4. Oszukałeś mnie

Patrzył na mnie tak jak chciałabym, żeby Hiro patrzył.

Do czasu…

Długo nie wiedziałam, że Sasuke i Hiro byli przyjaciółmi. Nie wiedziałam też, że ich przyjaźń rozsypała się przeze mnie. Nigdy nie ukrywałam, że zależało mi na Uchiha trochę bardziej, o czym on sam chyba wiedział.

Przez rok naszej pracy byliśmy dla siebie po prostu kolegami, żadne z nas nie miało czasu i chęci na związki. Poza tym Sauske opowiedział mi kiedyś, jak spotykał się z jedną dziewczyną, która go zostawiła, bo nie potrafił znaleźć dla niej czasu — nosząc mundur nie ma chwili na własne rozterki, trzeba pomagać ludziom w potrzebie. Pół roku później ja i Sasuke zaczęliśmy się lepiej rozumieć, pracowało nam się świetnie. Nawet zaczęliśmy żartować i sobie dokuczać. Raz nawet… chciałam go pocałować, ale on uświadomił mi tylko, że nie jest gotowy na związek i przez kilka dni nie potrafiliśmy wspólnie pracować.

Poszłam na urlop, by nieco rozluźnić to napięcie między nami. Jak tylko wróciłam, sądziłam, że będzie dobrze, że udało nam się zapomnieć o wszystkim. Sasuke jednak nagle się zmienił, unikał ze mną kontaktu wzrokowego . Próbowałam z nim rozmawiać, przeprosiłam go nawet za próbę pocałowania go, ale on wciąż mnie odpychał i zbywał gestem ręki. Nie potrafiłam zrozumieć, sądziłam, że robię coś nie tak.

W czasie swojego urlopu poznałam Hiro, spotykaliśmy się coraz częściej, aż w końcu zostaliśmy parą. Mój kontakt z Sasuke nadal był chłodny i ograniczał się tylko do rozmów o danej sprawie, którą mieliśmy. Właśnie rok później, po tym jak Hiro mi się oświadczył, a ja te oświadczyny przyjęłam, wydarzyło się coś, co wreszcie rozświetliło mi zachowanie Sauske.

Przyszedł do mnie w środku nocy, pijany. Jeszcze wtedy nie mieszkałam z Hiro, wynajmowałam małą kawalerkę w ubogiej dzielnicy. Zarobki gliniarza nie były takie cudowne i nie mogłam sobie pozwolić na luksusy.

Był poobijany, miał podbite oko, a z nosa leciała mu krew. W poszarpanym ubraniu i rozczochranych włosach stał przede mną, darząc mnie niewinnym uśmiechem. Nie wiedziałam, co mam robić, byłam przerażona, widząc go w takim stanie.

— Już dawno — zaczął cicho — powinienem był ci powiedzieć, ale… nie mogłem.

Zaciągnęłam go do środka, zamykając drzwi na cztery spusty. Bałam się, że ktoś mógł go śledzić, wolałam nie ryzykować. Zerknęłam więc na komodę w przedpokoju i otworzyłam pierwszą szufladę. Podniosłam ciuchy i spojrzałam na spluwę. Była tam — gotowa, by jej użyć w razie potrzeby.

Zaprowadziłam go do łazienki, gdzie spróbowałam opatrzeć jego rany. Tylko tyle mogłam dla niego zrobić. Nie rozmawialiśmy, a ja nie dociekałam, co się stało. Uznałam, że jeśli jest coś, co chce mi powiedzieć, to sam będzie wiedział, kiedy powinien to zrobić.

Usiedliśmy w tym moim małym pokoiku z dwoma oknami, szafą i wielkim łóżkiem. Nie miałam wielu rzeczy, ale nie potrzebowałam tak dużo. I tak większość czasu spędzałam na komisariacie.

