3. Bliźniaki

Był wczesny ranek. Komisariat od bladego świtu tętnił życiem i wszystko działało na szybkich obrotach. Policjanci nie mieli czasu na sen, musieli zajmować się dilerami, gangami, bijatykami, rabunkami i morderstwami. Każdy miał napięty grafik i lawirował pomiędzy budynkiem głównym policji, toną papierów a miejscami zbrodni.

Sakura i Kiba od momentu przejęcia sprawy Sasuke, ślęczeli nad materiałami dowodowymi i przeglądali je w skupieniu. Inuzuka działał od rana na kawie, a Haurno na lekach przeciwbólowych — głowa nie chciała dać jej spokoju, przepełniona wątpliwościami. W dodatku kłótnia z Hiro mocno odbiła się na jej humorze.

Właśnie teraz postanowili przejrzeć taśmy z monitoringu baru, w którym rzekomo przesiadywał Uchiha. Miejsce, od którego powinni zacząć już dawno, bo skoro mężczyźnie urwał się film tuż po wyjściu, to na pewno coś wydarzyło się  w tym budynku. Właściciel nie był skory do współpracy, ale widząc nakaz, natychmiast zamknął lokal i udostępnił nagrania, modląc się w duchu, by nie wyszło na jaw, że prowadził tutaj inne, szemrane interesy.

W trakcie nagrania tylko jedna rzecz zwróciła uwagę detektywów: barman zamieniał się z kolegą, witając i żegnając się z nim przybitą piątką, ale jedna, zasadnicza rzecz była taka, że mężczyźni wyglądali tak samo.

— Bliźniaki — mruknął Kiba, zatrzymując nagranie. Sakura poruszyła się nerwowo na krześle. — Trochę niespotykane, ale też nic w tym dziwnego.

Gdy Inuzuka wcisnął przycisk „play”, jeden z mężczyzn wyszedł. Sasuke nie widział, jak się zamieniali, bo wpatrywał się uparcie w telefon, prawdopodobnie pisząc smsa do swojego kolegi, który nie zjawiał się od godziny. Nie mógł więc zauważyć, że stojący przed nim barman to tak naprawdę ktoś inny, mając za brata bliźniaka. Byli identyczni jak dwie krople wody. Nawet ubranie ich nie poróżniło.

Sakura zatrzymała nagranie w momencie, gdy Sasuke prawdopodobnie poprosił o szklankę czegoś mocniejszego, odwracając się tym samym na krześle i taksując wzrokiem duszne pomieszczenie, przepełnione ludźmi i prawdopodobnie dzikim jazgotem, którego nie mogli usłyszeć, bo kamery nie nagrywały ścieżki dźwiękowej. Barman właśnie trzymał w rękach szklaną butelkę whiskey, ale w drugiej ręce Sakura zauważyła jakieś małe, białe opakowanie. Wyostrzyła obraz, ale niestety mężczyzna zakrył palcami całą naklejkę i prawdopodobnie nazwę specyfiku.

— Myślisz, że to narkotyk? — spytał Kiba, widząc zaabsorbowaną minę swojej tymczasowej partnerki.

— Trudno stwierdzić, może wcale tego nie dosypał. Narkotyk powinien zadziałać od razu…

— Chyba że to trucizna…

— Tak, ale — zmarszczyła czoło — we krwi Sasuke nie znaleziono żadnej substancji poza alkoholem.

Puściła nagranie dalej, ale za blatem nie było widać, czy barman dosypuje coś do butelki. Schylił się po szklankę, którą postawił naprzeciwko Sasuke, zaraz potem nalał alkohol — nie za dużo, a potem wziął szmatkę i przetarł mokry, czarny blat. Uchiha w tym też momencie odwrócił się do barmana i prawdopodobnie o czymś zaczęli rozmawiać, bo mężczyzna nawet się uśmiechnął. Kilka minut później Sasuke rzucił pieniędzmi, nie czekając na resztę, i wyszedł z baru. Tam, gdzie poszedł, nie było już żadnych kamer. Dzielnica roiła się od bezdomnych, więc Sakura pomyślała, by zająć się przesłuchaniem właśnie tych ludzi.

W barze nie zauważyli podejrzanych ludzi, zupełnie nic, co mogłoby skierować ich chociaż kawałeczek dalej. Znów znaleźli się w punkcie wyjścia — nie mieli żadnych dowodów. Ani na barmana, ani na niewinność Sasuke.

