ranić, ale on ranił ją równie mocno, nie akceptując jej pracy, Sasuke i przyjaciół. Czuła, że się od siebie oddalili, a jego wyjazd tylko utwierdził ją w przekonaniu, że powinna zastanowić się dwa razy, nim zdecyduje się za niego wyjść. Czasami przyłapywała się na myśli, że możliwe, iż popełniła największy błąd w swoim życiu, ale przecież decydowała sercem.

Pytanie, czy aby na pewno tak było?

W kuchni rozbrzmiał telefon służbowy. Szybkim krokiem skierowała się w jego stronę, nie chcąc słyszeć dłużej tego irytującego dźwięku, który wypełniał cichy dom. Odebrała, dzwonił Naruto.

— Głupku, nie wierzę! — krzyknęła radośnie do telefonu, a słysząc melodyjny śmiech blondyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — Wróciłeś?

— Właśnie byłem u Tsunade i dostałem zezwolenie na dołączenie do sprawy — powiedział tylko, tym samym odpowiadając na jej pytanie. — Za godzinę wypuszczają Sasuke. Wiesz, że Tsunade zgodziła się na jego propozycję w sprawie asystowania nam przy śledztwie?

Mina Sakury nieco stężała.

— Jak to?

— Chyba Sasuke za wszelką cenę chce udowodnić, że jest niewinny. Oficjalnie został konsultantem w cywilu, ale dostał broń. — W tle rozbrzmiał krzyk Kiby, który ucieszył się na widok blondyna i chyba właśnie ściskał go po bratersku. — Przyjedź, przydzielono Sasuke Chojiego i Shikamaru, ale Akimichi ma go odwieźć do domu.

Uśmiechnęła się i jeszcze długo wysłuchiwała radosnych nowinek z jego życia. Nie ukrywał również swojej radości, co do decyzji Tsunade o sprawie z Sasuke. Cieszył się jak dziecko, śmiejąc się melodyjnym głosem. Mogłaby przysiąc, że teraz jego lazurowe tęczówki błyszczały z rosnącej ekscytacji.

Tęskniłam, Naruto, pomyślała.

               

Wchodząc do budynku jedyne, co dało się zauważyć to niesamowity rumor. Policjanci kłębili się wokół kogoś, kogo od razu rozpoznała. Takiej blond roztrzepanej czupryny nie da się zapomnieć.

— Naruto! — zawołała, a mężczyzna odwrócił się w jej stronę jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki i odpychając od siebie roześmianego Kibę, podbiegł i chwytając w pasie, energicznie uniósł, by zakręcić się z przyjaciółką wokół własnej osi. — Postaw mnie, wariacie!

Uzumaki zaśmiał się dźwięcznie i wedle życzenia postawił przyjaciółkę na ziemię. Spojrzała na niego przelotnie i ku jej większej radości ujrzała Sasuke, wychodzącego wraz z Chojim z aresztu. Nie był skuty, biła od niego wolność i zaskakująco dobry nastrój. Naruto również już wpatrywał się w mężczyznę, skinieniem głowy witając się, jeszcze na dystans. Chciał dać ten czas Sakurze, której oczy wręcz iskrzyły, gdy go zobaczyła.

— Leć, czekam na was w moim pokoju. — Ucałował ją w głowę i szczerząc zęby w nieziemskim uśmiechu, udał się w swoją stronę.

Podbiegła do niego i niemal rzuciła mu się na szyję. Wtuliła się w jego umięśniony tors, oplatając jego plecy rękoma. Mężczyzna objął ją silnymi ramionami, opierając brodę o pachnące świeżym arbuzem włosy. To był najdłuższy uścisk w ich relacji, zaraz po tym, jak Sakura wyszła ze szpitala po postrzale. Była mu tak bardzo wdzięczna za uratowanie życia i w dodatku była tak bardzo zakochana, że nie mogła go puścić. Dzisiaj, właśnie teraz, była szczęśliwa, że wreszcie go wypuścili i będzie mógł być obecny przy prowadzeniu śledztwa.

— Tak się cieszę — wyszeptała, a on jeszcze mocniej zacisnął swoje ramiona wokół jej drobnego ciała.

— Ja też, Sakura — wychrypiał. — Dziękuję, że mi uwierzyłaś.

Odsunęła się od niego, wciąż zostając w jego objęciach. Spojrzała mu głęboko w oczy, a czas jakby się zatrzymał. Nie liczyło się nic, nawet to, że byli właśnie na komisariacie, a ludzie wpatrywali się w nich jak w obrazek. Miała nieodpartą ochotę, by go pocałować, ale powstrzymała ją jedna myśl: Hiro. Mimo wszystko wciąż krążył po jej głowie i niszczył, tak jak kiedyś.

— Chodźmy już lepiej do Naruto — mruknął Sasuke do jej ucha, a ona poczuła, jak przechodzą ją dreszcze. Niechętnie się zgodziła i wyswobodziła z silnego, ciepłego objęcia. Gdyby nie sprawa, nagląca praca, protestowałaby i została w jego ramionach jeszcze długo.