— Hiro i ja przyjaźniliśmy się, kiedyś — ponowił, a mnie wmurowało. Nie wiedziałam, naprawdę nie wiedziałam. Mój narzeczony nigdy nie wspominał o dawnych przyjaźniach, o ludziach, z którymi kiedyś miał bliższe relacje. — Gdy powiedział mi, że poznał kogoś i podał w końcu twoje imię… zrozumiałem, że muszę się usunąć. Ciągle mi o tobie opowiadał, nie szczędził niczego… raz dałem mu w twarz, nie mogąc już słuchać tych pikantnych szczegółów o was… gdy w końcu ci się oświadczył… — Schował twarz w dłoniach, a ja słuchałam, nie wierząc w to, co słyszę. Czułam się oszukana przez tę dwójkę, ale z drugiej strony próbowałam to zrozumieć. Uchiha miał swój własny honor i nie miał zamiaru odbijać dziewczyny przyjaciela. — Przyszedłem do niego i powiedziałem, że… że ma o ciebie dbać. Pokłóciliśmy się, zaczęliśmy się szarpać…

Dlatego po moim powrocie był taki spięty i chłodny. A gdy wybrałam innego, coś w nim pękło.

Chciałam go przytulić, ale on natychmiast się ode mnie odsunął.

— Znam Hiro i wiem, jakim jest człowiekiem. Jeśli zrobi ci krzywdę, nie daruję mu tego, Sakura — powiedział ostrym tonem, patrząc mi w oczy. — Po prostu mi na tobie zależy, nie chcę tracić tak świetnego detektywa.

Zaśmiałam się, by ukryć smutek. Myślałam, że usłyszę coś innego, że zależy mu na mnie nie tylko jak na partnerce z pracy. Mimo wszystko jego bojowość chwyciła mnie za serce.

Przez kolejnych kilka miesięcy pracowaliśmy razem, będąc tylko przyjaciółmi. Sasuke nie chciał niczego innego, nie miał również zamiaru przekraczać granic. Pomimo rozpadu jego przyjaźni z Hiro, nie próbował już więcej ze mną flirtować. Mimo to zdarzało nam się zapomnieć i zachowywaliśmy się jak kiedyś. Uwielbiałam takie chwile, ale te chwile zwykł psuć Hiro swoimi telefonami.

Nigdy nie powiedziałam Sasuke, że żałowałam tej decyzji. I nigdy nie pozwoliłam mu odczuć, że Hiro był dla mnie ważniejszy.

Sasuke był o wiele ważniejszy, ale starczała mi przyjaźń.

Tak myślałam aż do momentu, gdy zobaczyłam go w pokoju przesłuchań o drugiej w nocy.

Weszła do pomieszczenia wściekła. Jedyne, co chciała teraz zrobić, to dać mu w twarz i poczekać, aż wreszcie powie prawdę. Nigdy nie zatajał przed nią ważnych rzeczy, a teraz okazało się, że nie był z nią szczery od początku. W pewnym momencie przeszło jej przez myśl, że może i faktycznie zabił generalnego inspektora, a udawanie utraty pamięci to taka gra na zwłokę.

Nie chciała jednak w to wierzyć, bardzo nie chciała. Zawiodłaby się wtedy i nigdy już nie potrafiłaby mu zaufać.

N i g d y.

Zmierzył ją wzrokiem, gdy wpadła do pokoju z nadąsaną miną. Złość jaka biła z jej szmaragdowych, mądrych oczu, zmroziła mu krew w żyłach. Czyżby dowiedziała się czegoś, co skreśliło go na dobre? Spanikował przez ułamek sekundy, myśląc, że stracił zaufanie względem jedynej osoby, którą darzył tak prawdziwym uczuciem.

Sakura usiadła na krześle i wbiła w niego srogie spojrzenie, unosząc przy tym lewą brew. Czekała, aż się domyśli. Wyczekiwała momentu, w którym zacznie mówić, jakoby stało się coś, czego jej nie powiedział. Mężczyzna jednak nie domyślił się, co chciała od niego usłyszeć.

Milczenie trwało przez dobrą minutę, że aż dudniło im w uszach.

— Co? — spytał w końcu, nie mogąc zdzierżyć tego spojrzenia.

— Oszukałeś mnie — warknęła, krzyżując ręce na piersi. Sasuke tylko uniósł znacząco brwi. — Dlaczego mi nie powiedziałeś, że kolega, z którym miałeś się spotkać, to Hiro?

Drgnął.