— Musimy przesłuchać bezdomnych z okolicy — odparła w końcu. Kiba wyłączył nagranie i wziął kilka łyków już zimnej kawy. Aż się skrzywił z niesmakiem.— Najpierw jednak rozejrzyjmy się, może coś znajdziemy.

— Zadzwonię tylko do Naruto i spytam się, jak sobie radzi nasz pełnoetatowy tatuś.

Sakura zaśmiała się i przytaknęła.

Naruto musiał pójść na przymusowy urlop tylko dlatego, że jego kochana żona, Hinata, trafiła do szpitala ze zbyt szybkimi skurczami. Była w ósmym miesiącu ciąży, ale zarzekała się, że to na pewno poród. W szpitalu jednak stwierdzili, iż wystąpiły jakieś powikłania po przebytej przez nią grypie i musiała zostać na obserwacji. Życiu dziecka nic nie zagrażało, ale państwo Uzumaki mieli jeszcze pod swoją opieką syna, a ich opiekunka się rozchorowała i tak o to Naruto musiał zrezygnować na jakiś czas z pracy, by zająć się dzieckiem i nie zapomnieć o kochającej żonie, która leżała w szpitalu.

Uzumaki trafił na urlop dzień przed zabójstwem inspektora. Dowiedział się o wszystkim natychmiast od Kiby. Naruto, nie mając tak naprawdę czasu i chęci, by oponować i rozmyślać nad tym, jak to możliwe, uznał, że to prawda. W głębi duszy jednak wiedział, że to niemożliwe i właśnie w tej dzisiejszej rozmowie powiedział partnerowi z pracy, że jak tylko wróci za kilka dni z urlopu chce dołączyć do sprawy i zrobić wszystko, by uniewinniono Sasuke. Z drugiej jednak strony przyznał, że nie wierzy w jego bajeczkę o zaniku pamięci i nie wie, jak się zachowa.

Sakura usłyszała ten fragment rozmowy. Nie zdradzając jednak swoich emocji krzyknęła coś do słuchawki na powitanie, po czym zabrała się za szukanie śladów w barze.

Uchiha nie miał poparcia w nikim. Nagle wszyscy postanowili wierzyć w to, co zastali na miejscu zbrodni. Miała wrażenie, że tylko ona tak w pełni uwierzyła w jego proste „nie zabiłem”. Jednakże znała go i wiedziała, jak ważne dla niego są szczerość i prawda.

Przetarła twarz dłonią i wzięła głęboki oddech.

To będzie długi dzień, pomyślała.

Dwa lata temu, gdy dostałam nowy przydział, byłam wściekła. Bardzo dobrze współpracowało mi się z Naruto, który pomimo zbyt bezsensownego gadania, był znośnym partnerem. Dobra, byłabym w stanie pokusić się o stwierdzenie, że okazał się być najlepszy. Często udawał głupka, ale kiedy sprawę należało wziąć na poważnie tak też się działo i nie mogłam mieć o nic pretensji. Mimo wszelkich naszych obaw, zaprzyjaźniliśmy się i byliśmy w stanie oddać za siebie życie. Choć nie ukrywałam swojego rozdrażnienia, gdy opowiadał mi o swoich podchodach do Hinaty, którą chciał jako żonę. Byli w związku bardzo długo, ale Uzumaki nie potrafił złapać byka za rogi i się oświadczyć.

Zmieniono komendanta, nasz dobry Hiruzen Sarutobi poszedł na emeryturę. Staruszek już dłużej nie pociągnąłby na tym stanowisku. Ku naszemu nieszczęściu dowództwo przejęła kobieta, nie kto inny jak blondynka Tsunade. Była wybuchowa i miała problem z alkoholem. Nikt nie mógł się jej przeciwstawić, inaczej lądował na bruku.

Według niej cały przydział wyglądał źle i chciała coś odświeżyć, aby wyniki pracy były lepsze, a rozwiązywanie spraw szybsze. Poleciało sporo głów, na jaw wyszło wiele niedogodności. Mieliśmy również kreta — ktoś współpracował z gangami, zdradzając tajne informacje.

Tsudane oznajmiła mi, że od dzisiaj Naruto pracuje z Kibą, a ja dostaję nowego partnera, który niedawno się do nas przeniósł. I wtedy też stanął przede mną wysoki brunet o zimnych, hebanowych oczach. Blady, ale przystojny. Zabrakło mi tchu.

— Komisarz Sasuke Uchiha — przedstawił się, podając mi rękę. Jego uścisk był mocny, zdecydowany, a dłonie duże i ciepłe. Miał męski, niski głos.

— Detektyw Sakura Haruno.