W pokoju Naruto rozmawiali. Głównie przez bite pół godziny to Uzumaki nadawał o tym, jak trudno żyje się na pełnym etacie jako ojciec. Wspominał, że Hinata bardzo źle zniosła wizytę w szpitalu i lada dzień może urodzić. Skarżył się na teściową, która przyjechała, by pomóc im w obowiązkach i narzekał na rygorystyczną zmianę diety oraz uczenie ich dwuletniego syna, że ramen to największe zło. Mimo wszystko blondyn mógł wrócić wreszcie do pracy. Śmiali się z niego, przezywając go od młotków, często Sasuke dawał mu kuksańca, a on oddawał, a Sakura uśmiechała się szeroko, widząc ich wszystkich w tak dobrych humorach. Później miny każdemu z osobna zrzedły, gdy musiała ujawnić informacje o śmierci jednego z barmanów. Pomimo usilnej walki z samą sobą, wyznała również, jak bardzo Hiro pragnął zemsty, chcąc wrobić Sasuke w narkotyki. Uchiha przeklął go pod nosem i spochmurniał.

Kiedyś to chyba naprawdę zabiję, zadźwięczała mu bezceremonialnie złota myśl, ale gniew — ku jego zaskoczeniu — ulotnił się nadzwyczaj szybko.

Niespodziewanie do pokoju wpadł Nara z niezapalonym papierosem w ustach. Od lat próbował rzucić, ale uważał, że to zbyt kłopotliwe i zawsze lądował z ustnikiem w zaschniętych ustach, gdyż na komisariacie panował zakaz. Uparł się więc, że musi chociaż czuć delikatny posmak, inaczej nie wytrzymałby do przerwy.

Nie przejął się również faktem, że prawdopodobnie przerwał jakąś intymną rozmowę między najlepszymi przyjaciółmi. Naruto niemalże zmroził go wzrokiem.

— Sakura, zgłosił się do nas nowy świadek. — Shikamaru nawet nie spojrzał na Sasuke, miał jedynie ochotę zniknąć. — Kobieta pracowała tego wieczoru i może potwierdzić, jak… Sasuke wychodził z baru.

— Kto dokładnie?  — Nadzieja w jej oczach niespodziewanie zapłonęła na nowo.

— Prostytutka, ma na imię Anko.

Sasuke jakby drgnął, co nie uszło uwadze pozostałym. Shkamaru nabrał jeszcze większych podejrzeń niż zwykle — on naprawdę go nie lubił i z dnia na dzień coraz bardziej się w tym utwierdzał. Nie miał szacunku do tego, co robił; najpierw bar, a teraz jakaś prostytutka! Jaką on miał ochotę dać mu w twarz. Niemal wszyscy na komendzie wiedzieli jedno: Sasuke i Sakura są dla siebie stworzeni. W żartach nieraz obstawiali, kto kogo pierwszy pocałuje. Czas jednak leciał, ale między nimi, poza ogromnymi pokładami szacunku i wzajemnego wsparcia, nic więcej się nie wydarzyło. A przynajmniej nie to, na co czekali. I nagle taka sytuacja! P r o s t y t u t k a.

Zebrali się i skierowali do pokoju przesłuchań. Nim drzwi otworzyły się do końca, Sasuke już był w środku i wyciągnął ku kobiecie ręce.

— Anko!

— Sasuke!

Wpadli w swoje ramiona, śmiejąc się serdecznie. Fioletowe włosy kobiety swobodnie opadały na odkryty kark, a wysokie, czarne obcasy stukały obcesowo o podłogę. Była piękna, ale jej wyzywający strój mówił wiele o zawodzie, który wykonywała — przezroczysta bluzka odsłaniała nagi, obfity biust.

— To wy się znacie? — spytali Sakura i Kiba jednocześnie, zbici z pantałyku.

— Oczywiście! — Kobieta klasnęła ochoczo w dłonie, ale widząc piorunujące spojrzenie Sakury i dziwnie zakłopotany wzrok Sasuke, postanowiła interweniować. Znacząco odchrząknęła.—Wyjaśnię, bo wyczuwam kwas. — Haruno skrzyżowała ręce na piersi, oparłszy się o komodę. — Sasuke kiedyś bardzo pomógł mi z pewnym nieznośnie natarczywym klientem. W zamian za okazaną pomoc zaproponowałam najlepszą noc w jego życiu — Sakura jakoś dziwnie zbladła — ale odmówił. Ależ mi wtedy zaimponował! — Zielonooka zmieszała się znowu i spuściła wzrok. Poczuła się źle, oskarżając Sasuke o jakieś niezrozumiałe skoki w bok. Koniec końców nie byli razem, ale ona czuła… zwykłą, majestatycznie ogromną, zazdrość. — Z czasem pomógł mi również z bratem, który wpadł w ręce miejscowych gangsterów. Od tamtej pory spłacam swój dług, pracując jako jego tajny informator. Gdy czegoś potrzebuje, jestem.