Gdyby nie te kajdanki, które ozdabiały jego nadgarstki, prawdopodobnie uderzyłby pięścią w stół. Wściekłość to za mało, by opisać, co zagotowało jego krew. Chciał w tym momencie zabić Hiro za to, że w ogóle spróbował się z nim skontaktować, a on głupi uwierzył, iż naprawdę pragnie pojednania.

Sasuke wyprostował się na krześle i spróbował wytłumaczyć wszystko, co do joty, by w końcu przestała tak na niego patrzeć. Nie mógł, po prostu nie potrafił wytrzymać tak nieufnego i wściekłego spojrzenia Sakury.

— Kilka dni przed zabójstwem odezwał się do mnie. Powiedział, że chciałby porozmawiać, na spokojnie, tam, gdzie zawsze spędzaliśmy każdy piątek, kiedy tylko nie pracowałem. Pewnie się dziwisz, że chodziłem do takiej budy pełnej narkotyków… Hiro lubił tam przesiadywać. Mówił, że alkohol z tą cholerną trutką pozwala mu lepiej myśleć. — Jak on nie chciał tego mówić. Nie dość, że teraz wkopał samego Hiro, to jeszcze udowodnił Sakurze, że stał się naiwnym dzieckiem. Prawda jednak była taka, że naprawdę wierzył, iż wreszcie uda im się pogodzić. Niestety, przeliczył się. Znowu.

— Hiro brał narkotyki? — Szok wymalowany na jej twarzy ugodził w niego jak ostry nóż.

— Sporadycznie, przynajmniej tyle mi było wiadomo…

— Wiedziałeś, że właściciel kręci tam nielegalne interesy i nic z tym nie zrobiłeś? — Jej szok mieszał się z kolejną falą wściekłości. Znowu przejechała się na zaufaniu, które tak długo budowali. Okazało się, że nie dość, iż nie poznała w pełni swojego narzeczonego to i jeszcze partnera z pracy! — Dlaczego?

— Facet ma plecy! — Sasuke uderzył plecami o oparcie niewygodnego krzesła. — Próbowałem coś z tym zrobić, ale koleś przekupił połowę miasta!

Wbiła w niego piorunujące spojrzenie, a chwilę potem uświadomiła sobie, że bezpodstawnie próbuje go oskarżyć. Hiro ćpał, a nie on. Powinna być wściekła na swojego narzeczonego. Niestety złość uderzała w Sasuke, bo zbyt długo milczał. Zastanawiała się, co jeszcze przed nią ukrywał.

— Dobrze — wybąkała ściszonym głosem. — Co z tym spotkaniem?

Uchiha popatrzył na nią z powątpiewaniem. Był dumny z tego, jak zaciekle starała się pohamować emocje podczas przesłuchania, mimo że to była normalna rozmowa. Oczywistym faktem było to, że wpisze w raport przesłuchanie, ale nie mógł wyjść z podziwu, jak łatwo przeszła do meritum sprawy, pomimo tak wielu ciężkich informacji, jakimi ją uraczył. Od kiedy ją spotkał, wiedział, że będzie go irytować. Była taka, i r y t u j ą c a. Do czasu, gdy zrozumiał, jak silną kobietą potrafi być.

— Zgodziłem się — kontynuował zatem, nawet nie mrugnąwszy przy tym okiem. — Hiro brzmiał przekonująco. Czekałem więc w tym cholernym barze, wysyłałem mu wiadomości, ale on mnie wystawił. Wnioskuję, że wiesz, co było dalej. — Wbił w nią chłodne spojrzenie.

W całej tej historii nie zapomniał również wspomnieć o zagubionym przez niego telefonie, dlatego natychmiast spytał, skąd ma takie informacje i jakim cudem ten cholerny przedmiot w końcu się znalazł. Sakura opowiedziała mu o bliźniakach i zeznaniach jednego. Uchiha pokręcił głową — nie pamiętał, by kiedykolwiek znalazł się na tyłach lokalu, przecież wychodził głównymi drzwiami!

— Całe szczęście w twoim telefonie nie znaleźliśmy nic więcej — zaczęła Sakura, chcąc nieco rozluźnić atmosferę. W głębi duszy cieszyła się, że to spotkanie nie było jego pomysłem, ale martwiło ją nagłe zaangażowanie Hiro. Przecież tego dnia cały wieczór przesiedzieli z jego przyjaciółmi, w domu. — Co nie zmienia faktu, że sprawa zaczyna się komplikować i rodzi sporo nowych wątpliwości.