Posłał mi szelmowski uśmiech, a ja chyba się zarumieniłam.

               

Właściciel nie mógł dodzwonić się do swoich pracowników. Dzisiaj otwierał lokal sam, a pracujący tutaj bliźniacy nie odbierali telefonów. Ich numery były poza zasięgiem, dlatego Haruno poprosiła Kibę, by spisał dane zatrudnionych ludzi w barze. Byli podejrzani o dosypanie czegoś Sasuke do alkoholu, ale nie mogli o tym mówić. Sakurze nie podobało się też to, że obaj mężczyźni nagle zniknęli, nawet jeśli nie mieli nic wspólnego z dragami.

Miejsce było czyste, ale przesiąknięte do cna dymem papierosowym. Zadbano jednak, by łazienki błyszczały i zawsze w powietrzu unosił się jakiś kwiatowy zapach. Kanapy i stoły były niemal nienaruszone, jakby co jakiś czas właściciel wymieniał meble. Bar też był sterylny, ale pod ladą, zaraz obok wielkiej beczki z niewiadomą substancją, leżało pięć pudełek. W środku było mnóstwo torebeczek z białym proszkiem.

— Coś mi się wydaje, że miejsce cieszy się powodzeniem nie tylko ze względu na czystość — mruknęła Sakura, stawiając pudełka na czarnym blacie baru, kątem oka uważnie obserwując spoconego właściciela. — Chyba nielegalne interesy sprzyjają panu, panie Toshimo.

— T.. tooo… to nnnni… nie… tttaaa… tak — jąkał się mężczyzna, a bordo na jego twarzy przybierało na sile. Potarł ze stresu pucułowate policzki, grubymi palcami muskając swojego dorodnego wąsa. — Narkotyki są dla klientów…

Kiba spojrzał na mężczyznę, unosząc groteskowo brwi.

— Mój lokal to miejsce dla ludzi zamożnych — podjął odważnie pulchny właściciel, ukazując swoje złote zęby. — Przychodzą tutaj też najgorsze szumowiny w mieście. Narkotyki nie są szkodliwe, nie te. Dosypujemy je do alkoholu, by nikt tutaj nie ćpał po kątach. Ludzie to lubią.

— Co z gliniarzami? — zapytała Sakura, przeglądając półki z trunkami. Szklane, w różnych kształtach, z wieloma barwami. Pokiwała zdegustowana głową. — Im też serwujecie taką truciznę?

— Nie! — odpowiedział zbyt szybko właściciel. — Znaczy, nigdy nie przychodzą tu policjanci. Tylko od czasu do czasu pan Uchiha, ale przez ostatni rok w ogóle się tutaj nie pojawiał. Aż do zeszłego piątku.

To natychmiast przykuło ich uwagę. W tym też momencie rozbrzmiał telefon właściciela. Za pozwoleniem policjantów odebrał. Okazało się, że to pracownik, jeden z bliźniaków. Rozkazano mu przyjść na miejsce — miał się zjawić za dwadzieścia minut.

— Do tego czasu — wymamrotał Kiba, przechadzając się po lokalu — zadzwonimy po wsparcie, a pan pokaże nam, jakie jeszcze skarby tu trzyma.

Mężczyzna przełknął głośno ślinę.

               

Parsknęłam śmiechem, gdy Uchiha oblał się kawą w samochodzie. Na dworze było cholernie zimno, wciąż sypał śnieg. Siedzieliśmy w kurtkach, bo auto musiało mieć wyłączony silnik. Śledziliśmy pewnego informatora, więc nie mogliśmy dać się złapać.

— Jasna cholera — mruknął wściekle, nie wiedząc, co zrobić z papierowym kubkiem, z którego ciekło na kierownicę. Nie wiedział też, co ma zrobić z mokrymi spodniami, więc trzymał ręce w powietrzu i klął pod nosem. Nie mogłam przestać się śmiać. — To nie jest zabawne — warknął w moją stronę, a ja udałam przerażoną.

— Kawa pokonała wielkiego pana Uchiha! — zawyłam, otwierając schowek. Wyciągnęłam chusteczki, nic więcej nie mieliśmy. Plama na spodniach murowana. — Proszę. — Podałam mu czysty papier, zabierając od niego mokry kubek. Zapach kawy unosił się w powietrzu, a zmieszany z jego męskimi, mocnymi perfumami wprawiał mnie w zawrót głowy.

Wściekle wycierał mokry materiał, nieco się krępując, bo ciecz również zmoczyła połowę jego krocza. Prawe udo było mocno zalane. Nie radził sobie z tworzącą się plamą i z rezygnacją westchnął, patrząc na moją rozbawioną osobę.