— Czegoś potrzebuje, huh? — mruknęła zniesmaczona Haruno, a Kiba nie powstrzymał swojego głośnego parsknięcia. Naruto zdzielił go w bok z łokcia.

— Sasuke to porządny facet, pani detektyw, bez obaw. — Zerknęła na mężczyznę, a on skinął jej w podzięce głową.

Anko od razu wyczuła, że to właśnie ta kobieta musiała skraść mu serce. A nawet jeśli nie serce, to chociażby rozum. Pamiętała, jak kiedyś poprosiła go, by opowiedział o tej jednej, przez którą właśnie taki jest — honorowy. On tylko uniósł kącik ust i zmierzwił swoje ciemne włosy.

Sakura Haruno.

— Przejdźmy może do rzeczy — wciął się niespodziewanie Naruto, a wyraz jego twarzy mówił o powadze sytuacji. Musieli dowiedzieć się tego, co oczywiste, co ważne. — Widziałaś, jak Sasuke wychodzi z baru…

— …był nieźle wkurzony — dokończyła natychmiast i udowadniając, że mówi prawdę, zmarszczyła brwi i wydęła dolną wargę. Dodała również, jak długo wpatrywał się w swój telefon, próbując się do kogoś dodzwonić. Wspomniała, że klął wniebogłosy i schował komórkę do kieszeni, po czym ruszył w swoją stronę.— Wtedy też moim oczom ukazał się wolno jadący ulicą czarny mercedes z przyciemnianymi szybami. Obawiam się, że ktoś w środku mógł go śledzić. Gdy Sasuke skręcił, auto zrobiło to samo. Nigdy wcześniej nie widziałam takich samochodów w tej okolicy.

— Pamiętasz numer rejestracyjny? — Zainteresowała się Sakura. Dziewczyna pokiwała głową, zaczynając już wymieniać litery i cyfry widniejące na metalowej tabliczce. Haruno natychmiast jej przerwała. — Świetnie, świetnie. — Kątem oka zerknęła na Inuzukę, który nie mógł przestać się uśmiechać. Anko powalała go swoją urodą i niemal widocznymi sutkami zza przezroczystej bluzki. — Kiba jeszcze raz spisze twoje zeznania i sprawdzi auto. — Szatyn zaśmiał się głupkowato ze szczęścia, a Anko posłała mu oczko. Ewidentnie miała na niego chrapkę. — Jeszcze jedno, znasz Ayumu?

— Tego słodkiego barmana? Jasne, że tak! 

— Możesz potwierdzić, jak wychodził z pracy? — Kontynuowała serią pytań, ku zdziwieniu pozostałych.

Od dłuższego czasu podejrzewała chłopaka o posiadanie ważnych informacji, za które ktoś go sprzątnął. Nie chciała tylko tych myśli wypowiadać na głos.

— Tak, wyszedł zanim Sasuke opuścił bar. Udał się do sklepu po drugiej stronie ulicy, ale po powrocie stamtąd nie był sam. Jakiś facet kłócił się z nim, trochę się nawet poszarpali. Chłopak schował coś wściekle do kieszeni i udał się w stronę swojego auta. Chwilę później odjechał.

Sakura poprosiła o rysopis mężczyzny i posłała Naruto po rysownika. Musieli sporządzić portret pamięciowy i znaleźć mężczyznę, równie dobrze i on mógł być osobą, która wiedziała więcej, niż chciała powiedzieć.

Spróbowała zatem ją podejść.

                — Ayumu nie żyje. Został zamordowany. — Uważnie obserwowała jak źrenice kobiety powiększyły się, a w oczach zagościły łzy. Nie chciała być tak bardzo bezpośrednia, za co wzrokiem zganił ją Sasuke. Westchnęła. — Czy jest coś jeszcze, co wydało ci się podejrzane tamtego wieczoru?

Przez moment się zawahała, jakby kalkulując w głowie, czy to, co chciała powiedzieć będzie dobre dla niej. Bawiła się nerwowo palcami, co jakiś czas wygładzając poły swojej mini spódniczki z niewidzialnych marszczeń. Prawa noga zaczęła tupać w nerwowym tiku. Sasuke wbił w nią wzrok, niemal jak pozostali. Anko chciała coś ukryć, ale w tej ciszy nagle uniosła dumnie głowę i otworzyła usta.

— Zaraz po wyjściu Sasuke podjechała czarna limuzyna, a z niej wysiadł facet w idealnie skrojonym garniturze — mówiła pospiesznie, nie chcąc rozmyślić się w połowie. — Miał okulary, nie widziałam jego twarzy. Wszedł do baru, a potem wszyscy wyszli z budynku w pośpiechu. Przed drzwiami stał ochroniarz tego gościa, miał kwadratową szczękę i tatuaż na lewym policzku, skrzydło czy coś.

— A klienci baru mówili, że nic podejrzanego się nie stało… — mruknął Kiba.

— Gdy wchodzi taka szycha i każe wyjść, to ludzie biorą to za konflikt interesów i nie chcą się wtrącać.