— I nowych podejrzanych? — zapytał wprost, doskonale wiedząc, do czego zmierzała. Haruno spuściła wzrok na swoje kolana. — Znam Hiro i pomimo wielu jego wad, czasem nawet bycia dupkiem, wierzę, że nie mógłby być w to zamieszany w takim stopniu. Po prostu z nim porozmawiaj, Sakura. Wierzę, że powie ci prawdę.

Kobieta podniosła wzrok. Chciała przeprosić za całą swoją wściekłość, którą na niego przelała i chciała przeprosić też za wątpliwości, jakie ją dopadły. Jednakże żadne słowo nie przeszło jej przez gardło. Po prostu patrzyła w jego hebanowe, zmęczone oczy. Dawno nie widziała w nich tego tajemniczego blasku, który zawsze ją przyciągał. Miała przed sobą człowieka, którego kopano z każdej strony. Najlepszy glina w mieście — sądzony jak najgorszy kryminalista.

Nie zasłużył sobie na to. Nie ze strony kolegów z pracy.

Wstała z krzesła i podeszła do niego, nie spuszczając z oczu jego zaciekawionego spojrzenia. Jedyne, na co się zdobyła, to czuły dotyk, jakim go uraczyła. Ułożyła swoją prawą dłoń na jego lewym policzku i delikatnie musnęła skórę jego twarzy. On zawahał się przez moment, ale nawet nie drgnął pod tym dotykiem. Jedwabistość jej skóry przyprawiła go o dreszcze, przez moment nawet zamknął oczy i sam wtulił się w jej dłoń w nadziei, że to ukoi jego zszarganą duszę.

— Przepraszam — wydukała w końcu, a wtedy Sasuke spojrzał na nią i wbił wzrok w jej cudowne oczy. — Zrobię wszystko, by oczyścić twoje imię, obiecuję.

Pragnął coś powiedzieć, już układał usta, by wypowiedzieć swe myśli na głos, gdy do pokoju wpadł zdenerwowany Shikamaru, starszy aspirant, który patrząc na tę dwójkę aż znieruchomiał w drzwiach.

Odchrząknął znacząco, zwracając tym samym ich całą uwagę. Haruno jak oparzona odskoczyła od Sasuke i odsunęła się na bezpieczną odległość. W tejże chwili do pokoju wszedł również policjant w postaci strażnika Uchiha, by zabrać podejrzanego do celi na kolejne kilka godzin.

— Sakura, mamy wezwanie w sprawie kolejnego zabójstwa.

Oboje drgnęli niezauważalnie.

— Co się stało? — spytała cicho.

— Jeden z bliźniaków, Ayumu… — zaczął, uważnie obserwując reakcję Sasuke. Był podejrzliwy wobec kolegi i nie ukrywał tego od samego początku. — Jacyś przejezdni znaleźli ciało w rowie, za miastem.  Leżało tam od dwóch dni.

Wystarczająco krótko po zamordowaniu inspektora.

Sakura spojrzała przerażona na Sasuke. On zaś nie odrywał wzroku od wrogiego spojrzenia Nary, tym samym dając się wyprowadzić strażnikowi.

— Jest coś jeszcze — dodał Shikamaru, mijając się z podejrzanym. — W kieszeni kurtki chłopaka znaleziono kartę bankową należącą do Sasuke…

Kobieta zaniemówiła. Ktoś zabił świadka. Chłopak musiał coś wiedzieć, skoro kilka godzin później wylądował w rowie. Dlaczego za to z dokumentem Sasuke? Przecież wszystkie papiery znaleziono przy nim na miejscu zbrodni, włącznie z dowodem osobistym.

Ktoś go wrabia, przeszło jej przez myśl.

Poprosiła o przydzielenie patologa Sai’a i niemal biegiem skierowała się w stronę samochodu, by pojechać na miejsce zbrodni. Dzień obfitował w dużo niewiadomych i nic nie zapowiadało się na szybki koniec.

— Nigdy nikogo nie okłamałeś?