— Według ciebie to takie zabawne? — Zmarszczył brwi, napinając mięśnie twarzy.

Próbowałam zasłonić się jakimiś argumentami na swoja obronę, ale nie mogłam przestać się śmiać, widząc jego bezradność. Dorosły facet, łapiący kryminalistów, nokautujący ich jedną ręką nie potrafił zdzierżyć porażki oblania się kawą.

Nagle poczułam jego łokieć pod żebrami. Dał mi kuksańca! Nie spodziewałam się tego i wtedy resztka kawy w kubku zabulgotała złowrogo i uderzywszy o ścianki papieru, wyciekła na moją kurtkę. I wtedy to Uchiha parsknął śmiechem, a mnie wmurowało. Byłam na niego taka wściekła!

— Pożałujesz — warknęłam przez zaciśnięte zęby.

On nagle przestał się śmiać i nieco zbliżył się do mnie. Zerknęłam na niego ukradkiem. Uraczył mnie łobuzerskim uśmiechem, a jego hebanowe oczy błyszczały z rozbawienia.

— A co mi zrobisz, pani detektyw? — zagaił spokojnym głosem.

Z trudem powstrzymałam się, by go nie pocałować. Był tak blisko, mogłam go poczuć. Posłałam mu tylko nienawistne spojrzenie i odwróciłam wzrok. W tamtym momencie moją uwagę przykuł nasz informator, który po godzinnej wizycie w burdelu wreszcie wyszedł i kierował się ciemną uliczką w stronę naszego kolejnego podejrzanego.

Łypnęłam znacząco na Sasuke i oboje wysiedliśmy z auta.

Żałowałam, że tak to się skończyło.

Na miejscu zjawił się młody mężczyzna. Wysoki, krótko ostrzyżony blondyn o kwadratowej szczęce. Ubrany w bordową koszulę i ciemne jeansy. Miał na imię Arata i jego brat był bliźniakiem. Pracowali tutaj na zmiany, zważywszy na to, że Ayumu — brat — studiował.

Barman pokazał również telefon, który znalazł na tyłach budynku. Zapewniał, że wziął go, bo pomyślał, że ktoś go zgubił lub zostawił, widząc, w jakim był stanie. Chciał dobrego smartphone'a oddać do naprawy, ale wspomniał, że tak zaszyfrowanego telefonu nigdy nie widział. Wtedy Sakura rozpoznała telefon Sasuke i w białych rękawiczkach wzięła ostrożnie urządzenie do ręki, i podała je Kibie, by spróbował go odblokować.

— Dosypujecie klientom narkotyki — zaczęła detektyw, odkładając na stół małe, białe pudełeczko, które znaleźli pod barem. — To samo opakowanie miałeś przy sobie, gdy w piątek o godzinie 21:32 zamieniałeś się z bratem.

Chłopak zamyślił się na chwilę. Wiedział już, że jest podejrzany o tę całą sprawę zabójstwa generalnego inspektora policji, jakoby dosypał narkotyk do drinka Sasuke. Blondyn pokręcił szybko głową i zaczął tłumaczyć, że pracownicy jak i właściciel lokalu wiedzą, że pan Uchiha jest gliniarzem i nigdy, ale to nigdy niczego nie dosypali mu do drinków.

— Co on w ogóle tutaj robił? — spytał Kiba bardziej do siebie niż do Sakury i usiadł na krześle.

— Pan Uchiha nigdy nie przychodził sam. — Chłopak wyprostował się. — Od ponad roku go nie widziałem aż do piątku, kiedy w końcu się zjawił. Zdziwiłem się, że przyszedł sam.

— Jesteś w stanie go opisać? — kontynuował Kiba.

— Podobni do siebie, on też był wysoki i miał czarne włosy… inne rysy twarzy, był chudszy. Niebieskie, bardzo niebieskie oczy i… na nosie nosił żółte okulary lenonki.

Hiro, przebrnęło im przez myśl.

Sakura nieco się zamyśliła. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi i nie sądziła, że kiedykolwiek tutaj razem przychodzili. Owszem, Hiro i Sasuke byli do siebie podobni, ale bardzo się różnili. Nie tylko charakterem, ale rysami twarzy i budową ciała. Znakami szczególnymi, głosem… Kobieta zrozumiała, że jej narzeczony wcale nie był z nią szczery i nigdy tak naprawdę nie poznała jego prawdziwego ja.