— Toshimo sprzedawał komuś narkotyki? — Do akcji wkroczył Sasuke, łącząc wątki zdecydowanie szybciej, niż reszta drużyny. Trzeba było przyznać, bez niego więcej czasu zajmowało im znajdowanie najdrobniejszych szczegółów, które miały duży wpływ na niemal każdą sprawę.

— Prawdopodobnie. — Mrugnęła kilka razy, a tusz do rzęs odbił się na jej powiekach. — Cokolwiek robi właściciel, to nie mój problem. Ale ten facet, wychodząc, chował coś do kieszeni garnituru. Na oko wyglądało mi to na strzykawkę. — Ostatnie zdanie wypowiedziała niemal szeptem. Cały jej dotychczasowy entuzjazm zniknął ot tak.

Wszyscy spojrzeli po sobie i nawet Kiba, pomimo spiętych mięśni, nagle jakby nieco się rozluźnił. Czy właśnie ta mała informacja może oznaczać, dlaczego Sasuke stracił pamięć? Narkotyk, samochód, mężczyzna w garniturze, porwanie? Niepotrzebne skreślić.

Przed nimi było sporo pracy, więc Kiba usiadł na krześle naprzeciwko kobiety i nie kryjąc swojego idiotycznie szerokiego uśmiechu, położył skórzany notatnik na stół — prezent na urodziny, który dostał od Sasuke. Pierwszy zgubił.

Haruno i Uchiha skierowali się do wyjścia.

Wtem Anko zatrzymała bruneta, gdy ten przepuścił w drzwiach zdenerwowaną Sakurę. Zaskoczony chciał na nią spojrzeć, ale nagle wylądował w objęciach roztrzęsionej kobiety o włosach w kolorze ciemnego fioletu. Pryskała się słodkimi, ciężkimi perfumami, którymi niespodziewanie Sasuke się zaciągnął. Załzawiły mu oczy. Anko była bardzo drobna, ale uścisk, jaki mu zafundowała, niemal zmiótł go z nóg. Resztkami sił objął ją, kiedy ta zaczęła płakać.

Haruno stanęła w progu drzwi i przyglądała się tej sytuacji z rosnącą irytacją. Cholerna zazdrość zżerała jej duszę milimetr po milimetrze. Zacisnęła usta w wąską kreskę i skrzyżowała ręce na piersi. Nie podobało jej się to tak bardzo, że miała ochotę krzyczeć. Kiba natychmiast to zauważył i zrobiwszy papierową kulkę, rzucił w nią, trafiając idealnie w czoło. Spiorunowała go wściekłym spojrzeniem.

— Uważaj na siebie, Sasuke — szepnęła dziewczyna w jego tors, uspokoiwszy wcześniej oddech. — Ktoś tak dobry jak ty nie może po prostu zniknąć, rozumiesz?

Odsunął ją delikatnie od siebie i zgarnął grzywkę, która opadała na jej wielkie, brązowe oczy. Była silną kobietą, nie przywiązywała się nigdy do ludzi. W nim jednak znalazła przyjaciela, kogoś na rodzaj prawdziwego anioła stróża. Uśmiechnęła się do niego niewinnie — tylko przy nim potrafiła być inna.

Powiedział, by się nie martwiła i dbała o siebie, i ostatni raz to on przytulił kobietę mocno do siebie. Anko nie załkała już więcej i odprowadziła go wzrokiem, gdy wychodził. Wpatrzony w nią Kiba posłał jej zniewalający uśmiech i pani do towarzystwa od razu odżyła.

               

Szybkim krokiem podążała za Sasuke korytarzem, a jej grymas na twarzy się powiększał. Nie chciała jednak robić mu wyrzutów, w końcu nie byli parą, pracowali tylko razem i się przyjaźnili. Właśnie, przyjaźń. Czy w tych całych formułkach nie było tam mowy coś o szczerości?

— Jesteście dla siebie dość bliscy — podjęła i zrównała z nim kroku.

Uniósł pytająco brwi i zaśmiał się w duchu, widząc jej skonsternowaną minę. Nie odpowiedział jednak i pozwolił, by zazdrość kobiety i wątpliwości zżerały ją nieco dłużej. W dziwny sposób czerpał z tego satysfakcję, znowu poczuł się ważny.

Choji czekał na nich przy schodach. Przesłuchanie Anko zajęło im wystarczająco dużo czasu i mężczyzna już zdążył się zaczerwienić ze złości. Skinął na nich głową i pokazał kluczyki od samochodu. Stanęli obok niego.

— Zabiorę się z wami, jeśli… — ucięła, gdy Sasuke wbił w nią wzrok — jeśli mogę…  a później pojadę do baru jeszcze raz przesłuchać tego barmana.

— W porządku, Shikamaru i tak ma przyjechać później — odparł Choji i zawędził komuś pączka z biurka. Potężnym krokiem wyszedł z komisariatu.