— Nigdy. Zawsze jestem szczery do bólu.

K ł a m s t w o.

— Masz rodzinę? Rodzeństwo?

— Nie.

K ł a m s t w o.

— Masz takiego przyjaciela, z którym trzymasz się aż do dziś?

— Nie.

K ł a m s t w o.

— Dobra, bo czuję się jak na przesłuchaniu. Zagrajmy w coś innego.

               

Sasuke siedział na drewnianej ławce w policyjnej celi. Jego towarzysz obok nie uginał się i już drugą dobę z rzędu zadawał mu niewygodne pytania lub po prostu zagadywał go, opowiadając mu swoje życiowe perypetie, które miał totalnie gdzieś. Zatapiał się więc we wspomnieniach i próbował tracić poczucie czasu.

Sakura nie była wścibska. Jeśli zadawała mu pytania, to tylko po to, by go poznać. Zrozumiał to, gdy było już za późno na jakąkolwiek interwencję z jego strony.

Gdy dowiedział się, że Hiro zaczął się spotykać z jakąś dziewczyną, nie przykuwał do tego większej wagi. Aż w końcu przyjaciel pokazał zdjęcie dziewczyny, opowiedział o niej i rzucił tym nazwiskiem, którego wcale nie chciał słyszeć. Skłamał, że osobiście jej nie zna, ale kojarzy, w końcu pracowali na tym samym komisariacie. Nie chciał jednak zdradzać Hiro, że Sakura to jego partnerka z pracy. Zabolałoby, a nie miał zamiaru tracić w oczach przyjaciela.

Cierpiał sam.

— Sasuke Uchiha. — Usłyszał jakiś niski głos. Spojrzał na pręty i dopiero po chwili ujrzał twarz swojego przyjaciela, Kiby. — Mam dobre wiadomości. Wychodzisz jutro.

— Jutro? — zdziwił się, zadzierając wysoko brodę. — Dlaczego?

— Póki co nie ma już sensu cię tu trzymać. Masz przydzielonych ludzi, którzy będą cię pilnować. Do procesu możesz jednak zostać w swoim domu. — Kiba powiedział to wszystko tonem, którego nienawidził. Takie formułki wygłaszali już niejednemu zwyrodnialcowi, któremu nie dało się udowodnić winy lub który musiał poczekać na proces. — Pod żadnym pozorem nie możesz opuścić miasta i…

— Daruj sobie — warknął. — Zresztą, gdzie miałbym uciec z psami u boku, co?

Inuzuka nieznacznie zacisnął dłonie w pięści.

— Nie musisz być niemiły, przecież to nie moja wina — odparł przez zęby, kątem oka zerkając na wścibskiego kryminalistę z celi obok. — Chyba lepiej będzie ci w domu z kilkoma strażnikami niż tutaj, mam rację?

Mężczyzna nie miał zamiaru odpowiedzieć. Chciał udowodnić wszystkim, że nie zabił, że nie stał się mordercą. W głowie już układał plan działania, ale będąc tutaj czy w domu pod opieką policjantów, wizja ta nie napawała go optymizmem.

— Chcę porozmawiać z Tsunade — oświadczył nagle i ułożył się na ławce, odwróciwszy się plecami do stojącego po drugiej stronie Kiby. Ten zaś przemilczał jego prośbę — chociaż bardziej brzmiało to jak rozkaz — i bez słowa wyszedł, udając się na pierwsze piętro komisariatu.

Na twarzy Sasuke zaś zagościł triumfalny uśmiech. Wiedział, że Kiba zrobi wszystko, aby mógł porozmawiać z panią komendant.

I już nie mógł się doczekać.

Nie zareagowałem wystarczająco szybko. Upadła, jeden wystrzał powalił ją na ziemię, gdy nabój przebił jej ramię, a drugi ugodził w brzuch. Zachwiała się i upadła. A ja nie zdążyłem.

Nie zastanawiając się długo, strzeliłem.

J e d e n.

D w a.

T r z y.

C z t e r y.

P i ę ć.

Mężczyzna drgał pod wpływem silnych uderzeń w jego klatkę piersiową, przesuwając się nieznacznie do tyłu i dopiero gdy krew wypłynęła z jego ust, przestałem naciskać na spust. Puste łuski leżały wokół mnie, zapach ołowiu przeszył moje nozdrza do cna. Przepełniła mnie złość, chęć zemsty.