— Twój brat, gdzie teraz jest? — spytała ponuro Haruno.

— Mój brat… nie wiem… ale on jest… to porządny obywatel! Nawet segreguje śmieci!

— Znałem przypadek mordercy, który też segregował śmieci — rzucił Kiba, rozszyfrowując zablokowany telefon w białych rękawiczkach. — Miał także tendencje do segregowania ludzkich kończyn…

— Kiba! — zganiła go Sakura, widząc przerażenie na twarzy chłopaka. Inuzuka wzruszył tylko ramionami. —Mhm… — Odchrząknęła. — Sprawdzimy twojego brata, tymczasem pójdziesz z naszym kolegą. Zabierze cię na komisariat, gdzie złożysz zeznania.

Na znak Haruno, wysoki policjant w długiej, ciemnej kitce pociągnął chłopaka w swoją stronę i wyprowadził z budynku. Lokal zaś oficjalnie zamknięto do wyjaśnienia sprawy, zabrano też właściciela. W budynku kręciło się wezwane przez Kibę wsparcie, które zabezpieczało dowody w postaci narkotyków, a także przeszukiwało właśnie biuro oraz inne, mniej ważne miejsca.

Inuzka nagle drgnął nerwowo, gdy ekran telefonu rozświetlił jego twarz. Udało mu się rozszyfrować kod i każde zabezpieczenie, ale przyznał sam przed sobą, że było ciężko — mimo że był w tym najlepszy; kilka lat pracował w końcu jako haker policyjny. Z podziwem stwierdził, że Uchiha naprawdę sprytnie zablokował urządzenie.

Przejrzał listę połączeń, zerkając nerwowo na Sakurę. To, co zobaczył, nie mogło się jej spodobać i wiedział to w stu procentach. Kliknął ikonkę chmurki w prawym, dolnym rogu ekranu i odpalił ostatnią wiadomość, która przyszła w dniu morderstwa.

— Sakura. — W głosie Kiby dało wyczuć się zakłopotanie. Kobieta zerknęła na niego, wrzucając do plastikowej torebki materiał dowodowy w postaci pudełka z narkotykami, które pokazywała młodemu chłopakowi, zanim zabrało go wsparcie. Była zbyt zajęta sprawdzaniem śladów i zapomniała, że partner wciąż tkwił w telefonie. — Jest coś, co… po prostu musisz to zobaczyć.

Ponagliła go wzrokiem, ale on tylko wyciągnął telefon w jej stronę. Wyświetlacz działał słabo, przez pęknięte szkiełko też ledwo co było widać.

Podeszła ostrożnie, by nie zatrzeć jeszcze jakiś śladów i zerknęła na ekran. Kiba pokazał jej rozmowę Sasuke z kolegą, który się nie zjawił. Pierwsza wiadomość była od Uchihy z zapytaniem, czy na pewno przyjdzie. Godzinę później ponowił pytanie, ale na spotkaniu nikt się nie pojawił i nikt nie odpowiedział. I kilka minut później, około godziny 21:51, coś przyszło.            

„Wypierdalaj z naszego życia, Uchiha!” brzmiała wiadomość.

Dopiero wtedy Sakura zwróciła uwagę na nadawcę.

— Hiro… — wybąkała, otwierając z niedowierzaniem usta.

Wybaczcie zabójczą ilość dialogów, ale nie mogłabym się bez nich obyć w tym rozdziale, aby wszystko było dla Was zrozumiałe. 

Tak jak już wspomniałam na blogu, rozdziały będą pojawiać się w każdy poniedziałek i piątek/sobotę (raz w tygodniu inaczej, abym miała o ten jeden dzień więcej czasu co tydzień) o godzinie 18:00. Póki nie dostanę pracy, czas publikacji rozdziałów się nie zmienia, ale zawsze będzie to poniedziałek, nieważne, czy będę pracować. Ale to już skoryguję, jak jakąś pracę dostanę xD

Mam nadzieję, że się podobało i czekacie na czwóreczkę tak samo mocno jak ja <3 Serio, ale tam to będzie się działo! (w sumie bardziej w piątce, ale czwórka to dobre wprowadzenie, mam nadzieję).

Dziękuję za każdą minutę poświęconą na tym blogu <3 Mam nadzieję, że nikogo nie zawiodę.

PS Rozdział dłuższy, czasem może się zdarzyć. Wybaczcie moje błędy, sprawdzę, jak wrócę do domu, bo rozdział publikuje się z mojego rozkazu (zaplanowane). Przymknijcie oko na jakieś niedociągnięcia. Buziaki <3