Sakura spojrzała na Sasuke. Czuła, że oczekuje od niej wyjawienia paru szczegółów sprawy, o których nie wiedział. Wtedy powiedziała mu o karcie bankowej, która przepadła i została znaleziona przy martwym Ayumu. Dodała również, że konto wyczyszczono do zera. Uchiha pobladł, ale z trudem przyjął do wiadomości powagę sytuacji. W końcu został bez grosza.

— Całe szczęście mam jeszcze gdzie mieszkać.

Chciał obrócić to w żart, ale Sakura wyczuła w jego głosie przeogromną rozpacz. Bez słowa więc udali się za Chojim do samochodu, po drodze żegnając się z Naruto, który właśnie był zajęty energiczną rozmową z Temari, starszym aspirantem policji.

Stąpali po zadbanej ścieżce w stronę posiadłości Uchiha. Okolica wydawała się niesamowicie spokojna, co raptownie zmusiło Sakurę do zwiększenia czujności. Okna były zasłonięte, pozostawione tak od piątkowego wieczoru. Dom czekał na powrót właściciela, który długo nie wracał.

— Z pensji policjanta to raczej tego nie kupiłeś — powiedział z przekąsem Choji, który z podziwem przyglądał się posiadłości. Jego pucułowate policzki unosiły się i opadały, gdy stąpał po kamiennej ścieżce swoim ciężkim krokiem.

— Słuszna uwaga — zaśmiał się Sasuke i odwrócił do nich przodem. W końcu znał to miejsce na pamięć, mogliby zawiązać mu oczy i kazać iść do garażu, a ten trafiłby bez chwili zawahania. Rozprostował ręce i uśmiechnął się, co Sakurze zaparło dech w piersiach. Od tych kilku dni dawno nie widziała go w tak dobrym humorze, pomimo tego, że właśnie kilka minut temu dowiedział się, że oficjalnie został bankrutem; możliwe, że była to tylko dobra mina do złej gry. Propozycja, którą podsunął Tsunade okazała się być za to oczyszczająca, mimo ciągłego nadzoru ze strony policji. — Odziedziczyłem ten dom po moim nauczycielu ze szkoły. Nie miał rodziny, więc nie wiedział, komu go zostawić. Padło na mnie, może dlatego, że traktował mnie jak syna.

Gra pozorów.

Sakura uśmiechnęła się pod nosem. Wiedziała o tym i fakt, że to powiedział, sprawił, iż poczuła się nieco lepiej. W końcu wciąż nie znała przeszłości Sasuke, bo o niej nigdy nie opowiadał, ale słysząc — miała nadzieję— prawdę, po prostu odetchnęła z ulgą.

Odwrócił się przodem do drzwi, gdy dotarli i wyjął z kieszeni spodni klucze. Przekręcił zamek, a jego dłoń spoczęła na zimnej klamce, którą nacisnął.

Drzwi się nie otworzyły. Tak jakby jakaś przeszkoda blokowała zamek. W jednej sekundzie coś pstryknęło, a klamka jakby poparzyła jego dłoń.

Potężny wybuch wyrzucił ich do tyłu, okna w tej samej chwili rozbiły się, wypluwając szkło w ich stronę. Kilka kawałków drewna, tynku i właśnie szkła wzbiło się w powietrze i raniło skórę aż do krwi. Czerwony, rażący płomień wypalił przez komin niczym smok, buchając żarem ku niebu. W tle zawyły alarmy samochodowe, zrobiło się głośno i zdecydowanie zbyt gorąco.

Ogłuszyło ich na długą chwilę. Pisk w uszach był niemal jak niemy krzyk wołający o pomoc. Nie ustępował, wiercąc malutkie dziurki, milimetr po milimetrze. Potem ból nasilał się, by zelżeć, a czaszka i tak pękała w szwach.

Sakura jako pierwsza ocknęła się z amoku, mimo to przyciskając mocno rękę do lewego ucha, w którym wciąż dudniła cisza wymieszana z nieopisanym piskiem. Krwawiła. Zdała sobie z tego sprawę, gdy wyciągała rękę w stronę Chojiego, który próbował wstać. Zatoczyła się zatem, upadając tuż obok niego.

Potrząsnęła nazbyt energicznie głową, klnąc siarczyście pod nosem. Nie powinna była, ale musiała zobaczyć, co z Sasuke. To on stał najbliżej drzwi, to on je otwierał! Przyjął na siebie największe obrażenia, gdy gorący wybuch rozsadził drzwi i wypchnął ich z powrotem do ogrodu.

Leżał nieopodal, blisko jakiegoś drzewa, którego liście ozdabiały zieloną trawę. Kawałki szkła leżały na ziemi, jakby zazdroszczące naturze naturalnego zdobienia. Ostrożnie, nieco chwiejnym krokiem doczłapała do niego i upadła na kolanach tuż przed nim, dotykając delikatnie jego twarzy. Był przytomny, ale zamroczony. Przyciągnęła go do siebie, zmuszając do delikatnego siadu. Spojrzał na nią, mrużąc powieki. Szkło przecięło skórę na jego czole, ale było to tylko draśnięcie. Przeraził ją za to stan jego prawej ręki, którą naciskał na klamkę. Była pokaleczona, w drzazgach i drobnych kawałkach szkła. Uchiha krzywił się z bólu, gdy próbowała dotknąć poharatanej dłoni.