Byłem za wolny, zajęty dzieckiem, które w końcu udało nam się znaleźć. Sakura przez cały ten czas mierzyła do faceta z pistoletu, próbując zmusić go do przyznania się do swoich win. Nie wiedzieliśmy, że miał przy sobie broń. Gdy strzelił, ja pomagałem wstać dziewczynce. Miała pokaleczoną nogę i uszkodzony bark. Nie mogła chodzić i ciągle płakała z bólu. Ten jeden wystrzał zmusił mnie do natychmiastowej reakcji. Miałem nadzieję, że to Sakura wystrzeliła nabój, ale potem padł kolejny strzał, który widziałem.

Trysnęła krew, zachwiała się i po sekundzie upadła. Nim zrozumiałem, co się stało, pociągnąłem za spust, nie szczędząc wulgaryzmów, które cisnęły mi się na usta.

Natychmiast do niej podbiegłem, zrzucając z siebie kurtkę i zdejmując bluzę, którą zacząłem uciskać dziurę na brzuchu. Rana na ramieniu była powierzchniowa, nabój przeleciał, tnąc skórę. Napastnik nie trafił za pierwszym razem, ale nie ryzykował, że Sakura zareaguje szybciej, więc w panice postrzelił ją w brzuch.

— Trzymaj się, mała — wychrypiałem, przerażony do potęgi. Była blada, niemal przezroczysta. Drżącymi rękoma wyciągnąłem telefon z kieszeni i paluchami tonącymi w jej krwi, próbowałem wpisać numer na pogotowie. W międzyczasie wezwałem wsparcie przez krótkofalówkę, podając dokładne współrzędne. — Wytrzymaj, już niedługo będzie po wszystkim.

Uraczyła mnie słabym uśmiechem. Kilka kosmyków jej różowych włosów przykleiło się do czoła. Z sekundy na sekundę traciła ciepło, czułem, jak opuszki jej palców, które ułożyła na moich przyciśniętych dłoniach, robiły się coraz chłodniejsze.

— Spróbuj wytrzymać, zaraz nadejdzie pomoc.

Znowu się do mnie uśmiechnęła i powoli podniosła dłoń z moich rąk, by delikatnie musnąć mój policzek opuszkami palców. Zostawiła na nim smugę krwi.

— Dziękuję, Sasuke — szepnęła, a jej cichy głos przeraził mnie na tyle, że zamarłem.

— Nic nie mów — poprosiłem, uciskając ranę mocniej. Bluza przesiąkła już ciemną osoką. Bałem się, naprawdę się bałem. — Po prostu się nie daj, mała.

Zamknęła oczy, a z jej twarzy zniknął uśmiech. Obleciał mnie strach.

— Sakura, nie zasypiaj!

Delikatnie przymrużyła oczy. Były zamglone, straciły swój cudowny blask. Delikatna strużka krwi wypłynęła z kącika jej ust. Pochyliłem się nad nią i przywarłem czołem do jej czoła, nie zaprzestając uciskać ranę.

— Proszę, nie poddawaj się — wyszeptałem i delikatnie musnąłem wargami czubek jej drobnego nosa. — Zostań ze mną, nie zasypiaj. Taki detektyw jak ty nie może zginąć w taki sposób!

Zakaszlała, chcąc się zaśmiać. Uśmiechnęła się słabo, a ja odetchnąłem z ulgą.

Mówiłem do niej tak długo, dopóki w piwnicy nie pojawiło się wsparcie i pogotowie.

Nigdy w życiu tak się nie bałem.

Wracała właśnie z miejsca zbrodni, nie włączając nawet radia w samochodzie. To, co zobaczyła, ugodziło w nią mocniej niż zazwyczaj.

Ayumu leżał w rowie od dwóch dni, jego ciało było zmasakrowane. Strzał w głowę był ciosem ostatecznym — a przynajmniej tak się jej wydawało — nim ten, co mu to zrobił, zaprzestał tortur. Nie dało się na to patrzeć.

Już zabezpieczono kartę bankową, którą znaleźli w kieszeni jego kurtki. Należała do Sasuke Uchiha, co potwierdził bank. Dodano również, że konto wyczyszczono do zera, co przyprawiło Sakurę o zawrót głowy. Pomyślała, co się stanie, gdy sam właściciel się tego dowie.

Chłopak nie miał przy sobie nic więcej. Sprawca pozbył się również jego butów. Odcięto mu nawet mały palec. Sai stwierdził, że obrażenia zostały zadane jakimś tępym narzędziem, bito go przez kilka godzin, dopóki nie dostał wewnętrznego krwotoku. Oprawca myślał, że strzelając mu w głowę zabił, ale chłopak nie żył już od kilkunastu minut. Potem pozbyto się ciała, nie zostawiając żadnych śladów. Ani butów, ani opon, ani śladów DNA.

Profesjonalna robota.

 Sai oznajmił, że wykona sekcję zwłok, by dowiedzieć się więcej, a wyniki dostarczy jutro rano. Sakura wtedy ostatni raz spojrzała na brata bliźniaka Araty i przeszył ją dreszcz. Było coś, czego chłopak jej nie powiedział i postanowiła przesłuchać go jutro, przycisnąć, by wreszcie powiedział prawdę.

Zmartwił ją też fakt, że prawdopodobny świadek właśnie został znaleziony martwy. Musiał być jakoś powiązany ze sprawą, to nie mógł być zwykły zbieg okoliczności.

Znowu za dużo niewiadomych.

Weszła do mieszkania. W kuchni paliło się światło. Hiro właśnie pakował swoje rzeczy w salonie — urlop na nartach w Aspen zaczynał się jutro.

Nie czekała długo, by zrobić awanturę. Stanęła nad nim, rzuciwszy w niego kluczykami od samochodu.  Z tępym hukiem uderzyły go w ramię. Ten zawył z bólu, by zaraz potem wybuchnąć krzykiem, nie szczędząc wyzwisk w jej stronę.

— Oszukałeś mnie, Hiro — powiedziała ponuro, nie spuszczając go z oczu. Mężczyzna tylko zmarszczył brwi. — W dniu morderstwa inspektora, ty i Sasuke mieliście się spotkać w barze. Umówiliście się, ale ty nie przyszedłeś. Dlaczego?

— Stchórzyłem.

Sakura prychnęła. Miała mu za złe, że tak perfidnie ją okłamał i teraz próbował tego samego. Najpierw narkotyki, a teraz to.

— Nie wierzę ci — bąknęła.

— Co, wsadzisz mnie teraz do celi i będziesz przesłuchiwać? — Hiro był bardzo podirytowany i nie szczędził jej protekcjonalnego tonu. Wrzucił ostatnią książkę do walizki i zamknął ją z furią.

— Chcę po prostu znać prawdę!

Mężczyzna spojrzał na nią pytająco, by chwilę później zmienić swój wyraz twarzy. Nieznacznie zbliżył się do niej i spojrzał w jej oczy. Była uparta i tego nie potrafił w niej zaakceptować.

— Czekaj… czy ty myślisz, że ja mam coś wspólnego z tym morderstwem? Chcesz mi wmówić, że próbuję go wrobić? — Sakura nawet nie mrugnęła, a Hiro wpadł w śmiech. Mógł się tego spodziewać i nawet czekał na tę chwilę, ale próbował trzymać się nadziei, że ten dzień nigdy nie nastąpi. — Nie bądź głupia! Tak, zadzwoniłem do niego, chciałem się spotkać. Początkowo naprawdę myślałem, że pójdę, porozmawiam. Zmieniłem zdanie dzień później i przekupiłem jednego z barmanów, by dosypał narkotyku do jego drinka, a gdy miał być już na haju, miał wpakować mu do kieszeni dwie paczki z proszkiem, żeby przy okazji, w pracy, ktoś mógł to znaleźć. Gówniarz jednak stchórzył i postanowił być, kurwa, lojalny wobec gliny — warknął, ale gdyby mógł, splunąłby. Był wściekły, że jego plan się nie udał. Nie mógł jednak tego rozpamiętywać, stracił trochę pieniędzy na dzieciaka, który wyhaczył  okazję na szybką kasę, ale i tak nie zrobił tego, o co poprosił. A raczej co zażądał. — Jednak nie wmówisz mi, że to ja, bo cały wieczór, moja droga, przesiedziałem z tobą i znajomymi! Mam alibi!