Nie patrzył jednak na nią. Gdy ona coś do niego mówiła, zadawała pytania, odpowiadał tylko powolnym kiwnięciem głowy. Całą swoją uwagę skupił na tym, co było za nią. Patrzył przez jej drobne ramię na pozostałość swojego domu, który teraz płonął, trawiąc wszystko, co było jego własnością.

Sakura przez moment pomyślała, że właśnie mogli stracić całe dowody na niewinność Sasuke lub jego winę. Skarciła się w myślach za myśl, że to równie dobrze on mógł to zaplanować, chcąc zataić szczegóły zabójstwa inspektora.

Nie był taki i dobrze o tym wiedziała!

— Sasuke. — Spojrzała na jego osmoloną i zakrwawioną twarz. Miał przecięty prawy łuk brwiowy, a w policzek wbiło się trochę szkła. Najbardziej jednak zaniepokoiły ją jego puste oczy. Heban nie błyszczał jak zwykle, był po prostu zgaszony i mdły. — Sasuke?

— Ktoś chce mnie wrobić — wychrypiał, nie odrywając wzroku od tańczących ogni na pozostałościach jego mieszkania. Płomienie odbijały się tylko w jego oczach, trzeszcząc głucho i zjadając to, czego nie zdążyły jeszcze pochłonąć. — I zrobi wszystko, by to mnie osądzono.

Wymienili spojrzenia. Widział w oczach kobiety przerażenie i ogromne zakłopotanie. Zabrakło jej słów, by w jakikolwiek sposób pocieszyć go i wesprzeć. Nie było nawet takich, które mogłyby teraz pomóc. Sasuke ponownie odwrócił wzrok, w ciszy przyglądając się płomieniom. Wzrok Haruno również powędrował ku ogniu, który z cichym śmiechem tańczył szczęśliwie, nie zostawiając z mieszkania nic poza prochem.

W tle rozbrzmiały syreny policyjne, jechała też karetka. Wokół zebrali się gapie, szepcząc coś między sobą. Inni biegli na pomoc, widząc trzy dorosłe sylwetki leżące przed domem.

Dym unosił się złowrogo ku niebu, jakby zwiastując kolejną burzę na horyzoncie.

— Nie chciałem tego, bracie.

— Milcz.

— Proszę, uwierz mi. Musiałem to zrobić.

— Powiedziałem, MILCZ!

— Sasuke…

— Nie chcę cię znać.

— Bracie…

— Ja już nie mam brata.

Wrócili ze szpitala po godzinnych obserwacjach. Całe szczęście nikomu nic poważnego się nie stało, co było cudem nad cudami, gdyż wybuchł mógł rozerwać ich na kawałki. Mechanizm jednak, jaki zastosowano, miał za zadanie zniszczyć dom, a nie skrzywdzić ludzi — tak przynajmniej wynikało ze wstępnych oględzin specjalistów.

Każdy był już niemal przekonany, że zrobił to ktoś za plecami Sasuke, gdyż on sam nie znał się nigdy na detonacji bomb czy robieniu pułapek w tym stylu. Sam zarzekał się, że nigdy by nie wpadł na taki pomysł i — o dziwo — wielu mu uwierzyło.

Sakura zaproponowała, by Sasuke zatrzymał się u niej na kilka dni, dopóki Hiro nie wróci. Do tego czasu był więc zobowiązany do poszukiwań nowego lokum, ale dowiedziawszy się, że wszystkie pieniądze stracił, jedyne, o czym był w stanie myśleć, to w jak ciemnym zaułku właśnie się znalazł.

Choji od razu poszedł do pokoju gościnnego — zaraz po zaprowadzeniu tam przez Sakurę i podaniu mu koca — oznajmiając, że potrzebuje kilkuminutowej drzemki. Sam był stratowany po wybuchu, ale jako jedyny doznał najlżejszych obrażeń.

Shikamaru zaś nie mógł przyjechać, odwiedził ich tylko w szpitalu, by upewnić się, że wszystko w porządku, a Sasuke nie wywinął żadnego numery. Powiedział, że ma wezwanie i mimo że jego przydział nad pilnowaniem Sasuke miał być priorytetem, musiał udać się na miejsce prawdopodobnej zbrodni i sprawdzić, o co chodzi. Był jednak na tyle spokojny, bo wbrew pozorom Uchiha wciąż znajdował się pod nadzorem dwóch policjantów. Oznajmił jednak, że wróci, jak tylko rozwiążą sprawę. Sakura zgodziła się, by i oni przez ten czas mieszkali w domu, nie miała zresztą żadnego wyjścia.

— Jak się czujesz? — spytała, widząc jak masuje obolałą głowę. Łuk brwiowy zdobił plaster, na czole widniały świeże rany, ale zaschnięte i zdezynfekowane. Na policzku miał założony opatrunek, a ręka została oczyszczona z pozostałości drzazg i szkła, a także zabandażowano ją aż do łokcia. Wolne miał tylko palce. Dostał również mnóstwo leków przeciwbólowych, gdyż narzekał  na rwący ból nogi. Wszystkich też łamało w kręgosłupach, ale byli po porostu poobijani.— Sasuke?

— W porządku.

Był chłodny, nieobecny. Przesłuchiwany przez policjantów na miejscu nie mógł oderwać wzroku od pracujących strażaków gaszących płomienie. Całą drogę w karetce się nie odzywał. Nie miał ochoty na rozmowę i dawał to do zrozumienia wszystkim, którzy próbowali do niego dotrzeć.

Sakura złapała się za ramię. Leki zaczynały puszczać, a czuła, jak rana w skórze zaczyna szczypać. Jej obrażenia były bardzo małe, tylko trochę piekły ją drobne ranki na szyi, którą zrobiły opryski szkła w trakcie wybuchu.

Wiedziała, że to nie był dobry pomysł, ale w głowie wciąż krążyły jej słowa Hiro o bracie, którego istnienie Sasuke zataił, kłamiąc, że żadnej rodziny nie miał.

Weszła do kuchni i zaparzyła wodę na herbatę. Było już późno, a oni te kilka godzin stracili na obserwacji w szpitalu. Była wściekła, bo miała jeszcze przesłuchać tego bliźniaka, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o jego bracie. Niestety ów spotkanie musiała przerzucić na jutro.

Wyjęła dwa kubki i wrzuciła torebki z herbatą do każdego. W milczeniu wpatrywała się w Sasuke, który dziwnie powolnym krokiem kierował się właśnie do salonu, przyglądając się wnętrzu. Zwrócił uwagę na fotografie stojące na komodzie, ale natychmiast odwrócił wzrok. Hiro tulący do siebie roześmianą Sakurę — bolało.

Czuł się bardzo nieswojo. Był tu dawno temu, często w dzieciństwie spędzali z Hiro czas na zabawach w podróżników, zważywszy na to, że jego ojciec był archeologiem i trzymał w domu wiele starych przedmiotów, które przywoził z dalekich podróży. Niewiele się tutaj zmieniło, poza elementami kobiecymi, które Haruno dodała z wyczuwalnym smakiem. Miał ochotę uciec, przypominając sobie tak wiele sprzed lat. Wszystko wróciło.

— Za wiele nie pozwolił ci zmienić — stwierdził nagle, wyglądając przez okno na czysty taras. Sakura, wpatrując się w jego umięśnione plecy, zapragnęła go przytulić, pocieszyć. Wiedziała, że będzie mu trudno odnaleźć się w miejscu, które tak dobrze znał. — Przynajmniej jest czyściej niż kiedyś…

Uśmiechnął się, ale zaraz ponownie smutek wymalował jego twarz. Odwrócił się w jej stronę, chcąc zobaczyć reakcję kobiety, ta jednak odwróciła się, sięgając po czajnik, który zaczął wydawać z siebie głośny, jednostajny dźwięk. Zalała herbatę, a para uderzyła w nią z podwójną siłą. Ponownie poczuła się jakby była przed posiadłością Uchiha. Pokręciła głową ze zmęczenia.

Tak bardzo dręczyła ją ta sprawa, o której powiedział Hiro. Musiała w końcu spytać, po prostu musiała. Miała na to cały dzień, ale w przeciągu tych kilku godzin wydarzyło się tak wiele, że nie mogła znaleźć na to chwili. Dzisiaj jednak, właśnie teraz, po prostu musiała to z siebie wydusić, musiała wiedzieć, mimo że liczyła się z agresywną reakcją z jego strony.

— Sasuke… ja… czy mogę cię o coś zapytać?

Zmierzył ją bardzo dziwnym wzrokiem, co natychmiast zauważyła. Zmroziło ją w kościach. Nigdy nie widziała go w takim stanie, ale tłumaczyła to sobie spadkiem formy psychicznej.

— Hiro powiedział mi coś, co… — Nie potrafiła znaleźć słów, by nie zdenerwować go jeszcze bardziej. Chciała uniknąć awantury. Owszem, mogła poczekać do jutra aż emocje opadną, ale myśl, że Sasuke ją okłamał w sprawie jego własnej rodziny, nie dawała jej spać. Musiała wiedzieć.  — Hiro powiedział mi, że masz brata, że coś się stało i…

— Oczywiście, że ci powiedział. — Nie wyglądał ani na zdziwionego, ani przytłoczonego. Przypuszczał, że Hiro przy pierwszej lepszej okazji powie o dwa słowa za dużo. Nie miał jednak siły wyjaśniać całej tej sprawy, nie teraz. — Tak, skłamałem, ale czy mogę opowiedzieć ci o tym kiedy indziej?

Usiadł z ciężkim westchnięciem na sofie, a Sakura podeszła do stolika z dwoma kubkami, których zawartość otoczyła salon aromatem arabskiej herbaty z nutką cynamonu. Para unosiła się leniwie, tworząc niezrozumiałe szlaki w powietrzu.