Poczuła tępy ból głowy. Nie takiej odpowiedzi się spodziewała.

— Chciałeś go upokorzyć — szepnęła.

— Chciałem, bo mam dość słuchania o nim, Sakura!

— To nie jego wina! — Emocje wzięły górę. Wycelowała w niego palcem. — Nic ci nie zrobił! Gdy się dowiedział, że się spotykamy, wycofał się ze wszystkiego, nawet mnie nie tknął! Chciał być lojalny wobec swojego przyjaciela, a ty postanowiłeś wbić mu nóż w plecy, Hiro! Chciałeś go ośmieszyć w oczach innych policjantów!

Mężczyzna milczał. Nie miał pojęcia, że Sasuke tak lojalnie starał się trwać u jego boku. Nie spodziewał się również, że cokolwiek czuł do Sakury i że między nimi wydarzyło się coś wcześniej. A może wiedział, tylko nie chciał dopuścić do siebie takiej myśli. Gdy więc Sasuke przyszedł tutaj, by ostrzec go, że jak źle będzie traktował Haruno, sam wymierzy mu karę, nie chciał go znać.

— Nie wiedziałem, że… — podjął, ale trochę się zmieszał. Odwrócił się i podszedł do komody, z której wyjął swoje dokumenty. — Nie żebym teraz nagle zmienił o nim zdanie, ale znam go od wielu lat. Jeśli to w czymś pomoże, to ja mu wierzę, Sakura.

— Jeszcze wczoraj chciałeś mnie przekonać, że to on zabił — powiedziała zbita z pantałyku.

— To prawda, ale… — westchnął — nie mógłby tego zrobić, on nie jest taki jak jego brat... — Akurat się odwrócił, mówiąc to i wtedy zobaczył zaskoczoną minę Sakury. Nie przypuszczał, że Uchiha zataił przed nią kilka faktów z przeszłości i uświadamiając sobie, co właśnie zrobił, uśmiechnął się złowieszczo. Lepszej zemsty nie mógł zasmakować. — Och, ty nic nie wiesz? Szanowny Sasuke Uchiha ci nie powiedział? O bracie? O tym… co się stało?

Sakura zbladła. Za dużo informacji, za dużo niewiadomych. Potrząsnęła głową, jakby chcąc wyrzucić złe myśli, ale zaprzeczyła sama sobie. Nie wierzyła, nie potrafiła zaufać Hiro. Pomyślała, że to kolejna próba upokorzenia Sasuke, ale coś w oczach mężczyzny mówiło jej, iż tym razem był z nią szczery.

— O czym ty mówisz, Hiro?

— Nie, nie, nie — zaśmiał się, chowając dokumenty do kieszeni swoich spodni. — Spytaj swojego komisarza, niech on się tłumaczy. Ja kładę się spać, jutro rano mam samolot, o świcie muszę wstać. — Podszedł do niej niepewnie i złożył na jej czole czuły pocałunek. Kobieta nie zareagowała, była zbyt zdekoncentrowana. — Dobranoc. — I powiedziawszy to, wziął walizkę i przeniósł ją do sypialni, w której od kilku dni nie sypiali już razem.

Haruno opadła na kanapę z cichym jękiem.

Sasuke znowu ją okłamał.

Westchnęła zrezygnowana i schowała zmęczoną twarz w roztrzęsionych dłoniach. Kilka łez spłynęło po jej policzkach, a ona nie wiedząc, co robić, dała się ponieść emocjom i rozpłakała się na dobre.

Dlaczego, Sasuke?

Biła się z myślami.

Dlaczego mi nie ufasz?

Wiecie, ile to ma stron? 11 STRON W WORDZIE! Ten rozdział wcale nie miał być taki długi, to wszystko wina dialogów, których sobie nie szczędzę ostatnio xD Nie wiem, co myśleć o tym rozdziale, więc zostawiam to Wam. Witam w moim małym gronie nowych czytelników, cieszę się, że jesteście <3 To co, widzimy się w poniedziałek z piątką? :3