— Twój brat… co się z nim stało? — podjęła mimo to, chociaż krzywy grymas na twarzy Uchiha nie dodał jej ani grama otuchy. — I co z rodzicami?

— Powiedziałem już, że opowiem ci tę cudowną — podkreślił to słowo nad wyraz sarkastycznie — historię innego dnia. Nie mam na to siły teraz, a to przeszłość, która… po prostu to dla mnie trudne, dobra?

— Dobrze, już dobrze — mówiła pospiesznie, siadając obok niego na sofie. Spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem, ale w tych ciemnych oczach wyczuła ulgę. Nie chciała go zdenerwować, a tym bardziej wkurzyć. Uśmiechnęła się słabo. — Wierzę, że w końcu mi powiesz. Skoro to dla ciebie takie trudne, nie będę naciskać. Chcę po prostu zbudować zaufanie, którego tak potrzebujemy w naszej pracy, to wszystko.

— Wiem — mruknął. — Dziękuję.

Ich spojrzenia wreszcie się spotkały na dłużej. Wpatrywali się w siebie w milczeniu, a ich oczy nabrały niezrozumiałego blasku. Sakura jakby machinalnie przysunęła się bliżej, a on — pomimo tak wielu sprzecznych emocji, które kłębiły się w środku — wyciągnął swoją zabandażowaną dłoń ku jej spokojnej twarzy i opuszkami palców pogładził zaróżowiony policzek. Delikatnie, z czułością.

Hiro nigdy taki nie był, przemknęło jej przez myśl i natychmiast skarciła się w myślach. Nie chciała o nim myśleć, ale przyłapała się na tym, że bardzo często porównywała ich do siebie. Co to znaczyło? Jednego kochała bardziej?

Kochała? Czy to była miłość?

Wpatrzyła się w jego usta, a on nie spuszczał wzroku z jej twarzy. Przyglądał się kosmykom różowych włosów, które niesfornie opadały na jej wysokie czoło i odkryte ramiona. Zawsze jego uwagę przykuwał Sakury zgrabny, mały nos i piękne oczy zdobione wachlarzem gęstych, czarnych rzęs. Intrygowała go jej mała broda, trochę za bardzo wysunięta do przodu, dość spiczasta. Nad malowały się piękne, pełne wargi. Sam przyłapał się na tym, że wpatruje się w rozchylone usta z wielką ochotą, by ich skosztować. Wciąż jednak po głowie chodziła mu myśl, że był w domu Hiro i niemal mógłby przysiąc, że czuł jego energię. Z jednej strony chciał mu zrobić na złość za jego plany wrobienia go w narkotyki, z drugiej jednak strony nie miał zamiaru nikogo krzywdzić.

Niemal musnęła jego ciepłe wargi. Tylko kilka milimetrów dzieliło ich od złączenia ust w czułym pocałunku. Długo obserwowali  siebie nawzajem, jakby czas mógł się właśnie w tej chwili zatrzymać, a oni mogli pozwolić sobie na ponowne poznanie siebie. Zapamiętywali każdy szczegół, nie chcieli niczego przegapić. Nie spieszyli się, nie chcieli działać zbyt pochopnie.

Podskoczyli oboje, gdy w salonie rozbrzmiał telefon służbowy Haruno. Pospiesznie zerwała się z kanapy i odebrała połączenie. Sasuke wpatrywał się w jej plecy i uśmiechnął się łobuzersko pod nosem.

— Detektyw Haruno. — Z trudem udało jej się powstrzymać głęboki i głośny oddech, który chciał wydostać się z jej piersi. Była zbyt podekscytowana tym, co niemal chwilę temu mogło się wydarzyć. Pragnęła pocałunku, pragnęła jego bliskości od bardzo dawna, niemal to dostała, ale jak na złość musiał zadzwonić ten przeklęty telefon!

— Tu Nara — odezwał się męski głos po drugiej stronie. W tle słychać było jakieś rozmowy, a nawet i syrenę policyjną. — Mamy kolejnego trupa.

Los jak zwykle miał inne plany. Musiał przeszkodzić, namieszać i skomplikować życie jeszcze bardziej, niż to było możliwe. Do jakiego stopnia ten perfidny los posunął się teraz?

— Kto?

— Nasz świadek. — Sakura zamarła, a ręce zaczęły jej drżeć. — Anko.

W nagrodę za brak obiecanej piątki w poniedziałek, macie więcej ważnych scen, które powinny pojawić się w szóstce. TO 13 STRON W WORDZIE! Ponownie wiele dialogów (ale właśnie w tej historii wyjątkowo skupiam się na akcji a nie emocjach i cudownych opisach). Mówiłam, że poniedziałek się nie zmieni, choćby nie wiem co, ale postanowiłam jednak, że piątek będzie najlepszy. Jest po prostu wygodny i mam sporo czasu, by w spokoju napisać kolejny rozdział. Mam nadzieję, że za bardzo to Wam nie przeszkadza i uszanujecie moją decyzję. Kocham Was! A teraz powiedzcie, jak Wam się podobało? :3